Acta Diurna de muliere ludenti
Wolfs gitaarlerares had hem een stukje opgegeven waarvan ze dacht dat hij het niet in één week zou kunnen leren spelen. Ze had zelfs met hem gewed, en ging trakteren als het lukte. Het was effectief geen gemakkelijk stukje muziek, maar toch: na twee dagen kon hij het min of meer, met nog een beetje horten en stoten, en na een week speelde hij het foutloos. En dus kwam hij glunderend thuis, mét een dikke lekstok. Trots dat hij was!
IJs, kinegel en wat rust ging voldoende zijn voor de zere knie, dachten zowel Wolf als ik.
Niet dus.
Deze morgen kon hij nauwelijks stappen, het dutske. Toen ik hem sommeerde niet flauw te doen, dat het wellicht enkel wat stijf was, en dat hij eens moest proberen normaal te stappen in plaats van te manken, keek hij me met grote bange ogen aan, voldeed aan het verzoek, en begon prompt te huilen van de pijn.
Juist ja.
Geen rugbykamp meer dus voor hem, maar wel dokter. Ik belde naar mijn vaste knie- en-andere-gewrichtenspecialist, ook wel gekend als orthopedist, ook wel gekend als Wouter Van den Broecke, en die wilde er ons tijdens zijn spreekuur vanavond wel nog tussen pakken. Oef.
Het verdict: niks arterieels, niks gebroken, niks aan zijn knieschijf, maar wellicht de laterale gewrichtsband die uitgerokken is. Hij wilde echter zekerheid, en stuurt ons daarom morgen naar de radioloog voor een echo.
Voorlopig moet Wolf het doen met ijs, kinegel, en een paar krukken. Al een chance dat ik dat standaard in huis heb, zeker
Getrokken door Wolf, doorheen de autoruit.
En toen vertrok hij op kamp, mijn scout.
Je zult niet anders zien: net op de dag dat ik personeelsvergadering heb, heeft Wolf ook een klasconcert. Het ene was gepland tot 18.00u, het andere begon om, jawel, 18.00u. Zucht.
Gelukkig kon Bart inspringen: hij had een meeting in Brussel tot vier uur, en hoopte – met dat verkeer van ons weet je nooit – toch op tijd terug te zijn.
Maar ik had geluk: tot ieders verbazing duurde de personeelsvergadering amper tot half zes, en ook Bart was netjes op tijd terug. Dat maakte dat ik naar huis reed, gewoon Wolf oppikte voor zijn concertje, en de twee kleintjes niet hoefde mee te sleuren.
Niet dat zo’n concertje veel voorstelt: alle kinderen spelen één of twee stukjes, en het publiek bestaat uit ouders en medeleerlingen, gewoon in een groot klaslokaal. Maar zo krijgen de kinderen wel al van in het begin mee hoe het voelt om op te treden, en hebben ze minder zenuwen.
Jawel, Wolf is intussen een tiener – met casueel tienergedrag – en dus verdiende hij een ‘cool’ verjaardagsfeestje. Ik liet hem kiezen, deed een paar suggesties, en we waren het bijzonder snel eens, eigenlijk. En waarom pas nu, terwijl hij al in februari is verjaard? Dat hing uiteraard samen met zijn kamer: zolang die niet klaar was, kon er geen feestje zijn, toch geen slaapfeestje.
Hij nodigde maar twee vriendjes uit, zijn twee beste maten: “Ha ja, mama, liever maar twee met wie ik gegarandeerd een superavond heb, dan dat er daar vijf zijn, waarvan er een begint te zagen of ambetant te doen en gans het feestje naar de knoppen helpt.” Gelijk heeft hij.
Ik haalde extra donsdekens boven, Bart sleepte een beamer aan en stelde die op in zijn kamer, en er waren de nodige knabbels en drankjes.
Toen ze om half zes arriveerden, werd er eerst een “megacoole schatkaart” opgelost, waarop er code was geschreven in citroensap. Daarna kregen ze de toer van het huis, werd er boven al wat gegoefeld en onnozel gedaan, en kwamen ze beneden om croques monsieur te eten. Aansluitend hielpen ze me om vanille-ijs te maken, waar vooral Wout grote ogen trok. Toen moest er blijkbaar nog wat in de zetel “gehangen” worden terwijl ze naar Ketnet keken. Op dat moment viel het me gigantisch op dat ze geen van drieën nog kleine jongens waren, maar echt al pubergedrag vertoonden. Tsja…
Er werden pyjama’s aangedaan, en ze gingen zich installeren, terwijl de film ‘Turbo’ werd opgestart. Kobe mocht meekijken, en gedroeg zich bijzonder lief, zonder de aandacht op zich te trekken. Wolf mixte cocktails, ik bracht chips en M&Ms naar boven, en ik zag dat het goed was.
Toen er blijkbaar een onderbreking werd ingelast om meer drinken te halen, was ook het ijs klaar, en kregen ze heerlijk versgedraaid ijs met aardbeien. En toen moest er uiteraard verder gekeken worden.
Rond tien uur hoorden we gestommel: blijkbaar was de film gedaan. Kobe vloog in zijn eigen kamer, de drie jongens kregen nog een kwartiertje babbeltijd, en om kwart over tien was het effectief stil.
En Wolf? Die glunderde, en fluisterde me toe: “Mama, dit is het coolste feestje ooit! Dank u!”
Ik denk dat ik zo mogelijk nog harder glunderde dan hij.
