Witch

Na het uitgebreide hotelontbijt deze morgen was het tijd om het hotel te verlaten. Omdat het amper anderhalf uur rijden is, was het echt nog niet nodig om al naar huis aan te zetten, en daarom opteerden we voor de Beekse Bergen, op een goeie twintig minuten rijden. Er is blijkbaar ook een speel/amusementspark aan, maar wij gingen voor het safaripark.

Twintig euro per persoon is niet weinig, maar je krijgt wel waar voor je geld. Eerst hebben we de autosafari gedaan: op een uitgestippeld parcours kan je met je eigen wagen door het park rijden, en zie je overal de dieren liggen en staan. Eén van de giraffen was zich blijkbaar aan het vervelen, en kwam de auto’s besnuffelen en aflikken. Bizar hoor, zo’n stel poten naast je dat zelfs hoger is dan je auto, en dan plots die grote kop voor je venster! Hij vond het niet fijn dat de auto’s wilden doorrijden, en kwam ostentatief temidden van de weg staan.

Na een uurtje waren we rond, parkeerden we, en gingen te voet opnieuw het park in. Op die manier zie je behoorlijk wat dieren van dichtbij, en vaak ook andere dieren, omdat je een andere route neemt. De kinderen waren zot van de leeuwen en de olifanten, maar ook de apen vonden ze zeer interessant.

Pas tegen half twee waren we aan de andere kant van het park, waar je kon ‘eten’ met uitzicht op de tijgers. Eten staat tussen aanhalingstekens, want wat aangekondigd was als restaurant, bleek een fastfoodding te zijn, met vooral ook eten uit de muur en verpakte boterhammen en zo, stijl tankstationwinkeltje. We hebben er niettemin voldoende gegeten buiten op het enorme terras (mocht ook, de andere helft van de Nederlandse bevolking zat er) en de kinderen hebben op de speeltuin rondgehangen.

Om half drie konden we de boot nemen, terug naar de ingang van het park, maar met deskundige uitleg van een parkwachter. Ook hier krijg je weer een ander standpunt om de dieren te zien, en zelfs opnieuw nieuwe diersoorten. Alleen de safaribus hebben we overgeslagen.

Soit, rond drie uur wandelden we naar de parking, en jawel, het begon te druppelen. We zijn dan maar meteen naar huis doorgereden, en om half vijf hebben we twee slapende kinderen voorzichtjes wakker gemaakt, en ze rustig op de zetel verder laten wakker worden.

De lekkere spaghetti ’s avonds maakte het fastfood van de middag gelukkig goed, al vielen ze nog net niet in hun bordjes in slaap.

Maar toen ik, bij het in bed stoppen, vroeg of het een fijn weekend was geweest, kreeg ik twee paar stralende ogen te zien. Zalig!

We waren nog nooit eerder in de Efteling geweest, en wisten dus niet zo goed wat we moesten verwachten.

De rit ernaartoe was in elk geval al hels: amper 20 kilometer, maar door de vele omleidingen die dan nog niet eens goed aangeduid staan, iets meer dan een uur. Zucht.

Soit, we waren er rond elf uur, samen met ongeveer de halve populatie van Nederland en Vlaanderen, en de occasionele Duitser. Man, wat een volk! We hebben ons al gauw in twee groepen opgesplitst: de stoere mannen, met Wolf op kop uiteraard, en peter Koen, bompa, en Bart. De rustiger groep bestond uit Kobetje in de buggy, omaly, en de zwangere Else en ikzelf, ook zwanger natuurlijk.

We hebben een beetje vanalles gedaan: treintje rijden, door het sprookjesbos, dan afgesproken om te eten, daarna (met een 20 minuten aanschuiven) een hoogtetreintje, en dan (na 35 min.) de wildwaterbaan. Omaly en Else bleven aan de kant, Bart ontfermde zich stevig over Kobe, en ik nam Wolf onder mijn hoede. Zeiknat was ik, kletsnat, en Kobe ook! Maar we hebben wel zitten gillen van plezier :-p
Wolf mocht helaas nog net niet op de grote roetsjbanen, en misschien maar goed ook, gezien het aantal loopings dat die dingen maken. We zijn dan wel nog op een caroussel gegaan en dat soort dingen, en tegen zes uur naar de auto teruggekeerd. Net op de parking begon het te druppelen, ideale timing dus.

Kobe viel in slaap in de auto, en toen we tegen zevenen aan het hotel waren, heeft papa hem naar zijn bedje gedragen, hebben we hem zijn pamper en pyamaatje aangetrokken, en meteen in bed gelegd. Eten wilde hij toch niet meer, hij was compleet uitgeput.

Wolf kreeg – op aanvraag – zijn hoofdschotel op het terras op voorhand, en tegen acht uur sliep ook hij en gingen wij aan tafel. Het eten was andermaal dik in orde, maar tegen elf uur lagen we allemaal in bed, ook serieus moe van de lange dag.

En de Efteling? Voor herhaling vatbaar, maar dan nog een paar jaar wachten, en niet het topweekend in de vakantie uitkiezen :-p

Elk jaar gaan we met de schoonfamilie op weekend, op uitnodiging en kosten van de schoonouders. Die weekendjes zijn doorgaans heerlijk ontspannend, met lekker eten en een goed hotel, en uiteraard fijn gezelschap.

Dit jaar was Nelly op de proppen gekomen met een knap hotel in Oisterwijk, een dorp op 20  km van de Efteling, en meteen een arrangement waarin een ticket voor datzelfde pretpark inbegrepen is. En wie zouden wij zijn als we nee zouden zeggen, hm?

Deze morgen hebben we dus de ‘valiezen’ gepakt, en rond elf uur zijn we aangezet naar Nederland. Het baanrestaurant was niet echt een succes, maar bon, we hadden gegeten, en rond drie uur waren we in het hotel. De laatste kilometers waren een ware beproeving, want zowat alle wegen rond het hotel waren dicht wegens werken. Fijn hoor! We hebben dus het hele Nederlandse platteland van de streek gezien, compleet met talloze paarden.

Maar kom, we waren er, het was heerlijk weer, en er werd taart en koffie geserveerd op het terras. De kamers zijn ruim, en met een tussendeur naar de kinderen hun kamer, en dus vooral zeer praktisch en aangenaam.

Kobe is nog even gaan slapen (hij was doodop van de reis) maar rond half zes hebben we hem wakker gemaakt om te zwemmen. In het hotel is er namelijk een uitgebreide wellnessafdeling: vier verschillende soorten sauna’s, een Turks stoombad, een jacuzzi, en een klein zwembad. Helaas mocht ik niet in de sauna door de zwangerschap, en was het zwembad te diep voor Wolf om te kunnen staan. Dat heeft hem toch niet belet om zich flink te amuseren, heb ik de indruk. Ook Kobe vond het uiteindelijk wel leuk, al was het diepe water toch nogal afschrikwekkend.

Vanaf zeven uur konden we gaan eten, en dat hebben we dan meteen ook gedaan omdat het anders zo laat ging worden voor de kinderen. Die kregen dezelfde menu als wij, maar in aangepaste en ingekrimpte versie. Nice! Er stond een chique tafel gedekt voor ons op het terras, met uitzicht op de tuin en de grote vijver met zwaan en fontein. Heerlijk gewoon. Ook het eten was dik in orde.

Rond negen uur zaten de kinderen in bed, en – zalig gewoon – de babyfoon kon aan de receptie staan, daar was prima ontvangst en ze gingen ons wel roepen als er iets was. Niet dat dat nodig was: de kinderen zijn blijkbaar als een blok in slaap gevallen.

Wij hebben daarna nog rustig van ons dessert genoten (ik kreeg, omdat ik geen blauwe bessen lust en dus het dessert in eerste instantie had afgezegd, een groot bord verse aardbeien met vanille-ijs) en zijn na nog een paar goeie gesprekken en dito drankjes gaan slapen.