Geplaatst op

Geocachen in Sas Van Gent

Een echt mooie maandag vandaag, en meteen ook de eerste dag dat ik volledig lesvrij ben. Ik moet dit schooljaar op maandag niet naar school, en ik ben van plan daarvan te genieten, jawel.

Ik deed wat noodzakelijk schoolwerk, en zorgde dat ik tegen half twaalf in Sas Van Gent stond, u weet wel, dat kleine stadje net over de grens. Ik dacht: ik koop daar dan ergens wel een broodje, of eet een tosti – zoals ze een croque monsieur op zijn Hollands noemen.

Ik begon mijn wandeling aan het water – hoe kan het ook anders? – bij een multi die me op allerlei plekjes zou brengen, en nog langs een ongelofelijk schattige kindercache mét muziekje, die me luidop in de lach deed schieten.

Wat me vooral opviel, is hoe doods het stadje eigenlijk was. Oké, een maandag is nooit de meest bruisende dag, maar toch. Alleen aan de Albert Heijn was er leven te bespeuren, maar ik vertikte het om daar dan een broodje te kopen, omdat ik er nog altijd van uitging dat ik wel iets ging vinden. Mijn middagmaal is dus een frangipane geworden die ik bij me had in mijn rugzakje. Bovenstaande foto is het ‘centrale plein’ van Sas Van Gent, naast de kerk, op het middaguur. Ik heb er geen levende ziel gezien. Ik wandelde dan maar verder aan de andere kant van het water.

Pas op, mooie wandeling gehad, daar niet van, en het kanaal Gent-Terneuzen is echt wel indrukwekkend als er zo’n gigant passeert, maar… Daar heb ik wat fietsers gezien, ja, en een occasionele wandelaar. Mooi, maar geen zak te beleven dus.

En ik heb dan nog geeneens de cache gevonden. Intussen heb ik een hint gekregen waar hij zou moeten zitten, en het zal dus voor een volgende keer zijn.

Geplaatst op

Bourgoyen-Ossemeersen

Ik geef het toe, ik kan de tijd niet zeggen dat ik nog eens het toertje van de Bourgoyen deed. Met de hond en de buggy durfde ik vroeger wel eens in de buurt van de hoosmolen parkeren en dan de dijk afwandelen, maar verder ging dat eigenlijk niet.

Tot vandaag. Ik trok mijn rubberlaarzen aan – achteraf een domme beslissing, zo bleek: de paden liggen overal meer dan goed genoeg voor wandelschoenen, en mijn voeten deden achteraf mega zeer – en begon aan de wandeling van 6 kilometer. En ik, ik genoot intens. Het enige storende was het geraas van de R4, maar zo dicht bij de stad kan het eigenlijk niet anders dan dat je de auto’s hoort. Alhoewel, op bepaalde punten in het reservaat hoor je eigenlijk gewoonweg niks dat niet natuurlijk is. Ik zag er veel wandelaars – met of zonder hond – , joggers, fietsers, en zelfs een heuse vogelspotter uit het Aalsterse. Ik kan de man geen ongelijk geven: het vogelreservaat is prachtig! Al heb ik er zelf enkel meeuwen, waterhoentjes, meerkoeten, eenden en de occasionele fuut gezien, hij kwam kijken of er toevallig geen lepelaar zou zitten.

Maar laat ik u vooral meegenieten van enkele foto’s die ik er nam.

Oh, en ik heb er de boom van mijnheer de Uil gevonden!

IMG_2442

Enfin, als u zin heeft om frisse lucht op te snuiven en even de benen te strekken, u weet waar naartoe. Meer nog, u moest al weg zijn!

De wandelkaart vindt u hier.

Geplaatst op

Voorzichtige stapjes

Merel had vandaag scouts in Mariakerke, op het domein Claeys-Bouüaert naast mijn school: als je een bosspel wil doen, heb je natuurlijk wel een bos nodig. Ik moest haar tegen twee uur brengen, en vroeg aan ons pa of hij zin had in een kort wandelingetje. Categoriek schudde hij van nee, maar toen ik samen met Merel in de auto stapte, stapte hij plots toch naast me in.

Enfin, we parkeerden, voegden Merel bij de groep, en liepen zelf op ’t gemakje langs de lange laan richting het kasteel. En dat gemakje, dat mag je gerust letterlijk nemen, want ik had voor het eerst niet mijn laars aan, maar mijn MBT’s (Masai Barefoot Technology). Die geven een ongelofelijk goeie steun en vering, maar ’t was toch maar met een bang hartje. Gelukkig kan mijn pa ook bijna niet stappen zonder dood te vallen van het zuchten, dus we waren aan elkaar gewaagd.

We keken even naar het cricket, dan naar de spelende kinderen, en liepen nog wat verder tot aan het brugje. Daar werd het ons pa eventjes te veel, want de enige keer dat hij hier ooit geweest is, was samen met ons ma. Tsja.

We wandelden voorzichtig terug naar de auto, bleven opnieuw even naar het cricket kijken, en dat was dat.

En mijn voet deed eigenlijk lang zoveel pijn niet als ik had verwacht. Nog die chance.

Geplaatst op

Dagje vriendschap

Veel zien Gwen en ik elkaar niet, maar elke vakantie proberen we minstens één dagje samen uit te trekken.

Tegen elf uur stond ik met de kinderen bij haar, en stond er al een – alcoholvrij – aperitiefje met hapjes te wachten. Wolf trok direct naar Ernest, Merel liep recht op Lena-Mare af, en Kobe… stond een beetje verweesd te kijken naar Elly en haar vriendinnetje Nina, dat door een misverstandje vandaag ook was komen spelen. Maar hij liet het niet aan zijn hart komen, en speelde vrolijk mee, nu eens met de kleintjes, dan weer met de grotere. En intussen konden Gwen en ik heerlijk bijkletsen.

img_2192

Aan tafel had ze een slaatje voorzien van tomaatjes, mozzarella en avocado, en daarna maakten we samen een gigantische hoeveelheid spaghetti carbonara. Ha ja, voor 12 personen (wij met vier, zij met zes, + vriendinnetje + kuisvrouw) kan dat wel tellen, ja.

Omdat het intussen toch eigenlijk wel haalbaar weer was, trokken we er dan op uit naar de Rozenbroeken voor een fijne wandeling en de speeltuin. De twee oudsten deden nog een poging om een cache te vinden, maar helaas.

We hadden de kinderen allemaal nog een tractatie beloofd, en zowat de hele bende dronk dus een warme chocomelk in het cafetaria van de Rozenbroeken.

Nodeloos te zeggen hoe veel Gwen en ik intussen hebben lopen kletsen, zeker? We zijn in elk geval eindelijk weer eens bijgepraat, en dat was nodig. Ze is en blijft niet voor niets mijn beste vriendin…

Geplaatst op

Poel

Wolf heeft sinds dit jaar ook AMC, ofte de opvolger van de notenleer, de algemene muziekcultuur. De uren hier in Evergem lukten aan geen kanten, en dus volgt hij nu les op zaterdag tussen tien en elf aan de Poel, in Gent centrum dus. Ik ben voor de eerste keer nog meegegaan, kwestie van het lokaal te vinden. En daarna, toen ben ik gewoon een uurtje gaan rondlopen in ’t stad. Eerst naar de Avalon, waar ik een prachtig subtiel paar witzilveren oorringetjes heb gekocht. Daarna heb ik een ganse wandeling gemaakt, van pokéstop naar pokéstop om Wolf van het nodige materiaal te voorzien. Winkelen is toch niet zo mijn ding. Wel heb ik nog een tijdje staan luisteren naar een cellist die Shostakovitch aan het spelen was, prachtig.

img_6302

Ik keek er ook echt van op hoe druk Gent al is op een zaterdagvoormiddag na tienen. Serieus zeg! Iets voor elven stond ik tegenover de Poel bij café Labath, waar ze gelukkig ook meeneemkoffie’s hebben. 3,20 euro voor een latte is niet van de poes, maar man, dat is lichtelijk fantastische koffie! Zelf Wolf was er helemaal lyrisch over, en hij drinkt normaal gezien niet graag koffie. Eat this, Starbucks!

Ik weet dus wat ik vanaf nu elke zaterdagmorgen ga doen als het niet regent: een fijn wandelingetje doorheen Gent, en dan een koffie.

Enfin, we ‘stoven’ weg richting Melle, want Wolf had zijn eerste rugbymatch van het seizoen in het College van Melle. Hij moest er eigenlijk om elf uur zijn, maar dat werd half twaalf. we hoefden ons echter geen zorgen te maken, want blijkbaar is het geen evident terrein om te vinden, en we waren dus nog bij de eersten…

En toen ik thuis kwam, stond het eten netjes op tafel. Ik heb toch wel een fantastische vent…

Geplaatst op

Van Turkse buurten en avondwandelingen

Het plan was eigenlijk geweest om Wolf gisteren al te laten kortwieken, maar onze fietstocht leidde ons naar andere paden, die vooral veel te laat werden. Vandaag hebben we dan maar de auto genomen richting Wondelgemstraat en kapper Erkan. Normaal gezien gaat dat daar aan een gigantisch tempo, maar vandaag stond er maar eentje alleen in het salon: de andere twee zaten respectievelijk in Italië en Turkije. Groot gelijk, maar het zorgde er wel voor dat Wolf meer dan een uur moest wachten. Merel en ik lieten het niet aan ons hart komen, en gingen vrolijk winkels kijken in een stukje Gent dat aandoet als het zonnige buitenland, en meer bepaald effectief een Turkse marktstraat. Je loopt er van de ene ‘bazar’ naar de andere ‘market’, ondertussen gekruist door vrouwen in alle mogelijke staten van haarbedekking, en mannen variërend van strak pak tot djellaba en gehaakt mutsje.

We vonden er een vrolijk gebloemd paar schoenen (van die stoffen, turnsloefachtig) voor tien euro, en ze hield ze meteen aan. We keken rond, snuffelden, informeerden, en haalden Wolf eventjes uit de wachtrij om een vieruurtje te kopen bij de Turkse bakker.

IMG_1830

En toen, toen had ik een propere, gekortwiekte Wolf terug, en reden we naar huis.

Maar ’s avonds was het een prachtige avond, en had ik zin om nog een paar geocaches te doen, meer bepaald een wandeling van vijf kilometer op Drongense aardewegen, met in totaal tien caches. Het was al bijna half acht toen we vertrokken, maar ik liet het aan mijn hart niet komen. Merel huppelde, Wolf zocht, klom in bomen, dook in struiken, en Merel zong. En ik, ik genoot met volle diepe teugen, en had een puur vakantiegevoel.

Tegen half tien waren we pas rond, en Merel had nog geen enkele keer gezaagd of gezegd dat haar voeten pijn deden of dat het lang duurde. Heerlijk kind, echt waar.
Wolf en ik wilden nog de tiende cache van de reeks ook meepikken, maar die lag wat verderop, en daar namen we dus de auto voor. Merel was op die paar minuten in slaap gevallen: ze had zich onder een gilet van mijn genesteld, en sliep. Wolf en ik hebben dan nog een dik half uur staan zoeken in een struik tot het begon te schemeren en we het gewoon opgaven. En rond tienen belde Bart, een beetje ongerust. Enfin, tegen half elf lagen beiden in hun bed, en hadden we allemaal een bijzonder fijne avond gehad. Geocache for the win!

Geplaatst op

Tradities

Er zijn zo van die tradities die in ere moeten gehouden worden, ik schreef het eerder al. En sommige moet je gewoon in het leven roepen.

Zo gingen we vorig jaar op oudejaarsnamiddag wandelen in de Bourgoyen, en was ons dat ongelofelijk meegevallen. En dus gingen we ook vandaag wandelen, het was prachtig weer. Maar eerst moest er soep gemaakt worden van de pompoen die al weken – maanden – op onze keukentafel ligt, en zou beginnen rotten. Ajuinen zorgen trouwens nog steeds voor traantjes.

IMG_0910

Ik maakte meteen ook nog een pompoentaart, stak die in de oven, en we vertrokken op wandeling.

We pikten eerst nog een geocache op, een raadsel. Ik dacht dat die begon in het park Claeys-Bouüaert, en daar stonden we dan ook, maar de berekende coördinaten brachten ons een eindje verder naar een pad langs een stukje vijver.

Daarna reden we effectief naar de Bourgoyen, en zowel Wolf als ik trokken er foto’s van het prachtige licht. We vonden er ook nog een cache, dat ook ^^

En toen belde ik – veertig minuten te laat, eigenlijk – even naar huis, of Bart wel degelijk de taart uit de oven had genomen. Hmm. Juist ja.

IMG_0974

Maar hij was wel al aan het snijden begonnen voor de hapjes en vooral voor de zelfgemaakte pizza.

Geheel volgens traditie keken we eerst naar een tekenfilm – The Minions – aten we pizza, speelden met vuurspatters, en staken we Merel in bed. En toen volgde een tweede film – The Maze Runner – met soesjes en iets om te drinken.

Rond tienen zaten ook de jongens in bed, en Bart en ik speelden gewoon nog wat Diablo, om eerlijk te zijn. Met een dikke knuffel en veel liefde om middernacht.

En dat, lieve lezertjes, was 2015.

 

 

Geplaatst op

Parkwandeling

Het was vandaag zo mooi weer, en de herfst is dan zó mooi, dat ik bijna niet anders kon dan de kinderen lekker warm aan te kleden, en vijf kilometer verderop naar het park Claeys-Bouüaert in Mariakerke te rijden. Het park aan mijn school, jawel.

park01

park02

park03

park04

park05

Ik denk dat ze er alledrie even hard van genoten hebben. Kobe was bijna onmiddellijk zijn klasgenootje Rihanna tegen het lijf gelopen, en even later ook Sebastiaan, die bij ons in de straat woont.

park06

park07

En Merel, die zat in haar buggy, en keek haar ogen uit. Lekker warm in haar prachtige nieuwe jasje (dat ik al had gekocht toen ze nog niet eens geboren was).

park08

park09

park10

park11

En op het einde was er natuurlijk ook het kleine speeltuintje. Man, da’s toch altijd plezierig!

park12

park13

park14