Gewoon een vakantiezondag…
We stonden om negen uur op, ontbeten, en tegen tien uur zat ik in de auto naar huis. Caterina bleef nog een dagje, maar ik had aan Bart beloofd dat ik tegen ’s middags ging thuis zijn om ons pa op te vangen. Er werd een hoop was geregeld, en de laatste hand gelegd aan Wolfs kampvoorbereidingen.
Er werd uitgebreid getafeld, zoals altijd wanneer Bart kookt, en het was eigenlijk een heel rustige, gezellige namiddag, waarbij Nelly en Koen elkaar de oren van het hoofd kletsten. Op een bepaald moment heb ik ze buiten gejaagd: het was meer dan warm genoeg buiten, en ze kunnen allebei wel wat zon en vitamine D gebruiken.
Tegen half vijf gingen ze beide naar huis, en besloot Bart om nog een wandelingetje te maken tot aan den Dries, Pokémongogewijs. We maakten er meteen een gezinsuitstapje van: Kobe kon met zijn tablet inloggen via Bart, en Wolf nam mijn gsm. Op die manier krijgen we die ook nog eens uit de zetel. Hij had heel slecht geslapen vannacht, zei hij, en was daarom extra hangerig. Maar de wandeling deed duidelijk deugd. En Merel, die danste overal doorheen. Letterlijk, want ze was een ballerinafeetje, vertelde ze.
Ik moet het wel toegeven: de dagen zijn een stuk relaxter als ook Bart gewoon vakantie neemt. Zalig…
365 – 16 juli 2017 – wabliefteru?
Zondag
Lang slapen, en zo wat rondlummelen, dat is voor mij het ultieme zondaggevoel. Nog de laatste loodjes weggewerkt, alles verbeterd, punten ingediend, vakcommentaar geschreven, commentaren doorgestuurd naar de klastitularissen… We zijn er!
Tegen de middag waren ook ons pa en Nelly er, en het blijft me verwonderen hoe goed die twee overeenkomen. Bart had weer succulent gekookt, en het werd zowaar even stil aan tafel.
Wolf moet dan misschien geen examens doen, maar Kobe heeft wel de pech dat hij grote toetsen heeft, en dus onderwierp omaly hem aan een derdegraads ondervraging over zijn Frans, het dutske. Gelukkig kon hij probleemloos op alles antwoorden, maar ik had ook niks anders verwacht, om eerlijk te zijn.
En verder? Verder werd er een gigantisch kamp gebouwd met de nieuwe poef die Bart gisteren is gaan afhalen. Er zit wel degelijk een klein kleurverschil op, maar bon, daar is niks aan te doen, dat wisten we op voorhand. Hij is in elk geval al goed gebruikt ^^.
365 – 04 juni 2017 – zondagse lunch
Kubb
Ik moet het toegeven, ons pa was vandaag veel beter gezind dan anders, of in elk geval toch energieker. Ligt het nu aan het weer, of eerder aan het idee dat er iets gedaan wordt aan zijn situatie? Geen idee, maar we genoten immens van het aperitief buiten in de nieuwe zetels. Hij was er zo blij mee, dat hij aanbood ze te betalen. Dat hoeft nu ook weer niet, en hij zal dat ook wel weer vergeten, maar het zegt wel iets, vind ik.
Tussendoor speelden we Kubb, en ons pa deed lustig mee. Al was de stoel aan de zijkant precies wel aangenaam.
Enfin, als het zich zo doorzet en de medicatie wordt verder verfijnd, zie ik het wel zitten voor ons pa. ’t Is te hopen.
Oudjes
Elke zondag, tenzij hij iets anders te doen heeft, komt ons pa hier eten. Af en toe komt ook Barts ma langs, en die twee komen blijkbaar wel goed overeen. En Bart, die amuseert zich dan al helemaal met voorgerechtjes en desserts, en een hoofdplat met alles erop en eraan.
En er was nog taart en chocolade, maar die staat niet meer op de foto. Enfin, gezellige namiddagen, dat wel.
En toen was het zondag
Ik heb er geen idee van hoe laat alle kinderen wakker waren. Vrij vroeg, vrees ik.
Maar rond negen uur zaten we allemaal aan tafel, had Bart eitjes gekookt, de croissants en chocoladekoeken gebakken, chocomelk ingeschonken en soldaatjes gesneden.
En toen moest er opgeruimd worden, en maakten de meisjes zowaar een poppenkastvoorstelling, met poppetjes die ze zelf tekenden, uiteraard over Frozen. Ik heb er een klein stukje van opgenomen.
En net toen mijn broer vertrok, kwam mijn vader toe. We hadden hem niet specifiek uitgenodigd, maar dat hoeft ook niet: hij weet dat hij altijd welkom is, tenzij we hem expliciet verwittigen dat we niet thuis zijn. Bart heeft altijd meer dan eten genoeg. En ja, het gaat goed met hem. Of zoals Bart zei: het is weer de oude pa. Misschien nog niet helemaal, maar in elk geval weer bijzonder genietbaar. Gelukkig maar. Hij is thuis van het ziekenhuis sinds gisteren, is nu twee weken thuis – de specialiste is met vakantie – maar moet volgens eigen zeggen daarna opnieuw de kliniek binnen, voor verdere opvolging en fijntunen van zijn medicatie.
En verder? De dag dobberde voorbij, ik viel in slaap in de zetel, mijn verkoudheid bezorgde me knallende koppijn, en ik genoot van een druilerige februarizondag waarbij niks moest.
Stilte
De kinderen naar de scouts, mijn pa bij mijn broer, een simpel stukje zalm op tafel, en verder? Stilte. In een weekend. Met Bart en ik in huis.
En toen zei Bart: “Ik ga iets doen, wat zeker tien jaar geleden is. Serieus!” Hij vleide zich in de zetel, en zette de televisie aan, op AVS. Alwaar zelfs na al die tijd nog steeds ene Celia het programma Tendens presenteerde.
De kat spinde.
Regenachtige zondag
De zondagen hier ten huize, dat zijn zo van die kabbelende toestanden. Iedereen slaapt zo lang hij of zij wil, de eerste (behalve Merel dan) die opstaat bakt de croissants en chocoladekoeken, en het leven kabbelt rustig. Tegen de middag (of soms vroeger, zoals vandaag) begint Bart te koken, we eten, en iedereen lummelt wat verder. Ik doe de was, de jongens gaan in het jaar naar de scouts… Enfin, zondag dus.
Vandaag was eigenlijk niet anders. Bart was al heel vroeg aan het eten begonnen omdat hij vanalles wou uitproberen qua voorgerecht en dessert, mét succes.
En daarna werd er geschaakt.
Tot mijn vaders grote verbazing en intense ergernis won Wolf toch wel de laatste partij zeker! Hij groeide van trots, en mijn pa liep te sakkeren. En ik, ik vond dat allemaal prachtig, en bakte nog eens de appeltaart.
Zondag dus.