Van Turkse buurten en avondwandelingen

Het plan was eigenlijk geweest om Wolf gisteren al te laten kortwieken, maar onze fietstocht leidde ons naar andere paden, die vooral veel te laat werden. Vandaag hebben we dan maar de auto genomen richting Wondelgemstraat en kapper Erkan. Normaal gezien gaat dat daar aan een gigantisch tempo, maar vandaag stond er maar eentje alleen in het salon: de andere twee zaten respectievelijk in Italië en Turkije. Groot gelijk, maar het zorgde er wel voor dat Wolf meer dan een uur moest wachten. Merel en ik lieten het niet aan ons hart komen, en gingen vrolijk winkels kijken in een stukje Gent dat aandoet als het zonnige buitenland, en meer bepaald effectief een Turkse marktstraat. Je loopt er van de ene ‘bazar’ naar de andere ‘market’, ondertussen gekruist door vrouwen in alle mogelijke staten van haarbedekking, en mannen variërend van strak pak tot djellaba en gehaakt mutsje.

We vonden er een vrolijk gebloemd paar schoenen (van die stoffen, turnsloefachtig) voor tien euro, en ze hield ze meteen aan. We keken rond, snuffelden, informeerden, en haalden Wolf eventjes uit de wachtrij om een vieruurtje te kopen bij de Turkse bakker.

IMG_1830

En toen, toen had ik een propere, gekortwiekte Wolf terug, en reden we naar huis.

Maar ’s avonds was het een prachtige avond, en had ik zin om nog een paar geocaches te doen, meer bepaald een wandeling van vijf kilometer op Drongense aardewegen, met in totaal tien caches. Het was al bijna half acht toen we vertrokken, maar ik liet het aan mijn hart niet komen. Merel huppelde, Wolf zocht, klom in bomen, dook in struiken, en Merel zong. En ik, ik genoot met volle diepe teugen, en had een puur vakantiegevoel.

Tegen half tien waren we pas rond, en Merel had nog geen enkele keer gezaagd of gezegd dat haar voeten pijn deden of dat het lang duurde. Heerlijk kind, echt waar.
Wolf en ik wilden nog de tiende cache van de reeks ook meepikken, maar die lag wat verderop, en daar namen we dus de auto voor. Merel was op die paar minuten in slaap gevallen: ze had zich onder een gilet van mijn genesteld, en sliep. Wolf en ik hebben dan nog een dik half uur staan zoeken in een struik tot het begon te schemeren en we het gewoon opgaven. En rond tienen belde Bart, een beetje ongerust. Enfin, tegen half elf lagen beiden in hun bed, en hadden we allemaal een bijzonder fijne avond gehad. Geocache for the win!

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *