Witch

Ofte het Europees FigurentheaterCentrum. Dat is waar wij (de kinderen, mijn ma en ik) de snikhete namiddag hebben doorgebracht. Dat het heet ging zijn, dat wisten we op voorhand, gelukkig maar. Maar de Gentse Feesten kan je nu eenmaal niet verleggen, en als we dus iets wilden zien, dan moesten we de warmte maar trotseren.

Ik heb me geparkeerd op het Vanbeverenplein, en daar hebben we, tot vooral groot jolijt van Kobe, de tram genomen tot aan het Gravensteen. Vandaar is het maar een stap meer tot aan de Trommelstraat, waar het voornoemde EFTC gevestigd is. Ik had water mee, en wafeltjes, maar de Gentse Feesten blijven niet gratis als je de horeca niet steunt, en dus hebben we uiteraard ook ter plaatse drank en spijs gekocht.

Niet dat het EFTC gratis is: hier moet je betalen, terwijl je dezelfde voorstellingen ook gratis op diverse plaatsen in de stad kan zien. Maar hier zit je dan ook op een rustige binnenkoer, onder grote parasols, en heb je gegarandeerd een stoel.

Over de voorstellingen zelf kan ik vrij kort zijn: je kan het ganse verslag van Veerle met foto’s van Max Van Hemel nalezen op – uiteraard – Gentblogt, en wel hier. De eerste voorstelling was een circus, en vrij onderhoudend. Kobe heeft in elk geval goed gelachen, al had hij echt last van de warmte, en zou hij liefst van al in zijn bedje geslapen hebben.

De tweede voorstelling was helaas niks voor ons. Ik ken het Gilgameshepos, en ik moet toegeven, de Irakese acteur deed dat knap en in vlekkeloos Frans, maar… Het was verteltheater, waarbij hij maskers gebruikte om de verschillende personages uit te beelden, maar geen poppentheater. Op zich wellicht een knappe voorstelling, maar hoegenaamd niet geschikt voor het EFTC, laat staan voor Vlaamse kinderen.

Omdat die zich verveelden, zijn we gaan rondlopen, hebben even staan kijken bij een goochelaar, en hebben ons gewoon een weg door het volk gebaand. Tegen 17.15u waren we terug in het EFTC voor de volgende, lange voorstelling. Blijkbaar ging het om het eindwerk van een groep jonge, internationale poppenspelers; maar ik heb me in alle ernst de vraag gesteld of ze er hiermee werkelijk door waren. Het was bizar, niet te volgen, en soms ronduit psychedelisch. Ok, het moet een droomwereld voorstellen, maar dan graag eentje met toch ietsje van logica? Wij zaten met een aantal te kijken met open mond, met een heel erg groot WTF-gehalte. De kinderen waren echter gefascineerd, en Wolf heeft blijkbaar zelfs het hele verhaal uitgelegd aan Max, de fotograaf. Persoonlijk denk ik dat de spelers behoorlijk wat gesnoven hadden toen ze de voorstelling samenstelden. Tsja…

En toen was Kobe helemaal steendood, en heb ik ze thuis een boterham gegeven, even goed afgespoeld onder de douche, en in bed gestoken. Het was meteen stil.

Tiens tiens.

Vandaag moest ik om 13.20u bij de gynaecoloog zijn – alles is trouwens in orde, dank u – en daarna wilde ik met de kinderen naar de Gentse Feesten. Het feit dat de dokter net een bevalling moest doen, en dus een uur vertraging had, dat namen we er maar bij. De jongens hebben zich voorbeeldig gedragen, en rustig en stil zitten spelen in de wachtkamer.

Daardoor waren we pas ietsje na drie op Barts parkeerplaats in ’t stad. Toch gemakkelijk, zo’n eigen plaatsje vlak in het centrum: ik ga dat missen, wanneer het kantoor verhuisd is. Soit, ik dwaal af: we namen de buggy, de nodige flesjes water en dergelijke, en begaven ons doorheen de Veldstraat. Omdat ze zo braaf waren geweest, had ik de kinderen een ijsje beloofd, en waar beter dan bij de Australian Ice Cream? Wolf nam aardbeien, en die was nogal zoet. Hij had er dan ook vrij snel genoeg van, en heeft dan gewisseld met mijn Butterscotch. Kobe kreeg een gigantische bol kokosnootijs in handen, en gaf geen krimp: zonder veel commentaar of poeha verdween het ijsje langzaam maar zeker :-p Als het ook maar eten is, bij dat kind :-p

We waren net op tijd op de Korenmarkt om daar een paar rare vogels te zien passeren, en daarna hebben we even gewacht om de puppetbuskervoorstelling te zien van Garin-Trousseboeuf met Le Castelet de Josette. Het was helaas in het Frans, maar doordat de geanimeerde zandzakjes (ongelofelijk knap in al hun eenvoud) bijzonder sterk visueel bezig waren, gaf dat eigenlijk niet voor de kinderen. Die hadden meer last van de warmte dan van het Frans. Ook de zonnecrème die Max (een van Gentblogts hoffotografen) uitleende, was zeer welkom.

Daarna heb ik even getwijfeld, maar zijn we toch nog gebleven voor de volgende voorstelling, en dat was pas echt een schot in de roos. Cie La Mallette met Il est une fois… bracht een quasi woordenloos, maar zowel auditief als visueel sterk verhaal over een wolf. Die wil perse een schaapje als avondmaal, maar raakt maar niet voorbij de alerte herder. Als hij op een bepaald moment zijn poot bezeert en die in het verband stopt, maakt hij er een schaapje van. De honger wordt hem te sterk, en in al zijn miserie hakt hij zijn eigen poot af, in de waan dat het een echt schaap is. Groot is dan ook zijn verbazing als het beestje echt tot leven komt, en nogal psychopathisch blijkt te zijn.

Wolf kon het verhaal detail per detail navertellen, Kobe was ongelofelijk onder  de indruk, en bij momenten gewoon bang van de wolf.

We waren er niet alleen: ook San (van Gentblogt) was er met haar vier kinderen, samen met de fotograaf Max, en die hebben dan ook een mooi verslag geschreven, wat u alhier kan lezen en fotografisch kan bewonderen. Beide fotootjes hier zijn dan ook van Max Van Hemel, en kan u in het groot zien op Gentblogt.

Daarna zijn we naar huis teruggekeerd: vooral Kobe was doodop van de emoties en de warmte.Verder dan de Korenmarkt zijn we dus niet geraakt, en eigenlijk hoefde dat niet ook.