Geplaatst op

Überblogger

Sla ik een paar dagen geleden de Klasse open (tijdschrift voor leraars en bijzonder interessant), kom ik toch wel Clo niet tegen zeker?

Ik citeer even een deel van het artikel, maar je kan het ganse item vinden op de site van Klasse zelf.

Blogtips

“Vijf jaar geleden was een nieuwe blog een nieuwsfeit. Inmiddels is het even gemakkelijk als een e-mail versturen.” Negen blogtips van überblogger Clo Willaerts*.

  1. Laat je niet ontmoedigen als er geen massa volk meeleest. Eén reactie op je artikel is al een succes. Ongeveer één procent van de surfers reageert op artikels.
  2. Laat reacties toe op je blogposts. Zo laat je zien dat je school open staat voor discussie. Je ziet meteen aan de reacties onder een oproep wie wil meewerken aan het volgende grootouderfeest.
  3. Gebruik je webadres op briefpapier, de schoolbus, in een voettekst in je e-mail en aan de schoolpoort. Je eigen .be-domeinadres kost vijftien euro per jaar.
  4. Zet geen vervelende flash-intro’s voor je homepage.
  5. Zet zelfgemaakte foto’s, tekeningen of gedichten van je leerlingen online. Het krikt hun zelfvertrouwen op en je genereert verkeer naar je blog.
  6. Laat ouders meebloggen. Hun fotoreportages van het schoolfeest of het verslag van de ouderraad zijn interessante bijdragen.
  7. Een blog is géén dagboek of column. Dagelijkse updates zijn niet verplicht. Wie blogt, gaat géén engagement aan.
  8. Publiceer je naam bij je blogpost. Lezers waarderen meer een artikel van Juf Sam met een persoonlijke toets dan een anoniem bericht.
  9. Hoe korter de blogpost, hoe beter. Beperk je tot één alinea tekst, of genummerde lijstjes, een interessante link of gewoon een leuke foto.

*Clo Willaerts blogt op Bnox.be over internet en is Marketing Manager bij Sanoma Magazines. In haar vrije tijd organiseert ze de ‘Brussels Girl Geek Dinners’, het network-event waarop vrouwelijke nerds debatteren over trends in multimedialand.

Geplaatst op

Driekoningen

taart.JPG

Ik heb staan twijfelen, daarstraks in de Delhaize. De driekoningentaart, mét boon, zag er heel verleidelijk uit. En ik vind het een fantastische traditie, zo’n taart met een boon, en dat de winnaar dan een hele dag koning mag zijn. Later als de kinderen wat groter zijn, ga ik dat wel invoeren, denk ik.

Maar zo’n ganse taart voor mij alleen, da’s toch wel wat veel. Bart is vanavond niet thuis, en de kinderen eten direct nog boterhammen en gaan dan slapen.

Ik heb staan twijfelen. Ik heb het toch maar niet gedaan.

Geplaatst op

Voet – shockwavetherapie

Ik moet zeggen, ik zat die donderdag toch maar met een klein hartje in de wachtzaal van het Jan Palfijn.

Bon, eerst hebben ze mijn voet een half uur afgekoeld. Dat mag je je voorstellen als zijnde een enkelverband of brace in blauw koelzakmateriaal, zoals je in de diepvries liggen hebt voor verstuikingen en zo. Daar is dan een machine op aangesloten met de nodige slangen, die continu ijswater door dat verband stuurt. En ja, da’s koud! Het machien gaf 9° aan, en het voelde ook wel zo aan. Eigenlijk deed dat wel pijn ook, maar dat was volgens de dokter de Sudeck die opspeelde, niet meer dan dat.

Na een half uurtje mocht ik naar het belendende kotteke huppelen, alwaar ik vriendelijk verzocht werd neer te liggen en stil te blijven liggen. De kinesist nam een apparaatje dat er zowat uitzag als een groot echoding, smeerde contactvloeistof, waarschuwde even, en begon eraan. Ja maat! De volgende dag stonden mijn tandafdrukken nog in mijn hand, kwestie van de pijn te verbijten. Sommige ‘shots’ voelde ik niet, bij andere moest ik dan weer moeite doen om niet te roepen. In totaal heeft hij twaalfhonderd pulsen afgevuurd op de overbodige kalkafzetting, in vier minuten tijd. Ik was even versuft van de pijn, maar raar genoeg kon ik daarna probleemloos weer naar het eerste kotteke stappen om daar nog een kwartiertje afgekoeld te worden. Niet zozeer tegen de pijn, als wel om te verhinderen dat de eventuele kapotgeschoten omringende bloedvaatjes zouden lekken en een blauwe plek veroorzaken.

Daarna deed ik eenvoudigweg mijn schoenen aan, en stapte het ziekenhuis uit naar mijn auto. Dat was vreemd: echt pijn deed het niet, alleen een beetje een raar gevoel. Ik heb aansluitend drieënhalf uur oudercontact gehad, en had nergens last van.

De volgende dag begon het pijn te doen, en dat heeft een dikke week geduurd, en ook nu nog voel ik de hiel meer dan tevoren. Eigenlijk zou dat niet mogen.

Ik heb net weer naar de orthopedist gebeld, en hij wil een nieuwe NMR-scan. Hij vreest dat het uiteindelijk toch aan het evolueren is naar een operatie. Blah. Ik hoop echt van niet, want da’s weer zoveel weken miserie, krukken, en het feit dat ik Kobe niet kan oppakken en verzorgen.

Nu goed, zover zijn we nog niet. We zien dan wel.

Geplaatst op

Ergernis van de week

vollewasmand.jpg

Ik vraag me dus echt af hoe grote gezinnen dat doen. Ik bedoel maar: ik ben elke week al uren bezig met de was, en dan strijk ik nog zelden.

Sorteren, wassen, aan de wasdraad hangen of in de droogkast steken, opplooien, opnieuw in de kasten leggen…

Is daar soms een efficiëntere manier voor dan wat ik doe? Want een gezin met zes kinderen, daarvoor is de was toch een fulltime bezigheid?

Geplaatst op

Karweitje

batterij.jpg

Vindt u dat ook zo’n vervelend werkje, batterijen sorteren? En dan bedoel ik niet ze allemaal op een hoop kieperen in het containerpark of op zo’n inzamelplaats.

Bij ons verzamelen die dingen zich. Ik vervang dan een stel batterijen in een of ander speelgoedje, help het betreffende kind op weg, en laat de batterijen op mijn bureau slingeren, tot ze mij bijten. Enfin, quasi toch.
En dan moet ik mijn meter nemen en die batterijen nameten, want ik heb er geen idee meer van welke de lege batterijen zijn die uit dat speelgoedje komen, en welke de volle die uit die kapotte klok zijn gehaald.

Blah.

Geplaatst op

Afgestraft

Terwijl ik nog in hemelse stemming van de vorige post koffie aan het maken was, kwam Wolf me roepen met gealarmeerde stem: “Mama mama! De hond heeft overgegeven!” Oh bliss.

Ik had het beest net eten gegeven, een goeie portie droge korrels, waarna hij een halve emmer water leegslobberde, de woonkamer in slenterde, en prompt alles weer overgaf op het tapijt. Daar ging mijn glorieuze ochtendstemming :-p

Nu ja, ik ga er niet dood van, de vlek is vakkundig weggewerkt, en een oud beest mag je al eens iets vergeven. Hij heeft per slot van rekening al bijna elf jaar ons leven gedeeld.

Geplaatst op

De kleine geneugten des levens

Kijk, dit is nu eens een van de kleine dingen waar ik intens kan van genieten:

een zaterdagmorgen, Bart slaapt nog, Kobe slaapt alweer. Ik heb ontbeten met de kinderen in pyama. Terwijl Wolf tv kijkt, trek ik naar de badkamer. Die is heerlijk warm, de zon schijnt binnen, en door de grote ramen zie ik buiten een laagje rijm op de bevroren auto’s.

Ik neem een lange, hete douche, terwijl ik geniet van de zon. Wanneer ik uiteindelijk toch besluit de kraan dicht te draaien, neem ik een warm badlaken van de radiator, en stap ik met mijn natte voeten op een splinternieuw, kleurgeassorteerd badmatje. En dat, dàt gevoel maakt me dan een moment intens gelukkig: dat dikke donzige laagje onder mijn voeten.

Ne mens zit soms raar in elkaar.

Geplaatst op

Schoenen

Onze verzameling schoenen is me al langer een doorn in het oog. Het is niet dat wij gigantisch veel schoenen hebben, maar toch: botjes, sandalen, chiquere sandalen, zomerschoenen, deftige schoenen voor op ’t werk, rondhosschoenen, kletsers, pantoffels… Ne mens verzamelt wel wat.

Jaren geleden hadden we een echt schoenenkastje gekocht, dat intussen zelfs in een bijpassende kleur is geverfd. Helaas, we zijn veel te lui om telkens de schoenen in een gesloten kastje te zetten, hebben we ondervonden.

Daarom had ik van die stoffen hangers opgehangen, waar je je schoenen maar hoeft in te zetten. Dat werkt iets beter. Helaas zijn die dingen niet echt sterk, en zeker niet onverslijtbaar. Een week of twee geleden is de eerste dan ook onherroepelijk gesneuveld, en ook de tweede ging het niet lang meer trekken. Een kartonnen doos was intussen de noodoplossing, maar zeg nu zelf: het zag er echt niet uit!
schoenenrommel.jpg

De laatste dag van het jaar ben ik dan maar naar Ikea getrokken, want op hun website had ik iets zien staan dat me wel iets leek. En jawel, ik denk dat dit net iets beter zal zijn. In elk geval toch steviger.

Nu maar hopen dat we de discipline krijgen om de schoenen er ook in te zetten. Ik ben het toch aan het leren aan de kinderen.

schoenenkastklein.jpg

Geplaatst op

Nieuw

Ne mens zou een nieuwjaarswens verwachten vandaag, maar bon, da’s ook zo… voorspelbaar, nee? Ge moet maar denken dat ge het gehad hebt :-p

En mijn voornemens voor 2009? Eigenlijk weinig concreets, behalve dan meer zorg dragen voor dat lijf van mij. Het begint alsmaar meer te mankeren, en ik ben nog geeneens veertig.

Ik ben eigenlijk al goed begonnen: ik heb het nieuwe jaar ingezet met een nieuw hoofdkussen. Het oude was versleten en bezorgde me soms een stijve nek, en nu heb ik dus een nieuw exemplaar, waar ik heerlijk op heb geslapen. Het is een tweeledig ding van Ikea: een stevig voorgevormd binnenkussen, met daarrond een laagje dons 🙂 Warm, comfortabel, en ergonomisch.

Nu de rest nog :-p