Eerste prik voor Merel
Het was met een bang hartje – eentje dat duidelijk nogal snel klopte – dat Merel naast me in de auto richting vaccinatiecentrum zat. Spuitjes, nee, ze is er geen held in.
Ter plaatse zag ze de stroom kinderen die ernaartoe gingen en terugkwamen, en ja, ze leefden warempel nog allemaal. Ze kneep in mijn hand en stapte dapper verder. Aan de ingang stond een koppel tropenreizigers ons op te wachten met een antibacteriële gel, achter hen stond een heuse olifant en wat verderop lag een tijgerin met kittens. Ah bon? Jawel, de hal was omgetoverd tot een halve jungle, “Let it go” schalde door de boxen en Merel kreeg zelfs een potloodje en een tekenspelletje in de hand gedrukt. Intussen werd haar ID-kaart gescand en dergelijke, maar zelfs mijn zesdestudiejaartje was afgeleid, en dat was perfect, ze had het niet eens door. Helaas, op de evenwichtsbalk werd ze wel krokodillenvoer…
Een meer dan vriendelijke, zeer professionele dame stelde haar nog wat later op haar gemak, legde geduldig uit wat ze precies ging doen, en gaf haar zonder problemen haar inenting. Merel opgelucht, ik opgelucht.
We wachtten nog een kwartiertje in de wachtzaal, terwijl een al even vriendelijke assistente vrolijk kwam kletsen. Ze wist te vertellen dat ze de vorige weken, bij de boosterprikken van de volwassenen, tot meer dan 6000 prikken per dag gaven, minder dan 1 minuut per persoon bij de verpleegkundige van dienst. Als volwassene heb je net graag dat het snel en efficiënt gaat. Bij de kinderen hadden ze in dezelfde tijdsspanne 900 prikken voorzien: veel meer tijd dus om alle kinderen op hun gemak te stellen. En als het een uur duurt om eentje een prik te geven, dan is dat maar zo.
Merel huppelde nog net niet naar buiten, deed nog snel even een limbo aan de uitgang, en zag dat het goed was.
Die tweede prik, dat wordt een fluitje van een cent. Dankjewel, Stad Gent, voor je helden!
365 – 16 januari 2022 – eerste prik
Frisjes…
Met de coronaregels moeten we vooral blijven verluchten. Geloof me, als je met 23 of 25 mensen in één lokaal zit, dan schiet de CO² meteen de hoogte in.
Vorig jaar moest dat ook, maar toen zaten we in een vriesperiode net in lockdown thuis. Toen de school weer begon, was het toch wel weer een stukje warmer. Dit jaar hebben we meer pech: de temperatuur buiten hangt net boven het vriespunt, maar toch moeten die ramen open. Gelukkig hebben we nu in elk lokaal een CO²-meter, waardoor we ook af en toe de ramen kunnen dichtdoen en even opwarmen.
Maar deze morgen had ik een groep van 18 eerstes en had ik tijdens de paar minuten pauze tussen twee lesuren in, de ramen eventjes goed open gezet. Dit was het gevolg:
Zeven graden, geloof me, daar moeten die kinderen dus stil in zitten. Nee, dat is het dus echt niet. En de meter stond ook niet vlak voor een open raam, maar wel op mijn bureau.
Gelukkig is dit eerder een uitzondering: in mijn andere eerstes op dinsdagnamiddag was dit het resultaat:
Dit jaar heb ik een kleine groep zesdes, maar elf man. Op vrijdagnamiddag zitten we in het kleine lokaaltje van Grieks, dat om een of andere reden, zelfs met de ramen open, altijd vrij warm blijft. Maar toen ik toch vijf minuten de ramen dicht hield, kreeg ik dit resultaat:
Een heerlijke 18 graden, maar ook een hoge CO² waarde. Na vijf minuten met het raam open werd het dit:
Mocht iemand dus twijfelen aan de zin of onzin van verluchten, hier is het bewijs. Dat je er koud van krijgt in de winter, is helaas een minder fijn neveneffect.
365 – 14 januari 2022 – beetje frisjes in de klas
De quarantaine voorbij
Oef!
Sinds vandaag zijn Merel en ik definitief uit quarantaine en de jongens hebben hun dag 7 PCR-test gekregen en zijn negatief. We zijn er dus door…
Ik had het absoluut niet moeilijk om het huis niet uit te mogen: ik ben een asociale huismus, dat valt dus wel mee.
Lastiger was dat ik niet echt les kon geven. Online les is beter dan niks, maar het is toch lang niet hetzelfde.
Het ergste was dat ik Bart niet kon vastpakken, dat ik de jongens niet kon knuffelen. Ja, daar heb ik het echt lastig mee gehad. En dus heb ik vanmorgen Bart keihard “tegen mijnen gilet” getrokken, ik ben helemaal in zijn armen gekruld en ik heb de jongens ook keihard vastgepakt. We hebben een fijne groepsknuffel gegeven, en man, dat deed deugd…
Maar vooral: ik ben er nu voorlopig efkes vanaf want ik zou voor een half jaar immuun moeten zijn, volgens het herstelcertificaat. Als dat zou binnenkomen op mijn Covid Safe app, tenminste.
365 – 26 november 2021 – eindelijk ook mét beeld uit de klas!
Quarantainemoeheid en huidhonger
Een week in quarantaine, nog drie volle dagen te gaan, en ik heb het er lastig mee.
Ik heb absoluut geen last van het feit dat ik geen mensen zie, ik ben niet echt een extravert persoon en ik zit heel graag thuis. Ik heb dan ook al drie boeken gelezen, je hoort me wat dat betreft niet klagen.
Maar ik vind het verschrikkelijk dat ik niemand mag vastpakken. Allez ja, er is gelukkig wel nog Merel en die wordt dan ook honderduit geknuffeld, we zijn gezellig samen positief. Maar de jongens houden afstand en we hebben een apart toilet, zoals Wolf fijngevoelig aanduidde.
We zitten van elkaar afgescheiden aan tafel, we hebben elk ons stuk van de zetel, we raken elkaar vooral niet aan. Ik verlang ernaar om Bart nog eens goed te mogen vastpakken, om in bed tegen hem aan te kruipen, om hem gewoon in het passeren een kusje te kunnen geven.
En ik verlang er ook wel naar om mijn leerlingen weer gewoon les te geven, in plaats van achter mijn computer. Ik ben de school wel al enorm dankbaar dat ze het me mogelijk maken les te geven, ook al ben ik officieel in ziekteverlof. Maar het is toch absoluut niet hetzelfde: ik heb graag volledige controle en dat lukt natuurlijk niet.
Nog een paar dagen. En wellicht nog een boek.
Corona: het vervolg
Ik nam hier in huis het zekere voor het onzekere en plaatste iedereen in quarantaine. Bart was negatief getest, bleef samen met de jongens op afstand van Merel, maar ik kreeg het over mijn hart niet om dat kind te isoleren. Trouwens, wij hadden echt gisteren nog geknuffeld, de kans was sowieso groot dat ik het ook zitten had.
De jongens bleven dus thuis, Merel uiteraard ook, en Wolf had al meteen afstandsles.
Ik heb zelf ook afstandsles gegeven: de leerlingen zetten het grote smartboard op met het geluid aan, en ik kan live gaan vanuit mijn living. Helaas kan ik hen niet zien, ik heb er geen idee van wat ze aan het uitspoken zijn, maar ze stellen in elk geval wel vragen – via hun gsm zijn ze ook ingelogd – en geven antwoord. Mijn les is gezien op een veilige manier.
Bij de tweedes en eerstes is er gelukkig wel toezicht voorzien, want ik denk dat ze anders de boel wel op stelten zouden zetten, die kleintjes. Maar vijfdes en zesdes? Die volgen les, en ik vind dat ronduit zalig. Dikke dikke pluim voor mijn verantwoordelijke, volwassen leerlingen. Echt.
En ’s middags, toen kwam het verdict: Merel zwaar positief, ik licht positief, Kobe ondanks zijn hoest negatief. Licht positief wil zeggen dat er nog niet zoveel virus in mijn bloed zit: wellicht is de besmetting bij mij pas begonnen. Tsja. Merel en ik eten dus apart, hebben één hoek van de zetel, hebben ons eigen toilet en raken de anderen vooral ook niet aan. Dat, in combinatie met de vaccins, zou voldoende moeten zijn om de inhuizige mannen niet te besmetten. Sowieso blijven ze tot en met vrijdag thuis: Bart en Wolf worden pas dan getest – vroeger kon niet in een testcentrum – en dus zit ook Kobe nog in quarantaine.
Hoe dan ook, het is een immens gedoe, waardoor we niet eens deftig Barts verjaardag hebben gevierd. Een ontbijt is sowieso niet aan hem besteed, er waren ook geen slingers, die ben ik vergeten, maar ik heb deze ochtend wel nog boodschappen gedaan – ja, heel voorzichtig, en wettelijk gezien mag het – en ik heb hem een uitgebreide mand lekkers cadeau gedaan. En een etentje bij The Jane in februari, dat ook.
Hij werd in elk geval op kantoor gevierd, met een heel fijn filmpje, en taart, en een etentje bij Horzeele. Hij heeft geen klagen :-p
Bij deze nog eens: gelukkige vijftigste verjaardag, liefje!
Coronakafka…
Kafka, iemand? Ik snap maar al te goed hoe dat virus zich kan verspreiden. Volg even mee.
* Dinsdag 19.30: Merel heeft koorts, voelt zich slecht, en jawel, een positieve antigeen zelftest. Nul en generlei waarde, zo blijkt. Terwijl zo’n test toch zelden vals positief is en diezelfde test, afgenomen door een apotheker, blijkbaar wél geldt.
* woensdag 8.00: dokter niet bereikbaar, half uur in wacht. Website Sciensano: test is geldig. Website overheid: Test niet geldig. Contacteer NIET uw arts, bel het centrum – twee paragrafen verder: contacteer ASAP uw arts of bel het centrum. Ja maar, wat is het nu?
* 9.00: ik bel het centrum. “MEVROUW U MAG NIET BELLEN!”
Uh?
“Wij gaan u voor een keer een code geven, maar u moet dat online regelen en een test aanvragen, normaal gezien.” Link op website blijkt niet te werken.
Uh?
“Wij gaan u voor een keer een code geven, maar u moet dat online regelen en een test aanvragen, normaal gezien.” Link op website blijkt niet te werken.
*
* PCR-test ten vroegste donderdag 15.30 in een testcentrum. Merel is officieel niet besmet tot de test is afgelegd. De rest van het gezin is dus ook geen hoogrisico. Ik mag probleemloos gaan lesgeven, de kinderen naar de klas, haar vriendinnen ook. Quod non, duh.
*
* mijn school: “Neem omstandigheidsverlof wegens kind in quarantaine – dat kan want ze heeft symptomen – want wettelijk gezien ben jij geen hoogrisico. Maar blijf in godsnaam thuis!”
* Merels school: ‘Wij willen wel doktersbriefjes voor haar en haar vriendinnen, want officieel is ze nog niet ziek en mag de rest dus niet in quarantaine.’. Euh? Dus liever hoogrisicokinderen op school? Hmm?
* Mijn collega’s, die gisterenavond verwittigd zijn, binnen het half uur: “Geen probleem, Wolf heeft om 8.30 twee uur online Nederlands en daarna online aardrijkskunde.” Of hoe snel leerkrachten kunnen schakelen, en hoe fantastisch die wel zijn!
* Mama van Merels beste vriendinnetje: “Ik heb net gebeld met de huisarts: als Merel symptomen heeft, mag ze wél via de huisarts getest worden, dat gaat sneller. Haar vriendinnen kunnen maar getest worden en officieel in quarantaine zodra haar uitslag binnen is.”
* Een vriendin: “Zelfde voorgehad. Je kan wel bij bepaalde apothekers een officiële antigeentest laten afnemen, en als die positief is, begint de contact tracing al. Dan kunnen jullie veel sneller de codes krijgen en de officiële quarantaine”.
* Bart gaat bij apotheker langs met zelf aangevraagde, betalende code, maar apotheker weet het zelf ook niet meer. Hij heeft nu wel in zijn corona app de bevestiging dat hij negatief is.
* Merel kan alsnog een afspraak krijgen bij de dokter, 17.00u, voor een PCR-test. Ietsje vroeger, maar bon.
* Ik had deze middag een afspraak in het ziekenhuis voor een andere reden. Ik bel, leg de situatie uit. “Euh mevrouw, ik ga u doorverbinden met de betreffende dienst, zij moeten maar beslissen.” De dienst: “Goh, mevrouw…. Da’s ne moeilijke… Officieel is er niks aan de hand, dus met een mondmasker en handgel moet dat toch kunnen? Of misschien, ja, toch maar beter uitstellen naar volgende week, toch?” Een ziekenhuis, dames en heren…
Conclusie? Merel heeft corona maar daar heeft de overheid lak aan, en ik mag met mijn gezin vrolijk virussen gaan verspreiden want er is niks aan de hand tot ze een officiële test heeft. Mijn werkgever zou zelfs kunnen eisen dat ik kom werken. Gelukkig is er nog gezond verstand.
*
Aan de andere kant: mijn huisarts is de max! Maar echt! Afspraak om 17.00 voor PCR-test voor Merel. Merel wordt prompt getest, de dokter kijkt naar mij: “We gaan u meteen ook testen.” Zalig! Terwijl ze de quarantainebewijzen en andere papierwerk in orde maakt, vraagt ze of de jongens ook papieren moeten hebben. “Graag”, zeg ik, “want Kobe is eigenlijk ook ziek, met een zware hoest en zo”. “Allez! Had hem meegebracht tiens!” Een telefoontje en vijf minuten later staat een hijgende Kobe ook op het kabinet en wordt hij meteen getest. Ik heb quarantainedocumenten en papieren voor school voor ons vier, alleen Wolf moet vrijdag nog getest worden.
Ik had zin om haar een zoen te geven. Serieus.
*
Aan die eerstelijnshulp zal het duidelijk niet liggen.