Broederliefde
Het is eigenlijk onvoorstelbaar hoe Wolf voor zijn zusje zorgt. Of hoe hij eigenlijk in het algemeen buitensporig zorgzaam en verantwoordelijk is.
Zo komen ze zo goed als elke dag te voet naar huis na school. Ze worden door de juffen in een rij begeleid tot aan het begin van de woonwijk, en dan moeten ze geen enkele drukke straat meer over. Maar het valt op hoe Kobe altijd ergens ofwel een tiental meter voorop loopt, ofwel een eindje achterblijft. Merel loopt steevast aan de hand van Wolf, netjes langs de kant van de huizen, terwijl hij meestal ook nog in zijn vrije hand haar boekentasje draagt.
Intussen heeft Merel haar fietsje ontdekt. En dan bedoel ik niet de echte fiets met steunwieltjes, maar het evenwichtsfietsje zonder trappers dat ik vorig jaar heb gekocht om Kobe eindelijk te leren fietsen. Kobe kan intussen meer dan behoorlijk fietsen: het heeft wat overredingskracht gekost om hem weer aan het fietsen te zetten, maar zodra hij merkte dat de fiets die vorig jaar eigenlijk nog een ietsiepietsie te groot was, nu perfect past, zag hij het helemaal zitten. Enfin, het was goed weer vorige week, en dus gingen ze samen fietsen. Samen als in: ook Merel. Het was prachtig om zien: Kobe op zijn felgele fiets die vrolijk heen en weer crosste, Merel op het kleine groene wiebelfietsje op het voetpad, en Wolf die met een engelengeduld aan vier per uur naast haar op straat fietste op zijn grote blauwe fiets.
Ik geloof dat ze meer dan een half uur zijn weggebleven, en alle drie kwamen ze met glinsterende ogen en rode kaken terug. Ze hadden ook ergens in een boom geklommen, vertelde Merel, en Wolf had haar de hele tijd vastgehouden. Zalig, toch?
365 – 16 februari 2015 – Wolfje
11 jaar
Lieve Wolf,
eigenlijk is er niet zoveel veranderd sinds vorig jaar, moet ik toegeven. Ja, je bent alweer wat groter en wijzer, maar verder ben je nog steeds de ongelofelijk fijne jongen die je vorig jaar al was.
Je speelt nog steeds prima en met veel goesting gitaar, je doet het nog steeds schitterend op school, en je bent nog steeds de verstandige, zorgzame broer die je voordien al was. Maar toch zijn er kleine verschilletjes merkbaar.
Papa en ik keken bijvoorbeeld met een grote smile naar elkaar zaterdagmiddag: je had half en half afgesproken met Wout dat jullie gingen samenkomen zaterdagnamiddag, en blijkbaar had hij jou in de voormiddag tijdens de muziekles een paar keer proberen bellen. Je had toevallig je telefoon meegenomen, want het was een lange muziekvoormiddag met examen gitaar en dan nog je notenleerles. Na het eten ruimde je af, en liep je plots al smsend door het huis: je was concreet aan het afspreken met Wout om te gaan spelen. Niet meer via mij en Cindy, gewoon rechtstreeks. En toen papa vroeg wat je aan het doen was, antwoordde je afwezig: “Oh, niks hoor papa.” We herkenden er onmiddellijk een puber in, en moesten glimlachen om jou.
Je ging dit jaar ook voor het eerst op meerdaagse schoolreis. Kampen had je al gedaan, maar zo’n schoolreis nog niet, en je vond het blijkbaar zalig. Je hebt intussen ook twee trouwe vrienden: Lander en Wout, en vooral met die laatste spreek je dus regelmatig af. Het waren ook die twee die op je verjaardagsfeestje bleven, je eerste echte slaapfeestje, op je nieuwe kamer. Ook daar geniet je van: niet langer meer samenslapen met je broertje, maar je eigen kamer met groot bed, ingericht zoals een puberkamer, al zeg ik het zelf.
Je bent ook voor het eerst naar een concert gemogen, tijdens de Gentse Feesten. Het was zowaar na middernacht voor je in je bed lag, maar je hebt ervan genoten, zo met je mamaatje door de stad dwalen. Ik weet in elk geval dat ik ervan genoten heb, lieverd, en dat we dat vaker gaan doen. Oh ja.
Het was helaas ook het jaar van je eerste vechtpartij, maar dat kwam vooral omdat ze je vrienden ambeteerden, en daar kan jij absoluut niet tegen. Dat rechtvaardigheidsgevoel van jou, Wolf, dat gaat jou nog in de problemen brengen, geloof me.
Soms kan je wel al wat kribbiger reageren dan vroeger: je bent sneller op je tenen getrapt, gaat ook iets sneller tegenstribbelen, maar eigenlijk ben je nog steeds mijn grote knuffelbeer. En je hebt nog steeds niks liever dan dat ik ’s avonds jou in bed steek, bij jou kruip, en dat we dan nog tien minuten of langer liggen kletsen, onnozel doen en kriebelen. Geen idee hoe lang dat nog zal duren, Wolf, maar ik geniet er intens van. Jij ook, zo blijkt.
Ik zie je graag, grote kleine man. Gelukkige verjaardag!
365 – 12 februari 2015 – er is er een jarig!
Vechtersbaas
Toen Wolf vorige week donderdag thuis kwam na school, kwam hij met een nogal bedremmelde blik naar me toe. Hij had blijkbaar gevochten op school, en zijn T-shirt was kapot.
Mijn wenkbrauwen schoten de hoogte in. Wablieft??
Hij kon het uitleggen, zei hij. Er is een jongen op school die eigenlijk al langer een pestkop is, en die daarom ook wel in de gaten gehouden wordt. Die dag was hij in de clinch gegaan met een paar vrienden van Wolf, was hen aan het uitschelden en blijkbaar zelfs aan het schoppen. Andere jongens waren Wolf komen halen omdat die blijkbaar een van de weinigen is die kan praten met de jongen in kwestie. Wolf ging er dus fysiek tussen staan en zei hem dat hij zijn vrienden met rust moest laten. Daarop greep de knul Wolf vast aan zijn T-shirt, begon te trekken en te sleuren, te slaan, en te roepen. Wolf heeft gewoon afgeweerd, is zelf niet fysiek geworden, maar is wel – zowel volgens hemzelf als volgens de vriendjes – ongelofelijk kwaad geworden, is beginnen roepen en tieren, hem beginnen toeroepen dat het nu eens moest gedaan zijn, wie hij wel dacht dat hij was, dat hij een pestkop was en dat hij met zijn poten van zijn vrienden moest afblijven, en nog wel een paar van die dingen. Op dat moment zijn de leraars tussengekomen en hebben ze hen uit elkaar gehaald. Helaas heeft Wolfs T-shirt het dus niet gered, en zag ook een van de vingers van zijn rechterhand behoorlijk blauw.
Blijkbaar heeft het wel indruk gemaakt, want amper een kwartiertje later had ik al bericht van twee mama’s van zijn beste vrienden: dat ze Wolf nog nooit zo boos gezien hadden, en of alles oké was, en dat de kinderen behoorlijk onder de indruk waren.
Mja.
Stiekem ben ik wel trots op hem: hij is niet zomaar beginnen vechten, is zelf ook niet beginnen slaan – wat ikzelf gegarandeerd wél had gedaan – maar is opgekomen voor zijn vrienden en wilde hen verdedigen.
Wolf een vechtersbaas. Wie had dàt ooit gedacht? Ikzelf in elk geval niet…
Robotje
Disclaimer: ik vond nog een oude post van deze zomer, die ik blijkbaar niet online had gezet. Bij deze, want Wolf vond het filmpje zo leuk ^^
Het is traditie – en dat zal wel in de meeste families zo zijn – dat als de ouders met vakantie gaan zonder kinderen, dat ze dan cadeautjes meebrengen voor die kinderen.
Merel kreeg een ketting die ze nog niet heeft afgedaan, Kobe kreeg een verzamelboek van Wally, en is er al uren zoet mee geweest, en Wolf kreeg een bouwpakket voor een robotje.
Het heeft hem wat gevloek gekost, wat gepuzzel en herbeginnen, wat gefoeter van zijn vader die verklaarde dat hij altijd al een hekel had aan techniek, en uiteindelijk wat hulp van mama. Het resultaat is bijzonder amusant, en heeft hij zelf gefilmd:
365 – 22 november 2014 – tank
365 – 10 november 2014 – wolf of stier?
Zorgleerkracht
Toen ik deze morgen Wolf ging wakker maken, kroop hij als een echte tiener nog dieper onder zijn dons, en kreunde: “Ik wil niet naar school”.
Wat me aan een kant enorm verbaasde, want Wolf is een vrolijk, leergierig kind. Aan de andere kant had ik het al zien aankomen: hij klaagde al een tijdje over zijn rumoerige klas, en dat het soms echt niet meer leuk was. Dat ook zijn juf ze soms niet onder controle kon houden, en dat ze al gezegd had dat ze doodmoe van hen was, in die mate dat ze ’s avonds aan de keukentafel eigenlijk zelfs geen deftige conversatie meer kon houden met haar eigen kinderen. Wolf, het teergevoelige zieltje, lag daar echt wakker van.
En nu was die juf nog wel geveld door een keelontsteking, en was er een jonge vervangleerkracht, eentje die de klas totaal niet kon beheersen. Ik snap dat volledig, ik ben ook nog interim geweest, maar Wolf vindt het verschrikkelijk.
Het argument dat zijn juf vandaag terug ging zijn, kreeg een “Kan me niet schelen” als antwoord, en het feit dat het nog twee dagen is voor het vakantie is, ontlokte een “Maar dat gaat toch niks helpen, want daarna is het toch weer van het zelfde”.
Juist. Het zit dieper dan een baaldag, duidelijk.
Ik ben deze morgen met de kinderen naar school gewandeld, en ben daarna even in het secretariaat binnengelopen, om een afspraak te maken met de zorgleerkracht. Die kon me er gelukkig snel even tussen nemen rond 15.00u, en kon ik Wolfs probleem melden. De lastige klas, daar wist hij al van. Hij zag ook niet direct een oplossing – net zo min als ik, eigenlijk – maar was blij dat ik tenminste een melding had gemaakt, zo weten ze dat er een effectief probleem is.
Ik hoop nu maar dat Wolf er zich kan over zetten. Deze namiddag was hij in elk geval een pak vrolijker, want zijn eigen juf terug, dat maakte toch al een heel verschil. Ook al gaat het wel weer slechter worden. Maar deze goeie dag had hij tenminste gehad, zei hij. That’s my boy!