Geplaatst op

Verjaardagsfeestje… of toch niet.

Dat het een drukke dag ging worden, vandaag. Om 9.00 uur zaten we met de hele familie in de, jawel, familiemis. Merel doet haar eerste communie dit jaar, vandaar. Tsja.

Ik begon te verbeteren, Wolf was, net zoals gisteren, bezig met zijn wiskunde, en we aten rustig, voor een keertje zonder extra opa’s en zo.

En toen bleek dat Wolf nog langs geen kanten klaar was met zijn wiskunde, en dat hij het dus niet zag zitten om mee te gaan naar Livs verjaardagsfeestje. ’t Is ook een uur rijden, dat komt er ook nog bij, dus ja… Geen feestje voor Wolf. Ik vond dat ik het niet kon maken om dat kind hier alleen te laten, zo vlak voor zijn eerste examen ooit, en dus ben ik ook maar thuis gebleven, en heb zitten verbeteren.

Maar Bart stuurde me wel een paar foto’s door: hij miste me.

img_6160

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje

Merels feestje was op haar verjaardag zelf, en ze vond het fantastisch! Uiteraard waren Lieze en Julie erbij, die mama’s had ik op voorhand gecontacteerd om zeker te zijn dat ze er konden zijn, want anders moest het feestje verzet worden. Geen nood dus, beide dametjes waren beschikbaar. Het olijke trio werd aangevuld met Milla en Ines, en dus liepen er vijf gillende meiden in ons huis rond.

Merel was door het dolle heen met haar cadeautjes. Van ons had ze ’s morgens haar pop gekregen, en bij de cadeautjes die ze nu kreeg, stond ze zowaar elke keer te springen. Letterlijk. Als in: “Mama, ik ga moeten stoppen met springen, want mijn voeten doen zeer.” Springen, dus.

En er was taart, natuurlijk. Merel lust geen chocolade en geen slagroom, maar wel mango en marsepein. En dus had ze dat ongeveer aan mama gevraagd, met de vermelding ‘prinsessentaart’. Begin er maar eens aan zeg! Maar bon, ik heb een biscuit gebakken, in lagen gesneden, bestreken met een mangocrème (gemixte mango met een beetje limoensap, vermengd met roomkaas, en daardoor stukjes mango), en dan volledig versierd met roze marsepein en eetbare versiering. Oh, en roze marsepeinen roosjes, die ik gekocht heb. Merel vond ze prachtig!

Daarna hadden de jongens een fantastisch spel in elkaar gestoken! Op voorhand hadden ze met strijkparels alle namen van de meisjes gemaakt, en die letters per twee in een zakje gestoken. Ze waren zogezegd hun naam kwijt, en moesten opdrachtjes uitvoeren om een hint te krijgen waar ze hun namen konden zoeken. Er was een stoelendans, een verkleedpartij, een tekenwedstrijd, een prinsessenquiz (die Wolf op PPT had gemaakt), een ballonnenspelletje, een geblinddoekt parcours, een spelletje dirigentje…

En toen waren er uiteraard ook nog pannenkoeken. Ah ja, zo hoort dat.

Ik was blij toen ze het huis uit waren en het weer stil werd, maar Merel vond het fantastisch! En meer moet dat niet zijn. Zelfs geen rugbytraining, daar waren we allemaal te moe voor.

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje voor Marie-Julie

Mijn metekindje werd zes vorige week, en kreeg vandaag daarom een zeer fijn feestje! Er was, zoals de traditie intussen vereist, een véél te grote koude schotel, er waren vooral massa’s hapjes vooraf (kan niet missen dat die koude schotel te groot was) en er was taart. Er was ook bijzonder veel gejoel boven, vooral toen Jeroen even “oortjesvlees” ging spelen. En eigenlijk was het vooral een zeer gezellige, fijne middag.

Geplaatst op

Feestje voor Nand

Jawel, Nand is intussen ook al zeven! We waren met de ganse familie bij mijn broer verwacht voor een aperitief en broodjes, en vooral een zeer gezellig kletsmoment. Twee jaar geleden zaten we in een Tshirt buiten, en ook vorig jaar was het buiten te doen, al herinner ik me dat we wel meeschoven met de zon. Dit jaar was het precies anders: regenen en ijskoud. Maar binnen brandde de haard, werd er druk gespeeld en druk gebabbeld, en was het eigenlijk behoorlijk jammer dat we naar huis moesten.

Maar bedankt, broere, ’t was gezellig!

Geplaatst op

Sinterklaas zijn verjaardagsfeestje, of zoiets toch

Uiteraard was er de Sint deze morgen. Mijn kinderen blijven me verbazen: stipt om zeven uur – vroeger mogen ze niet opstaan – hoorde ik Merel en Kobe naar beneden gaan. Stipt om acht uur stond Kobe aan mijn bed: dat hij honger had, en of ik de koffiekoeken niet wilde komen bakken. “Oh, en wat heeft de Sint gebracht?” vroeg ik, nog vanuit mijn bed. “Oh maar mama, we hebben onze cadeautjes nog niet opengedaan, want we wisten niet of we dat wel al mochten van jou, en of we niet moesten wachten op Wolf.” Soms denk ik dat ik eens wat minder streng moet zijn met hen :-p

Enfin, ik naar beneden, nog net op tijd om twee stralende gezichtjes op foto vast te leggen: Merel met haar Lego Frozen kasteeltje, Kobe met zijn Jommekes.

Wolf dook pas later op, maar was ook heel blij met zijn Phlatball. Vree wijs ding, trouwens, daar is al intens mee gespeeld.

Daarna mocht ik eindelijk de kerstboom zetten. Een nieuwe dit jaar, vorig jaar gekocht aan 50% in de solden. En mocht je je afvragen hoe vaak een vijfjarige kan vragen: “Mama, mogen de ballen er al in?”, wel, veel, neem het van mij aan. “Maar wacht toch efkes! Eerst den boom en de lampkes en de slingers!”

IMG_0665

Intussen was de schoonmoeder toegekomen voor een rosbiefje, en reden we tegen half twee richting Brussel, voor Livs verjaardagsfeestje en de bijbehorende taart ^^

Enfin, het was heel gezellig, er was – zoals altijd – weer veel te veel taart, en de kinderen vielen prompt in slaap in de auto. Volledig zoals het hoort, dus. Bedankt, Koen en Else! En ook nog extra bedankt voor de kleine Sinterklaascadeautjes, de kinderen vonden ze de max!

Geplaatst op

Lena-Mare

Gisteren was het Barts verjaardag, vandaag was het die van Lena-Mare, Gwens dochtertje dat tien dagen jonger is dan Merel.

Aangezien Lena-Mare een tijdje geleden plots aan tafel verzucht had: “Mama, ik mis Merel”, had Gwen ons ook uitgenodigd om gisteren, samen met de grootouders, een stukje taart te eten. Merel zag dat eerst niet zitten toen ik het haar dit weekend vertelde – ze heeft dat asociale trekje van mij – maar vandaag konden we niet snel genoeg vertrekken naar Sint-Amandsberg. We gooiden Kobe af op de muziekles, en reden door. Wolf verdween meteen met Ernest, en Merel en Lena-Mare stonden zowaar rond elkaar te dansen van contentement. En toen moest er dringend getekend en gespeeld worden, zoveel was duidelijk.

We aten een stukje bijzonder fijne taart, en ik moest helaas alweer weg met Wolf: Ernest moest sowieso toch studeren, en ik moest om half vijf Kobe alweer ophalen in Evergem.

Merel en Leentje keken me met grote ogen aan: moest Merel écht al weg? Echt? Maar Gwens ouders, die in Lembeke wonen, moeten quasi voorbij ons deur passeren, en die hebben Merel dan rond een uur of zes afgezet, moegespeeld, maar blijkbaar wel heel blij.

Zo van die kleine feestjes bij goeie vrienden, dat zijn zo van die dingen die het leven echt wel fijn maken. Bedankt, Gwen!

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje

Merel kreeg haar verjaardagsfeestje met vier gasten, en jawel, zowel Lieze, Poppy, Louis als Mila kwamen af. Eigenlijk vond ze Lieze alleen al meer dan genoeg, maar bon. En uiteraard waren er eerst cadeautjes en dan taart. Ik was in de voormiddag trouwens nog gepasseerd langs de Zeeman, en had een allerschattigst lief kleedje voor haar opgepikt. Geef toe…

 

Wolf had andermaal meer dan zijn best gedaan, en had een zoektocht door het huis opgesteld op maat van zijn zusje. We vertelden hen dat er een schat in het huis verstopt zat, maar dat alleen prinsessen en een ridder die konden vinden. Ze mochten elk een kleur kiezen, en elke opdracht had een kleur met een prinsessenjurk (of ridderkostuum) in die kleur. Je had de gezichtjes moeten zien! Na afloop waren ze dus allemaal netjes getransformeerd.

En toen volgde er nog een muziekpak met gekke opdrachtjes.

Afsluiten deden zij met verstoppertje – daar hebben we een heerlijk huis voor – en ik met het bakken van mislukte pannenkoeken. Nog nooit tegengekomen, maar bon.

In elk geval vonden ze het allemaal heel leuk, en kreeg ik na afloop een dikke, dikke knuffel van mijn dochter. Daar gaat het per slot van rekening allemaal om.

Geplaatst op

Kobes verjaardagsfeestje, eindelijk!

Het kind is verjaard eind juli, maar pas nu paste het echt om een feestje te geven. Er was elk weekend wel iets in de weg, maar bon.

Eén uitgenodigd vriendje liet niks van zich horen, maar alle anderen waren present, en hoe! Wolf zag het helemaal zitten, en had een uitgebreid spel voorbereid. Maar eerst werd er natuurlijk wel taart gegeten, compleet met kaarsjes. Maar als je zelf met de taart afkomt, kan je natuurlijk geen foto’s nemen. Tsja.

Daarna moesten ze in een lange rij gaan staan, en werden ze allemaal aan elkaar vastgebonden. Elke tweede werd bovendien ook nog geblinddoekt, en zo moesten ze samen de trap op. Boven moesten ze gaan zitten in de gang, tussen mijn was, en deed Wolf hen een paar raadsels oplossen. Als beloning werden ze enkel nog per twee vastgebonden, en werd de slinger op zich losgeknipt. Daarna leidde de ziende de geblinddoekte naar Kobes kamer, waar een model in duplo klaar stond. De duo’s moesten dat model namaken, maar: de ziende mocht zijn handen niet gebruiken, en moest de blinde met woorden uitleggen wat hij moest doen. Gegiechel en frustratie alom!

Als beloning mochten de blinddoeken af, maar werden de duo’s wel nog behouden. Samen gingen ze naar Merels kamer, waar een paar krukjes klaarstonden, en Wolf met zijn iPhone zwaaide: stoelendans! Aangezien ze in duo waren, moest de een op de ander zijn schoot zitten. Man, wat hebben ze gelachen! Zeker toen Rhune Yasmien van haar stoel duwde, en die samen met Merel tegen de grond ging.

Enfin, de duo’s werden losgemaakt, en per twee mochten ze in Wolfs kamer binnen, waar hij een parcours had gemaakt.

Blijkbaar vonden ze het allemaal fantastisch! Een dikke merci voor Wolf en al het werk dat hij er had ingestoken.

Samen hadden we ook nog een muziekpak gemaakt, met allemaal gekke opdrachtjes: verwissel een kledingstuk met iemand anders, spring op één been rond Kobe, trek een gekke bek, loop rond als een zombie, doe een blinddoek aan en voel wie voor je staat, speel een spelletje verstoppertje, dat soort onzin dus. Ook dit vonden ze prachtig!

Om af te sluiten waren er nog versgebakken oliebollen. Ze zijn allemaal met een grote lach op het gezicht naar huis gegaan, en de grootste lach stond nog op het gezicht van mijn Kobetje.

Nog eens gelukkige verjaardag, liefje!

Geplaatst op

Klein feestje

Kobes vriendjes waren, op één na, allemaal op reis gisteren, en ook vandaag waren enkel de oma’s beschikbaar. Dus stellen we de algemene feestjes uit, en hielden we vandaag een mini-feestje met Omaly, oma en opa. Ik voorzag wat zoute knabbels voor bij het aperitief, er was boursinsoep, rosbief met een heerlijke sla en kroketjes – en de obligate boontjes met azijn voor mijn pa -, versgemaakt vanille-ijs met kersen, frambozen, meloen, blauwe bessen en aardbeien, en daarna nog koffie met chocoladetaart en mislukte aardbeien-yoghurttaart.

Meer dan genoeg dus.

En Kobe? Die genoot ervan om in het middelpunt van de belangstelling te staan, en samen met zijn opa de ijscrème uit de pot te schrapen. Merel was intussen blijkbaar zo moe, dat ze op mijn schoot in slaap is gevallen, en gewoon twee uur nog heeft liggen slapen in de zetel. Tsja…