366 – 08 september 2024 – glunderen omwille van de slagroom op zijn 83ste
Even een verjaardag gaan wensen!
Kobe zit in Montenegro, maar Merel en Wolf waren wel thuis, en dus stapten we met zijn drietjes de auto in en reden naar Ronse. Daar passeerden we eerst nog bij een bakker om een taartje te halen – vier personen bij een bakker, dat zijn acht personen in de normale wereld, duidelijk – en waaiden binnen bij Omaly die 83 werd vandaag. Haar gezicht was zalig: ze had ons duidelijk niet verwacht! Het werd een gezellig momentje, maar heel erg lang zijn we niet gebleven: Koen was in de voormiddag al langs geweest en ze verwachtte nog enkele vriendinnen later in de namiddag. Maar yup, ik denk wel dat ze blij was ons te zien.
Aansluitend passeerden we nog even bij opa, die de meest bizarre verhalen heeft zitten vertellen over zijn kamergenoten, en waarbij we ons een kriek hebben gelachen. Opa genoot er duidelijk van, zijn ogen blonken. En dat zegt veel over de vooruitgang: nog geen idee waar het zal eindigen, maar het is duidelijk wel aan het beteren.
En ja, niet alleen het kruis van Ekkergem Kerk staat paraplu, ook de spits zelf is scheef, daar zijn we het intussen met zijn allen over eens.
Staf 80
Jawel, nonkel Staf, Nelly’s kleine broertje, is tachtig geworden, en daarom kwamen we vandaag met zijn allen samen in de cafetaria van zijn rusthuis. Het was best wel een grote bende: Nelly, maar dan ook alle neven en nichten: wij met vijf, Koen met vier, Christophe met vijf en dan nog Véronique en enkele vrienden van Staf.
Erg lang zijn we niet gebleven: ons pa zat gewoon thuis intussen, hij kijkt zo uit naar die zondagen dat ik er hem niet voor thuis wilde laten. Hij zat dan ook op zijn gemakje te lezen, met een taartje en een koffie erbij. Maar het was wel een fijne middag ^^
366 – 18 februari 2024 – zondagse taart
365 – 19 december 2023 – Yuletaart
365 – 09 november 2023 – dertien
Het betert stilaan, maarre…
82
Jawel, ons pa is nog steeds in het ziekenhuis, maar het einde is in zicht. Zijn geneesheer (geneesdame?) was vorige week naar een congres en wilde hem daarom vandaag nog niet laten gaan zonder eerst met het hele team overlegd te hebben, maar wellicht mag hij binnenkort naar huis. Het is toch sterk de bedoeling…
Maar vandaag gingen Kobe en Merel – Wolf is aan het studeren – mee naar het ziekenhuis om hem een gelukkige verjaardag te wensen. Merel had een prachtig kaartje gemaakt, wij hadden een mand vol sneukelingen mee en er was taart, zoals dat hoort. De kaarsjes hebben we niet meegebracht, want ik denk niet dat ze dat in een ziekenhuis zouden appreciëren.
Maar ons pa zag er goed uit, vond ik. Snel naar huis, denk ik dan, terug in zijn eigen omgeving, zijn eigen huis.