Zondagse geplogenheden
De eerste zondag in drie maanden dat ons pa niet meer in het ziekenhuis ligt, en dus de eerste zondag dat ik hem kan gaan halen. Wat dus gebeurde, tot zijn grote verbazing: hij dacht dat het zaterdag was ipv. zondag en was dus nog gewoon zijn krant aan het lezen.
Nu, hij had snel zijn schoenen aan, en meer moet dat niet zijn: nog wat later zat hij hier met de kinderen in de woonkamer en waren er kousen om te sorteren en op te vouwen. Na het eten ging hij buiten zitten, in de warmte: hij had de zon nodig, zei hij, hij had die in drie maanden niet gezien. Nu, in Lovenbos kan hij uiteraard wel buiten en wandelen en al, maar dat is te veel moeite…
Tegen half drie stonden we bij de kapper en dat was hoog tijd: zijn haar was gigantisch lang, en dan heb ik het vooral over wenkbrauwen, oren en neus. Maar bon, helemaal fris en proper stonden we een kwartiertje later weer buiten en was er koffie en taart, en kon hij daarna rustig het reisverslag van Canada lezen.
Yup, net als vanouds. Ik heb hem rond zes uur teruggebracht naar Lovenbos en afgesproken dat hij daar nog zeker blijft tot na de twintigste: dan is er nog éénmaal een dilatatie van de slokdarm, en aangezien dat een dagopname is en hij anders helemaal alleen thuis zou zijn, heb ik hem liever nog onder toezicht daar in Lovenbos. En daarna? Dat zien we dan nog wel weer.
Oef. Alweer zo ver.
366 – 18 februari 2024 – zondagse taart
Ontvoerd
Yup, vandaag heb ik ons pa eventjes “ontvoerd” uit het ziekenhuis. Met toestemming, uiteraard. Het leek zowel de behandelende arts als mezelf een goed idee om te kijken hoe ons pa zich zou redden in een iets grotere omgeving dan zijn ziekenhuiskamertje, vooraleer hij definitief naar huis zou gaan.
Wel, dat bleek prima te lukken! Ik zag, om eerlijk te zijn, niks van zijn duizeligheid of zijn evenwichtsproblemen: hij sorteerde kousen, las mijn blog, liep rond en gedroeg zich zoals vanouds. Als dat zo blijft, mag dat geen enkel probleem opleveren eenmaal hij opnieuw thuis is.
Bart zat nog wel in Londen, maar ik had varkenshaasje gemaakt met rozepepersaus, gestoofd witloof en gebakken patatjes, en dat ging duidelijk vlotjes binnen, als fijn alternatief voor de ziekenhuiskost.
Opgelucht, jong, ge hebt er geen idee van.
365 – 25 juni 2023 – zondags ontbijtje
Familiediner met boswandeling als dessertje
Op Pasen zat Bart op Parijs-Roubaix en vooral: zaten Koen en Else met de kinderen in Zuid-Afrika. We konden toen dus moeilijk gaan eten voor Pasen. maar vandaag ging Bart zijn moeder oppikken en reden wij apart richting Ronse, naar L’Amuse, een restaurant dat Nelly gekozen had. Een uitstekende keuze, overigens. Het was lekker, het was veel, het was op een bepaald moment ook lang. Nelly kreeg het echt moeilijk, de volgende keer gaan we enkel voor hoofdgerecht en dessert.
Aangezien zij vrij snel weg wilde, waren we rond vier uur alweer buiten, en was er nog tijd, vóór de voorspelde regen, om een klein ommetje te maken in de Kluisbos. Daar bloeien nu de boshyacinten, zoals in het Hallerbos. Het was niet de bedoeling een lange wandeling te maken, gewoon eventjes wat frisse lucht, de bloemen, een fijn momentje. En dat werd het ook. De duur was trouwens perfect ingeschat: net toen we terug aan de auto’s waren, begon het te regenen.
365 – 26 maart 2023 – traditie
Luie zondag
Het werd alweer een luie zondag, deels ook omdat mijn voet het echt niet doet en stappen er dus niet echt in zit.
Maar toen ik ons pa naar huis bracht, wilden we toch nog minstens één geocacheke doen, en mijn keus viel op het Eiland, het stukje Merendree tegenover ’t sas, waar ook niet echt huizen staan.
Wel vonden we er een vader en zoon die aan het vissen waren, en ook al begon het net te druppelen, toch gingen pa en ik op zoek.
Hij was wel wat aan het grommelen omdat het toch wel 500 meter was en het pad niet echt effen was, maar ik negeer hem vrolijk want het is zowat de enige manier om hem te doen wandelen. Grommelend of niet.
En als hij eerlijk is, moet hij toegeven dat hij het eigenlijk toch wel leuk vindt…