Voorzichtigjes…

Bon, ik ben vandaag dan toch maar naar school gegaan. De rug is duidelijk aan het verbeteren, al zijn we er nog niet. Maar ik loop al tenminste weer recht, en de pijn is meestal doenbaar. Ik heb deze morgen nog twee uur gelegen, en ben dan tegen tien uur twee uur mijn zesdes gaan entertainen. Die waren overigens verbazingwekkend chill: we hebben nog wat vragen opgelost, de herhalingstoetsen overlopen, dat soort dingen. Er had er eentje zelfs vandaag nog cake mee. Die was wel door mama gebakken, maar toch…

Aansluitend ben ik met Wolf – die heeft morgen ook examen en is dus thuis in de namiddag – naar huis gereden om onmiddellijk in de zetel te gaan liggen. Wolf heeft dan maar patatjes gebakken en de rest van het eten opgewarmd ^^

Tegen half twee was ik alweer weg richting school om mijn tweedes gerust te stellen, en dat was ook nodig. De tekst die we in de klas hadden vertaald, had ik mee op papier, net als de verbetering van de taak die ze in de studie hadden gemaakt. Grote opluchting bij velen. Ik ben dan maar geëindigd met nog wat cultuur die ze ook moesten kennen, nog wat verder uit te leggen, kwestie van hen te kalmeren.

Na school ben ik met Kobe nog snel boodschappen gaan doen, en dat was eigenlijk te veel van het goede, maar bon, dat was toch ook nodig?

En de extra koorrepetitie vanavond, die laat ik netjes aan me voorbij gaan. Ik moet morgen vier uur examen afnemen in een grote zaal zonder zitplaats voor mij, ik zal het al lastig genoeg hebben. Maar de rug is dus wel terug, oef.

Frustratie…

Qua kas opfretten kan het de laatste dagen wel tellen, ja. Volgende week beginnen namelijk de examens, en ik wilde nog dingen afronden. Allez, meer bepaald: ik wilde mijn ongeziene teksten (aka versio aka vertaaloefeningen) zelf geven in vijf en zes. Die worden op voorhand gevraagd, omdat ik weet dat, als ik die op het examen zelf vraag, ze tegen dan al lang hun concentratie kwijt zijt.

Gisteren waren het die van de vijfdes, vandaag die van de zesdes. Nu, die dingen zijn zo opgesteld dat ze daar niet veel vragen kunnen bij hebben, maar toch, het is blijkbaar een pak geruststellender als hun eigen leerkracht aanwezig is. Of, dat mag ook, een andere collega Latijn. Helaas… Gisteren ging het écht nog niet, en vandaag… Tsja, ik had gehoopt van wel, maar driewerf helaas, langer dan een minuut of twee kan ik niet rechtstaan zonder te vergaan van de pijn, en zelfs misselijk te worden. Niet dus. Ook vandaag kregen mijn zesdes hun stukje examen van iemand anders, voorzag ik taken voor mijn eerstes (die toch geen examen Latijn hebben wegens  module, bij wie het dus niet zoveel kwaad kan) en voorzag ik ook taken voor mijn tweedes. Ik had gerekend op nog drie uur les en een herhalingsles bij die klas om nog een aantal dingen af te werken, maar ook hier: helaas. Blijkbaar was dat in twee richtingen, want ik kreeg in de namiddag een beleefd mailtje van een van de leerlingen vanuit de studie – uiteraard met toestemming van de toezichthoudende leerkracht – met een aantal vragen die nog net niet aan paniek grensden. Of zij dat bepaalde stuk dan ook moesten kennen, en of ik dat nog ging uitleggen, en wat ze nu moesten doen met die ene tekst die we wel gezien hebben maar nog niet verbeterd? Ik mailde hen een geruststellend antwoord terug dat we alles maandag nog wel gingen oplossen, en dat ik een paar dingen ging schrappen, geen probleem. Oef.

Maar man, mocht het ook maar enigszins gelukt zijn, ik had daar gestaan in die klas, echt waar.

Nu lag ik dus in de zetel, en had ik het ongelofelijke geluk van een goede vriendin te hebben die niet alleen op vrijdag maar tegen elven moet beginnen lesgeven, maar ook nog eens verzot is op ontbijt, en dus maar langs kwam met een doos vol koeken en een fijne, fijne babbel.

Intussen ben ik al zover dat ik wel een halfuurtje op mijn eigen goeie keukenstoelen kan zitten, en dus vrolijk mee kon kletsen en knabbelen. En daarna werd er natuurlijk verder gekletst in de zetel, boven respectievelijk een koffie en een thee.

Dit soort dingen, en nog steeds de mentale boost van vorig weekend, zorgen ervoor dat ik ondanks alles het kopje nog niet laat hangen. Want soms, soms is dat moeilijk met dat lijf van mij. Het is 47, en gedraagt zich als 85. Jippie…

Examentoezicht

Geloof me: er zijn weinig dingen zó saai als examentoezicht in een grote zaal. Rond de honderdzeventig leerlingen die zich focussen op hun papieren, en gij die daartussen moet rondlopen, zo stil mogelijk zijn, en vooral goed kijken of ze geen verboden dingen uitspoken. Een occasionele vraag beantwoorden als het uw eigen examen is, of eentje begeleiden richting toilet, dat ook. Dat breekt de monotonie.

Dat eerste uur, dat valt nog mee. Maar daarna begint het aftellen: hoe lang nog? En af en toe koffie of een glas water halen, want in zo’n grote zaal staat ge natuurlijk niet alleen. Maar het is ook niet de bedoeling dat ge lang wegblijft, want er is natuurlijk wel een reden waarom ge met zo veel toezicht staat: ge kunt nooit altijd alles zien.

Maar mijn innerlijke AHDer schreeuwt moord en brand op zo’n moment: ge moogt niet lezen, verbeteren of met uw gsm spelen of zo. Als ze bij mij een toets aan het maken zijn, allemaal apart aan een bankje, kan ik wel nog iets doen intussen. Het is niet alsof het formules zijn die ze kunnen opzoeken, wat ik vraag kan niet op een klein spiekbriefje. Maar zo’n examen, da’s wat anders.

Yup. Tanden bijten dus. Iets wat ik momenteel moeilijk kan :-p

 

Hectische dag

Het zijn weer zo van die weken he…

Vandaag had ik examen in de tweedes van 8.30 uur tot 12.00 uur. Om 11.00 uur startten mijn vijfdes met een examen tot 13.00 uur, om 13.15 uur was er een korte herdenking voor Vic, en om 13.30 uur begon de personeelsvergadering.

Eten heb ik ergens tussendoor gedaan, want ik had gelukkig wel toezichters bij mijn examen. Allez ja, ik heb die mensen laten vertrekken om half twaalf, want langer was niet nodig: ik kan echt wel 12 leerlingen zelf de baas. Een andere collega is dan heel even komen overnemen zodat ik mijn zachte kostje kon opwarmen. Ik krijg mijn mond nog steeds niet ver open, vandaar.

Na de personeelsvergadering volgde dan nog een vakgroepwerking, zodat het dik zes uur was tegen dat ik thuis was. Gelukkig was Bart intussen ook al thuis met mijn Wolfje.

Ik had nog net de tijd om heel even te liggen, pijnstillers te nemen, en tegen zeven uur zaten Wolf en ik in Mariakerke bij de infame broertjes voor een alweer zeer fijne sessie Dungeons and Dragons, gezellig buiten in de tuin.

Kan je geloven dat ik moe was, zo tegen een uur of elf?

Examens

Goh ja, ze zijn er weer, die examens. Allez ja, bijna. Maandag moeten ze allemaal gekopieerd en ingediend worden, en dus ben ik volop bezig. Ik zit zelfs bijzonder goed op schema: dat van de zesdes is al af, en daarnet ben ik naar ’t koor geweest, maar wilde ik nog verder doen daarna, en dus zijn mijn vijfdes ook gewoon klaar. Net geen middernacht, maar bon.

Het is wel een beetje vreemd: er is nu nog een week les, en dan heb ik de maandag de ganse dag examen, en dan op dinsdag in de namiddag nog les. De eerstes en tweedes beginnen namelijk pas op donderdag, en dus hebben die nog les.

Maar ’t schooljaar zit er dus zo goed als weer op. En miljaar, ik weet dat ik het elk jaar zeg, maar da’s weer zo rap gegaan zeg! Zelfs met zo lang thuis te zitten met die domme rug…

Laatste examens

Aangezien ik morgen onder het mes ga, hebben ze op school al mijn examens ervoor gelegd natuurlijk: dinsdag had ik nog les, woensdag en donderdag examen, vrijdag had ik normaal gezien toezicht maar zat ik bij Wolf, en dan gisteren en vandaag nog mondeling.

Ik had gehoopt van rond te geraken met al mijn verbeteringen tegen vanavond, maar helaas: vijf en zes zijn binnen, en de helft van de tweedes ook. De andere helft zal voor later zijn, maar daar heb ik nog wel tijd voor tot maandagavond, dat valt wel mee.

Poeh.

Dat het geen eenvoudige dagen zijn, momenteel.

Examens

Yup, ze beginnen wel heel dicht te komen, die examens. Vandaag zijn onze hogere jaren er namelijk al aan begonnen, donderdag is het aan één en twee. Ik moet nog een laatste examen afwerken, maar aangezien ik op maandag normaal enkel vijfdes en zesdes heb, hoef ik vandaag niet naar school. Maar best ook, want gisteren ben ik nog compleet geveld door een immense koppijn, en ben ik in de namiddag een paar uur in mijn bed gekropen.

Maar ja, het schooljaar is er weer aan voor de moeite. Morgen nog de laatste lessen in één en twee geven, en dat is dat. Poeh.