De eerste zondag in drie maanden dat ons pa niet meer in het ziekenhuis ligt, en dus de eerste zondag dat ik hem kan gaan halen. Wat dus gebeurde, tot zijn grote verbazing: hij dacht dat het zaterdag was ipv. zondag en was dus nog gewoon zijn krant aan het lezen.
Nu, hij had snel zijn schoenen aan, en meer moet dat niet zijn: nog wat later zat hij hier met de kinderen in de woonkamer en waren er kousen om te sorteren en op te vouwen. Na het eten ging hij buiten zitten, in de warmte: hij had de zon nodig, zei hij, hij had die in drie maanden niet gezien. Nu, in Lovenbos kan hij uiteraard wel buiten en wandelen en al, maar dat is te veel moeite…
Tegen half drie stonden we bij de kapper en dat was hoog tijd: zijn haar was gigantisch lang, en dan heb ik het vooral over wenkbrauwen, oren en neus. Maar bon, helemaal fris en proper stonden we een kwartiertje later weer buiten en was er koffie en taart, en kon hij daarna rustig het reisverslag van Canada lezen.
Yup, net als vanouds. Ik heb hem rond zes uur teruggebracht naar Lovenbos en afgesproken dat hij daar nog zeker blijft tot na de twintigste: dan is er nog éénmaal een dilatatie van de slokdarm, en aangezien dat een dagopname is en hij anders helemaal alleen thuis zou zijn, heb ik hem liever nog onder toezicht daar in Lovenbos. En daarna? Dat zien we dan nog wel weer.
Oef. Alweer zo ver.