de Non Sequitur van Wiley van een paar dagen geleden was er weer klop op. Het zegt nog meer natuurlijk als je de reeks volgt, en de wijsneuzige Danaë en de fatalistische vader kent, maar toch.
Fietsregistratie Wondelgem
Wie geregeld met de fiets in Gent rondrijdt, weet het al langer: een ongelofelijk stevig fietsslot is een must, want wie zijn fiets even onbeheerd en niet op slot achterlaat, is hem gegarandeerd kwijt. Is het niet voor langdurig gebruik, dan is het iemand die snel ergens wil zijn, en daarna je geliefkoosde stalen ros gewoon ergens achterlaat.
Voor dat laatste zijn er natuurlijk de fietsregistraties: de politie van Stad Gent graveert, in samenwerking met de Dienst Mobiliteit, gratis en voor niks je rijksregisternummer in het frame van je fiets, zodat die ten allen tijde kan terugbezorgd worden, en er eigenlijk nooit discussie is over de feitelijke eigenaar.
Morgen (woensdag 17 maart) kan je daarvoor terecht op de parking van de Delhaize in de Botestraat in Wondelgem, tussen 13.00 en 15.00 uur. Het enige wat je moet meebrengen, is je fiets (duh) en je identiteitskaart.
Meer informatie over de fietsregistratie is te vinden op de website www.politiegent.be (in de rubriek ‘vraag & antwoord’) of door te telefoneren naar het Commissariaat Wondelgem op 09 266 64 08.
Men belooft mooi weer voor morgen, dus je hebt geen excuus, ook al woon je in het centrum van Gent, om even tot in Wondelgem te fietsen.
Doen!
Idus Martiae
“Beware, beware the Ides of March!”
Volgens Shakespeare kreeg Caesar deze woorden exact 2054 jaar geleden te horen, en lachte hij ze weg.
Helaas, later die dag werd hij door een aantal senatoren, waaronder zijn adoptiefzoon Brutus, neergestoken.
Ik was het zelf vergeten, maar mijn onvolprezen stagiair had eraan gedacht, en tot mijn grote vreugde wisten de leerlingen het ook meteen. Jawel, soms lukt het hen iets bij te brengen :-p
Familiebrunch
De familie van mijn moeder is vrij uitgebreid, zou je kunnen stellen. Mijn grootmoeder, inmiddels 88, heeft 6 kinderen, elk met partner, en 15 kleinkinderen. Daarvan waren er toch ook al 6 partners, en inmiddels ook 7 achterkleinkinderen.
Je kan je wel voorstellen dat het moeilijk is om die ganse bende bij elkaar te krijgen, laat staan die in iemands huiskamer te proppen. Het kerstfeest is daarom al een tijdje gelimiteerd tot kinderen en thuiswonende kleinkinderen, kwestie van de hoop doenbaar te houden.
Het resultaat daarvan is dan wel dat ik mijn nonkels, tantes, kozijntjes en nichten niet vaak zie, en dat is eigenlijk nog een understatement. Sinds vorig jaar is er daarom een nieuwe traditie in het leven geroepen: de familiebrunch. We huren een zaaltje af, gaan eerst met zijn allen om 10.00u naar de jaarmis voor mijn grootvader, en daarna aperitieven we. Iedereen heeft een taak toebedeeld gekregen. Zelf mocht ik rijstpap maken en een taart bakken voor het dessert, een taak waarvan ik me dan ook naarstig heb gekweten.
Het was wel eens fijn om iedereen terug te zien, dat wel, maar eigenlijk ben ik geen sociaal mens, en heb ik geen behoefte aan grote groepen. De kinderen hebben zich wel te pletter geamuseerd, en Kobe is thuis dan ook finaal gecrasht.
Fijne traditie. Hopelijk wordt die nog even in ere gehouden.
Nand
Mijn neefje, het zoontje van mijn kleine broer, is ook al één jaar geworden. Jawel. Het gaat zo snel, meneer.
Vandaag zijn we dus bij mijn broer thuis taart gaan eten ter zijner ere. Niet dat Nand zich daar sterk van bewust was, maar hij genoot van alle aandacht, en van het schijfje peperkoek met slagroom waar hij naar hartelust mocht in defelen.
Yup. Mijn kleine broer is groot. Zijn zoontje heeft de eerste horde nu ook al genomen.
Maar één dezer dagen word ik meter van een nieuw kleintje. Van mijn andere broer dan wel. Ik kijk er enorm naar uit.
Stappentellertje
Dat was ik nog vergeten: ik heb me gisteren toch laten vangen aan een gadget: een stappenteller, maar dan eentje van de WW.
Je moet je geslacht, lengte en gewicht ingeven, en op basis daarvan berekent het ding hoeveel stappen je idealiter minstens moet zetten per dag om gezond te blijven. Je hangt het aan je gordel of broekzak of zo, en het telt netjes af. Zodra je ‘gezond’ bent verklaard, begint de teller opnieuw te tellen, maar deze keer voor actieve propoints. Niet dat ik van plan ben om die punten te gebruiken, maar soit.
Heb ik dat ding nodig? Niet echt, vermoed ik: ik ben nogal het beweeglijke type. Maar toch was ik benieuwd, en ben ik uiteindelijk toch door de knieën gegaan, voor 14,95 euro, jawel.
Ik ben benieuwd.
Weight Watchers 7
Vandaag zat het me niet mee (diverse omstandigheden) en had ik dus zonder meer een hoop water gedronken, flink gegeten (netjes binnen puntenbudget) en daar totaal geen acht op geslagen. Deze middag heb ik ook smakelijk gegeten op school: een heerlijke koude schotel van gebakken kipfilet (helaas in veel vet) met pijnboompitten en spekjes op een bedje van witloofsla en gewone sla met mandarijntjes. Ik heb er ook een klein kommetje frieten bij gegeten, want het alternatief was een broodje en dat was eigenlijk evenveel punten :-p
Toch verschoot ik behoorlijk van mijn resultaat op de weegschaal deze avond: een halve kilo bij! Nooit gedacht! Deze morgen had ik namelijk voor het eerst 95,9 zien verschijnen op mijn weegschaal, en was ik behoorlijk blij! Nu ja… Ik geef toe, ik heb niet echt veel groenten en fruit gegeten de afgelopen week. Ik heb ook voor het eerst quasi al mijn vrije punten opgebruikt.
Soit, ik laat me er niet door kennen, voor mezelf telt toch het resultaat ’s morgens, en da’s toch al meer dan 6 kilo!
Oh, enne… het was weer dezelfde interimcoach als vorige week, en hoewel hij het niet kan laten breedsprakerig te zijn, was hij een pak meer verdraagbaar dan vorige week. Hij vertelde veel, een hoop interessante inzichten uit de psychologie en al, maar zonder belerend of neerbuigend te worden. Zelfs mijn vriendin zei het: hij is rustiger dan vorige week :-p
Zon
Ik wil zon. En warmte. En dan liefst samen, en niet kunstmatig gegenereerd. Ik wil buiten in de zon kunnen zitten zonder dikke vest aan.
Ik klaag daar niet vaak over, maar dit jaar heb ik het moeilijk, met die langdurige koude en die vele grijze dagen. Als ik om me heen kijk, ben ik niet de enige. Maar ik voel van mezelf dat ik lastig loop, dat ik geen energie heb, dat ik geen zin heb om aan iets te beginnen, en dat ik vooral goesting heb om overal een grote schup in te geven.
Gisteren was ik tegen half twee thuis, en moest ik maar om half vier om de kinderen. Ik heb was opgehangen, schoolwerk gedaan, allerhande klusjes gedaan, en vooral:
ik heb twee grote kussens uit de zetel gehaald, die op de grond gelegd aan het raam, en me een uur lang languit op de grond in de zon op mijn buik gelegd. Een klein tukje gedaan, maar vooral gewoon genoten. Van de zon. Van het zalige niksdoen. Van het lentegevoel dat toch een klein beetje kwam opzetten.
En u?
Oudercontact
Voor de meeste collega’s is dit oudercontact een slag in het water: er is wel een rapport van dagelijks werk geweest, maar veel ouders zie je toch niet: de examens zijn nog veraf, en als er leerlingen in de problemen zitten, weten die doorgaans wel waarom. Daarom duurt dit oudercontact geen drie, maar twee uur.
Toch heb ik de hele tijd mensen gehad. Blij, want het waren telkens weer mensen met zinnige problemen en vragen. En dan heb ik vaak medelijden met die ouders in kwestie.
Er is de vader die zich geen raad meer weet met de puberende zoon, en ook niet weet hoe hij bepaald negatief gedrag kan keren.
Er is de moeder van het meisje dat dolgraag Latijn doet, maar het eigenlijk gewoon niet aankan. Dat vind ik dan zo vreselijk: wel willen, zelfs doodgraag willen, maar niet kunnen. Gelukkig begrijpt die moeder dat, en gaat ze daar ook rekening mee houden, zelfs al zou dochterlief er uiteindelijk toch nog nipt door zijn. Want ook al zou ze het nu nog halen, dan hangt ze in het vijfde of het zesde jaar, en moet ze haar jaar opnieuw doen.
Er zijn de ouders van het achttienjarige meisje dat plots een enorme ommezwaai toont: van een goeie leerling naar een babbelaar die geen interesse meer toont, slechte punten heeft, ronduit minachtend tegenover leraars en ouders staat, en die daar blijkbaar ook totaal geen aanleiding voor heeft. Dan tast je samen in het duister, en voel je je machteloos.
Of er is de moeder van de zoon met Syndroom van Asperger, die ik al vier jaar in mijn klas heb, en waarvan ik nu plots weer merk dat het niet meer zo goed gaat.
Als je alles zo’n beetje samenlegt, dan weet je dat je als leraar toch een groter impact hebt op die jonge mensen dan dat je doorgaans vermoedt. En dan kom ik helemaal opgedraaid thuis, en hoeft een Gentse les niet meer zo. Want dan heb ik mentale rust nodig.
En hoop ik vooral dat mijn twee jongens later een van de 160 andere leerlingen zullen zijn, met wie het wél goed gaat…
Concert
Gisteren zijn we, op uitnodiging van Cantemus uit Merksem, samen met nog 4 andere koren een concert gaan geven. We hebben amper 4 nummers gezongen, maar die waren – imho – niet slecht.
Alleen leek het hele gegeven wel zonde van de tijd: ik ben vertrokken om 11.00u, om daar te zijn tegen 12.00u. 12.15 was de tijd om even in te zingen en de akoestiek en het podium aan te voelen, daarna werd er gegeten, en om 14.00u ging het concert van start. De zaal zat helemaal vol, maar dat kon ook niet missen, want de helft van het publiek bestond uit de koren zelf. Het klinkt misschien raar, maar ik hou niet zo van koormuziek. Ik zing het doodgraag, maar ik zal zelf zelden of nooit naar een koorconcert gaan. Ergens vond ik het zelfs jammer van de prachtige zonnige namiddag, maar bon, engagement is engagement.
Iets na zessen was ik weer thuis. Niet de meest rendabele namiddag, om 20 minuutjes op het podium gestaan te hebben, maar kom. Eigenlijk was het toch best wel fijn 🙂