Even een verjaardag gaan wensen!

Kobe zit in Montenegro, maar Merel en Wolf waren wel thuis, en dus stapten we met zijn drietjes de auto in en reden naar Ronse. Daar passeerden we eerst nog bij een bakker om een taartje te halen – vier personen bij een bakker, dat zijn acht personen in de normale wereld, duidelijk – en waaiden binnen bij Omaly die 83 werd vandaag. Haar gezicht was zalig: ze had ons duidelijk niet verwacht! Het werd een gezellig momentje, maar heel erg lang zijn we niet gebleven: Koen was in de voormiddag al langs geweest en ze verwachtte nog enkele vriendinnen later in de namiddag. Maar yup, ik denk wel dat ze blij was ons te zien.

Aansluitend passeerden we nog even bij opa, die de meest bizarre verhalen heeft zitten vertellen over zijn kamergenoten, en waarbij we ons een kriek hebben gelachen. Opa genoot er duidelijk van, zijn ogen blonken. En dat zegt veel over de vooruitgang: nog geen idee waar het zal eindigen, maar het is duidelijk wel aan het beteren.

En ja, niet alleen het kruis van Ekkergem Kerk staat paraplu, ook de spits zelf is scheef, daar zijn we het intussen met zijn allen over eens.

Staf 80

Jawel, nonkel Staf, Nelly’s kleine broertje, is tachtig geworden, en daarom kwamen we vandaag met zijn allen samen in de cafetaria van zijn rusthuis. Het was best wel een grote bende: Nelly, maar dan ook alle neven en nichten: wij met vijf, Koen met vier, Christophe met vijf en dan nog Véronique en enkele vrienden van Staf.

Erg lang zijn we niet gebleven: ons pa zat gewoon thuis intussen, hij kijkt zo uit naar die zondagen dat ik er hem niet voor thuis wilde laten. Hij zat dan ook op zijn gemakje te lezen, met een taartje en een koffie erbij. Maar het was wel een fijne middag ^^

Het betert stilaan, maarre…

Wees al een dag of vijf geveld door de griep. Voel u op dag vijf wel wat beter, goed genoeg om te douchen, u aan te kleden en wat werk te doen. Raap uzelf samen om uw dochter naar de blokfluitles te voeren, want een uur stilzitten en lezen bij een koffie moet nog wel lukken.

Bestel u bij uwe koffie een stuk cheesecake omdat die er zo goed uitziet en ge toch nog geen vieruurtje hebt gegeten. Neem een hap van de bijzonder smakelijk uitziende taart. Realiseer u pas dan dat ge eigenlijk al vier dagen niks meer smaakt.

Zucht eens diep.
Het uurtje in de Labath was meer dan genoeg, ik ben thuis gekomen en in mijn zetel geploft. Het koor, dat lukte sowieso niet meer, al was het maar omdat ik nog stevig aan het sniffelen ben en dat ik al zingend misschien wel wat microben zou verspreiden. En wie weet is het toch corona?

82

Jawel, ons pa is nog steeds in het ziekenhuis, maar het einde is in zicht. Zijn geneesheer (geneesdame?) was vorige week naar een congres en wilde hem daarom vandaag nog niet laten gaan zonder eerst met het hele team overlegd te hebben, maar wellicht mag hij binnenkort naar huis. Het is toch sterk de bedoeling…

Maar vandaag gingen Kobe en Merel – Wolf is aan het studeren – mee naar het ziekenhuis om hem een gelukkige verjaardag te wensen. Merel had een prachtig kaartje gemaakt, wij hadden een mand vol sneukelingen mee en er was taart, zoals dat hoort. De kaarsjes hebben we niet meegebracht, want ik denk niet dat ze dat in een ziekenhuis zouden appreciëren.

Maar ons pa zag er goed uit, vond ik. Snel naar huis, denk ik dan, terug in zijn eigen omgeving, zijn eigen huis.

Sophietje

Ik had nog maar goed en wel aangekondigd dat ik moest geopereerd worden, of Sophie liet me al weten dat ze zeker eens ging afkomen. Ik heb dat destijds ook bij haar gedaan, en eigenlijk was het toch alweer te lang geleden dat we elkaar gezien hadden. Het is niet alsof we eigenlijk geen van beiden tijd hebben om eens te gaan lunchen, het komt er gewoon niet van.

Maar vandaag, na mijn kine, stond Sophie hier netjes te blinken met maar liefst twéé grote kerstbuches! Ha ja, had ze gedacht, met drie grote kinderen en dus in totaal zes mensen, dat is rap op! Euh, het zijn hier niet allemaal zo grote taarteters, en Wolf zat nog op zijn kot, maar het heeft wel gigantisch gesmaakt, en het zal de komende dagen nog steeds enorm smaken!

En verder? Goh, Merel verwonderde er zich over dat wij twee zó, maar zó hard konden tetteren! We kennen elkaar dan ook sinds we 12 zijn, zijn talloze keren bij elkaar blijven slapen, zijn samen op vakantie geweest en dat soort dingen. Ik ken haar ouder en broer en zo, zij kent die van mij, gespreksstof genoeg dus.

Het deed deugd om nog eens oeverloos te kunnen kletsen, maar ik was wél doodop achteraf.

Ik heb alvast één goed voornemen voor het komende jaar: proberen op regelmatige basis af te spreken met mijn vriendinnen. Ik heb daar elke keer weer zo veel deugd van…