Vakantie – Pagina 30

19/02/201526/02/2015

Lightopia

Ik heb de kinderen ooit plechtig moeten beloven dat we in elke vakantieweek minstens één museum zouden doen. Ze doen dat dolgraag, alle drie. Er was al lang de vraag om nog eens naar het Designmuseum te gaan, en met de tentoonstelling Lightopia leek me dat het ideale moment.

Ik moet toegeven: ik was niet wild van Lightopia. Ja, er waren mooie dingen te zien, en je kreeg een deftige uitleg, maar toch… Ergens bleef ik een beetje op mijn honger zitten. Een deel van de lichtinstallaties zit in een aparte expositieruimte, een deel is verweven in het permanente gedeelte, en dat ken ik al min of meer uit het hoofd.

Voor de kinderen was er de playmobielzoektocht. Wolf en Kobe weten het merendeel van de ventjes al staan, maar het was zalig om zien hoe ze Merel op sleeptouw namen. Zij was telkens door het dolle heen als ze weer een ventje had gevonden, al dan niet na “subtiele” aanwijzingen van Wolf ^^

Enfin, we zijn daarna nog even door de kou gaan rondlopen, aten een ijsje, respectievelijk een warme wafel – het is nóóit te koud voor ijsjes! – en keerden dan simpelweg terug, want verder hadden we in de stad niks te zoeken. Niemand had nog iets van kleren of zo nodig, en het was intussen ook welletjes. Maar wel een fijne namiddag.

24/08/201401/09/2014

Eemhof dag drie

Ik geef u even het zicht uit mijn slaapkamer mee, deze morgen. Serieus zeg.

Omdat het merendeel van het gezelschap in de namiddag/vroege avond al vertrok, gingen we in de voormiddag zwemmen. Bo had nauwelijks nog koorts en mocht wél het zwembad in, en dus ging Omaly mee en zette zich pontificaal aan een tafeltje te zweten. Dat had als gigantische voordeel dat ze wat spullen kon bijhouden, waaronder mijn fototoestel. Zo heb ik voor het eerst echte zwembadfoto’s in Center Parcs ^^

Bart en ik mochten ons niet moeien met Merel: ze wilde enkel zwemmen met meter Else en Liv…

Wolf demonstreerde even hoe goed hij onder water kan zwemmen.

Maar ook Kobe liet zich niet onbetuigd.

Van de glijbanen en de wildwaterbaan en zo heb ik geen foto’s, dit was al moeilijk genoeg :-p

Na afloop gingen we fast food eten in de vorm van de lokale McDonalds-lookalike, en Omaly wist niet waar ze het had. Tsja, het kan niet altijd haute cuisine zijn :-p

We wandelden met zijn allen naar de Action Factory, waar Koen, Else en de kinderen afscheid namen, Omaly meteen ook meeging naar het appartement om er rustig wat te lezen, en wij – tradities zijn er om in ere te houden – gingen minigolfen. Bart won – alweer een traditie – maar Wolf zit niet ver meer achter hem aan. Dat wordt nog spannend :-p

Bij het afgeven van de golfstokken bleek er net een showtje te starten, en daar deden de kinderen nog eventjes aan mee.

We keerden terug en aten met smaak van de pannenkoeken die Omaly had meegebracht.

Intussen bleef het uitzicht prachtig:

Om zes uur stipt werd er gegeten, en om half zeven vertrokken Bart, Wolf en Omaly. Wolf heeft namelijk morgenvroeg een rugbykamp, en op die manier hoefde Bart ook geen dagje werk te missen.

Ik blijf nog een dagje met de twee kleintjes: opruimen, alles inladen, en dan wellicht nog even zwemmen. We moeten het appartement verlaten om tien uur, en da’s ideaal dan. Want ja, om vier uur moeten we Wolf afhalen van zijn kamp, en het is toch wel eventjes rijden.

In ieder geval deed het wel raar, zo’n groot appartement voor ons alleen.

Eerst nog met zijn drieën, maar al gauw zat ik alleen.

Ik las, zat achter mijn computer, en genoot intens van het uitzicht en de ondergaande zon. Moest ik hier wonen, ik deed nooit mijn gordijnen dicht, goed geweten.

23/08/201431/08/2014

Eemhof, dag twee

Er moest uiteraard uitgebreid gespeeld worden met petekindje Bo, ook al was die eigenlijk wat ziekjes.

Tegen tien uur trok ik met beide jongens naar de Action Factory, en zaten we zo goed als alleen in de filmzaal voor Kung Fu Panda II. Intussen speelden de meisjes, en kookte Bart.

We waren net op tijd terug aan het haventje om Koen te zien lopen met de meisjes, en dus liep Wolf snel om de vliegers, en gingen we mee tot aan het strandje. Ideaal weer, en ideale plek om te vliegeren, overigens.

Na het eten werd er nog even rustig gespeeld en zo, ging Wolf nog even op zijn eentje vliegeren, en trotseerden de jongens en ik een gigantische plensbui om tegen tweeën opnieuw in de Action Factory te zijn: ik had namelijk laser shooting geboekt voor hen, en dat vonden ze zalig.

Intussen waren de anderen ook naar de Action Factory gekomen, en werd er duchtig geklommen, en op de draaimolen gezeten.

Daarop gingen de anderen op ’t gemakje richting zwembad, terwijl wij snel onze spullen gingen halen. Omdat Bo ziek was, bleven hij en Else uit het water, en gingen ze maar met Omaly op de lappen, terwijl de rest vrolijk ging zwemmen.

Tegen half zeven hadden we een tafel geboekt in Zuiderzoet, een extern restaurant aan het haventje, waar het echt wel in orde was. Enfin, dat vond ik toch, Bart vond zijn lamsfilet niet zo geslaagd.

Aangezien het restaurant dus naast het appartementsblok ligt, bracht ik de kinderen na hun hoofdgerecht (en voor het onze) naar boven: Merel was hondemoe, en ook de jongens zaten liever nog wat tv te kijken. Zo’n grote zoon, da’s echt wel een gemak, zeker nu hij een gsm heeft en me dus gewoon kan bereiken. Merel vloog in bed, de jongens gingen iets later ook slapen, en Bart en ik maakten nog een kort romantisch wandelingetje van vijf minuten langs het water.

Toen ik een half uurtje later een kabeltje uit mijn auto ging halen, kon ik het niet laten toch nog een paar foto’s te nemen.

23/08/201431/08/2014

365 – 23 augustus 2014 – vliegeren

22/08/201431/08/2014

Familieweekend in de Eemhof

Vorig jaar zijn we uiteraard niet op weekend geweest met de schoonfamilie omdat ons hoofd er aan geen kanten op stond, maar Jeroom had ons allemaal laten beloven dat we ook zonder hem die traditie gingen verder zetten. En dus zijn we deze morgen naar Nederland vertrokken, meer bepaald naar Center Parcs De Eemhof in Zeewolde, zo’n 50 km ten oosten van Amsterdam. We zijn er al eerder geweest, namelijk vorig jaar in november, en hadden het toen goedgekeurd.

Koen, mijn schoonbroer, had alles geregeld, en het zelfs laten kosten, want hij had op de dijk van het Eemmeer, de ‘marina’, een reusachtig luxe-appartement gehuurd, voor twaalf personen. Ha ja, met ons tienen konden we nergens anders in, natuurlijk. Ik moet zeggen: het appartement was de moeite: zeer ruim, gerieflijk, zes slaapkamers, drie badkamers (eentje met UV stralers, eentje met bad en sauna, en eentje met stoomdouche) en een groot terras. We zaten op de derde verdieping, met uitzicht op het Eemmeer (de vroegere Zuiderzee, nu onderdeel van het IJsselmeer), en ook dat was de moeite.

Zicht vanuit het raam, en vanop het terras. Achter de bomenrij ligt de rest van Center Parcs.

We waren rond elf uur vertrokken met twee auto’s, want Omaly reed met ons mee, aten in één of ander Nederlands dorpje, en waren ter plekke rond twee uur. Helaas mochten we maar binnen vanaf drie uur, en dus gingen we alvast iets drinken in het centrumpje. Rond drie uur konden we dus naar de marina, en installeerden we ons.

De jongens hadden zich al snel in hun bed voor de tv genesteld:

Maar we bleven uiteraard niet de hele middag binnen, we gingen even tot aan de vlakbij gelegen Action Factory

en verkenden de kinderboerderij.

We maakten nog een wandeling langs het centrum, Wolf nam het fototoestel over, en we genoten.

Na het eten wandelde ik nog even met Wolf tot aan het water (dus eigenlijk gewoon de trap af en naar buiten)

Intussen waren Koen en Else gearriveerd met een grote pot spaghettisaus, en lagen de kinderen eigenlijk te laat in bed, zeker gezien het drukke programma de komende dagen. Maar bon, ’t is vakantie, en het was een geslaagde eerste dag.

19/08/201430/08/2014

Walibi

We kregen een aanbod van de KBC: een wijnproeverij, een restaurantbezoek, een wellness voor twee, een pretpark voor vier personen, en nog wel een paar dingen. Zomaar, gratis, als goede klant. Dank u, KBC!

We kozen voor Walibi, met beide zonen. Merel is sowieso te jong voor de meeste dingen, en dan ging ook altijd wel een van ons twee aan de kant moeten staan wachten, dus zij werd vakkundig bij oma geparkeerd, waar ook haar nichtje Marie-Julie ging zijn. Ik weet eigenlijk niet wie er het meeste naar uit keek: de jongens, of Merel :-p

Enfin, wij dus tegen elf uur in het park, en aangezien het niet echt schitterend weer was – al hebben we amper twee keer een beetje regen gehad – was er nauwelijks volk. Het langste dat we moeten aanschuiven hebben, was één keertje 30 minuten. De meeste attracties waren zonder aanschuiven, eigenlijk, en dus genoten we er dubbel zo hard van. Al was het wel koud, bij momenten. We hadden namelijk niet echt jassen meegenomen, alleen een gilet en een regenjasje, en dat was soms nogal nipt. Aan de andere kant: wanneer de zon dan scheen, was het soms ook echt warm.

Enfin, we hebben niet op de zwaarste attracties gezeten – daar zijn de jongens nog te klein voor, en Bart en ik zijn ook geen helden – maar uiteraard wel op de wildwaterbaan en de boomstammetjes, en gelukkig hadden we regenkleren mee! We waren drijfnat! Maar de jongens genoten…

Wolf en Bart gingen op de Weerwolf, terwijl Kobe en ik wachtten, want onze kleinste zag dat totaal niet zitten. Na het eten mocht het was rustiger, en gingen we op het reuzenrad, en de trage bootjes.

Enfin, we deden nog een hoop attracties, Kobe trok wit weg op de Calamity Mine (een rollercoaster), we liepen van het ene naar het andere, bekeken de 3D film

en amuseerden ons meer dan behoorlijk.

Als afsluiter volgde nog eens de wildwaterbaan, want dan konden we opdrogen in de auto. En toen werd er overigens duchtig geslapen.

En als kers op de taart konden we bij oma gewoon onze voeten onder tafel schuiven, en genieten van heerlijk zelfgebakken brood. Merel was trouwens al even enthousiast over haar dagje als wij, en dat was dus dik in orde!

03/08/201412/08/2014

Waimes, dag 1

Net zoals vorig jaar konden we ook dit jaar een midweekje verblijven in het huisje van mijn nicht. Zij komen er enkel in het weekend, omdat ze in de week – uiteraard – moeten werken, en dus staat het in de week toch maar leeg. Zoals ik vorig jaar al zei, is het een zalig huisje, net omdat ze het eigenlijk nooit verhuren. Ik was bijvoorbeeld een kussensloop vergeten, en kreeg er gewoon eentje uit de kast. Ik had een scheutje olijfolie nodig, en die staat gewoon op het rek in de keuken. De koffie heb ik gewoon uit de open pot uit de kast genomen, en achteraf een vol pakje ernaast gezet. Handig!

Enfin, omdat ik het maar anderhalve week op voorhand had gepland, kon Bart helaas maar eventjes mee. We vertrokken daarom deze voormiddag al, reden rustig tot in Leuven, en gingen daar iets eten. We hadden eerst gedacht om Luik te gaan verkennen, maar dat was qua timing niet zo’n strak plan: net vandaag is er de grote WO I herdenking. Maar Leuven was ook onbekend terrein, en dus best aangenaam om even rond te lopen. Al was het er ook weer serieus druk: er blijkt zoiets te zijn als Hapje Tapje, waar je met een speciale kaart allerlei hapjes kan krijgen aan allerlei kraampjes.

Bon, we parkeerden op, of beter gezegd onder het Ladeuzeplein, en sloegen een ander plein in om daar op een terras iets te eten. Trouwens geen flauw idee van het feit dat er palmbomen groeien in Leuven!

We liepen door een parkje, zagen heel veel verklede kinderen en heel veel picknickende mensen, en pas toen viel mijn euro dat er zoiets was als Picknick in het Park.

We slenterden verder, passeerden de kathedraal en liepen even binnen.

We aten het obligate vakantie-ijsje,

stelden vast dat het Leuvense stadsmuseum toch wel behoorlijk duur is, liepen dan maar terug naar de auto, en vertrokken richting Waimes.

Daar kwamen we aan rond een uur of vijf, en werden verwelkomd door de kleine Lukas, een ongelofelijk knap ventje.

Jan barbecuede voor ons, Ellen had de rest van het eten voorzien, en we genoten. Een beetje overmoedig hadden we buiten postgevat, maar helaas, halverwege zijn we nogal halsoverkop naar binnen moeten vluchten wegens een gigantische stortbui, ondanks het afdak.

In ieder geval was de Ardeense vakantie bijzonder geslaagd begonnen.

Nog eens bedankt, Ellen en Jan!

28/07/201409/08/2014

Rustdagje… Of eigenlijk toch weer niet

Het zijn drukke weken geweest voor de kinderen, die eerste weken van de vakantie.

Sportkamp, scoutskamp, dan zo wat uitstappen, of Gwen die langskwam met de kinderen… Er zaten natuurlijk ook wel rustiger dagen tussen, waarbij enkel uitgebreid gekookt werd, of eventjes tot aan de speeltuin werd gegaan.

Maar de voorbije dagen was het druk, en dat kwam uiteraard door de Gentse Feesten. We zijn lang niet alle dagen geweest, maar er waren voorstellingen allerhande, we gingen in Ronse naar het Muziekbos, de jongens deden van Fyxxilab, we gingen spelen in het Zuidpark, we trokken naar het Coyendanspark voor de voorstellingen van MiramirO…

En dus zal het de komende dagen wat rustiger zijn. Ze zijn er ook aan toe, heb ik de indruk, aan een paar daagjes gewoon rustig thuis zijn, en spelen met hun eigen spullen. Merel speelt continu “mama” met haar popjes, en de jongens amuseren zich te pletter met hun Clicks en de loombandjes.

Vervelen?

Nee, eigenlijk doen ze dat niet, ze vinden altijd wel weer iets nieuws.

En ik, ik kan intussen die vermaledijde garage van mij opruimen. Iets van bomen en bos, en licht aan het eind van de tunnel. Zucht.

18/07/201419/07/2014

Als er maar water is…

Ik heb deze morgen heerlijk lang geslapen, dan rustig ontbeten met de kinderen, en iets later zaten ze alweer in hun zwembadje. Een zegen, dat ding!

Maar ook na de middag bleven we in de ban van het water, namelijk de Blaarmeersen. Om een of andere reden zag ik het zitten om met hen te gaan zwemmen, en dus propten we in een grote sporttas op wieltjes:
– handdoeken
– zwembroeken
– zonnecrème
– parasolletje
– koekjes en water
– meloen in een koeltas
– fototoestel
– dekentje om op te liggen
– matje om op te liggen
– waterpistool en zwembrillen

Iets na drieën, bij drieëndertig graden, arriveerden we aan de spartelput, en eigenlijk viel het nog mee qua drukte. Ik hielp de kinderen omkleden, en bracht ze richting water. Alwaar Merel prompt begon te huilen omdat ik terugkeerde. Pas na een paar minuten kon Wolf haar aan het verstand brengen dat ik toch moeilijk in jeans kon gaan zwemmen, en dat ook ik me moest omkleden. Enfin, iets later stond ze vrolijk te springen aan mijn hand, speelden we haaitje – de jongens vallen ons aan, en Merel moet ze doodzappen met de pareltjes die aan mijn zwemrokje hangen – en amuseerden we ons opperbest. Na een uurtje keerde ik terug naar het zand, en tegen half vijf kwam Kobe plots krijsend aangelopen: hij was gestoken in zijn voorhoofd door een daas! Althans, dat beweerde hij, want ik zag niks. Hij bleef op de handdoeken liggen, wilde niet meer in het water.

Merel en ik zwommen nog wat met Wolf, maar tegen vijf uur kregen we allemaal medelijden met zielige Kobe, en besloten we naar huis terug te gaan. Ik overigens in een pesthumeur, want de kinderen deden niks, stonden erbij en keken ernaar. Zelfs een handdoek opvouwen was blijkbaar teveel gevraagd. En ja, het was warm.

17/07/201419/07/2014

Vissenspeeltuin

Kobe moest om half elf opgehaald worden bij de logopedist, en we reden meteen door naar de vissenspeeltuin, zo genoemd omdat het thema duidelijk vis is: wiebeltuigen in visvorm, een vlot, hoge houten palen als lisdodden… Mooi gedaan!

Op maandag 7 juli waren we er trouwens ook al geweest, enkel met Merel en Kobe, want Wolf was toen al op kamp. We hadden ook telkens schopjes en emmertjes bij, want die zandbak daar is de max.