365 – 11 oktober
Met een vriend in Julie’s House. Zo simpel kan het leven zijn.
Gewoon een zondag
Het was een al bij al vrij zonnige dag, we konden buiten zitten, en er was taart. Bart had een klein appeltaartje en éclairs meegebracht, en ik had een aardbeienkaastaart (Weight Watchers, weetuwel) gemaakt. En we hadden niet echt iets te doen. Toen ik het voorstel opperde om mijn ouders uit te nodigen voor de koffie, sprong Kobe zowaar een gat in de lucht. En dus zaten mijn ouders hier rond half vier rustig taart te eten, en legde ik mijn ma de verbouwingsplannen voor.
Iets later kwam Wolf thuis van zijn laatste scoutsvergadering van het jaar. Ik denk wel dat hij zich geamuseerd heeft in de modderpoel die het scoutsdomein altijd is.
365 – 12 mei
Cake
Zo van die groter wordende kinderen, da’s eigenlijk best handig.
Ik had me vandaag namelijk plots gerealiseerd dat Wolf jarig was geweest in de vakantie, en dat hij dus morgen misschien best wel een traktatie meenam naar school. Niet dat dat moet, natuurlijk, maar ze vinden dat allemaal wel bijzonder fijn, uiteraard.
Individuele traktaties, daar zijn ze op school min of meer van afgestapt. Vroeger heb ik het ook nog gedaan, maar eigenlijk kijken de kinderen toch niet om naar die zakjes snoep, en je hebt er alleen maar werk mee. Voor Kobe had ik afgelopen zomer ook alleen nog twee grote cakes gebakken en versierd, Wolf had vorig jaar nog individuele versierde cupcakes mee.
Bon, ik heb Wolf het bakboek van de Boerinnenbond voor zijn neus gelegd, alle ingrediënten gegeven, en hem min of meer laten doen. Uiteraard heb ik een oogje in het zeil gehouden en hier en daar geholpen, maar zelfs de eieren scheiden heeft hij zelf gedaan. Apetrots stonden er een tijdje later dus twee mooie cakes te wachten op versiering, en daar heeft ook Kobe mee geholpen.
En ik, ik heb intussen was opgevouwen en dat soort dingen. Volgende keer kan hij het quasi helemaal zelf, en als hij dan nog cake wil meenemen, zal hij toch zelf het initiatief moeten nemen.
Naar ’t schijnt was ’t lekker!
Kaastaart
Ik heb ze nu twee keer gemaakt, deze versie van kaastaart met speculoosbodem, en ik kan u garanderen: ze is fantastisch, en trekt gigantisch goed op die van Les Tartes de Françoise. Als u dus even tijd hebt – moeilijk is het echt niet – en u hebt eraan gedacht de ingrediënten in huis te halen, dan kan u ze gerust ook zelf maken. Het recept maken duurt ook amper tien minuten, maar er moet in totaal ongeveer een uur gebakken worden, en dan nog minstens drie uur in de koelkast, het is dus geen last minute recept.
Ik heb het ook ergens van het net geplukt, geef ik toe.
Ingrediënten
- 400 gr Philadelphia
- 400 gr magere plattekaas
- 200 gr verkruimelde (Lotus) speculoos
- 200 gr suiker of zoetstof. Ik heb Sucralose gebruikt de tweede keer, en je smaakt geen verschil.
- 80 gr boter
- 2 eieren
- 2 tot sneeuw geklopte eiwitten
- sap van een halve citroen
Bereiding
- Meng 200 gram (goed fijn) verkruimelde speculoos met 80 gram boter en beleg daarmee de taartvorm. (Springvorm Ø 26cm). Ik doe er een bakpapier in voor ’t zicht, en ook omdat mijn bakvorm een beetje beschadigd is, maar in feite is dat niet nodig, er zit genoeg vet in. Protip: je kan speculoos kruimelen met een vijzel en stamper, maar het gaat supersnel als je je speculoos in een diepvrieszakje doet, en hem dan platrolt met de deegrol.
- Bak het speculoosdeeg 10 minuten in de oven op 180° C.
- Meng vervolgens 400 gram verse kaas en 400 gram magere platte kaas met 200 gram suiker (of 20 gr Sucralose), 2 eieren, en het citroensap tot er een glad mengsel ontstaat. Schep er voorzichtig de twee tot schuim geklopte eiwitten door.
- Giet het mengsel over het speculoosdeeg.
- Bak vervolgens gedurende minstens 30 minuten op 180° C. Zelf doe ik het 40 minuten, hou het gewoon een beetje in de gaten.
- Zet de taart minstens 4 uur, bij voorkeur een nachtje, in de koelkast.
Voor de Weight Watchers: als je Philadelphia Light gebruikt, en zoetstof, en het resultaat in 12 stukken snijdt, heb je helaas nog steeds 6 punten per stuk. Maar het is wel bijzonder lekker!
Kobes verjaardagsfeestje, deel twee
Het is hier de traditie dat we niet alleen een verjaardagsfeestje geven voor de vriendjes, maar ook voor de dichte familie. Die feestjes zijn eigenlijk onze familiefeesten, want met kerstmis en nieuwjaar hoeft dat eigenlijk niet zo. Maar op deze manier zien we elkaar toch wel een aantal keer per jaar (er zijn intussen acht kleinkinderen in de dichte familie, reken maar uit).
Er werd eerst duchtig gekuist in de voormiddag, en ook de tuin lag er (toch voor ons doen) prachtig bij. We maakten zes grote pizza’s, en haalden taart, en hadden toen zowaar nog een uurtje over om nog lekker even te rusten.
Jammer genoeg begon het klokslag drie uur te regenen 🙁
Maar heel erg was dat niet: we begonnen binnen met de cadeautjes, en tegen dan was het buiten alweer opgedroogd, en kon er zelfs buiten gezeten worden voor taart.
Er waren uiteraard de obligate gevechten met nonkel Jeroen
en er moest geschommeld worden, of wat dacht u?
De meeste foto’s zijn genomen door Dirk, en die moet ik nog eens doorkrijgen, maar dit zijn er een paar van mijn fototoestel.
Er werd veel taart gegeten (Dirks chocoladetaart van bij Persoone was schitterend!), mojito’s gedronken en pizza gegeten, en we konden de hele tijd buiten zitten, terwijl de kinderen speelden.
Al bij al een schitterende dag gehad.
Gelukkige vijfde verjaardag, kleine Kobe!
Aardbeientaart
Als ik voor de Weight Watchers ga, dan ga ik er volledig voor. En dan kook ik, en tel ik en schrijf ik en weeg ik, tot de kilo’s er eindelijk afgaan.
Maar op zondag mag er al eens taart zijn. En dus maakte ik aardbeientaart uit een klein kookboekje, ‘De 4 Seizoenen van Weight Watchers’. Dit stond op de eerste pagina, en het zag er zo lekker uit, dat ik het dus ook maar maakte. Je bent er een half uurtje mee zoet, vooral dan omdat je een halve kilo aardbeien moet fijn snijden. Het is gebaseerd op yoghurt en plattekaas, een echte kaastaart dus, acht stukken aan drie punten per stuk. En ik kan je verzekeren: je eet er geen twee van, zo groot zijn ze. Een echte aanrader.
Een memorabele Pasen
Mja…
Deze morgen was er totaal geen verandering in mijn ’toestand’, dus de neurologe achtte het meningitisgevaar geweken, en liet me naar huis gaan. Oef. Ze heeft er geen idee van wat er nu eigenlijk aan de hand was, en verwijst me door naar een internist. Wel heeft ze nog bijkomend bloedonderzoek en meteen ook urineonderzoek laten doen, dus ik ben benieuwd. Dinsdag opnieuw naar de dokter dus.
Bart kwam me ophalen, thuis douchte ik me snel, kleedde me min of meer op, en we trokken met zijn allen naar Zomergem, naar mijn broer, diens vrouw, en vooral ook mijn metekindje Marie-Julie voor haar verjaardagsfeestje.
Er waren verschillende aperitiefhapjes, kreeftensoep, coq-au-vin met frietjes, en een overvloed aan taart. Er was vooral ook een makkelijke zetel, spelende kinderen, en Tom Boonen die Parijs-Roubaix won. En de kleine Marne, mijn andere metekindje.
Ik kwam, ik lag, en ik zag dat het goed was. Maar ik ben blij dat ik nu in mijn zetel kan liggen, want ik ben doodop. Damn you, onbekende ziekte!
Verjaardagsfeestje
Tsja, wat doe je als je acht wordt? Een paar vriendjes uitnodigen, en spelen, natuurlijk!
Ik zag het niet zitten om iets in Pretland of dat soort dingen te doen, en Wolf was het daar blijkbaar wel mee eens. Hij had vijf vriendjes uitgenodigd (eentje meldde de dag vooraf dat hij niet kon, te laat om nog een ander uit te nodigen) van twee tot vijf, en we hadden een hoop ‘huisjes’ opgezet: het tafelhuis, twee kartonnen dooshuizen en een iglo uit de Ikea. Ik weet begot niet wat ze allemaal hebben uitgespookt, maar er werd gigantisch veel gegiecheld en geslopen. Iets met diefje, dacht ik. Ze zaten hier beneden, ze zaten boven, ze liepen rond in hun verkleedkleren…
Rond half vier werd er taart gegeten,
daarna werd er muziekpak gedaan,
en rond half vijf bakte ik pannenkoeken.
En tegen zes uur was iedereen naar huis, en waren de jongens doodop. En ik nog meer, want Bart was de hele dag op het werk.