Vakantie

16/07/201522/07/2015

Lembeke

Eigenlijk was het plan om vandaag samen met Gwen en de kinderen te gaan picknicken en zwemmen aan de vijver. Helaas, mijn rug is absoluut niet beter, integendeel: ik loop zo krom als wat, heb serieus veel zeer, en vanavond heb ik een sessie met de kinesist geboekt. Gwen schoot in de lach toen ze het hoorde: ze zag al meteen Bart en mij naast elkaar voortstrompelen. En zij, zij mag lachen, ze kent me al 26 jaar…

Maar ze stelde voor om de picknick te vergeten, en na de middag naar Lembeke te rijden, naar het huis van haar ouders. Die hebben een pracht van een tuin, met zwembad en alles erop en eraan, en zijn momenteel op reis. Ze ging ons komen halen met het busje, zodat ik ook niet zelf hoefde te rijden, en we zouden fruit en koekjes meenemen. Eerlijk gezegd: ik was opgelucht. Ik zag het inderdaad echt niet zitten om naar de vijver te gaan, laat staan alles van een picknick mee te sleuren. Maar daar heb je dus vrienden voor ^^ Gwen zei achteraf dat ik er zelfs getrokken van de pijn uitzag. Kan ik geloven.

Om twee uur stond ze hier met haar vier kinderen, en een half uur later stonden we met ons negenen in Lembeke, en nog drie minuten later lagen de eersten al in het zwembad.

Haar ouders hebben inderdaad een fantastische tuin: er is het stuk aan het huis zelf, er is een boomgaardje met een fijne tafel waar wij ons installeerden, er is het zwembad, en een eind verder is er nog het vroegere voetbalveld, met daarnaast de vroegere kantine, het schildersatelier van Gwens vader.

Pepe Octaaf werd weggeplukt van de koers om mee te komen koffiedrinken, en genoot daar zichtbaar van. Er werd cake en stapels aardbeien verorberd, er moest duidelijk in bomen geklommen worden, en ik, ik merkte dat de “allergie”-medicatie begon te werken, want ik had probleemloos mijn lenzen in (na twee maanden) en had zelfs geen koppijn, laat staan dat ik nog moest niezen of snuiten. En ook de rug genoot duidelijk van het nietsdoen, want het begon toch wel te beteren, ja.

En daarna, daarna werd er nog meer gezwommen, respectievelijk gekletst, en hebben we ons nog behoorlijk moeten reppen om Leander op tijd bij de voetbal te krijgen. Heerlijk rustige namiddag, volop vakantie. Merci, Gwen!

15/04/201523/04/2015

Heerlijk zomers vakantiedagje

Ik sprak gisteren al van zomers vakantiegevoel, en dat werd vandaag eigenlijk alleen maar bevestigd. Kobe was al vroeg het huis uit: hij zat nog prinsheerlijk naar de ochtendfilm op Ketnet te kijken in zijn pyjama, toen een vriendje aanbelde of hij mocht komen spelen. Op drie minuten tijd ging hij van pyjama naar aangekleed, peperkoek in zijn mond, de fiets op. Hehe. In de namiddag stapten we alle vier op de fiets, en reden naar de speelstraat wat verderop, waar Kobe ook uitgenodigd was. De jongens waren eigenlijk al voorop gereden, want ik had eerst nog een oudleerlinge die een geleend boek – Annelise Freisenbruch, Vrouwen van Rome. Seks, macht & politiek in het Romeinse rijk, de eerste helft is een enorme aanrader – kwam ophalen, en meteen ook gezellig een koffie bleef drinken en de bijhorende koffieklets houden. Merel en ik reden dus achter, en er was een springkasteel, en ijsjes, en eigenlijk een heel fijne sfeer. Maar tegen half vier verlieten we de speelstraat alweer: we hadden nog andere plannen.

Zoals elke woensdag was er om zes uur rugbytraining, en we hadden met Gwen en de kinderen afgesproken om ervoor te picknicken op het gras aan de Blaarmeersen. De kinderen konden dan eerst wat spelen, en dan zouden Wolf, Kobe en Ernest naar de training gaan, terwijl Leander en neefje Noah gingen lopen, en de kleintjes gewoon bleven spelen. Het werd een ronduit heerlijke, en warme namiddag/avond. Ik had al mijn standaardspullen mee, zoals een dekentje, en extra water, en ballen natuurlijk, maar ook een speeltentje van de Ikea waar onze pubers zich in konden omkleden. Er is nog een vriendin komen bijzitten, en later ook nog een andere rugbymama, de mama van Wolfs beste vriendje. De kinderen zaten bijna onmiddellijk in het water, en waren er bijna even snel weer uit. Maar daarna hebben de kleinsten eigenlijk nog verder in het water gespeeld, ondanks het feit dat het nog ijskoud was.

Ik had in elk geval een superdag, met een ongelofelijke vakantiestemming. Fantastisch, toch?

15/04/201522/04/2015

365 – 15 april 2015 – druk? Nee hoor…

09/04/201514/04/2015

Van opruimen, opruimen, fietsen, en opruimen.

Omdat ne mens toch niet kan blijven opruimen (eigenlijk wel, maar mentaal hou je het niet vol), gingen we na de middag de fiets op, naar de Lange Velden. Ver wilde ik niet fietsen met Kobe, dat kan hij nog niet, denk ik, en dat park was meer dan voldoende. Maar eigenlijk valt er niet zoveel te beleven, behalve twee kleine speeltuintjes. Die hebben we dan ook maar onveilig gemaakt.

De kinderen hadden daarna niet zoveel zin meer om nog iets anders te doen, en ik ging aan de slag in de tuin: de lavendel en de hibiscusstruiken moesten dringend gesnoeid worden, en dat deed ik dan maar ook. Merels kamer is intussen ook zo goed als klaar, en dan kan ik aan die van Kobe beginnen. Al gaat die dit weekend op scoutsweekend: het zal dus nog voor daarna zijn.

Vakantie, dus. Opruimen, ja!

Gisteren zijn Merel en ik er alvast even tussenuit geknepen, tijdens de training van de jongens. Het was nog stralend weer, en dus speelde ze in het zand, terwijl ik op een bankje mijn boek las. En toen zag ze dat er twee dames aan het oefenen waren voor acrobatische toestanden, en stond ze met grote ogen te kijken. Tot een van hen vroeg of ze het ook even wilde proberen, en dat zag ze volledig zitten ^^

08/04/201513/04/2015

Vakantie, dat is ook plots twee jongens die verdwijnen. Een klasgenootje van Kobe is recent in de buurt komen wonen, en ze waren gisteren even langsgekomen om te vragen of Kobe mocht komen spelen. Hij is dus deze morgen richting Nathan vertrokken, is even thuis gekomen om te eten, en was daarna weer weg. En Wolf? Die kreeg een smsje van een vriendje, of hij niet af kwam. GSM in de broekzak, fietsslot rond het stuur, en weg was hij.

En toen waren Merel en ik dus plots alleen. We zijn dan maar boodschappen gaan doen met de aanhangfiets, en dat vond ze zalig. Tot hiertoe moest ze in het kinderstoeltje, maar ik wilde die aanhangfiets wel eens uitproberen. Het is nipt, maar het lukt wel. Alweer een tijdperk afgesloten. Het gaat snel…

En verder zijn we haar kamer aan het uitmesten. Normaal gezien kan ze zelf haar kamer bijzonder goed netjes houden, maar nu had ze het te ver laten komen, en zag ze er zich geen man meer over. Daarbij, haar kasten moesten ook dringend aangepakt worden: alle babyspullen en ontgroeid speelgoed eruit, en alle nieuwe dingen erin. Ik ga meteen ook haar meubeltjes wat verschuiven zodat het groter lijkt. Op deze manier ziet ze het wél zitten, en is ze me fantastisch aan het helpen.

Vakantie voor mij is dus kinderkamers opruimen. Zucht. Maar het geeft wél een goed gevoel achteraf. Gelukkig maar.

04/04/201510/04/2015

Van ridders, rommel en rugby

Kobe mocht deze morgen naar een hoogst origineel verjaardagsfeestje: uitgebreid ontbijtbuffet, en dan bedoel ik echt wel uitgebreid.

Ze waren wel met een aantal ridders en prinsessen, en hij had zich prima geamuseerd, vertelde hij.

Ik heb ondertussen de koe bij de horens gevat, en ben Merels kamer beginnen uitmesten. Het kind kan nochtans prima opruimen, maar zag er zich geen beginnen meer aan, omdat het allemaal zo vol stond en alle kasten ook vol zaten. Ik ben dus begonnen met het uitlegen van haar kasten, schuiven, alles eigenlijk. En dan systematisch opruimen, en we gaan zelfs wat meubeltjes verzetten. De bedoeling is dat we alle babyspullen en ongebruikt speelgoed gewoon weggeven. Ik vermoed dat het een pak zal zijn. En daarna is het de beurt aan Kobe en Wolf. Poeh. Ik weet weer wat gedaan deze vakantie. Maar bon, het resultaat zal er hopelijk ook mogen wezen. Oh, en alle weg te geven spulletjes vind je hier.

De avond begon heel rustig, en eigenlijk tegen mijn goesting heb ik me opgepakt en ben naar de rugby vertrokken: daar was ons groot Paastoernooi aan de gang, en ik had me opgegeven om een shift te draaien als manusje-van-alles tussen tien en middernacht. Maar eigenlijk is dat op bardienst in de grote tent uitgedraaid, en ik heb me kostelijk geamuseerd. Het heeft wel wat, aan stevig tempo staan bedienen terwijl je staat te dansen als een gek. Het werkt in elk geval aanstekelijk, heb ik gemerkt. En ik heb er dan nog maar meteen een extra shift bij gedraaid, want ze konden me wel gebruiken, en ik amuseerde me toch. Amai mijn rug!

Maar eigenlijk feitelijk een prima avond gehad!

20/02/201526/02/2015

Rozenbroeken: geen onverdeeld succes

De jongens vroegen al lang om nog eens te gaan zwemmen, en de vakantie leek een goed idee, ook al ging er wel veel volk staan. Leek.

Samen met Delphine en haar drie kinders stonden we tegen half drie aan de Rozenbroeken. De parking was compleet volzet, we hebben ons tot de omringende straten moeten wenden. Op zich al geen goed teken natuurlijk, maar bon, we stonden er nu, en de kinderen popelden, dus schoven we toch maar aan. Het moet gezegd: de kassa ging behoorlijk vlot, beter alvast dan vroeger. We vonden zelfs vrij snel kleedhokjes, maar de kastjes vroegen om een langere zoektocht.

En binnen, tsja, was het druk natuurlijk. Behoorlijk druk. Zeer behoorlijk druk zelfs. Maar eigenlijk was het lawaai storender. Zwembaden hebben van nature al geen fijne akoestiek, maar hier stond er nog een danceradio boven het lawaai uit te blèren. Zo eentje waar je eigenlijk vooral de zware beats van hoort, maar niet de muziek zelf, want die verdrinkt in de rest van het lawaai.

Merel nestelde zich met mij in het kinderbadje en amuseerde zich te pletter, terwijl de jongens zich in het gewoel van de wildwaterbaan stortten. Vrij snel stond Kobe terug: de wildwaterbaan was veel te druk, je kon niet doorzwemmen, en hij werd voortdurend kopje onder geduwd in de drukte. Heh, en dat van een kind dat in gelijk welke Center Parcs niet uit de wildwaterbaan weg te slaan is, en ze kan daar ook behoorlijk druk zijn.

Maar bon. Kobe dus ook bij mij, en samen wilden ze in het andere deel van het kinderbad gaan, met Wolf er ook nog bij. Verstrooid als ze waren, was het hen niet eens opgevallen dat daar geen volk zat, tot ze bruut werden teruggefloten en afgesnauwd: of ze dan zo onnozel waren, en dat ze moesten maken dat ze weg waren, of dat ze ze gingen buitengooien! Compleet ontredderd stonden ze terug bij mij: er had iemand in het zwembad gekakt, en dus moest het schoongemaakt worden. Begrijpelijk, maar blijkbaar is er maar één systeem voor beide helften van het kinderzwembad, en liep het deel waar wij (en nog honderd anderen) in zaten, ook leeg. Enfin, drie kwartier heeft het geduurd voor het water was weggelopen en alles was schoongemaakt (en zaten wij dus op de bodem van een leeg zwembad), en vijfentwintig minuten voor het waterpeil weer normaal stond. Tegen dan verveelde Kobe zich stierlijk, en ook Merel had er stilaan genoeg van.

En het vijftigmeterbad? Daar konden we toch ook gaan spelen? Mja, maar dat water is behoorlijk koud, want afgestemd op serieuze sportzwemmers…

Enfin, niet echt een succes dus.
En daar betaalt ne mens dan 25 euro voor…

19/02/201526/02/2015

Lightopia

Ik heb de kinderen ooit plechtig moeten beloven dat we in elke vakantieweek minstens één museum zouden doen. Ze doen dat dolgraag, alle drie. Er was al lang de vraag om nog eens naar het Designmuseum te gaan, en met de tentoonstelling Lightopia leek me dat het ideale moment.

Ik moet toegeven: ik was niet wild van Lightopia. Ja, er waren mooie dingen te zien, en je kreeg een deftige uitleg, maar toch… Ergens bleef ik een beetje op mijn honger zitten. Een deel van de lichtinstallaties zit in een aparte expositieruimte, een deel is verweven in het permanente gedeelte, en dat ken ik al min of meer uit het hoofd.

Voor de kinderen was er de playmobielzoektocht. Wolf en Kobe weten het merendeel van de ventjes al staan, maar het was zalig om zien hoe ze Merel op sleeptouw namen. Zij was telkens door het dolle heen als ze weer een ventje had gevonden, al dan niet na “subtiele” aanwijzingen van Wolf ^^

Enfin, we zijn daarna nog even door de kou gaan rondlopen, aten een ijsje, respectievelijk een warme wafel – het is nóóit te koud voor ijsjes! – en keerden dan simpelweg terug, want verder hadden we in de stad niks te zoeken. Niemand had nog iets van kleren of zo nodig, en het was intussen ook welletjes. Maar wel een fijne namiddag.

24/08/201401/09/2014

Eemhof dag drie

Ik geef u even het zicht uit mijn slaapkamer mee, deze morgen. Serieus zeg.

Omdat het merendeel van het gezelschap in de namiddag/vroege avond al vertrok, gingen we in de voormiddag zwemmen. Bo had nauwelijks nog koorts en mocht wél het zwembad in, en dus ging Omaly mee en zette zich pontificaal aan een tafeltje te zweten. Dat had als gigantische voordeel dat ze wat spullen kon bijhouden, waaronder mijn fototoestel. Zo heb ik voor het eerst echte zwembadfoto’s in Center Parcs ^^

Bart en ik mochten ons niet moeien met Merel: ze wilde enkel zwemmen met meter Else en Liv…

Wolf demonstreerde even hoe goed hij onder water kan zwemmen.

Maar ook Kobe liet zich niet onbetuigd.

Van de glijbanen en de wildwaterbaan en zo heb ik geen foto’s, dit was al moeilijk genoeg :-p

Na afloop gingen we fast food eten in de vorm van de lokale McDonalds-lookalike, en Omaly wist niet waar ze het had. Tsja, het kan niet altijd haute cuisine zijn :-p

We wandelden met zijn allen naar de Action Factory, waar Koen, Else en de kinderen afscheid namen, Omaly meteen ook meeging naar het appartement om er rustig wat te lezen, en wij – tradities zijn er om in ere te houden – gingen minigolfen. Bart won – alweer een traditie – maar Wolf zit niet ver meer achter hem aan. Dat wordt nog spannend :-p

Bij het afgeven van de golfstokken bleek er net een showtje te starten, en daar deden de kinderen nog eventjes aan mee.

We keerden terug en aten met smaak van de pannenkoeken die Omaly had meegebracht.

Intussen bleef het uitzicht prachtig:

Om zes uur stipt werd er gegeten, en om half zeven vertrokken Bart, Wolf en Omaly. Wolf heeft namelijk morgenvroeg een rugbykamp, en op die manier hoefde Bart ook geen dagje werk te missen.

Ik blijf nog een dagje met de twee kleintjes: opruimen, alles inladen, en dan wellicht nog even zwemmen. We moeten het appartement verlaten om tien uur, en da’s ideaal dan. Want ja, om vier uur moeten we Wolf afhalen van zijn kamp, en het is toch wel eventjes rijden.

In ieder geval deed het wel raar, zo’n groot appartement voor ons alleen.

Eerst nog met zijn drieën, maar al gauw zat ik alleen.

Ik las, zat achter mijn computer, en genoot intens van het uitzicht en de ondergaande zon. Moest ik hier wonen, ik deed nooit mijn gordijnen dicht, goed geweten.

23/08/201431/08/2014

Eemhof, dag twee

Er moest uiteraard uitgebreid gespeeld worden met petekindje Bo, ook al was die eigenlijk wat ziekjes.

Tegen tien uur trok ik met beide jongens naar de Action Factory, en zaten we zo goed als alleen in de filmzaal voor Kung Fu Panda II. Intussen speelden de meisjes, en kookte Bart.

We waren net op tijd terug aan het haventje om Koen te zien lopen met de meisjes, en dus liep Wolf snel om de vliegers, en gingen we mee tot aan het strandje. Ideaal weer, en ideale plek om te vliegeren, overigens.

Na het eten werd er nog even rustig gespeeld en zo, ging Wolf nog even op zijn eentje vliegeren, en trotseerden de jongens en ik een gigantische plensbui om tegen tweeën opnieuw in de Action Factory te zijn: ik had namelijk laser shooting geboekt voor hen, en dat vonden ze zalig.

Intussen waren de anderen ook naar de Action Factory gekomen, en werd er duchtig geklommen, en op de draaimolen gezeten.

Daarop gingen de anderen op ’t gemakje richting zwembad, terwijl wij snel onze spullen gingen halen. Omdat Bo ziek was, bleven hij en Else uit het water, en gingen ze maar met Omaly op de lappen, terwijl de rest vrolijk ging zwemmen.

Tegen half zeven hadden we een tafel geboekt in Zuiderzoet, een extern restaurant aan het haventje, waar het echt wel in orde was. Enfin, dat vond ik toch, Bart vond zijn lamsfilet niet zo geslaagd.

Aangezien het restaurant dus naast het appartementsblok ligt, bracht ik de kinderen na hun hoofdgerecht (en voor het onze) naar boven: Merel was hondemoe, en ook de jongens zaten liever nog wat tv te kijken. Zo’n grote zoon, da’s echt wel een gemak, zeker nu hij een gsm heeft en me dus gewoon kan bereiken. Merel vloog in bed, de jongens gingen iets later ook slapen, en Bart en ik maakten nog een kort romantisch wandelingetje van vijf minuten langs het water.

Toen ik een half uurtje later een kabeltje uit mijn auto ging halen, kon ik het niet laten toch nog een paar foto’s te nemen.