Voor de meeste collega’s is dit oudercontact een slag in het water: er is wel een rapport van dagelijks werk geweest, maar veel ouders zie je toch niet: de examens zijn nog veraf, en als er leerlingen in de problemen zitten, weten die doorgaans wel waarom. Daarom duurt dit oudercontact geen drie, maar twee uur.
Toch heb ik de hele tijd mensen gehad. Blij, want het waren telkens weer mensen met zinnige problemen en vragen. En dan heb ik vaak medelijden met die ouders in kwestie.
Er is de vader die zich geen raad meer weet met de puberende zoon, en ook niet weet hoe hij bepaald negatief gedrag kan keren.
Er is de moeder van het meisje dat dolgraag Latijn doet, maar het eigenlijk gewoon niet aankan. Dat vind ik dan zo vreselijk: wel willen, zelfs doodgraag willen, maar niet kunnen. Gelukkig begrijpt die moeder dat, en gaat ze daar ook rekening mee houden, zelfs al zou dochterlief er uiteindelijk toch nog nipt door zijn. Want ook al zou ze het nu nog halen, dan hangt ze in het vijfde of het zesde jaar, en moet ze haar jaar opnieuw doen.
Er zijn de ouders van het achttienjarige meisje dat plots een enorme ommezwaai toont: van een goeie leerling naar een babbelaar die geen interesse meer toont, slechte punten heeft, ronduit minachtend tegenover leraars en ouders staat, en die daar blijkbaar ook totaal geen aanleiding voor heeft. Dan tast je samen in het duister, en voel je je machteloos.
Of er is de moeder van de zoon met Syndroom van Asperger, die ik al vier jaar in mijn klas heb, en waarvan ik nu plots weer merk dat het niet meer zo goed gaat.
Als je alles zo’n beetje samenlegt, dan weet je dat je als leraar toch een groter impact hebt op die jonge mensen dan dat je doorgaans vermoedt. En dan kom ik helemaal opgedraaid thuis, en hoeft een Gentse les niet meer zo. Want dan heb ik mentale rust nodig.
En hoop ik vooral dat mijn twee jongens later een van de 160 andere leerlingen zullen zijn, met wie het wél goed gaat…