Avant-première van “Het Geheugenspel” van Jan Verheyen en Lien Willaert

Vaak gaan Bart en ik eigenlijk niet naar de film, en al zeker niet naar Vlaamse films. Al de zo gezegde “klassiekers” hebben we zelfs thuis niet gezien, als ik eerlijk ben.

Maar toen KBC ons uitnodigde voor deze avant-première, zeiden we toch niet nee: een script gebaseerd op een boek van Nicci French is meestal niet slecht, en Verheyen en Willaert leveren misschien geen topfilms af, maar wel altijd degelijk gemaakte dingen.

En nee, ook deze film is geen topfilm maar wel degelijk goed gemaakt: sterke acteurs, degelijk camerawerk, een deftige plot…

Het verhaal is eigenlijk, zoals Verheyen het zelf omschrijft, een whodunit: er is een moord gepleegd, dat weten we van zo goed als in het begin, maar wie was het? Er zijn namelijk twintig jaar overheen gegaan. Eva was de beste vriendin van Nathalie, tot die dus plots verdween toen ze een  jaar of zestien was. Eva is intussen aan het scheiden van de broer van Nathalie en is dus altijd een onderdeel van de familie gebleven. En dan wordt bij graafwerken het lijk van Nathalie ontdekt. Alleen kan Eva zich bijzonder weinig van die bewuste dagen herinneren, omdat haar geheugen geblokkeerd zit. Beetje bij beetje komen de herinneringen weer naar boven, wanneer ze naar een hypnosetherapeut gaat.

Als kijker leef je dus mee met hoofdrol Anna Drijver, maar af en toe is het wel wat voorspelbaar. De regie is ook nogal nadrukkelijk in de blikken, de hoofdbewegingen, de emootsies. En het verhaal van twintig jaar geleden, uitstekend gespeeld door twee beginnende actrices, is misschien wat young adult gericht…

Maar al bij al was het best een vermakelijke film, en het was ook wel leuk om achteraf de regisseurs en een deel van de cast te zien. Louis Talpe is nooit erg om naar te kijken natuurlijk, al stond hij er nogal verveeld bij in dit verplicht nummertje promotie voeren. Ook wel grappig was dat Verheyen zelf foto’s stond te maken van zijn cast en het publiek.

Het geheel leverde misschien geen memorabele, maar toch een aangename avond op. En meer moet dat niet zijn, toch?

John Wick

Hier ten huize zijn we behoorlijk fan van Keanu Reeves, en dat is zelfs een mild understatement. De nieuwe John Wick zijn we dan ook gewoon met zijn allen in de cinema gaan bekijken. De plot is niet bepaald ingewikkeld te noemen: “John Wick, excommunicado en nog steeds op de vlucht, ontdekt een manier om de High Table te verslaan. Om zijn vrijheid terug te krijgen, moet hij het opnemen tegen de Marquis de Gramont: een geduchte nieuwe vijand die overal ter wereld machtige allianties heeft gesmeed en Johns oude vrienden in tegenstanders verandert.” (Bron: Cinenews). Je moet dus ook de vorige gezien hebben, maar eigenlijk stoort dat niet. Het draait per slot van rekening om de prachtige, immens gewelddadige vechtscènes en de briljante beeldvoering. Het is zelfs geteld: Reeves zegt amper 360 woorden in de film.

En toch, toch heb ik genoten van de film, en de rest van het gezin ook, heb ik de indruk. Een fijne manier om de vakantie in te zetten.

Avatar: the way of water

Bart stelde voor om met zijn allen naar de film te gaan, en meteen ook Lieze mee te nemen, want Merel gaat altijd overal naar toe met haar.

Hij zocht en boekte de tickets die een uur na uitkomen nog beschikbaar waren, en dat bleken 4D tickets te zijn: met 3D-bril, maar ook met regen, wind, blazen aan je hoofd, en vooral de stoelen die alle richtingen uitgaan. Euh….

3D is bij Avatar absoluut een meerwaarde: de visual effects zijn zonder meer verbluffend, als je weet dat zowat alles CGI is. Je zit zo veel meer in de film zelf… Maar die 4D? Euh nee, liever niet: dat is echt een gimmick. Ja, het werkt als ze vliegen op een ikran en je dan meebeweegt, maar eigenlijk zouden ze het alleen mogen doen als je zogezegd mee op een van die beesten zit en niet als je er enkel maar naar kijkt. En dat is vaker het geval: wanneer een schot gelost wordt, krijg je een windstoot in je oor, ook al is het de tegenstander die schiet. Tijdens woeste gevechtsscènes zit je precies op een rollercoaster, waardoor het soms zelfs te veel was voor mijn rug. Het verwonderde me nog zeer sterk dat ik niet misselijk werd: dat viel al bij al nog mee. Maar, zoals Wolf het verwoordde, het haalt je uit de film in plaats van je er nog meer in te betrekken. Je voelt het te veel als extern aan waardoor je focus verslapt en dat is jammer.

En de film zelf? Magistraal… Het verhaal is quasi identiek aan dat van de vorige Avatar, dat wisten we, en dat stoort ook niet. Het is vooral prachtig, prachtig in beeld gebracht, en nee, die drieënhalf uur stoorde me niet, al weet ik dat veel mensen de film langdradig vonden.

Dune!

Zeggen dat Bart en ik fan zijn van de boeken van Frank Herbert, dat is een beetje een understatement. Ik heb de film van David Lynch ook meermaals gezien, en ik keek echt wel uit naar de versie van Villeneuve.

En nee, ik ben niet teleurgesteld, behalve dan in het feit dat ik nog zo lang moet wachten op deel twee.

De regisseur is toch wel hondstrouw gebleven aan het boek, alleen hier en daar een beetje ingekort. Maar de sfeer, de landschappen, het vanzelfsprekende van de ruimteschepen, de Shai-Hulud, de test… Het beantwoordde eigenlijk allemaal aan wat ik er destijds van had gemaakt in mijn fantasie, veel meer dan de versie van Lynch. En dan was er ook nog Timothée Chalamet, die in mijn ogen gewoon perfect gecast is: dat androgyne, dat onzekere maar aan de andere kant dat ongelofelijk zelfzekere…

Bart en ik keken al van de eerste beelden instemmend naar elkaar: ja, dit is het wel.

En ik, ik moet dus dringend de boeken herlezen, heb ik zo de indruk. Maar ik denk dat ik dat eerder ga doen als de tweede film eraan zit te komen. En intussen heb ik een soort “Ik wil terug”-gevoel zoals ik dat kan hebben na een larp.

Ja, ik ben fan.

Black Widow

Wij gaan eigenlijk zelden naar de film. Alle films zijn na verloop van tijd beschikbaar op een klein scherm, en daar is het net iets goedkoper, net iets comfortabeler, en je hoeft je er niet voor te verplaatsen.

Maar sommige films lenen zich nu eenmaal beter tot bekijken op een groot scherm. En soms is het gewoon leuk om met de hele familie eens naar de film te trekken, zeker als je de rest van je vakantie hebt laten vallen.

En dus stonden we vandaag met zijn vijfjes in de Kinepolis voor Black Widow. We zijn allemaal fan van de Marvel films, allemaal fan van la Johansson, en dit soort films ziet er nu eenmaal inderdaad beter uit op groot scherm.

Yip. ’t Was in orde, ’t was amusant, het was geen Kunst maar gewoon vertier, en dat moet ook kunnen. Zeker met een drankje en wat knabbels erbij.

Maar noot aan mezelf: volgende keer oordoppen meenemen. En Wolf zei spontaan hetzelfde. Véél te luid naar ons goesting, jammer genoeg. Geen idee waarom dat zo moet, maar bon.