Geocachen in Lochristi (deel 11)
Het weer was wat minder dan verwacht, maar meer dan goed genoeg om te gaan geocachen. Ons pa had er alvast zin in: hij was blij dat ik hem iets vroeger was komen halen, zodat hij eerst nog zijn kousen kon doen voordat we op pad gingen.
Bart had weer een kookexperimentje dat volgens mij bijzonder geslaagd is: een gebakje met schijfjes perzik, geitenkaas en mozzarella. Dik in orde, alleen een beetje zwaar misschien.
En toen trokken ons pa en ik opnieuw op pad richting Lochristi, want daar ligt echt nog wel een pak caches.
Tot mijn onvoorstelbare blijdschap is ons pa gigantisch verminderd met roken, en dat heeft een enorme weerslag op zijn conditie: waar hij de vorige keer last had om twee keer 100 meter te stappen en we dus een bepaalde cache aan een wegel links lieten liggen wegens te ver, gingen we die vandaag probleemloos halen. En de volgende ook, zodat hij 300 meter heen en 300 meter terug stapte zonder veel problemen. Happy camper hier, dat belooft!
Acht cachen en behoorlijk wat gewandel later zaten we thuis aan de koffie en de taart, en we zagen dat het goed was.
Ik weet eigenlijk niet wie er het meeste deugd heeft van die zondagen: ons pa of ik…
365 – 21 mei 2023 – langs Vlaamse wegels
Een heerlijke moederdag
Echt lang sliep ik niet: om half tien werd ik beneden verwacht – ik was toch al aan het lezen – waar ik onthaald werd door mijn liefhebbend kroost met een uitgebreid ontbijt: versgebakken koffiekoeken, een zachtgekookt eitje, pancakes van Kobe, verse mango, een Danio en twee cadeautjes: een heel mooi design juwelendoosje van Bart en een bon van 30 euro voor de Avalon, van de kinderen. Kobe was daar speciaal om geweest ^^
Er werd uitgebreid gesmikkeld, en daarna mocht ik gewoon wat, zoals altijd, rondhangen in de zetel, want Kobe ging twee quiches maken, met behulp van zijn broer en zus. Die oudste broer was speciaal ’s morgens vroeg naar huis gekomen van Arwen om bij mij te zijn en dat werd bijzonder geapprecieerd.
Ik ging ons pa halen – met enige moeite en het bezichtigen van het halve Lievegem en omstreken wegens een koers – en kwam thuis bij twee prachtige quiches: een gewone en eentje met brie, appeltjes, prei en honing. Allez ja, die laatste was hij vergeten maar konden we er wel nog zelf op doen. Lekker!
En toen was het geocachetijd, uiteraard een vervolgje in Lochristi (deel 10). Zalig weertje, zalige omgeving, zalige caches. Er zaten zowaar ook hengelcaches tussen, tot groot jolijt van ons pa. Zelf ging hij dat niet doen, zot, maar toen ik hem vroeg om even te poseren met de hengel voor de foto, hing hij toch zelf fluks een cache terug aan een tak. Parkinson, zegt u? Niet voor zoiets, blijkbaar.
We hebben lang staan zoeken aan een prachtig overgroeide kar, waar we de cache pas vonden na een tip. Die hadden we nooit zelf gevonden, serieus!
Tegen vijf uur was het welletjes en reden we terug voor een stukje taart, en dan bracht ik hem weer naar huis.
En in de avond was er De Mol met de kinderen, en ik genoot.
Zo’n moederdag, daar zeg ik geen nee tegen.
Geocachen in Lochristi (deel 9)
Francobello, een cacher uit Lochristi, heeft maar liefst 100 caches in zijn gemeente gelegd. Vorig jaar in januari begonnen we met de eerste daarvan te zoeken, maar omdat ons pa niet altijd vlot kan volgen, gaat het met mondjesmaat. Maar dat stoort hoegenaamd niet: dan hebben we er gewoon langer plezier van!
Eerst was Francobello van plan er 50 te leggen en daar waren we ook min of meer mee rond, maar toen vond hij het zo leuk dat er dus nog 50 bij kwamen, tot ons grote jolijt. Vandaag gingen ons pa en ik dus fluks op pad, deze keer wél gewapend met een extra opstapje, zodat we de hengelcache van de vorige keer van zijn haakje konden halen.
Met stoeltje erbij ging dat verbazend vlot, en ons pa stond misschien wel met zijn hoofd te schudden over zo veel idiotie, zijn ogen blonken.
En verder gingen we, doorheen het Lochristische landschap, van de ene wegel naar het andere bucolische plekje.
Alleen lukte het wandelen echt niet zo goed. Voor een welbepaalde cache – die we dan nog niet vonden ook, hoewel hij er wel degelijk lag – moest ons pa toch 100 meter stappen, en hij stond te zuchten als een oud paard. De volgende cache lag 200 meter verder, en dat zag hij hoegenaamd niet zitten. Jammer, ik doe die dan wel eens op mijn eentje, als ik zelf eens in de buurt moet zijn.
Maar wat een prachtige dag alweer! En wat een heerlijke hobby…
365 – 30 april 2023 – geocachestempeltje
365 – 29 april 2023 – zicht langs Gents fietspad
Even uitwaaien
Het is al even geleden, maar toch wilde ik hem hier nog even vermelden, gewoon omdat het zo deugd deed.
Ik heb het over een kort cachehersteltochtje met ons pa hier in Mariakerke. Het was frisjes die Paasdag, maar wel droog, de kinderen hadden eerst al paaseieren gezocht.
Toen ik ons pa naar huis bracht, naar Zomergem, stopten we eerst nog even in het parkje in Mariakerke naast mijn school, het park Claeys-Boüüaert. Daar zit al een paar jaar een wandeltochtje met zes caches en de bonus. Een daarvan was verdwenen of in elk geval onvindbaar, had men mij gemeld, en dus stopten we daar even.
Ons pa heeft nu totaal geen adem meer: hij raakte met moeite de 100 meter ver van de parking naar het eerste bankje, daar moest hij al even rusten. We gingen daarna nog even verder, naar een volgend bankje, maar de eigenlijeke cachelocatie zag hij zelfs niet meer zitten, hij is gewoon bij dat bankje gebleven terwijl ik de cache ging vervangen. Die zat er trouwens nog, alleen niet op de originele locatie en inderdaad een beetje nat.
En toen moest ons pa, in een keer of drie, nog de 300 meter terug naar de auto. Nope, de winter heeft hem geen goed gedaan. Maar dit wandelingetje deed dan wel weer deugd, dat gaf hij volmondig toe.
Lissabon dag 1
Bart had het al een tijdje gezegd: nu de kinderen wat groter zijn, waarom gaan we met zijn tweetjes niet op citytrip naar Lissabon? We gingen eerst de kinderen meenemen, maar Wolf moet studeren, Kobe zit op Jamboreeweekend, en met Merel alleen, dat zag ze ook niet zitten. Maar ik zei geen nee tegen een tripje naar de zon met ons tweetjes.
Disclaimer: Barts foto’s zitten hier ook tussen, en nee, ik had absoluut geen zin om horizonten recht te trekken of storende details af te knippen. Deal with it.
Rond goed half acht zaten we in de auto naar het Sint-Pietersstation, goed tien voor acht reden we opnieuw naar huis, goed kwart na acht stonden we aan het station mét klein rugzakje waarin onder andere mijn identiteitskaart zat. Een goed begin van onze citytrip dus. Meh.
Maar we namen rustig de trein, stapten over in Brussel Zuid richting luchthaven, checkten daar alsnog onze bagage in omdat de vlucht goed vol zat en we dan niks hoefden mee te zeulen, en gingen voor een tweede ontbijtje. Ik ben er ook achter gekomen dat ik zo’n hekel heb aan de luchthaven omwille van de drukte: in zo’n aparte pod kwam ik helemaal tot rust.
Om kwart voor twaalf zaten we goed en wel in het vliegtuig, een klein halfuurtje later sliep ik diep, jawel. Een paar stevige tukken gedaan, zodat die drie uur eigenlijk snel voorbij waren. Ook de landing ging vlotjes, pas bij het taxiën werd ik alsnog lichtjes mottig. Tsja.
Het ophalen van de bagage duurde eventjes, het vinden van de Uberparking was een ander paar mouwen. Een eerste chauffeur gaf het op en rekende ons een annulatiekost aan omdat we niet stonden waar we moesten, blijkbaar, bij de tweede chauffeur hadden we rondgevraagd en stonden we uiteindelijk toch op de goeie plek. Nog een chance, want Mario bleek een zeer sympathiek man met een uitstekende Tesla en een zeer aangename rijstijl.
Hij gaf ons tal van tips tijdens de rit, onder andere over Sintra waar we woensdag of donderdag naartoe willen, en hij stuurde me nog een massa info via Whatsapp. Ik denk dat we hem gaan boeken voor een privérit naar Sintra, in plaats van met een busje waarop ik gegarandeerd wagenziek ga worden.
Maar bon, tegen vier uur waren we in ons hotel: een aangename kamer met een zeer goed bed, op een plein dat je het best kan vergelijken met de Korenmarkt, denk ik: te midden van de winkelbuurt, met een rechtstreekse, autovrije straat naar de zee. Echt zalig, met uitzicht op het kasteel, maar met een ongelofelijke geluidsisolatie, want met de ramen dicht hoor je echt niks meer van de gigantische drukte beneden.
We installeerden ons en gingen voor een wandeling, want intussen kon je ook wel van een hongertje spreken. We gingen voor een terrasje met de onvermijdelijke pasteis de nata, wandelden verder tot aan de Taag, genoten gigantisch van de zon en de fantastische temperatuur van 22°, dronken nog een verfrissende limonade en kuierden verder langs onder andere de Time Out Market.
Uiteindelijk verzeilden we op een fijn pleintje op een terrasje van Boa Bao, een Vietnamees restaurant. Blijkbaar waren we nog net op het goeie moment, want na ons begon er echt een lange wachtrij te ontstaan. En ik geef toe: het werd ook frisjes op dat terras, ondanks onze vestjes.
Uiteindelijk wandelden we terug naar het hotel, ploften rond negen uur lokale tijd – tien uur in België – neer op ons bed, en Bart nam zelfs nog een douche om op te warmen.
Veel meer fut dan dat hadden we niet, dus we lazen nog wat, prutsten op de gsm, en vielen prompt in slaap.
Maar wat een stad, wat een weertje, wat een vakantie!
Rijsel
Om half acht stonden Kobe en ik samen met een kleine honderd leerlingen aan school om de bus te nemen richting Rijsel. De rit viel goed mee: net geen uurtje onderweg, en dan nog 10 minuten stappen van de parkeerplaats – je mag echt niet kiezen waar je een bus parkeert in Rijsel – tot aan de Place Rihour. En daar lieten we ze vertrekken met een lokale gids, zodat wij vrij waren om ons eigen goesting te doen. We moesten alleen stand-by blijven zodra er ergens een probleem zou opduiken. Samen gingen we dus rustig ontbijten in een fijne ontbijtzaak, en daarna gingen de anderen shoppen, wat absoluut niet mijn ding is. Ik ben dus rustig gaan cachen, een paar echte en vooral veel labcaches. We spraken wel opnieuw af om samen te eten ’s middags, bij een fijne Italiaan aan de Place des Oignons. Ik kocht er ook een paar chique oorbellen, ik mag alleen niet vergeten ze te dragen.
Ik geef het toe: na de eindwandeling was ik ook wel echt moe, mijn rug en voet deden pijn, maar het was echt wel een fijne dag. Maar het leukste was, dat ik via een virtual cache ontdekt heb dat er een chique voorgevel is waarin gewoon nog vier kanonballen vast zitten. Bizar, maar wijs!
