Aether: een klein bommetje!
Ik sliep naar gewoonte te weinig wegens te laat in bed, maar tegen tien uur liep ik het hoofdterrein, zijnde de binnenkoer van het kasteel, op. Daar stonden enkele heren die terstond op mij af snelden en – met zichtbaar genoegen – me wisten te melden dat de wereld in brand stond. Mijn gezicht was, naar ’t schijnt, goud waard.
Bleek die nacht Europa links en rechts aangevallen te zijn, waardoor de winnaar van de verkiezingen prompt een noodregering samenstelde en ondergetekende minister van Justitie werd. Revolutie: vrouwen voor het eerst op de lijsten, maar vooral: een vrouw in de regering! Gelukkig was er niet veel tijd meer om te debatteren, maar ik verwacht vanuit de spelers én vanuit de wereld ook wel een hoop tegenkanting.
Al bij al heb ik de doelen van mijn personage wel kunnen bereiken. Ik ben nu vooral bijzonder benieuwd wat de scenaristen daar nu mee gaan doen, en of ik dit personage nog verder ga spelen. Ik heb me in elk geval zeer geamuseerd met dit rolletje. Dik in orde!
Aether: verkiezingen!
Man, wat heb ik me vandaag al geamuseerd zeg!
Net zoals de vorige jaren ben ik figurant op Aether, de steampunklarp die zich afspeelt in de salons en de Ierse pubs van een alternatief 1925, waar de technologie hoogtij viert, maar we wel nog op het einde van het Victoriaanse zitten.
Er waren verkiezingen, en jawel, er moest campagne gevoerd worden. De verschillende politieke partijen zijn al een tijdje in opmars, mede door spelers. Zelf kreeg ik de rol van barones Gerhilde Van Valkensteen die op de lijst staat van de Conservatieve Christelijke Partij, op zich al een behoorlijke prestatie. Vrouwen hebben namelijk nog steeds geen stemrecht, het algemene stemrecht is er net doorgedrukt, mede door mijn toedoen. Arbeiders hebben één stem, adel nog steeds 50, werkgevers ook 50 en zo. Oneerlijk maar wel al beter dan daarvoor, toch? En ja, ik ben dan ook nog eens ondervoorzitter van mijn partij, wat ook redelijk ongezien is, zeker voor de conservatieven. Maar ook zij moeten mee met hun tijd, wat ervoor zorgde dat er een nieuwe partij ontstond, de Partij van Daadkracht en Actie (Partij van de Adel) die nog conservatiever is.
Soit, één en ander leidde op vrijdagavond tot een heerlijk, uitgebreid diner onder een grote tent op het gras, wat voor een fantastische sfeer zorgde. De rest van de avond werden politieke gesprekken…
En de zaterdag? Praten praten praten, campagne voeren, en in de namiddag een heus stembureau. Compleet met voorzitter, bijzitter, opvragen van paspoorten, controleren op de kieslijsten, the whole shebang. En daarna het telbureau en het bange afwachten in de gang. En bij spelleiding gaan met de officiële uitslag van ons ene stembureautje en kijken wat we ermee aanvangen.
’s Avonds was er dan vooral de coalitievorming, de formatie, het gedoe, en dus meer gesprekken. Een stuk persoonlijk plot, dat ook.
Maar ik heb me vooral al enorm geamuseerd, yup.
366 – 09 juni 2024 – stemplicht
Telbureau
Jawel, vorige week viel dus ook hier opnieuw een brief in de bus waarbij ik opgeroepen werd om te gaan tellen. Ik denk dat dat de zevende of achtste keer is dat ik opgeroepen ben, ik heb het nog maar twee keer ook effectief gedaan.
Vorige keer heb ik me aangemeld ter plekke, maar ben ik naar huis gestuurd omdat ik met mijn rug gewoonweg niet in staat ben om zes uur lang te tellen. Tsja. Toen had ik bezwaar ingediend met een kopie van de röntgenfoto van mijn rug, maar dat werd afgewezen. De voorzitter vond dat toen wel complete onzin, maar bon.
Vrijdag heb ik dan ook gebeld naar het kanton, naar de voorzitter van het hele gedoe, en daar wisten ze me te zeggen dat een doktersbriefje meer dan genoeg was. Maandag ben ik dus naar de dokter getrokken – samen met Kobe voor rilatine, maar dat is een ander verhaal – en die schreef prompt een briefje, want ze weten goed genoeg dat zoiets voor mij niet langer haalbaar is.
Dinsdag heb ik dat dan in de post gegooid, en ik ben dus in blijde verwachting dat ik dus geschrapt ben van de lijst. Hopelijk blijft dat nu ook zo, en anders wordt dat in oktober opnieuw een doktersbriefje.
Ach ja, wat zou ne mens zijn zonder administratie?
365 – 26 mei 2019 – stembusgang
Oproepingsbrief
Jawel, maandagmorgen zat hij in de bus: mijn oproepingsbrief om te gaan tellen. Alweer. Allez ja, als ik heel eerlijk ben, heb ik nog maar één keer ook effectief geteld: in 2009 was ik voor de vijfde keer opgeroepen en had ik ook dienst, de vorige keren was ik reserve en mocht ik telkens weer naar huis.
Intussen heb ik nog wel een paar oproepen gehad, denk ik, maar met borstvoedende baby’s en zo kunnen afketsen.’t Is niet alsof ik daar echt op zit te wachten.
Ook vandaag heb ik netjes een brief teruggeschreven: toch even laten weten aan de voorzitter van het Kantonhoofdbureau dat een anteriolysthese en zitmarathon van een uur of 5 niet echt samengaan…
Ik ben benieuwd of ik nog reactie zal krijgen. Ik heb eraan toegevoegd dat hij me altijd als reserve mocht zetten, mocht hij echt geen ander volk vinden. Soit…
365 – 14 oktober 2018 – voor de goei…
365 – 25 mei 2014 – stemfie, enfin, niet echt
Verkiezingen
Ik ben er redelijk gerust in, in de verkiezingen hier in Gent.
Als je de media bekijkt, zou je denken dat er alleen in Antwerpen gestemd zal worden, en dat die stemming bepalend zal zijn voor gans het land. Misschien. Er zijn er die beweren dat de lokale verkiezingen geen impact hebben op het nationale bestuur, maar waarom stelt Di Rupo dan een aantal beslissingen uit? En omgekeerd, als je zegt dat het federale niveau geen impact heeft op het lokale: probeer dan maar eens als bedrijf iets gedaan te krijgen van de stad. Ze schuiven de zwarte piet telkens weer door naar boven.
Maar ook in Gent wordt er dus gestemd. Op papier, en zo heb ik het graag. Ik moest dan wel voor een keertje niet gaan tellen (ofwel zijn ze mijn antwoord kwijtgeraakt, want ik ben wel degelijk opgeroepen, maar heb er nooit meer iets van gehoord), maar toch heb ik meer vertrouwen in dat manuele systeem dan in die computers. Bizar, misschien, voor een nerd, maar toch.
Ik weet dat de partij waarvoor ik heb gestemd, niet zal winnen. Ik hoop dat ze ongeveer status quo blijft. Maar toch vind ik het niet erg. Want ik heb getwijfeld, en ik geef dat eerlijk toe. Die burgemeester van ons, dat is een bijoux. Een man uit één stuk, een echte Gentenaar. Ik ben er dan ook zeker van dat hij het haalt, en dat hij mijn stem niet nodig heeft. Hij zal wellicht met mijn favoriete partij in zee gaan, en van mij mag hij blijven, zeker en vast. Het alternatief, die ene die een paar maanden geleden zelfverzekerd uitriep: “Ik word de nieuwe burgemeester!”, die wordt het alvast niet. Ook daar ben ik zeker van. Zelfs zonder de peilingen van de afgelopen dagen. Want ook al riep hij voortdurend dat hij eigenlijk feitelijk ook een Gentenaar is, en maar vijf jaar is weggeweest: hij kent de echte Gentenaar niet. Hij voelt hem niet aan. Hij IS het niet.
Dus ja, wat het in Antwerpen ook wordt, hoe hard ons Vlaanderlandje morgen ook op zijn kop staat: ik lig er niet wakker van. Want hier in Gent, hier zal het nog altijd oké zijn. En daar ben ik nu al, nog voor er uitslagen zijn, fier op.