Geplaatst op

Alweer ziek

Niet ik, maar Merel.

Net zoals twee weken geleden kreeg ik gisteren in de namiddag een telefoontje: dat Merel 38° koorts had, hangerig was, en of ik haar kon komen halen. Net als twee weken geleden mocht ik gerust nog mijn les afmaken: juf Femke had een stagiaire, en Merel was niet echt lastig.

Het was vier uur toen we thuis waren, en vijf minuten later lag ze in bed. Het kind heeft geslapen tot acht uur ’s morgens, begot. Ja, ze is om half drie wakker geweest, en toen heb ik haar een flesje melk en een verse pamper gegeven. En om vier uur wilde ze een glaasje water, en dat was dat.

Bart had zijn agenda zo kunnen regelen dat hij in de voormiddag thuis kon blijven, terwijl ik gaan lesgeven was. Maar Merel was wakker rond acht uur, voelde zich blijkbaar kiplekker, keek wat tv, en vroeg uiteindelijk zelf of ze naar school mocht, omdat ze zich begon te vervelen.

En dus kon Bart opnieuw naar kantoor, kon ik met een gerust hart op school blijven, en kon ik in de namiddag – op vrijdag ben ik klaar om 12.05u – zelfs nog naar de Ikea om Wolfs meubels te bestellen. Hij krijgt een grote kleerkast van 200x236x58, en diezelfde komt beneden in de traphal als schoenen- en hoedenkast.

Daarnaast krijgt hij ook nog een eenvoudig wit dubbel bed met grote lades onder. Op zich heeft hij dat dubbele bed niet nodig, maar hij wilde het zo graag, en er is meer dan plaats genoeg in zijn kamer.

Enfin, het bestellen van de meubels op zich duurde niet zo lang, maar er was behoorlijk wat volk, en aan de kassa heb ik niet minder dan 25 minuten moeten staan wachten. Aan de transportservice – want zo’n grote kasten ga ik niet zelf transporteren, en zelfs ook niet zelf in elkaar steken – was ik nog eens een dikke twintig minuten kwijt, en ik was verdorie nog net te laat op school ook, de kinderen zaten net in de opvang.

Maar bon: de meubels zijn besteld, en hopelijk worden ze over een week of drie ook geleverd.

Geplaatst op

En toen was er Ikea. En gitaar. En teleurstelling. En toch weer opluchting.

Sommige van die dagen, die zijn er gewoon te veel aan. Zeker als je moe bent. Wat zeg ik? Doodop. Aan het eind van mijn Latijn. En in mijn geval wil dat wel wat zeggen, ja.

Deze morgen begon rustig: ik moest pas om half tien op school zijn, om de overblijvende rapporten uit te delen, en de leerlingen examens te laten inkijken. Het laatste uur heb ik hen zelfs Imaginatio laten spelen (de Latijnse versie van Pictionary) omdat het wat te lang duurde…

De receptie van de collega’s die met pensioen gaan, heb ik aan me laten voorbij gaan – sorry, dames! – wegens absoluut geen receptiemens, en eigenlijk ook geen tijd. Want die receptie begon pas om 13.15u, en ik had nog te veel te doen.

Ik moest namelijk nog dringend naar de Ikea. Dringend, ja, want ik heb nu een inductiekookplaat, en geen inductiekookpotten. Klein probleempje om te koken dus. Tsja. De potten van Ikea waren me langs alle kanten aangeraden als prima prijs-kwaliteitsverhouding, en dus stond ik om kwart voor een in de Ikea. Tot mijn grote verwondering was er amper een rij in het restaurant, en had ik dus zelfs genoeg tijd om er te eten.

Ik laadde mijn kar vol met Ikeaspullen, reed naar huis voor – alweer – een afspraak met de planner en de schrijnwerker die de kastdeurtjes kwam hangen, pakte nog snel wat cadeautjes in, en haalde de kinderen van school.

Ze kregen een vieruurtje, we werkten samen aan de kerstboom, en ik gooide tegen vijf uur Wolf af aan de muziekacademie voor zijn kerstconcert later.

En toen liep het mis. Om zes uur begon zijn gitaarconcertje, en de juf had ons gemaild dat het niet in de academie zelf was, maar in het Muda, dat er net naast ligt. Ik reed er met Merel naartoe en ging blijven, Bart ging met Kobe, en ging dan met de twee kleintjes terug naar huis om Kobe tegen half zeven af te zetten aan de scouts, en Merel in bed te steken.
Waar we beiden niet op gerekend hadden, was de gigantische file aan het kruispunt R4-Evergem. Geen van ons moet dat ooit nemen op vrijdag op dat uur, vandaar. We hadden nog elk een andere route genomen, waardoor ik net iets eerder was, en stipt om zes uur op de speelplaats stond met Mereltje aan de hand. En toen vond ik de ingang niet. Ha ja, want ik zocht naar het Muda, en daar waren alle deuren dicht. De secretaresse wist van niks, want alle klassen en instrumenten hadden tegelijk kerstconcert op alle mogelijke locaties. Ik heb alles afgelopen, ben uiteindelijk toch in de Academie binnengegaan, via een gang of drie naar de gitaarklas gelopen, en daar stonden inderdaad wegwijzers. Blijkt dat je binnendoor naar het MUDA kan, via overdekte speelplaatsen en een resem gangen. Het was tien over zes toen ik puffend met een kleine Merel binnenstoof in de zaal, om vast te stellen dat Wolf al klaar was met spelen. Zucht.

Bart was intussen net op de speelplaats aangekomen. Ik heb Merel terug bij hem gebracht, en zij zijn weer weggereden, waarop ik me terug bij Wolf voegde, me uitputtend in verontschuldigingen tegenover het ventje. Ik was er echt het hart van in.
Blijkbaar was dat ook zijn juf opgevallen, want na het stuk van de middelbare graden, vroeg ze of iemand het erg zou vinden dat ze de eerstejaartjes nóg eens zou laten spelen, omdat er een mama was die het gemist had. Ik vond het ongelofelijk lief, en Wolf en zowat vijftien anderen haalden hun gitaar weer te voorschijn en speelden voor mij het Vredeslied en Adeste Fideles.

IMG_0679

En ik, ik vond het leven toch nét weer dat ietsje aangenamer.

Geplaatst op

Strijkparelpotjes

Omdat Kobe vandaag toch weer koorts had, belde ik onze reservering voor het Lepelblad af, en haalde ik iets uit de diepvries.

Ze waren al samen in bad geweest, deze morgen, en hadden nog rustig zitten spelen, zodat het toch al elf uur was voor ik Merel naar de crèche bracht. Ik ben dan nog even blijven kletsen in de apotheek (tiens, kletst die soms?), en toen ik thuis kwam, zag ik dat het rolluik van de jongenskamer weer naar beneden was. Kobe was om half twaalf in zijn bed gekropen, hij voelde zich niet lekker, en Wolf had hem netjes ondergestopt. Het dutske heeft trouwens geslapen tot half vier, blijkbaar was het serieus nodig.

Daarna hebben we ons dan maar bezig gehouden met strijkparels, maar dan niet om kettinkjes te maken of figuurtjes, maar wel een potje. Ik had dat zien passeren op Pinterest, en vond dat de max.

Je neemt een vuurvast kommetje, strijkt dat goed in met olijfolie, en giet er een handvol parels in. Die duw je dan open, zodat je een laagje krijgt van één parel dik. Door de olijfolie schuiven de pareltjes netjes omhoog en blijven ze aan de rand plakken.

Het resultaat ziet er dan zo uit:

potje1

De oriëntering van de parels maakt dus niet uit.

Dan zet je het kommetje een kwartiertje in een oven van 140°. Je moet zelf maar spelen met temperatuur en tijd, maar hou het wel in de gaten, want je wil geen smeltplastiek op de bodem van je oven :-p

Halverwege geeft dat dan dit:

potje2

Als je vindt dat het genoeg gesmolten is, haal je het uit de oven en laat je het afkoelen. Zodra de plastiek uitgehard is, kan je het zo uit de kom nemen, het komt vanzelf los.

Dit is het uiteindelijke resultaat. De binnenkant is geboebeld, de buitenkant is perfect glad door het glas van de kom.

potje3

Potje4

Ideaal om zelf eens uit te proberen!

De uitleg vind je overigens ook hier, waar ik hem gevonden heb.

Geplaatst op

Erop uit (of toch een klein beetje)

Kobe voelde zich vandaag toch al wat beter, dus gingen we eten in Ikea, waarna zij even konden spelen, en ik wat kleine dingen kon halen, zoals een nieuwe spiegel, plantenpotten voor in de klas, een roostertje voor de strijkparels, dat soort onzin. Echt veel te veel had ik niet mee, tenzij dan qua planten. De Platycodons zijn er veel goedkoper dan in de Aveve of de Brico of zo, en een van onze grote palmen in de living was eraan, dus heb ik maar een nieuwe meegebracht. En een Kurkurma. En nog eentje dat vree wijs is, maar waarvan ik de naam niet ken.

Op die manier waren we ook telkens maar tien minuten verwijderd van huis, en was Kobe altijd wel in de buurt van een toilet. Ik heb voor het zekerste maar een reserveonderbroek in mijn tas gestoken, maar het was gelukkig niet nodig.

Daarna zijn we nog naar de kapper gereden, want mijn haar werkte al van voor Tunesië op mijn zenuwen. Ze heeft het goed kort gezet, en de jongens hebben intussen in boekjes zitten bladeren en met de honden gespeeld. Ik kreeg er nog een pracht van een cappuccino bovenop, zij elk een glas water, en ze mochten elk een Nickelodeon tijdschriftje mee naar huis nemen. En dat voor twintig euro, ze zal er nog geld bij ingeschoten zijn :-p Ik heb echt wel de max van een kapster!

Hoewel we eigenlijk nog tijd hadden om nog even naar DOK strand te gaan, en er quasi moesten passeren, wilde Kobe naar huis. Hij zag weer wat bleekjes, en was moe. Het ventje is dus toch nog steeds niet zoals het moet. Arm kleintje. En dat zo vlak voor zijn verjaardagsfeestjes. Hopelijk is hij er tegen dan wél bovenop.

Geplaatst op

Logopedist, Ikea, tandarts en asiel

Rara, wat hebben die dingen met elkaar gemeen?

Het zijn de plekken die de jongens en ik bezocht hebben vandaag. Het begon trouwens al goed; ik ben wakker geschoten om half tien, uit mijn bed gesprongen en gedoucht, en dan Merel wakker gemaakt en een fles gegeven, en alles in spurttempo. Om half elf moest Merel nl. in de crèche zijn en wij bij de logopedist, bij voorkeur deftig aangekleed en gevoed en al. Het is net niet gelukt, nee.

De jongens waren overigens superbraaf, wat de nodige complimenten van de logopedist opleverde. Als beloning zijn we dan richting Ikea gereden, waar we gegeten hebben en de jongens gespeeld, terwijl ik wat noodzakelijke kleinigheden vergaarde.

Om kwart over drie stonden we bij de tandarts, omdat er in één van mijn tanden een groot gat was verschenen. Het bleek een oude vulling te zijn, die de geest had gegeven. Drie kwartier later stond ik met een gevulde tand en een scheve lip weer buiten, en vooral een stuk opgelucht.

En toen hebben we thuis de kattenbak gezocht en gevuld, de kattentransportmand voorzien van een zacht dekentje, en zijn naar het asiel in Evergem gereden. Ze hadden een reeks katten binnen, maar nog geen kittens. Nu ja, er waren kittens, maar die waren nog niet klaar om van de moeder gescheiden te worden. Blijkbaar zijn we een maand te vroeg daarvoor. Wij dus onverrichterzake terug huiswaarts, alwaar we de kattenbak dan maar weer in de garage hebben gezwierd.

Begin mei beter, zeker?

Mocht je zelf kittens hebben en er eentje kwijt willen, laat gerust een berichtje achter.

Geplaatst op

366 – 18 januari

365-018

hammetje met honing-mostersaus en groentenquiche in de Ikea. Ik heb al slechter gegeten voor 7,95 euro.

Geplaatst op

Huisvlijt.

Ik had een aanval van huisvlijt vandaag. Helaas niet de kuisige soort, nee, dat zou een brug te ver zijn.

Maar eindelijk had ik nog eens een dag waarop ik een beetje kon doorwerken, zonder peutertje aan mijn rokken of dergelijke dingen. Wolf was wel thuis – die is al sinds gisteren geveld door een snode vileinige buikgriep – maar bezorgde me totaal geen last.

Dus vatte ik de koe bij de horens, en hing eindelijk weer eens mijn verlichting op in mijn bureau. Die is destijds naar beneden gehaald bij de verbouwing, zo’n twee jaar geleden, en ik wilde die niet terughangen  voordat het glas vervangen was in mijn bureauveranda. Dat gebeurde op 11 mei 2010. Jawel, ik heb het voor u opgezocht.

En toen moest die verlichting weer omhoog. Tsja. Overdag dacht ik er niet aan, en ’s avonds, toen het donker was, was het -jawel- te donker. Stel u voor. Enig procrastinatiegedrag was mij overigens ook niet geheel vreemd.

Tot vandaag. Ik haalde de lampen uit de garage, diepte al mijn gereedschap op, voorzag mezelf van een laddertje, en toog aan het werk. Ik goochelde met boormachines, vijzen allerhande, gipskartonpluggen die op geen ene *** trokken, hete koffie, spankabels, transformatoren en nog wat van dat soort onzin, en slaagde erin alles op te hangen. En zelfs meteen te doen branden ook. Go me. Ik heb er dan maar meteen ook mijn klimplant weer deftig rond gedrapeerd.

lux

Aangezien ik toen toch on a roll was, deed ik maar meteen wat voor op datzelfde elan. Ik hing de tekening van Max op, nog een kader met een houtskooltekening van een oudleerling die ook was blijven staan sinds de verbouwing, en reorganiseerde een hoop meubels. De woonkamer oogt een pak ruimer nu, en rustiger ook.

living1

living2

Al in al een goeie dag, medunkt.

De was is wel blijven liggen, en de keuken ligt er nog even rommelig bij als gisteren, maar alla. Ge kunt niet alles willen.