Dit was de vakantie van 2024

Dit jaar is geen uitzondering op de regel: die vakantie is alweer voorbij, en ik heb het gevoel dat ik geen klop gedaan heb. Of toch niks van al de dingen die ik gepland had en die ik deze keer echt echt echt ging doen. Ik heb zelfs geen picknick in het Middelheim georganiseerd… Ik was vooral niet echt sociaal, heb niet veel volk gezien, en dat hoefde ook niet.

Wat heb ik dan wel gedaan? Euh…

En toen was er Canada.

Momenteel zit ik nog steeds met die voet omhoog, uiteraard, en het wordt alweer een uitdaging om aan het schooljaar te beginnen.

Nee, ik heb dus niet veel gedaan, vooral minder uitstappen dan ik in mijn hoofd had, maar bon, dat is niet erg: ik heb gerust, vooral mentaal dan. Ik merk dat ik eigenlijk op zich nog steeds even graag lesgeef, maar dat ik sneller mentaal moe ben dan vroeger.

Maar nu mogen die leerlingetjes weer komen, ik vind het niet erg.

Even minder druk

Ik schreef een goeie tien dagen geleden dat het nog de moeite ging worden, die komende dagen. Awel, het valt al bij al nog mee, vind ik.

De klassenraden waren goed te doen, en de avond voor de OpenSchoolDag heb ik een quiz niet mee gedaan: ons team had het me wel gevraagd, maar ik wist dat het geen goed idee ging zijn.

De OpenSchoolDag zelf heeft me dood gedaan, maar ’s avonds en de zondag heb ik zo goed als geen poot verzet, zodat ik blijkbaar toch redelijk gerecupereerd was de volgende dag. Jammer van de CITO, maar die heb ik wijselijk voorbij laten gaan.

Het oudercontact was druk, maar deze keer maar twee uur, zodat ook dat al bij al meeviel, vooral met voldoende rust tussen.

Yup. Ik heb intussen geleerd wat mijn lijf aankan en wat niet, en hoe ik het beste mijn krachten spaar en terugwin. Oef. Ja, soms ga ik er nog los over, maar dat is dan meestal omdat ik niet veel keus heb.

Maar geloof me, ik ben verdomd blij dat het dinsdag is intussen en dat de komende dagen een pak rustiger zijn.

Het wordt nog de moeite, de komende week

Yup, het is een beetje heel erg druk op het werk momenteel. Té druk, als u het mij vraagt, want ik weet niet of mijn lijf dit gaat uithouden. Maar bon, we zien wel.

Vorige vrijdag was er de beleefdag, waarbij ik een hele dag les heb staan geven aan leerlingetjes van het zesde studiejaar. Piece of cake, zou u denken, maar hier gaat het vooral om enthousiasmeren, dus je staat jezelf voor 100% te geven. Ik was dan ook steendood na afloop, en ik ben al meestal niet bepaald meer fris op vrijdag.

Woensdag was er de infoavond voor ouders van nieuwe leerlingen, wat opnieuw enkele uren extra was, en vooral ook rechtstaan.

Volgende week zijn er klassenraden, wat betekent dat ik veel te veel zit, te weinig beweeg en vooral niet kan liggen.

Zaterdag is er dan de OpenSchoolDag, voor ons vak een zeer belangrijke dag, maar iets dat vooral bijzonder intens is, en heel erg vermoeiend. Alle plannen voor vrijdag en zondag zijn dan ook afgezegd. En dan is er op maandagavond nog oudercontact, en tussendoor 11 leerlingencontacten.

Yup. Ik ga blij zijn als die periode voorbij is, om eerlijk te zijn. En ik hou mijn hart vast. Enfin, eigenlijk mijn rug. U snapt het wel.

Ikea

Eigenlijk waren Merel en ik al van plan om in de kerstvakantie naar de Ikea te gaan, maar het was er niet van gekomen. Maandag stond het netjes ingepland in de agenda, om elf uur vertrekken en al.

Het bleek er druk te zijn. Niet onverwachts, natuurlijk, maar toch. Op de eerste verdieping, tussen de ingerichte kamers, viel dat best nog mee. Merel had een field day: ze amuseerde zich rot met in zetels te gaan zitten, kasten open te trekken, om hoekjes te gaan kijken. Ik moet zeggen: sommige ontwerpers van die kamers gaan heel ver in hun details. Ik heb met één slaapkamer ook echt gelachen:

Ge moet maar eens kijken naar dat achteloze paar schoenen, of de BH gedrapeerd over de lamp…

De drukte bij het eten, dat was wat anders. Maar er zijn jonge en oude ruggen, en dus ging ik al een plaatsje zoeken, terwijl Merel netjes aanschoof. Een klein half uur later stuurde ze me dat ik mocht afkomen, en ik schoof netjes in bij haar in de rij, tot haar grote opluchting, want soms heeft ze toch nog een klein hartje.

Enfin, er werd gegeten, en toen namen we een kar en doorkruisten we de benedenverdieping. We hadden Bart plechtig beloofd niet te veel rommel mee te nemen, en dat deden we ook niet echt, vond ik. Een nieuw hoofdkussen voor mij en een dekbedovertrek met hartjes voor haar, zoals afgesproken, net zoals een nieuwe waterkan. En nog wat flesjes voor vlierbloesemsiroop en twee nepplantjes, eentje voor haar kamer en eentje voor school. Enfin, en een plantenstandaard, dat ook, ja. Tsja… Het is en blijft Ikea.

Soit, tegen drie uur waren we opnieuw thuis met nog een heerlijk lange luie middag voor de boeg.

Zo’n typische woensdag

Het was me weer het dagje wel, vandaag. Beetje druk, zou men durven denken. Ik moest gelukkig maar om 10.10 uur op school zijn, zodat ik nog tijd had om pompoensoep te maken. Ha ja, want ’s middags was er de Latijnolympiade, en dan breng ik altijd verse soep mee.

Soit, eigenlijk moet ik ten laatste om tien uur in de auto zitten, wil ik op tijd zijn. Deze keer wachtte ik met de computer in de aanslag tot tien uur, want dan ging de opgave voor de olympiade online komen. Quod non.

Ik reed naar school, zette mijn spullen in het lokaal, liet de leerlingen zich installeren en ging de tekst downloaden, want ook al zijn er maar twee leerlingen die officieel meedoen met de olympiade, het was voor iedereen een goeie toets. Maar nee hoor, geen tekst te bespeuren. En de verantwoordelijke van de olympiade nam zijn telefoon niet op. Grrr. Ik ging ze dan maar de tekst van vorig jaar laten vertalen, maar net toen ik die ging uitdelen, kreeg ik telefoon van Guido en stuurde hij me de opgave per mail door. Problemen met de server, zo bleek. Murphy dus, voor een keer dat ik zesdes heb op woensdag en ze dus al om tien over tien kan laten beginnen, in plaats van in de namiddag.

Bon, tegen goed half elf konden ze allemaal starten en kon ik ook zelf de tekst vertalen.

Door het hele gedoe was ik pas na twee uur thuis, maar gelukkig had ik mijn kine sowieso al afgezegd, want het ging nipt worden.

Ik kreeg eventjes respijt thuis, en twintig voor vijf stapte ik met Merel in de auto voor haar muzieklab om vijf uur. Ik wilde echter nog snel in de H&M voor haar verjaardag morgen een groene strik halen voor in haar haar, want die wilde ze graag. Alleen wilde ik daarna nog een koffie drinken in de Labath, en die nemen maar bestellingen op tot half zes. Ik ben dus in sneltempo naar de Veldstraat gestapt, heb daar die strik gekocht, en zag dat ik nog een zevental minuten over had om in de Arpeggio een set snaren te halen voor een ukulele – later daarover meer, want dat is een verhaal op zich.

Nog net op het nippertje plofte ik neer in de Labath, waar ik eigenlijk zelfs niet meer moest vragen wat ik wilde. Enfin, rustig even gelezen, om vijf voor zes mijn bestelling in de Arpeggio opgehaald, en dan met Merel naar huis.

Echt koken hoefde niet, want zoals vrijwel altijd had Bart nog meer dan genoeg eten voorzien en konden we gewoon opwarmen.

En toen repte ik me naar het Westveld in Sint-Amandsberg om er de quiz te spelen. Echt fijn om opnieuw te quizzen, ik doe dat eigenlijk echt graag, en mijn team is ook de max van een groepje idioten. Ik voel me helemaal thuis!

Iets voor twaalven was ik thuis en kon ik nog het huis beginnen versieren voor Merels verjaardag: slingers, ballonnen en al haar cadeautjes.

Yup, beetje druk, zei u?

Twee drukke weken op komst

Ik hou eerlijk gezegd een beetje mijn hart vast, want ik weet niet of mijn rug de komende twee weken wel gaat overleven. Het zal vooral een kwestie zijn van te gaan liggen op elk vrij momentje, zodat die rug kan rusten. Hoezo?

Wel… Mijn rug houdt niet van lang stilzitten of gewoon rechtstaan, dan begint die behoorlijk pijn te doen. En mijn schema (waar de kine en de muzieklessen nog niet eens inzitten):

– ma 06: lesgeven van 9.20 u tot 12.05 u, onderwijscafé over de digitale methode van 12.55 u tot 13. 45 u, dan les tot 15.30 u, dan klassenraden tot :wellicht een uur of zes
– di 07: lesgeven, over de middag breiclub, dan klassenraden
– do 09: lesgeven maar tussendoor een taak voorzien voor de tweedes want dan moet ik een lesje geven aan zesdestudiejaars, iets was verwonderlijk veel energie kost. En dan klassenraden waarvan ik vermoed dat ze tot een uur of acht zullen duren. Dodelijk voor de rug.
– vrij 10: lesgeven tot 11.00u, dan vergadering met de directie over de vakgroepwerking tot 13.00u, dan opnieuw lesgeven tot 15.30u

– ma 13: lesgeven van 9.20 u tot 12.05 u, vergadering uitvaart 12.55-13.45u, lesgeven tot 15.30u, vergadering werkgroep innovatie tot 17.00u, algemene personeelsvergadering tot 17.45u, oudercontact 18.00-20.00u.
– di 14: opnieuw zo’n energievretend snuffellesje van 9.20-10.10u, lesgeven tot 12.05u, breiclub 13.15-13.45u, les tot 15.30u, online vergadering over marketing 16.00-17.00u. Daarna nog een reeks toetsen verbeteren.
– woe 15: werk voor school en website, gelukkig van thuis uit. 17.30u: Wolf gaan ophalen op zijn kot, zorgen dat we tegen 18.45 u terug op school zijn voor het studiekeuzeatelier van de zesdes. Ik denk dat het toch tot half tien zal duren, en dan moet Arwen nog naar Lovendegem en Wolf terug naar zijn kot.
– do 16: mediacoachopleiding van 9.30-15.45 uur. Aansluitend mijn pa gaan ophalen in het ziekenhuis, want die heeft dan een hele dag onderzoeken en zo. Hem afgooien thuis, zorgen dat ik snel iets kan eten want tegen 18.45 uur terug op school voor de infoavond voor de ouders van nieuwe leerlingen. Wellicht niet zeer laat, ik hoop tegen half tien thuis te zijn.
– vrij 17: gewone lesdag, maar na school nog alles klaarzetten voor de openschooldag, en in het geval van onze vakgroep is dat behoorlijk wat werk.
– za 18: openschooldag van 10.00-16.00 uur. Voor ons is die bijzonder relevant, want Latijn is zowat het enige echte keuzevak, en als we bij twijfel onze uitleg kunnen doen, hebben we ze vast. We gaan er dus voluit voor, maar tegen het einde van de dag kan je me meestal samenvegen.

Maar of ik na die twee weken het einde nog haal? Ik hou dus mijn hart vast…

Een beetje te

Deze week is eigenlijk gewoon te veel voor me, en de ergste dag moet nog komen…

Maandag was er de infoavond voor de GWP. Dinsdag was er dat verpletterende nieuws, de algemene personeelsvergadering en het oudercontact, woensdag waren er twee extra lesuren voor de zesdestudiejaars van onze campus, donderdag was er de generale repetitie voor ons koorconcert.

Vandaag had ik drie uur les en dan een uur studie bij een klas tweedes. Ik heb hen vriendelijk gevraagd, aangezien ze toch geen taak hadden, of ze het zagen zitten om te ‘sprinkhanen’. Voor u zich afvraagt wat ik daarmee bedoel: ja, dat is een neologisme, maar het beschrijft perfect wat ik bedoel.

Morgen is het OpenSchoolDag, maar waar er vroeger vaklokalen waren en elke leerkracht zijn lokaal toch min of meer op orde hield, zijn de lokalen nu verbonden aan één klasgroep, en nee, die onderhouden hun lokaal niet. Door de vele afwezige leerkrachten stonden er nogal wat lokalen leeg dat lesuur. Ik ben met twintig tweedes van klas naar klas getrokken, en als een bende sprinkhanen streken ze neer: papieren opruimen, boeken en mappen goed leggen, borden schoonvegen, banken en stoelen netjes zetten, gordijnen opnieuw ophangen, rommel opruimen, weggooien of in een kast proppen. Na vijf minuten verlieten we het lokaal in een totaal andere staat. Ze deden dat prachtig, die tweedes, en dan kende ik de helft van hen niet eens. Dikke, dikke pluim!

Om twaalf uur was mijn pijp uit en ben ik er vanonder gemuisd, al was het maar om de vragen van collega’s te vermijden. Ik ben naar de Ooievaar gereden, heb daar een heerlijke viswaterzooi gegeten en mezelf daarna beloond met een latte en een kokostaartje, en genoot intens van de rust.

Tegen half twee stond ik alweer op toezicht, gaf daarna nog twee uur heerlijk rustig les in mijn zesdes, en vroeg hen daarna om de stoelen van lokaal 0.08 weg te zetten, wat ze ook braaf deden. Oef.

En dan mocht ik op mijn eentje, met een rug die dan al behoorlijk veel pijn deed, het lokaal klaarzetten voor de OpenSchoolDag morgen. We zijn met drie, maar de ene had maar les tot 11.00 uur en woont op een half uur rijden, zodat ik die niet wilde doen terugkomen. De andere vond dat zij meer pijn had dan ik – pas op, ik wéét dat ze pijn heeft, littekenweefsel na een hysterectomie, dat is geen lachertje – en ging naar huis. Maar als ik het niet deed, werd het simpelweg niet gedaan. Ik heb dus nog staan vegen – wat ik absoluut niet mag doen van de dokter – en opruimen, heb met tafels gesleurd – wat ik óók absoluut niet mag doen – heb tafelkleedjes gelegd, cursussen ten toon gespreid en strips en andere spullen uitgestald. En toen was ik alweer misselijk van de pijn, maar bon. Het resultaat mag er zijn. De verdere aankleding neemt mijn gezonde collega morgenvroeg voor haar rekening.

Ik sprong in de auto, spurtte naar huis, pikte Kobe op die al klaar stond aan de deur en zwierde hem ietsje te laat af in zijn orkestrepetitie.

En toen ging ik plat. Ik ben benieuwd hoe lang ik het morgen zal uithouden: mijn rug is nu eigenlijk al overbelast…

Vreemde laatste dag

Vorige jaren hielden we op school de vrijdag voor de kerstvakantie altijd een “Warmste Dag”, een gesponsorde loopwedstrijd met kerstmuziek en heel veel ambiance.

Dit jaar… tsja. We lieten alle leerlingen naar school komen voor een uurtje of twee: eentje om in halve groepen de resultaten te bespreken met de klastitularis, om gewoon even te praten, en dan een uurtje buiten op de speelplaats zodat ze ongedwongen met elkaar, met de vrienden, de klasgenoten en de leraars konden praten. Meer konden we jammer genoeg niet doen. De leerlingen waren in verschillende groepen op school, verschillende uren, verschillende speelplaatsen. Ook de leraars konden elkaar niet of nauwelijks spreken: andere uren, andere groepen, en uiteraard ook geen gezamenlijke lunch of receptie.

We kregen wel allemaal een zakje in ons vakje, om ons toch nog iets te geven:

Maar ik kleedde me feestelijk op, ook  Bart en Merel waren in kersttenue, en ik genoot eigenlijk wel van het mooie weer.

En ik vind de buttons die we gekregen hebben, echt wel de max!

Maar bon, tegen half twee was ik thuis en kon ik snel eten en even liggen, tegen half drie stond ik alweer op school: er moet een promofilmpje gemaakt worden en een van onze vijfdes is daar de geknipte persoon voor. We hadden twee andere leerlingen bereid gevonden om model te spelen en er werd gefilmd op de fiets met stabilisator en met de drone. Ik ben echt benieuwd om het uiteindelijke resultaat te zien, de eerste beelden zien er in elk geval al veelbelovend uit.

Om vier uur spurtte ik naar huis om in een fly by Kobe op te pikken en af te gooien in de muziekschool. Ik postte nog even een pakketje dat weg moest en kon rustig even in de auto zitten wachten. En toen crosste ik naar huis zodat ik nog Merel op tijd naar de scouts kreeg, mét ingepakt cadeautje.

En toen, toen was het echt helemaal op. Mijn rug deed echt wel serieus pijn, ik ben gewoon in slaap gevallen in de zetel.

Het is tijd dat het vakantie is. Ik ben een beetje moe.

 

TGIF, meer bepaald vrijdagavond na achten

Nope, deze dag was het eventjes niet, qua drukte. Vanmorgen viel het best wel mee: gewoon vier uur lesgeven en dan naar huis om te eten, Bart had gekookt. En toen kon ik nog eventjes op ’t gemak zijn.
Maar…
Om half vier reed ik opnieuw naar school om een kort filmpje op te nemen, buiten op de speelplaats, voor Cavaria. Zodra dat goed genoeg was om te gebruiken, spurtte ik naar huis waar Kobe al klaar stond, zodat hij om kwart na vier in de fagotles was. Ik reed snel even naar de Zeeman, want het heeft geen enkele zin dat ik naar huis rijd van Evergem om dan tien minuten thuis te zijn en opnieuw het verkeer in te duiken. Enfin, om vijf uur pikte ik hem op en reed gezwind naar huis om om kwart over een online vragenmomentje te houden voor het examen van mijn zesdes.
Ik gooide hen van de Smartschool live om om twintig voor zes Merel op de fiets te krijgen naar de dansles, met alle nodige gerief. Gelukkig zijn de twee grote redelijk zelfstandig, zodat Kobe om zeven uur online zat voor zijn scoutsspel en Wolf voor zijn vragenuurtje van wiskunde (dacht ik). En dan moest ik nog Merel opvangen om twintig over zeven op het moment dat ze thuiskwam van de dansles.
En tussendoor moest ik vooral ook zien dat iedereen iets gegeten had.

Ik hou niet van vrijdagavonden.