Zag Nelly het vorige week nog niet zitten om mee te gaan op restaurant, nu was ze wel degelijk netjes opgekleed en klaar om in het restaurant van Triamant samen met ons te lunchen. Ze had de menu ook op voorhand besteld: paté als voorgerecht en een hertenstoofpotje met witloof en kroketjes. Een dessert hoefde niet, al had ze wel een digestief voorzien.
We aten namelijk taart op haar kamer, terwijl de nieuwjaarsbrieven werden voorgelezen en het nieuwjaarsgeld en/of cadeautjes werden uitgewisseld.
Merel kreeg zowaar een ticket om samen met Else en Liv naar Ketnet Musical te gaan, en ik wist dus niet dat dat kind zo hard kon glunderen…
Daarna ging Bart nog even nonkel Staf bezoeken en reed ik met de kinderen naar huis, maar eerst hebben we nog snel de cache opgepikt die achter Triamant ligt. Nog een chance dat ik Wolf mee had…
Dat was wel iets waar ik spijt van had, ja: dat we niet thuis waren op Merels verjaardag. Ik had er totaal niet bij stilgestaan toen we ons inschreven, of ik was waarschijnlijk niet gebleven als figurant. Maar bon, Bart nam naadloos over, eigenlijk feitelijk. Hij zorgde voor een bijzonder feestelijk ontbijt en had zelfs de spullen gevonden die ik voorzien had, maar dan eigenlijk voor maandag, wanneer we het samen gingen vieren, had ik gezegd.
Haar cadeautje lag ook al klaar, en dat zag ze helemaal zitten: een kleedje van de Nachtwacht! Vreemd, want vorige kerst had tante Delphine nog gevraagd of ze dat soms wou, en toen had ze nee gezegd. Nu dus wel ^^
Net toen ze naar de muziekles wilden vertrekken, ging de telefoon: dat omaly gevallen was en dat ze volgens de dokter foto’s moest laten nemen. Bon, Merel en Bart dus naar Ronse. Op de foto’s was niks te zien, ondanks de pijn die Nelly wel degelijk voelt, en dus heeft Bart haar weer op haar serviceflat afgezet. Ze heeft er gelukkig verzorging, indien nodig.
Merel en Bart zijn dan maar naar de McDonalds gegaan, wat bij een verjaardag hoort natuurlijk, en in de namiddag was er taart. Met kaarsjes die niet uit te blazen zijn, maar het duurde eventjes voor Merel dat doorhad, blijkbaar :-p
En tegen vijf uur stonden ze in de Kinepolis voor de film van de jonge Yeti.
En toen was er blijkbaar ook nog pizza ^^
Als ze geen vijf kilo verdikt is, weet ik het niet meer. Maar ze vertelde wel dat ze een zalige verjaardag had, en dat kan ik best geloven!
Laatste lessen van een schooljaar, dat blijft toch altijd iets speciaals. Er is natuurlijk de vragenronde en het afwerken van de leerstof, maar ook het afscheid van de leerlingen.
Sommigen stoppen met Latijn, anderen gaan naar een collega volgend jaar, de vijfdes schuiven gewoon door naar het zesde, maar mijn zesdes… Tsja, die ben ik kwijt. En hoe onnozel het ook moge zijn, ik mis hen elk jaar opnieuw. Ik heb ze twee jaar (drie jaar, vroeger) na elkaar in de klas gehad, en ze zijn zo een beetje van mij, mijn Latijnses. Ik heb hen ook altijd zo hard zien evolueren, volwassen zien worden, zien uitgroeien van onzekere pubers tot (bij momenten) zelfzekere, maar vooral zelfbewuste jongvolwassenen. Oh, soms zijn nog zo’n piepkuikens, soms kunnen ze zo volwassen uit de hoek komen, maar bovenal zijn het de mijne. En ik zie hen graag, telkens weer. Ik denk dat ik anders deze job niet zou kunnen blijven doen, moest dat niet het geval zijn.
Ik geef namelijk niet alleen Latijn aan hen, ik probeer hen ook zo veel andere idiote dingen bij te brengen. En vooral dat het allemaal goed komt. Hoe onzeker ze ook mogen zijn, hoe somber het er soms uit ziet, het komt goed. Echt waar. Ik ben daar het levende voorbeeld van. En zij, zij leren me ook telkens weer een beter mens te zijn.
En dus bakte ik deze morgen om acht uur een taart. Want ja, maandag taartdag, ook in deze klas. Ik geef toe, toen ik hen vorig jaar in het vijfde binnen kreeg, waren ze wat awkward, vooral heel stil, en moest ik er soms aan trekken en sleuren om hen tot leven te krijgen. Nu zijn ze nog steeds braaf en rustig, maar er zit echt wel leven in. Heerlijk verbaal weerwerk bij momenten, diep gezucht bij andere, maar altijd wel antwoorden en opmerkingen. Zoals ik het graag heb.
Ik ga ze missen, mijn zesdekes. En dus bakte ik taart, zoals zij dat het hele schooljaar hebben gedaan.
Vandaag heb ik er echt gewoon carpe diem van gemaakt. Als in: doen wat je moet doen, maar op de leukst mogelijke manier.
Er was om te beginnen de twee uur les in het zesde. Momenteel zijn we bezig met Antieke Filosofie, en dus trokken we naar de buitenklas. Soms heb ik mijn bord nodig voor de meest bizarre tekeningetjes en grafieken, maar niet vandaag. Vandaag had ik de zon nodig, gewoon om Plato’s allegorie van de grot te kunnen uitleggen.
En na de pauze liepen we het park in. Da’s dus echt zalig aan onze school: we liggen naast een groot veld en een fijn bos. Daar kon ik me volledig aan de categorieën en substanties, oorzaken, δυναμις en ενεργεια van Aristoteles gooien, compleet met zijn peripatetische methode.
Toen was er nog een uur toezicht bij blijkbaar een van de zwaarste klassen van de school, maar gelukkig heb ik mijn reputatie mee en waren ze lammetjes. Tegen één uur kon ik me met een bord eten naar de muziekrepetitie reppen, waar ik na een kwartier alweer wegliep voor een klastitularisonderonsje met de directie. Ik heb ondertussen dan maar mijn bord leeggegeten ^^ Toen volgde nog een les met de tweedes – altijd een uitdaging, maar altijd fijn – gevolgd door nog een stukje repetitie, en daarna repte ik me naar huis, waar op het moment dat ik binnenkwam, de koffiemachine aansloeg. Ik had tegen half vijf namelijk afgesproken met Jesse, en die was ietsje te vroeg. Hij was al koffie aan het zetten en zijn taartjes uit aan het halen. De vorige keer was ons koffiemomentje gewoon veel en veel te kort geweest, en dus kwam hij nu een uur of twee kletsen. En dat is precies wat we gedaan hebben, relaxed, gezellig, met een stukje taart en een paar koffies, en veel blabla.
Dit zijn zo van die volle, maar op een of andere manier toch relaxte dagen. Carpe diem, Horatius had wel een punt, ja.
Pasen, en dus reden we vandaag naar Ronse, bij Nelly. Er werd gezellig gegeten in het restaurantje beneden met alle kinderen en uiteraard ook Staf.
Eigenlijk zijn de porties daar veel te groot, en zeker met die hoeveelheid soep, kalkoenfilet en chocomousse was er niemand die zijn bord heeft leeggegeten. En dus hoefde de taart op Nelly’s kamer eigenlijk al helemaal niet meer, maar ze was wél lekker! En de koffie smaakte zeker. En vooral: er is nog taart voor de komende dagen ^^
Nelly’s appartementje is quasi hetzelfde als het vorige, maar heeft een extra raam en dat maakt eigenlijk wel veel uit. Ze zit daar echt wel goed, vind ik: een zitkamer annex keukentje, daarnaast een ruime slaapkamer en een aparte badkamer.
Ik geef het u op een briefje, zo zes gillende meisjes van acht jaar in huis, dat maakt lawaai.
De ochtend begon gelukkig rustig: ik moest koken, een taart maken, het huis opruimen en een muziekpak voorbereiden. Ha ja, want hier in huis zijn er blijkbaar tradities voor feestjes, en drie daarvan zijn, volgens Merel en vooral haar vriendinnen: een roze taart, een muziekpak, en een griezelig parcours in Wolfs kamer.
Die taart, dat was dezelfde als vorig jaar. Merel wil namelijk geen slagroom en geen chocolade, en vooral wél mango. En dus maakte ik opnieuw een biscuit, sneed die in twee, legde er een mango in blokjes tussen en een dikke laag mascarpone, en werkte af met roze marsepein. Veel marsepein.
Tegen twee uur stonden ze hier: Lieze natuurlijk, en Julie, maar ook Jeanne, Poppy en Feja. Er waren cadeautjes en daarna taart, en de sfeer was enorm uitgelaten.
Intussen had ik ook het muziekpak in elkaar gestoken, met behulp van de jongens. Kobe zorgde voor een soortement parcours in de tuin, en een wedstrijdje zakkenlopen, en Wolf deed de muziek en bereidde een gans griezelparcours voor, zoals gevraagd. En verder waren er nog kleine opdrachtjes zoals een liedje zingen, een showtje opvoeren, een spelletje balletjeblaas spelen, krijttekeningen maken, dingen uitbeelden, enfin, dat soort dingen dus. Ze vonden het zà-lig!
En om af te sluiten waren er nog pannenkoeken, ook nog voor de mama’s en oma’s die kwamen ophalen, en Kaat en Janne natuurlijk ook.
Sommige zondagen geven toch een perfect vakantiegevoel, nee? Ware het natuurlijk niet dat er nog een stapel te verbeteren examens op mijn bureau ligt…
We begonnen met onze croissantjes buiten op te eten. Hier in België kan dat niet zo vaak, we moesten er dus van profiteren.
En toen werd het warmer en warmer, maar lukte het wel nog om ook ’s middags buiten te eten. Merel was de gastvrouw van dienst, en ook opa kwam uiteraard eten.
In de namiddag kwam ook Arwen erbij, en werd er vooral veel onnozel gedaan met de vier kinderen.
Ons pa moest met frisse tegenzin met mij mee gaan wandelen/geocachen, maar genoot intens van de wandeling die we maakten in de Bourgoyen. We parkeerden ons aan de oude molen, liepen een heel eind (en pikten een paar caches op) tot aan de vogelkijkhut, en terug.
Tot zijn eigen grote verbazing was hij toen nog niet uitgewandeld, zodat we ook in de andere richting nog een cache gingen ophalen. De rest van de wandeling zal voor een andere keer zijn.
En thuis, toen was er koffie. In de zon. Met veel kinderen. En veel taart.
’s Avonds, na het avondeten, staken we nog heel even een paar houtblokken aan om marshmallows te roosteren. Ook dat kon per uitzondering, want normaal gezien moet Wolf op zondagavond al om acht uur, ten laatste half negen in De Haan zijn. Alleen heeft hij morgenvroeg een afspraak bij de orthodontist, waardoor Bart hem dan in de voormiddag naar zee brengt. Om medische redenen kan en mag dat perfect, zo blijkt. En dus had Wolf nog een vrolijke onbezorgde zondagavond bij ons.
Ik kijk er echt naar uit tot wanneer hij weer gewoon thuis zal zijn bij ons. Weer mijn gewone lieve Wolf.
