Tot zover mijn zen ^^

Deze morgen ben ik met Wolf vertrokken, zoals voortaan weer elke zaterdagochtend, naar de Poel voor zijn les Algemene MuziekCultuur. Dit jaar is ze niet van tien tot elf, maar van elf tot twaalf. Ik zag nog steeds geen reden om dan niet gezellig in de Labath te gaan zitten met mijn koffietje en een boek, en te genieten, en dan helemaal zen terug naar huis te gaan.

Awel, deze keer was ik helemaal opgefokt en zenuwachtig toen we terugreden, en Wolf moest daarmee lachen. Wat was er nu gebeurd?

Ik was binnengekomen, zag dat het behoorlijk vol zat, en had me aan het tafeltje naast twee druk kletsende dames gezet. Nu, die twee waren duidelijk vriendinnen die elkaar niet zo vaak zagen, en waren op zeer luide toon in conversatie, onmogelijk om hen niet te horen eigenlijk. En ik, ik moest lachen, want het ging over de school, en hoe zot dat die leraars eigenlijk wel waren dat ze 24/24 bereikbaar waren via Smartschool, en hoe onzinnig die lijst met benodigdheden eigenlijk wel is, en of ze dat dan niet kunnen samenvatten, en die werkboeken… Tegen dan was ik ook echt geamuseerd aan het luisteren, en vond ik het ook nodig om dat tegen de dames te zeggen, dat ik niet anders kon dan hen horen, en dat ik het zo grappig vond omdat ik wel degelijk aan de andere kant stond, als leraar.

Beide vonden ze dat dan weer fantastisch, en er ontspon zich een gans gesprek, waarbij bleek dat bij de ene de zoon bij ons op school zat en dat ik hem wel degelijk kende – maar nog net niet in de klas had – en dat de andere een zoon op de Voskenslaan had. Eigenlijk kwam het uiteindelijk neer op een lang, zeer geanimeerd, zeer hilarisch oudercontact, gelardeerd met extra sloten koffie. Ik heb me de max geamuseerd, maar zen, nee, dat was het niet, wel integendeel.

De gezichten van de jongens, toen ze binnenkwamen en ons in druk gesprek verwikkeld zagen, waren goud waard. Uiteindelijk hebben we afgesproken over twee weken – volgende week zitten hun kinderen allebei bij de papa – in het Mariott, want ook hen was het bijzonder goed bevallen. Grappig!

 

Van koffie, kappers en kabbelen.

Awel, van dat ochtendlijke wandelingetje door Gent op zaterdagmorgen, daar blijf ik van genieten. Zelfs als ik mijn fototoestel niet mee heb, en het moet zien te rooien met mijn iPhone.

img_2275

Ik scoorde eindelijk drie rode kousenbroeken en twee rode T-shirts voor Merel, wees drie “verloren gereden” auto’s op de Korenmarkt de weg uit het voetgangersgebied – “Nou, ik zocht de Primark!” – en ging mijn koffietje drinken in de Labath. Raar hoe snel sommige dingen toch een gewoonte worden. En intussen had Bart thuis de nieuwe koffiemachine uitgepakt, die al om kwart over negen deze morgen geleverd was. Uitgepakt, niet geïnstalleerd, dat liet hij aan mij over. Ziet dat hij als man eens een handleiding zou moeten lezen, God forbid!

Het ding kon niet in de kast van de vorige machine – ze is net iets langer en smaller – maar ik switchte ze probleemloos met de microgolf, die in een iets diepere kast stond. Toch handig, als je stopcontacten rechtstreeks in je keukenkasten laat maken ^^

Ik denk trouwens dat Merel in een vorig leven een kat was. Serieus.

img_7579

En toen was er dus weer koffie. Echte koffie. Raar toch, ik drink maar twee koppen per dag, maar die twee koppen zijn wel serieus belangrijk voor mij.

img_7581

Rond een uur of vijf kreeg ik de heren – Merel was gaan zwemmen met Julie – nog alledrie mee richting kapper Erkan. Bart zat wel wat met zijn ogen te draaien, maar de jongens en ik genoten van het vleugje Turkse exotisme en je-m’en-foutisme.

img_2276

De dag kabbelde voorbij, ik stelde examens op, en voor ik het wist, was het een kot in de nacht, want Bart en ik hadden zitten Netflixen. En toen moest de Sint nog langskomen.

 

Melkschuim

Voor mijn moederdag had ik van mijn lieverds een melkopschuimer gekregen, merk Severin. Het zei me niks, maar het kreeg blijkbaar wel zeer goeie kritieken, en ik moet hen volledig gelijk geven: het is een lelijk ding, maar het maakt ongelofelijk stevig melkschuim. Ik geef het toe: ik ben er verzot op. Zo’n latte met dan vier cm melkschuim: zalig! Dus bij deze: dank je, schat!

IMG_5316