Geplaatst op

En nog een dagje zonder de kinderen te zien, of toch nauwelijks

Het is de laatste werkdag, en het is maar best ook, want mijn pijp is uit. Enfin, morgen of overmorgen kom ik nog wel eens terug, wellicht, maar officieel is het vandaag.

Deze morgen zat ik al om half negen met de leerlingen van de vierdes op school, om rapporten uit te delen en stand by te zijn om de boeken te laten ophalen. Om half elf mochten de leerlingen dan hun examen komen inkijken en bespreken. Omdat er sowieso weinig animo was – de laatste dag + de warmte – kon ik ondertussen toetsen en dergelijke sorteren. Ambetant werk, maar het moet wel gebeuren.

Om half één mochten we de leerlingen de laan uit sturen, en werden we verwacht voor een algemene personeelsvergadering waarop algemeen directeur Brynaert ons zou toespreken. Ik zat al eventjes op hete kolen: wie ging onze nieuwe directie zijn? Want ik heb dit jaar heel fijn samengewerkt met Anja, maar vooral met onze nieuwe adjunct Marino. Helaas… Anja wordt effectief de nieuwe directeur – yay! – maar we zijn Marino wel kwijt: hij wordt directeur van de middenschool van het Lyceum. Op zich een mooie promotie, maar toch sterk gemengde gevoelens. En toen viel ik van verbazing bijna van mijn stoel. Want uiteraard werd ook de nieuwe adjunct aangekondigd, en dat werd, totaal onverwacht voor mij, de vrouw van mijn neef, zijnde Sofie Vercoutere! Een vriendin en familie dus! Ik stuurde haar onmiddellijk een smsje, en ze zei dat ze inderdaad niks had mogen zeggen. Kan ik wel begrijpen, maar man, wat een verrassing! Enfin, ik weet nu al dat ze dat heel goed zal doen, ik heb er het volste vertrouwen in.

Daarna zijn we met een aantal blijven picknicken in de binnentuin, waar het in de schaduw heerlijk toeven was. De broodjes kwamen misschien wel wat laat, maar smaakten des te beter.

Ik ben nog heel even langs huis gegaan om een brood te gaan brengen. Ha ja, ik kon er de jongens niet om sturen, want die waren na school opgehaald door Barbara, een ander nichtje, die Barts kinesiste is en wier zoontje vandaag een verjaardagsfeestje gaf. En niet zo maar een verjaardagsfeestje: een heus bosspel met alles erop en eraan! Dat kan, als je in de Lembeekse bossen woont natuurlijk!

Ik repte me terug naar school voor het oudercontact, waar ik toch de volle vier personen heb gezien op drie uur tijd. Maar tegen het einde kreeg ik knallende koppijn. Een Panadol van een gram haalde blijkbaar zelfs niks uit, maar toch nog bedankt aan de gulle collega die me probeerde te helpen. Ik reed naar Lembeke, en zag intussen ronduit scheel van de koppijn. Ginder heb ik een boterhammetje gegeten in de hoop dat dat iets zou uithalen, maar helaas.

De hele weg terug heb ik keihard op mijn tanden zitten bijten om me toch maar op de weg te concentreren, maar zodra ik thuis kwam, ben ik richting toilet gespurt en beginnen overgeven. Tsja. Daarna heb ik me op de zetel gelegd, met een kussen op mijn kop, en heb me twee uur niet verroerd, kotsmisselijk. En toen was het plots voorbij. Compleet. Zomaar. Ik heb zelfs nog met Bart naar tv gekeken en een ijsje gegeten. Bizar. Ik vermoed dat het migraine was, als ik het zo hoor. Bleh.

Maar nu is er dus vakantie. Of, zoals Wolf blijkbaar had verkondigd tegen Barbara: “50% kans dat mama morgen of overmorgen ziek wordt. Het is elk jaar van dat.” Juist ja.

Vakantie, zegt u?

Geplaatst op

Een dag van wisselende emoties

Alles begon nochtans vrij rustig, met het standaard ritje om half negen naar de muziekschool, en aansluitend het obligate koffietje thuis. Een uurtje later ging ik Kobe weer oppikken, en gingen we even langs bij de fagotjuf. Jawel, dat bestaat, en jawel, Kobe gaat fagot leren volgend jaar. Hij moest even een fagot gaan passen, om te kijken hoe groot zijn handen zijn en welke maat van instrument hij dus heeft. Dat bleek mee te vallen, eigenlijk. In elk geval stond Kobe gewoon te stràlen.

Nog een uur later bracht ik Wolf naar de muziekles, en wist ik zelf niet wat aan te trekken. Het was wel een begrafenis, maar Vic hield niet van zwart, wel van kleur. Toch heb ik nog voor zwart gekozen, gewoon omdat ik me daar zelf het sterkst in voel, en dat had ik wel nodig. Ik had namelijk aangeboden om, als onze leerlingen die iets gingen voorlezen, niet meer verder zouden geraken, over te nemen en hun tekst af te werken. Net op het moment dat ik Wolf moest ophalen van de muziekles, kwam mijn vriendin toe. Ik had haar al twintig jaar – geen overdrijving, dit keer – niet gezien, maar toen ze mijn oproep voor een babysit had gelezen op Facebook, had ze zich spontaan aangeboden. Ik heb dus met moeite hallo gezegd, Wolf afgegooid, en ben doorgereden naar Lochristi.

De dienst was prachtig. Heel intens, heel oprecht, heel… Tsja. Ik ben nog meegekomen naar de binnentuin van de school, maar echt veel leerlingen waren er niet. Niet erg, we waren er tenminste voor degenen die er wél behoefte aan hadden.

En van daaruit ben ik dan naar het ziekenhuis gereden om Bart op te pikken. Het viel wel mee van pijn, beweerde hij, al zei zijn gezicht iets anders. Maar bon, we moeten erdoor.

Ik heb hem thuis in de zetel geïnstalleerd, Ann ongelofelijk hard bedankt, heel even zelf tot rust gekomen, en heb toen geprobeerd de toiletten te repareren, want die werkten blijkbaar niet meer. Bleek de waterput leeg te zijn (filter verstopt) en het overschakelingsmechanisme naar stadswater niet te werken. Enfin, ik heb nog wat zitten prutsen, en heb dan de kinderen bijeengepakt en ben naar Gwens verjaardagsfeestje gereden. Gwen had meteen ook de kinderen gevraagd voor een gezellige avond met hapjes en drankjes, en we zaten prinsheerlijk buiten. Bart was zelfs eerst van plan geweest om mee te gaan, maar werd uiteindelijk te moe, en had afgezegd. Tegen kwart voor negen ben ik Merel thuis in bed gaan steken, en ben nog teruggekeerd. Het was echt een fijne, fijne avond, en ik denk dat het zelfs na middernacht was toen de jongens in bed lagen.

Maar man, ik was echt aan zo’n zorgeloze avond onder vrienden toe. Bedankt, Gwen!

 

Geplaatst op

Even genoeg.

Vandaag had ik er even genoeg van, van de kinderen voortdurend om me heen.

Het was al deze morgen begonnen: ik was Wolf gaan afhalen bij zijn maat Wout, waar hij was blijven slapen voor een verjaardagsfeestje.

Door dat voetballen waren zijn schoenen bijzonder vuil geworden, en ik had hem gevraagd ze even af te kuisen en dan in de zon te zetten drogen. Kobe had ik gevraagd iets naar zijn kamer te brengen, Merel idem. Toen ik naar de winkel ging vertrekken, wilden ze alle drie mee. Maar tegen Merel heb ik een keer of vier gezegd dat ze haar schoenen en gilet moest aandoen, en Wolf bleef gewoon onderuit gezakt in de zetel hangen, terwijl zijn gerief hier bleef staan, en ook Kobe was niet bepaald van de meewerkende soort. En toen heb ik me gloeiende kwaad gemaakt tegen de kinderen, heb ik hen gewoon thuis gelaten, en heb de voordeur achter me dichtgeknald. Prutsers! Het ressorteerde wél effect: bij thuiskomst was de hele living opgeruimd, en waren ze elk bezig aan hun kamers. En was het hier muisstil, en kon ik in alle rust en stilte beginnen koken. Mja…

Daarna zijn we met zijn allen buiten gegaan, en werd het duidelijk zandbakkentijd, voor alle drie.

Maar tegen ’s avonds was mijn lontje alweer superkort, heb ik snel Kobes weekendgerief samengeraapt, heb dat in Barts handen gestoken met de boodschap dat hij Kobe om half zeven moest afleveren aan het scoutsterrein, en ben ik met Wolf naar de Blaarmeersen getrokken. Terwijl hij zijn training deed, ben ik rond de Blaarmeersen gewandeld, tot en met een uitstapje op de toren. Heerlijk, in alle stilte, helemaal alleen. Ik genoot, en ik had er duidelijk behoefte aan. Het heeft in elk geval mijn batterijen opgeladen.

Geplaatst op

Pasen op paasmaandag

Zo voelt het wel, ja. Door de Ronde gingen we gisteren niet naar Ronse, want dan is het echt wikken en wegen wanneer je waar zal kunnen passeren, en zit je eigenlijk hoe dan ook in de file. En omwille van diezelfde Ronde werd Marie-Julie’s verjaardag niet gisteren gevierd, maar wel vandaag. Met andere woorden: dubbel feest vandaag, en een overdosis chocolade.

Om kwart over negen stonden we in Ronse, in Nelly’s favoriete restaurant de Acte, en ze heeft gelijk! Er was een bijzonder uitgebreid ontbijtbuffet, waar ik me vooral te goed heb gedaan aan de wentelteefjes, croissants, verse fruitsla, pannenkoekjes, en zelfs een stukje misérable naar binnen heb geslagen. Om kwart voor tien was er de paaseierenraap: de hele tuin lag vol, maar dan ook echt vol met paaseitjes. Kobe wilde enkel gele en groene, en is met een ganse zak teruggekomen. Wolf en Merel waren samen op jacht gegaan, en hadden ook behoorlijk wat mee ^^

17050763372_d285d77e0e_k IMG_1014

Rond elf uur hielden we nog even halt bij Omaly thuis, en reden daarna door naar Zomergem, voor het volgende feestje. Mijn kleine Marie-Julie werd vijf, en straalde! Delphine had ook weer een zeer uitgebreid buffet voorzien, en daarna nog een kanjer van een taart. Lekker, dat wel, maar ik heb ’s avonds toch echt niet meer gegeten, maar vooral mijn beste volgevreten-python-impressie ten beste gegeven in de zetel.

16867354260_86a0ce5382_k

Mijn fototoestel was ik helaas vergeten, vandaar de armzalige telefoonfotootjes. Tsja. Al is die laatste van Bart eigenlijk wel heel erg mooi.

Geplaatst op

Van ridders, rommel en rugby

Kobe mocht deze morgen naar een hoogst origineel verjaardagsfeestje: uitgebreid ontbijtbuffet, en dan bedoel ik echt wel uitgebreid.

IMG_1006

Ze waren wel met een aantal ridders en prinsessen, en hij had zich prima geamuseerd, vertelde hij.

11133923_10152799962824157_5196498901504949719_n

Ik heb ondertussen de koe bij de horens gevat, en ben Merels kamer beginnen uitmesten. Het kind kan nochtans prima opruimen, maar zag er zich geen beginnen meer aan, omdat het allemaal zo vol stond en alle kasten ook vol zaten. Ik ben dus begonnen met het uitlegen van haar kasten, schuiven, alles eigenlijk. En dan systematisch opruimen, en we gaan zelfs wat meubeltjes verzetten. De bedoeling is dat we alle babyspullen en ongebruikt speelgoed gewoon weggeven. Ik vermoed dat het een pak zal zijn. En daarna is het de beurt aan Kobe en Wolf. Poeh. Ik weet weer wat gedaan deze vakantie. Maar bon, het resultaat zal er hopelijk ook mogen wezen. Oh, en alle weg te geven spulletjes vind je hier.

De avond begon heel rustig, en eigenlijk tegen mijn goesting heb ik me opgepakt en ben naar de rugby vertrokken: daar was ons groot Paastoernooi aan de gang, en ik had me opgegeven om een shift te draaien als manusje-van-alles tussen tien en middernacht. Maar eigenlijk is dat op bardienst in de grote tent uitgedraaid, en ik heb me kostelijk geamuseerd. Het heeft wel wat, aan stevig tempo staan bedienen terwijl je staat te dansen als een gek. Het werkt in elk geval aanstekelijk, heb ik gemerkt. En ik heb er dan nog maar meteen een extra shift bij gedraaid, want ze konden me wel gebruiken, en ik amuseerde me toch. Amai mijn rug!

Maar eigenlijk feitelijk een prima avond gehad!

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje elvendertig

Het klinkt een beetje oneerbiedig, die titel, want eigenlijk was het een bijzonder gezellige dag. Tegen half twaalf waaiden we binnen bij mijn jongste broer, vlak voor de hele posse thuiskwam met het feestvarken van zijn net gespeelde (en gewonnen) voetbalmatch. En als je zes bent, is voetbal belangrijk!

We hadden trouwens ook weer ongelofelijk veel chance met het weer, net zoals vorig jaar: we konden opnieuw buiten zitten, zij het met een vestje of giletje aan. Maar de zon deed ongelofelijk deugd, en de kinderen speelden zichzelf compleet moe. Zo hoort dat ook, op verjaardagsfeestjes.

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje voor Wolf

Tegenwoordig is het blijkbaar moeilijk om vier elfjarige jongens samen te krijgen voor een feestje, zeg!

Maar bon, een maand na datum stonden hier toch Wolfs drie beste vrienden over de vloer, met fijne cadeautjes.

Ze crossten hier wat rond, deden wat onnozel in de tuin, en tegen half vier zetten we aan naar het zwembad van de Rozenbroeken. Was me dat de vorige keer nog sterk tegengevallen, dan was het deze keer echt wel een fijne namiddag. Het was er niet al te druk, en Bart was mee, dus gooide ik me ook af en toe mee in de wildwaterbaan, dobberde ik mee in het hete water, en amuseerde me eigenlijk meer dan behoorlijk. Ook de jongens vonden het fantastisch! En Merel, die vond het al helemaal super, zo in de sterke armen van papa.

We kwamen terug, aten croques monsieurs, ik maakte verse ijscrème, en de jongens kropen met hun knuffels en hun pyjama’s allemaal samen in Wolfs grote bed. Ha ja, want ik had de projector zodanig opgesteld dat ze de film Gladiator konden bekijken plat op hun rug, want geprojecteerd op het plafond. Ze vonden het fantastisch!

Halverwege kwam er dus een ijspauze, en blijkbaar werd er daarna nogal wat gewriemeld en onnozel gedaan, want Wolf vond het niet meer leuk. Een kleine interventie later was alles gelukkig weer koek en ei.

Rond kwart voor elf duwden ze per ongeluk de verdeelstekker uit, en kwamen ze in een halve paniek melden dat alle “elektriek” was uitgevallen. Maar het leek me wel het ideale moment om er effectief een eind aan te breien voor de avond, met de belofte dat ze ’s morgens, na de versgebakken koffiekoeken, verder mochten kijken.

In elk geval was het, dixit Wolf, een megawijs feestje. En meer moet dat voor een elfjarige niet zijn, toch?

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje

Nee, voor een keertje niet van één van de kinderen, maar wel van een fijne vriendin uit Dordrecht. Sabrina werd 53, en had haar vriendinnen uitgenodigd voor een gezellige babbel, ongelofelijk lekkere taart, en fantastich – want veel te veel gegeten – Indonesisch eten. En dan zwijgen we nog over de spekkoek, een soortement dessert in allemaal laagjes.

Els kwam vanuit Brugge tot bij mij, en samen reden we anderhalf uur naar Dordrecht. Eigenlijk valt die afstand best mee, al ben je écht wel in het buitenland. Niet alleen is er het totaal ongewone, maar lekkere eten, Els en ik hebben ons ook kriek gelachen met een rare gewoonte. We zaten al met een aantal binnen, toen er nog iemand toekwam. Die deed de ronde van de aanwezigen, en zei dus ook in alle ernst “gefeliciteerd” tegen me. Ik keek even niet-begrijpend terug, vroeg me af wat ik gedaan had dat felicitaties verdiende, maar zei niks. En toen bleek ze bij Els net hetzelfde te doen, en keken wij ietwat verward naar elkaar. Tot de volgende gaste binnenkwam, en precies hetzelfde deed. Blijkbaar ga je op een feestje iedereen feliciteren met de verjaardag (of wat er ook gevierd wordt) van de gastvrouwe. Ik heb dus gelukwensen gekregen omdat ik bevriend ben met Sabrina die verjaarde. Bizar, en eigenlijk bijzonder grappig als je erover nadenkt.

Enfin, het was een bijzonder aangename, fijne middag met veel geklets en nog meer gefret. Bedankt, Sabrina, enne… gefeliciteerd!