Telbureau
Jawel, vorige week viel dus ook hier opnieuw een brief in de bus waarbij ik opgeroepen werd om te gaan tellen. Ik denk dat dat de zevende of achtste keer is dat ik opgeroepen ben, ik heb het nog maar twee keer ook effectief gedaan.
Vorige keer heb ik me aangemeld ter plekke, maar ben ik naar huis gestuurd omdat ik met mijn rug gewoonweg niet in staat ben om zes uur lang te tellen. Tsja. Toen had ik bezwaar ingediend met een kopie van de röntgenfoto van mijn rug, maar dat werd afgewezen. De voorzitter vond dat toen wel complete onzin, maar bon.
Vrijdag heb ik dan ook gebeld naar het kanton, naar de voorzitter van het hele gedoe, en daar wisten ze me te zeggen dat een doktersbriefje meer dan genoeg was. Maandag ben ik dus naar de dokter getrokken – samen met Kobe voor rilatine, maar dat is een ander verhaal – en die schreef prompt een briefje, want ze weten goed genoeg dat zoiets voor mij niet langer haalbaar is.
Dinsdag heb ik dat dan in de post gegooid, en ik ben dus in blijde verwachting dat ik dus geschrapt ben van de lijst. Hopelijk blijft dat nu ook zo, en anders wordt dat in oktober opnieuw een doktersbriefje.
Ach ja, wat zou ne mens zijn zonder administratie?
365 – 26 mei 2019 – stembusgang
Oproepingsbrief
Jawel, maandagmorgen zat hij in de bus: mijn oproepingsbrief om te gaan tellen. Alweer. Allez ja, als ik heel eerlijk ben, heb ik nog maar één keer ook effectief geteld: in 2009 was ik voor de vijfde keer opgeroepen en had ik ook dienst, de vorige keren was ik reserve en mocht ik telkens weer naar huis.
Intussen heb ik nog wel een paar oproepen gehad, denk ik, maar met borstvoedende baby’s en zo kunnen afketsen.’t Is niet alsof ik daar echt op zit te wachten.
Ook vandaag heb ik netjes een brief teruggeschreven: toch even laten weten aan de voorzitter van het Kantonhoofdbureau dat een anteriolysthese en zitmarathon van een uur of 5 niet echt samengaan…
Ik ben benieuwd of ik nog reactie zal krijgen. Ik heb eraan toegevoegd dat hij me altijd als reserve mocht zetten, mocht hij echt geen ander volk vinden. Soit…
365 – 14 oktober 2018 – voor de goei…
365 – 25 mei 2014 – stemfie, enfin, niet echt
Verkiezingen
Ik ben er redelijk gerust in, in de verkiezingen hier in Gent.
Als je de media bekijkt, zou je denken dat er alleen in Antwerpen gestemd zal worden, en dat die stemming bepalend zal zijn voor gans het land. Misschien. Er zijn er die beweren dat de lokale verkiezingen geen impact hebben op het nationale bestuur, maar waarom stelt Di Rupo dan een aantal beslissingen uit? En omgekeerd, als je zegt dat het federale niveau geen impact heeft op het lokale: probeer dan maar eens als bedrijf iets gedaan te krijgen van de stad. Ze schuiven de zwarte piet telkens weer door naar boven.
Maar ook in Gent wordt er dus gestemd. Op papier, en zo heb ik het graag. Ik moest dan wel voor een keertje niet gaan tellen (ofwel zijn ze mijn antwoord kwijtgeraakt, want ik ben wel degelijk opgeroepen, maar heb er nooit meer iets van gehoord), maar toch heb ik meer vertrouwen in dat manuele systeem dan in die computers. Bizar, misschien, voor een nerd, maar toch.
Ik weet dat de partij waarvoor ik heb gestemd, niet zal winnen. Ik hoop dat ze ongeveer status quo blijft. Maar toch vind ik het niet erg. Want ik heb getwijfeld, en ik geef dat eerlijk toe. Die burgemeester van ons, dat is een bijoux. Een man uit één stuk, een echte Gentenaar. Ik ben er dan ook zeker van dat hij het haalt, en dat hij mijn stem niet nodig heeft. Hij zal wellicht met mijn favoriete partij in zee gaan, en van mij mag hij blijven, zeker en vast. Het alternatief, die ene die een paar maanden geleden zelfverzekerd uitriep: “Ik word de nieuwe burgemeester!”, die wordt het alvast niet. Ook daar ben ik zeker van. Zelfs zonder de peilingen van de afgelopen dagen. Want ook al riep hij voortdurend dat hij eigenlijk feitelijk ook een Gentenaar is, en maar vijf jaar is weggeweest: hij kent de echte Gentenaar niet. Hij voelt hem niet aan. Hij IS het niet.
Dus ja, wat het in Antwerpen ook wordt, hoe hard ons Vlaanderlandje morgen ook op zijn kop staat: ik lig er niet wakker van. Want hier in Gent, hier zal het nog altijd oké zijn. En daar ben ik nu al, nog voor er uitslagen zijn, fier op.
366 – 14 oktober
