Acta Diurna de muliere ludenti
Blijkbaar ben ik gisteren toch nog iets dieper gegaan dan ik dacht: vandaag is het namelijk dat niet. Mottig, misselijk, en een rug die toch niet doet wat hij zou moeten doen.
Ik kan mezelf dus blijkbaar wél nog een beetje inschatten. Ik zal het vandaag dan maar rustig aan doen: de was en de plas, en ons pa. Meer dan voldoende, zou ik zeggen.
Dat het gisteren, los van de film, toch wel een fijne zondag was, en dat heeft voor mij veel te maken met het toch wel atypische, en zelfs griezelige weer.
We lieten het aan ons hart niet komen en ontbeten in de stralende zon, terwijl zelfs Wolf aan tafel zat. Ha ja, die had al om tien uur scouts, vandaar de verfrissende en ongewone verschijning aan onze ontbijttafel.
Wolf ging vrolijk schilderen in mijn oude schilderskleren, en wij zetten buiten de tuin gewoon klaar, want in dit weer kan je toch gewoon niet binnen blijven zitten, toch?
Er waren zowaar zelfs pasteis de nata bij de koffie.
Ware het niet geweest dat we nog naar die film moesten, we waren nog gaan geocachen ook. Maar om vier uur vertrokken Wolf en ik, en ons pa bleef rustig achter om tegen vijf uur Merel op te vangen en nog een uurtje later ook Kobe. Bart ging na de filmvoorstelling en receptie gewoon weer naar huis, terwijl ik ervoor zorgde dat Wolf nog min of meer op tijd in het Zeepreventorium was.
Omdat er alweer een stevige file stond ter hoogte van Drongen, ben ik dan nog maar een extra aantal caches gaan zoeken in Beernem, heerlijk rustig in het pikdonker.
Sommige zondagen geven toch een perfect vakantiegevoel, nee? Ware het natuurlijk niet dat er nog een stapel te verbeteren examens op mijn bureau ligt…
We begonnen met onze croissantjes buiten op te eten. Hier in België kan dat niet zo vaak, we moesten er dus van profiteren.
En toen werd het warmer en warmer, maar lukte het wel nog om ook ’s middags buiten te eten. Merel was de gastvrouw van dienst, en ook opa kwam uiteraard eten.
In de namiddag kwam ook Arwen erbij, en werd er vooral veel onnozel gedaan met de vier kinderen.
Ons pa moest met frisse tegenzin met mij mee gaan wandelen/geocachen, maar genoot intens van de wandeling die we maakten in de Bourgoyen. We parkeerden ons aan de oude molen, liepen een heel eind (en pikten een paar caches op) tot aan de vogelkijkhut, en terug.
Tot zijn eigen grote verbazing was hij toen nog niet uitgewandeld, zodat we ook in de andere richting nog een cache gingen ophalen. De rest van de wandeling zal voor een andere keer zijn.
En thuis, toen was er koffie. In de zon. Met veel kinderen. En veel taart.
’s Avonds, na het avondeten, staken we nog heel even een paar houtblokken aan om marshmallows te roosteren. Ook dat kon per uitzondering, want normaal gezien moet Wolf op zondagavond al om acht uur, ten laatste half negen in De Haan zijn. Alleen heeft hij morgenvroeg een afspraak bij de orthodontist, waardoor Bart hem dan in de voormiddag naar zee brengt. Om medische redenen kan en mag dat perfect, zo blijkt. En dus had Wolf nog een vrolijke onbezorgde zondagavond bij ons.
Ik kijk er echt naar uit tot wanneer hij weer gewoon thuis zal zijn bij ons. Weer mijn gewone lieve Wolf.
Ik ben in februari twee keer met ons pa op zondag gaan wandelen: een keer in de Lange Velden hier vlakbij, en een keer langs de Schelde in Gentbrugge. Dat is ons allebei wonderwel bevallen, en dus reden we vandaag met ons tweetjes naar Sas Van Gent, voor een wandeling langs het kanaal Gent-Terneuzen. Meteen konden we er een ganse reeks geocaches vinden.
We parkeerden, en begonnen langs het kanaal te wandelen, helaas toen niet in de zon, die is er pas later weer doorgekomen. De hele wandeling is ons niet gelukt, dat was iets van een 6.5 kilometer, we zijn iets voorbij halverwege omgekeerd en zijn afgeklokt op 4.5 kilometer, een machtig fijne wandeling, 10 geocaches, en een goed gesprek.
In het terugkeren hebben we nog snel de eindcache van Sluis Van Gent opgepikt, en tegen half vijf zaten we achter een dampende kop koffie en een stukje fruittaart. We waren allebei een beetje moe, maar wel heerlijk uitgewaaid.
Ik denk dat ons pa en ik nog wel vaker gaan cachen op zondag…
Veronique had gisteren en vandaag een ganse dag opleiding Frenetonderwijs, en dus kwam dochter Léonore de hele middag bij ons. Alleen… Wolf had huiswerk, en Merel en Kobe waren naar de scouts. Het kind wist dus niet goed wat te doen, eigenlijk.
Het was prachtig weer, beetje koud, maar bon, en toen ik haar voorstelde om te gaan geocachen, zag ze dat meteen zitten. We reden in de richting van Ertvelde, en zagen een paar hele mooie plekjes en hele mooie caches.
Thuis heeft ze meteen een gratis account aangemaakt, en ik denk dat ze er wel mee vertrokken is, met dat geocachen. Zalige hobby, toch?
Twee weken geleden was ik met ons pa gaan wandelen in de Lange Velden, en dat was hem machtig goed bevallen. Hij heeft intussen gelukkig zelf ingezien dat wandelen niet alleen goed is voor zijn algemene conditie, maar ook voor zijn Parkinson, en dus gaat hij mee. Regen, daar zijn we niet voor, maar kou, daar kan je je tegen kleden.
We stapten in de auto en reden naar Gentbrugge. Waarom Gentbrugge? Wel, daar langs de Schelde kan je heel mooi wandelen, en liggen er meteen ook een aantal geocaches die ik nog wilde zoeken.
We stapten een fijn eindje, zochten en vonden de caches, en genoten er allebei van. EN hij heeft zelfs zijn best gedaan om niet te roken, wat zeer geapprecieerd werd. Merci, pa! En voor mij is het sowieso leuker dan alleen op stap gaan.
En weet je wat mooi meegenomen is? Koffie en taart achteraf smaken dubbel zo goed!!
