Negen jaar!

Dat was wel iets waar ik spijt van had, ja: dat we niet thuis waren op Merels verjaardag. Ik had er totaal niet bij stilgestaan toen we ons inschreven, of ik was waarschijnlijk niet gebleven als figurant. Maar bon, Bart nam naadloos over, eigenlijk feitelijk. Hij zorgde voor een bijzonder feestelijk ontbijt en had zelfs de spullen gevonden die ik voorzien had, maar dan eigenlijk voor maandag, wanneer we het samen gingen vieren, had ik gezegd.

Haar cadeautje lag ook al klaar, en dat zag ze helemaal zitten: een kleedje van de Nachtwacht! Vreemd, want vorige kerst had tante Delphine nog gevraagd of ze dat soms wou, en toen had ze nee gezegd. Nu dus wel ^^

Net toen ze naar de muziekles wilden vertrekken, ging de telefoon: dat omaly gevallen was en dat ze volgens de dokter foto’s moest laten nemen. Bon, Merel en Bart dus naar Ronse. Op de foto’s was niks te zien, ondanks de pijn die Nelly wel degelijk voelt, en dus heeft Bart haar weer op haar serviceflat afgezet. Ze heeft er gelukkig verzorging, indien nodig.

Merel en Bart zijn dan maar naar de McDonalds gegaan, wat bij een verjaardag hoort natuurlijk, en in de namiddag was er taart. Met kaarsjes die niet uit te blazen zijn, maar het duurde eventjes voor Merel dat doorhad, blijkbaar :-p

En tegen vijf uur stonden ze in de Kinepolis voor de film van de jonge Yeti.

En toen was er blijkbaar ook nog pizza ^^

Als ze geen vijf kilo verdikt is, weet ik het niet meer. Maar ze vertelde wel dat ze een zalige verjaardag had, en dat kan ik best geloven!

Een dag van geocaches tussendoor

Om half elf moesten Wolf en ik in Gentbrugge staan, voor een sessie acupunctuur bij nonkel Jan. Ik gooide Wolf af en reed meteen een eindje terug naar de Fordgarage, want mijn rechter dimlicht had al een tijdje geleden de geest gegeven.

IMG_1339

Een half uurtje later reed ik gezwind een klein eindje verder naar Melle om daar een cacheke op te pikken, en toen wilde ik het toch eens proberen bij De Porre, ook al staat die al een tijdje als onvindbaar. Inderdaad, ik heb hem ook niet gevonden, maar heb wel een prachtig wijkparkje ontdekt. Knap, en meteen was mijn cachetocht toch geslaagd, vond ik. Ik geocache namelijk vooral omdat ik nieuwe plekjes wil ontdekken al wandelend.

Ik haalde Wolf op, en hoorde dat hij ook een deeltje cupping had gekregen. Euh, het zal wel, zeker?

IMG_1346

We reden binnendoor – langs een cache, uiteraard – terug naar de ring, vervingen een kleddernatte eigen cache, en reden toen naar huis. Daar had Kobe intussen op mijn vraag al rijst gekookt, zodat ik enkel nog de zelfgemaakte vol au vent moest opwarmen, en we quasi onmiddellijk konden eten. Win!

Tegen drie uur haalde ik mezelf weer uit de zetel, en bracht Merel naar Zomergem. Ha ja, Bart en ik wilden ’s avonds naar The Last Jedi met de jongens, maar da’s niks voor Merel, en dus mocht zij een namiddagje en vooral ook nachtje bij Marie-Julie gaan spelen en slapen. Ik zette haar af, bleef eerst nog gezellig koffie drinken en kletsen met Delphine, en haastte me toen nog nog even naar de oude jongensspeelplaats achter de Messink voor een wel zeer verzopen en dus onlogbare cache.

IMG_1347

Soit, ik reed door naar Mispelare omdat ik deze keer wél een magneet aan een lange koord meehad, logde een cache, en vervolgde mijn weg naar de Westbekesluis. Intussen begon het te schemeren, maar ik vond toch nog probleemloos de bonuscache van een reeds in maart gelopen cacheronde, met de mooie Foto van de Dag tot gevolg.

Het was donker tegen dat ik thuis was: net op tijd om nog even te gaan liggen, te eten, en dan naar de film te vertrekken. Hoe de film was? Goh, Star Wars he, met vele reminiscenties aan de oude films, een cliché verhaaltje, spectaculaire CGI en VFX, en schattige beestjes.

En de rug, die hield het zowaar uit…

Voorwaar een fijne dag, jawel!

Van film en klassenraden

Het is intussen zowat een traditie geworden, dat we op de woensdag voor de kerstvakantie met onze leerlingen naar de film gaan. Ze beslissen zelf, via de leerlingenraad, wat ze willen zien, en dus zat ik vanmorgen netjes in Spectre. Het viel best mee: ik ben maar drie keer van plaats veranderd, heb één leerling verzet, en één gsm afgepakt. En best wel genoten van een visueel knappe film.

Ik had nog net de tijd om snel naar huis te gaan, eten op te warmen, snelsnel te eten, en naar de klassenraad te gaan. Mijn klassen vierdes waren eerst, en dus was ik eigenlijk behoorlijk snel klaar, met nog genoeg tijd om even naar de Action te gaan om van die Secret Santacadeautjes voor de kinderen. Man, geen goed idee op een woensdagnamiddag, zoveel was wel duidelijk: zo’n massa volk!

En blijkbaar was dat gedoe er net te veel aan: ik ben thuisgekomen, en heb een uur geslapen in de zetel. Ziek, moi? Nee hoor!

Maar ik stond tegen ’s avonds alweer stevig genoeg op mijn pootjes om te kunnen kwissen, gelukkig maar. Ons ma was er niet, en anders hadden we gewoon een man te kort gehad!

Enfin, fijne, maar vermoeiende dag dus.

Fijne, volgestouwde dag

De zaterdag begon zoals altijd: om half negen Kobe afzetten aan de muziekschool, ontbijten en koffie drinken, Kobe ophalen, tegen half elf Wolf ginder weer afzetten, boodschappen doen, en koken. Standaard routine, eigenlijk.

Wolf werd opgehaald aan de muziekles om een uur, en samen togen de jongens na het eten naar Sebastiaan een beetje verder in de straat: die had namelijk net Minecraft gekregen op PC, en beide heren mochten hem inwijden in het spel. Ze hebben dat naar het schijnt voortreffelijk gedaan.

Tegen twee uur verscheen hier een aimabel jongmens aan de deur vanuit Schilde: een fotograaf. Ik heb een tijdje geleden namelijk een interview laten afnemen door een bevriende journaliste die mama’s met een uitgesproken mening zocht, en hij kwam daar nu de foto bij nemen. Maandag zou het moeten verschijnen op ditte.be, we zien wel. Maar het was intussen wel beginnen gieten, en hij wilde eigenlijk een buitenopname. Ik heb hem daarom meegenomen naar Barts kantoor, en daar hebben we, in de luwte van de overhang, foto’s genomen. Het was tegen dan ook gestopt met regenen, dik in orde.

Een en ander zorgde er wel voor dat ik pas om half vier terug thuis was, het uur waarop de jongens eigenlijk aan de scouts moesten staan, om mee te lopen in de jaarlijkse Driekoningenommegang. Ze hadden zelf niet in de gaten hoe laat het was, en zijn dus vliegensvlug in hun kleren gesprongen, en ik ben hen daar gaan afzetten. Gelukkig was er gewoon te vroeg afgesproken, en was er nog een zee van tijd.

Thuis ben ik dan nog om ingrediënten naar de Aveve en Delhaize gereden voor de paleotaart voor morgen, maar stond daar zo lang aan de kassa, dat Merel en ik nog moesten spurten. We wilden namelijk nog een eindje meelopen in de stoet, en papa heeft ons afgezet aan de Botestraat, waar de stoet net passeerde. De reuzen waren niet mee omdat het door de sterke wind een te groot risico was, maar er was de koets met de koningskinderen, de fanfare, een grote rijdende kroon, en veel volk met massa’s lichtjes. Heerlijk gewoon, die sfeer! Ook de kinderen hadden elk een kleine lantaarn met een theelichtje gekregen, en liepen daar trots mee rond. Merel vond het allemaal prachtig, genoot zichtbaar, en stapte flink mee met het toch wel stevige tempo. Trots op mijn kleine meid!

Op den Dries konden we helaas niet blijven hangen, al was het er best gezellig: we moesten naar huis, omdat we nog naar The Hobbit gingen! We aten snel, en Merel bleef thuis met een nieuwe babysit. Ze zag dat helemaal zitten: een nieuw meisje om helemaal in te palmen en verhaaltjes te doen lezen voor haar alleen! En de jongens? Die genoten zichtbaar. Cinema, met een echt groot scherm en schitterend geluid, en dan nog elk met een bak popcorn! Ha ja, want mijn spaarkaart van Brantano was vol, en dus hadden we zes cinematickets en drie bons voor popcorn gekregen.

Al bij al een serieus vermoeiende dag, en dat zagen we vooral aan Kobe: die was op dat kleine eindje naar huis in slaap gevallen, wat niet snel zal gebeuren bij hem. Maar ja: muziekles, Minecraftles, een stevige wandeling, en een late film: het kan niet missen! Maar toen ik hem in bed instopte en nog even knuffelde, vroeg ik of het een leuke dag was geweest. Zijn blinkende ogen vertelden genoeg. En vielen toen prompt dicht.