Verfwerken

Deze morgen toog ik naar de Brico om extra verfspullen – note to self: ge zijt een kieken dat ge niet vroeger zo’n lange schildersstok gekocht hebt: plafonds schilderen is poepsimpel nu, en ook muren gaan veel sneller – en schoten Wolf en ik eindelijk in gang. Ik deed om te beginnen alle randjes en hoekjes, en hij nam de verfrol en begon aan het plafond. Het was niet overal even egaal, maar hij moet het toch ergens leren, nietwaar?

IMG_9094

Daarna moest hij helaas van mij verderwerken aan de gordijnbakken: die ondingen waren vroeger behangen, en dat wil er ongelofelijk slecht af. Prutswerk dus, maar aangezien ik beter kan schilderen dan hij, en je om behang af te krabben niet veel moet kunnen, kreeg hij dat jobke. Gedwee kweet hij zich van zijn taak.

IMG_9091

IMG_9093

Na een tijdje zag het er al zo uit:

IMG_9095

IMG_9101

en tegen ’s avonds was warempel alles voor de eerste keer in het wit gezet. Poeh!

IMG_9102

IMG_9103

Tussendoor zijn we wel tot aan de Ikea gereden: hij heeft de lamp die hij al had gekozen, geruild voor zo’n nieuwe Ikea PS 2014, ofte een Death Star. Meteen heb ik er ook eentje mee voor Kobe, want die zijn gewoon de max. Uiteraard hebben we er dan meteen ook maar gegeten: het kan maar gemakkelijk zijn, nee?

Barts bureau is intussen ook min of meer af: ik heb zijn scherm en zo naar beneden gehaald, en het schilderij al klaar gezet. Hij moet zelf maar inrichten dit weekend. Maar geef toe: het ziet er goed uit!

IMG_9089

IMG_9090

Wolfs kamer, eindelijk.

Ik had het hem al lang beloofd: ik zou zijn kamer herschilderen en herinrichten, naar een heuse tienerkamer. Alleen: het werd voortdurend op de lange baan geschoven. De verbouwingen boven duurden langer dan gedacht, en eerst moest dus Kobes kamer af zijn. En tijdens de werkweken is schilderen ook al niet zo opportuun.

De eerste week van de vakantie kon ik mezelf er niet toe brengen, maar bon, ik heb uiteindelijk toch de koe bij de horens gevat, het laatste beetje rommel uit zijn kamer gesleept, en ben eraan begonnen.

Wolf heeft geholpen, uiteraard: hier is hij trouwens de spinnenwebben aan het verwijderen.

IMG_9069

Zijn bed werd afgedekt met een oud laken, en ik kon beginnen plamuren. Deze foto’s zijn gewoon even om te tonen hoe de kamer er eerst uitzag. Ik vind de kleuren trouwens nog steeds mooi, maar blijkbaar niks voor een jongen van tien, en daarin kan ik Wolf geen ongelijk geven.

IMG_9070 IMG_9071

Zeeklassen – einde

Om zes uur stond ik met Merel paraat aan het station: ze wilde per se mee, want ze had haar grote broer gigantisch hard gemist, zei ze. Nochtans vond ik dat het allemaal best wel meeviel, en dat zij ongelofelijk mooi kan samenspelen met Kobe. Het was in elk geval een pak stiller in huis zonder Wolf, en hij is nochtans de stilste van de drie.

Enfin, de trein kwam eraan, en toen Wolf zich door de massa kinderen en ouders kon wurmen, klampte Merel zich aan hem vast, een stralende glimlach op haar gezicht. En Wolf, die was mooi bruin in zijn gezicht, en precies toch ook wel een beetje blij ons terug te zien.

De kilo’s zand die uit zijn bagage kwamen, wil ik u onthouden. Bij nader inzien had ik ze beter in de zandbak uitgekieperd. Maar bon, hij is terug, en hij heeft er duidelijk van genoten.

Hieronder een paar van de foto’s die door de leraars zijn gemaakt.

9865827_orig

349948_orig

1395120_orig

1107518_orig

3339619_orig

5050882_orig

5429736_orig

5510374_orig

7180572_orig

7534855_orig

8486433_orig

8712903_orig

9166462_orig

 

Rapporten

Omdat er morgen een pedagogische studiedag voorzien is voor de juffen van de kinderen, hebben ze eigenlijk vandaag al vakantie! Het gevolg is dat ze ook vandaag dus al hun rapporten mee hebben, en die zijn ronduit schitterend.

Wolf heeft één acht, en al de rest is negen en meer. Plus hij is blijkbaar ook een aangename jongen, en dat moet dus echt niet meer zijn. We zijn echt trots.

Wolfrapport201402.1

Wolfrapport201402.2

Maar ook Kobes rapport is super: hij boekt merkelijk vooruitgang, heeft nog amper één zeven, en al de rest is acht en meer. Ook op hem zijn we dus meer dan trots.

Koberapport201402.1

Koberapport201402.2

Eigenlijk, eigenlijk he, eigenlijk heb ik toch wel slimme kinders…

Van kasten en bedden

Bart nam de kinderen mee naar school, en ik, ik wachtte op de mannen van Ikea vandaag. Zij kwamen netjes om kwart voor negen, zoals ze even tevoren telefonisch hadden gemeld, en togen meteen aan het werk. Een Mechelse poat en zijn Franssprekende Marokkaanse compagnon, in een sappig dialect. Ze werkten stevig door, maar ik zag vooral dat ik héél erg blij was dat ik ervoor had gekozen om hen beide grote kasten te laten installeren, en het niet zelf te doen. Als zij, met al hun ervaring, met twee er al drieënhalf uur mee bezig waren, hoe lang zou ik er dan niet over gedaan hebben?

IMG_7990

IMG_7989

Rond de middag waren ze weg, en kon ik beginnen aankleden. De rommel in Wolfs kamer moet beetje per beetje in de kast verdwijnen, en kunnen we nu pas echt beginnen opruimen.

Zijn vroegere bed verhuisde naar Kobes kamer, en werd daar ingericht als leeshoek/logeerbed. Het staat er nu vrij vol, maar het stoort niet, vind ik.

IMG_7991

IMG_7993

In de namiddag ging Kobe prompt zijn huiswerk maken in zijn nieuwe kamer:

IMG_7992

In Wolfs kamer verscheen dus het grote bed:

IMG_7994

Het moet vrij centraal in de ruimte staan, omdat anders de schuiven aan beide kanten niet bruikbaar zijn. Hij gaat er zijn boeken en zo insteken, zegt hij.

IMG_7995

En ’s avonds lagen ze allebei te glunderen:

IMG_7997

IMG_7998

Het komt nog goed, met die verbouwing, het komt nog goed.

Een tiener…

Lieve Wolf,

ik kan het bijna niet geloven, maar vandaag is het tien jaar geleden dat ik je voor het eerst mocht vasthouden. Het was wennen: een baby, niet van een ander, maar wel degelijk van mij. Plots werd ik mama, en werd ik verantwoordelijk voor iets dat zelf compleet hulpeloos was. Ik was er, geloof me, niet gerust in.

Dat hulpeloze is er een beetje af, Wolf, je bent intussen zelfs officieel een tiener. Een prepuber, meer bepaald. En je bent zo ongelofelijk wijs, ik geniet elke dag meer en meer van je. Pas op, je hebt ook je kuren, en ik hou mijn hart al vast voor wanneer de hormonen definitief toeslaan. Maar ik denk dat jij zowat de meest ideale zoon bent die een mens zich kan wensen, en voor een keer overdrijf ik zelfs niet.

* je bent lief. Ongelofelijk lief en zorgzaam. Als je merkt dat ik een lastige dag heb gehad op het werk en dus niet bepaald goedgehumeurd ben, kom je vragen wat je voor me kan doen, en begin je spontaan op te ruimen. Eén keertje ging je zelfs nog een stap verder: ik had echt de pest in, had gevraagd me gerust te laten, en was aan mijn bureau gaan zitten. En vijf minuten later kwam jij plots aanzetten met een perfecte lattè, in mijn favoriete tas met mijn favoriete lepeltje, met zelfs een speculoosje erbij. Ik keek je sprakeloos aan, en half verontschuldigend zei jij: “Ja mama, ik dacht dat je dit wel kon gebruiken vandaag”. Tot zover mijn slechte humeur: ik trok je tegen me aan voor een stevige knuffel, en jij mompelde: “Missie geslaagd!”
Of zoals die keer, toen ze volop aan het werken waren in onze oude keuken, en alles nog maar eens onder het stof zat. Ik  zuchtte diep bij het thuiskomen. Ha ja, want in die keuken moest er een paar uur later wel gegeten worden. Jij keek me aan, en zei: “Ik zal wel helpen, mama, ik doe dat graag”. Waarop ik alle oppervlakten schoonmaakte, en jij dweilde, iets waar ik een hekel aan heb.

* je zorgt onvoorstelbaar goed voor je zusje. In het weekend ben jij degene die haar uit bed haalt, haar pamper uitdoet, poepje afveegt en een onderbroekje aantrekt, haar meeneemt naar beneden, en zelfs een flesje melk warmt als ze dat wil. De reden? Zodat ik langer kan slapen. En als jullie samen in bad gaan, hoeven papa en ik zelfs niet meer om te kijken naar jullie: jij wast haar haar – ze zaagt minder bij jou dan bij mij – wast haar lijfje, en zij wast op haar beurt jouw rug. En dan droog jij haar af, kleedt haar aan, en dan komen jullie samen glunderend naar beneden. En eigenlijk ben je even zorgzaam tegenover Kobe, wanneer dat nodig is.

* je bent verstandig. Niet alleen intelligent, maar ook verstandig. Die intelligentie, daar loopt het overigens ook wel los mee: je bent de eerste van je klas, en je doet het goed op school. Maar je gebruikt die intelligentie ook op een verstandige manier, en ik hoef je zelden of nooit aan te sporen. Als we thuiskomen van school, wordt er eerst een vieruurtje gegeten, en daarna neem jij spontaan je huiswerk. En als dat klaar is, ga je gitaar spelen. Ik heb je echt nog nooit moeten aansporen om nu eindelijk eens gitaar te oefenen, wel integendeel: je doet het zelf, en je hebt er blijkbaar ook echt talent voor.

* je bent sportief. Op alle vlakken. Je speelt dus rugby, en je doet ook dat met overgave, en hart en ziel. En je kan je ongelofelijk ergeren aan je teamgenoten, als die een match te licht opvatten. Niet dat je zo snel bent, of zo lenig, maar je hebt doorzicht in het spel, en je gaat ervoor. Maar je kan ook anderen iets gunnen, en je aanvaardt dat je verliest, wanneer anderen beter zijn. Zolang het allemaal maar eerlijk is geweest, want dat rechtvaardigheidsgevoel van jou, dat kan best wel een scheutje relativeringsvermogen gebruiken.

Is er dan niks mis aan jou? Goh, mis zou ik het niet noemen, nee. Maar je mag wel wat beter worden in het falen. Als je iets niet meteen kan, durven er al eens traantjes aan te pas komen, gewoon uit pure onmacht. Je moet dus nog duidelijk leren dat je niet altijd alles vanzelf kan, maar dat je sommige dingen ook echt moet ‘leren’ en inoefenen. Geduld is niet je sterkste kant, nee.

En hoe lief je ook kan zijn tegenover je broer en zus, je durft hen ook al eens te plagen, op het pesten af. Het komt nog aan geen kanten in de buurt van wat je nonkel Jeroen en ik elkaar aandeden, maar toch…

Oh, en je gaat nog eens ergens je eigen hoofd vergeten. Je vergeet zowat alles, raakt vanalles kwijt, herinnert je niet waar je dingen hebt gelegd, en vindt ook nooit iets, ook al zou het je neus eraf bijten, mocht het tandjes hebben. Een echte man, quoi.

Maar het leukste? Je bent al tien jaar lang een gigantisch knuffelbeest, dat zijn mamaatje dolgraag ziet, graag vastpakt, en ook bijzonder graag plaagt. En die plagerijtjes worden inventiever en intelligenter met de minuut, en ik geniet er ongelofelijk van.

Lieve Wolf, je bent nu een tiener. Je zal nog kuren krijgen, en ik vermoed dat er nog met deuren zal geslagen worden, geroepen en geschreeuwd, en dat ik de slechtste mama ter wereld zal genoemd worden. Ik ben er al op voorbereid. Maar nu nog even niet, gelukkig maar.

Gelukkige verjaardag, Wolf!

Alweer ziek

Niet ik, maar Merel.

Net zoals twee weken geleden kreeg ik gisteren in de namiddag een telefoontje: dat Merel 38° koorts had, hangerig was, en of ik haar kon komen halen. Net als twee weken geleden mocht ik gerust nog mijn les afmaken: juf Femke had een stagiaire, en Merel was niet echt lastig.

Het was vier uur toen we thuis waren, en vijf minuten later lag ze in bed. Het kind heeft geslapen tot acht uur ’s morgens, begot. Ja, ze is om half drie wakker geweest, en toen heb ik haar een flesje melk en een verse pamper gegeven. En om vier uur wilde ze een glaasje water, en dat was dat.

Bart had zijn agenda zo kunnen regelen dat hij in de voormiddag thuis kon blijven, terwijl ik gaan lesgeven was. Maar Merel was wakker rond acht uur, voelde zich blijkbaar kiplekker, keek wat tv, en vroeg uiteindelijk zelf of ze naar school mocht, omdat ze zich begon te vervelen.

En dus kon Bart opnieuw naar kantoor, kon ik met een gerust hart op school blijven, en kon ik in de namiddag – op vrijdag ben ik klaar om 12.05u – zelfs nog naar de Ikea om Wolfs meubels te bestellen. Hij krijgt een grote kleerkast van 200x236x58, en diezelfde komt beneden in de traphal als schoenen- en hoedenkast.

Daarnaast krijgt hij ook nog een eenvoudig wit dubbel bed met grote lades onder. Op zich heeft hij dat dubbele bed niet nodig, maar hij wilde het zo graag, en er is meer dan plaats genoeg in zijn kamer.

Enfin, het bestellen van de meubels op zich duurde niet zo lang, maar er was behoorlijk wat volk, en aan de kassa heb ik niet minder dan 25 minuten moeten staan wachten. Aan de transportservice – want zo’n grote kasten ga ik niet zelf transporteren, en zelfs ook niet zelf in elkaar steken – was ik nog eens een dikke twintig minuten kwijt, en ik was verdorie nog net te laat op school ook, de kinderen zaten net in de opvang.

Maar bon: de meubels zijn besteld, en hopelijk worden ze over een week of drie ook geleverd.