Twee jaar

Kleine Mereltjes worden groot. Maar ook kleine Mereltjes krijgen een feestje, wanneer ze verjaren.

Het is misschien dan wel al meer dan twee weken geleden, maar zo’n hoop oma’s, opa’s, tantes en nonkels bij elkaar krijgen is geen sinecure.

Maar vandaag kreeg Merel dus haar feestje. Met taart, uiteraard, en met cadeautjes. Een nieuwe pop die ze nauwelijks nog loste, met bijhorende kleertjes en een bedje. Vier kleurrijke retropotjes voor in het keukentje, en nog een paar envelopjes. En een felroze retro metalen auto, die helaas nog wat te moeilijk is om te trappen, maar waarin ze wel haar voeten op de grond kan zetten en zo kan voortbewegen.

feestje3

Ze genoot van het volk, ze genoot van de taart en ’s avonds de kaas, ze genoot van alle aandacht, ze genoot van de cadeautjes, en ze genoot van haar twee leeftijdsgenootjes.

feestje1

feestje2

Al had ze uiteraard aan geen kanten door wat al die heisa eigenlijk betekende.

Nissan Leaf

Omdat Barts bedrijf net een ganse reeks wagens had gekocht bij Nissan, en het vorige week zijn verjaardag was, had Dirk geregeld dat Bart een weekendje een Nissan Leaf mocht uitproberen.

En inderdaad, toen ik van de rugby terugkwam, stond er een nogal lange wagen in mijn garage, netjes ingeplugd in het stopcontact. Bizar, maat!

Ik heb er vandaag boodschappen mee gedaan. En je kan wel degelijk zeggen dat het wennen is. Om te beginnen is het een automatische auto, dus geen versnellingen. Bon, ik heb daar lang lang geleden nog mee gereden (mijn broers eerste autootje, waar ik heel af en toe gebruik van mocht maken, was een automatique) dus dat ging eigenlijk nog. Maar het rijgevoel…

Ken je dat, dat je soms aan je PC of printer moet gaan voelen of naar de lichtjes moet kijken om te weten of hij wel aanstaat? Dat heb je daar dus ook mee. Je zet het ding gewoon aan met een aan/uit-knop, dus net alsof je een CDspeler of zo aanzet. Dat de Leaf opstart, zie je aan het dashboard en hoor je aan de geluidjes, maar niet aan de motor. Dat is dus nog het meest bizarre: het ontbreken van geluid. Toen ik op de parking van het warenhuis wegreed van mijn plaatsje, zag ik verschillende mensen verschrikt opkijken: het bewoog! En je hoorde het niet!

En verder heeft het het lineaire gevoel van een tram die optrekt. Hetzelfde geluid, hetzelfde gevoel.

Maar Bart zegt ook dat de autonomie nog veel te kort is: je geraakt er, als je bijzonder zuinig rijdt, 150 km ver mee. Voor mijn kleine verplaatsingen (werk, winkel, rugby, muziekles…) is dat ideaal, maar als je zoals Bart geregeld naar Brussel, Leuven, Antwerpen of Hasselt moet, zit je met een probleem. Er zijn gewoon nog niet genoeg laadpalen momenteel, en met een gewoon stopcontact duurt het al gauw acht uur voor hij weer volledig is opgeladen. En ik zie me nog geen verlengkabel uit mijn klas hangen om de auto op te laden.

Al bij al was ik overigens wel blij dat we hem even kunnen testen hebben, die Nissan Leaf. Zo weten we tenminste zeker dat het nog te vroeg is. Te weinig autonomie, te weinig laadpalen, en te veel prijs.

We zullen over een paar jaar nog eens de zaken herbekijken. Maar nu dus nog niet.

Awwww…

Vandaag stond een oudleerlinge me op te wachten op school. Ze moest er om een andere reden zijn, had gezien dat het mijn verjaardag was, en had een kaartje mee. Met tekst.

Ik las het, en ik was efkes compleet ontroerd. Blijkbaar doe ik het nog zo fout niet…

kaartjeAnke

Verjaardag

Omdat ik op donderdag niet op school moet zijn, ik Bart van de ganse dag toch niet ging zien, en ik geen zin had om vandaag alleen te zijn, had ik vandaag afgesproken met een oude vriendin. Oud als in: we kennen elkaar nu al meer dan vijfentwintig jaar, van in het middelbaar dus.

Ik pikte haar op aan haar huis, en reed naar Fou d’ O, aan de Sneppebrug. Ik was er al eens geweest, en had toen besloten om er terug te keren voor de lunch. Blijkbaar had ik overschot van gelijk.

We dronken er een (alcoholvrije) aperitief, namen het dagmenu, en kletsen intussen honderduit. Over de problemen met de kinderen, over werk, over hobbies, over… Tsja, je kent dat wel, dat soort gesprekken.

foudo

foudo2

Ze had zelfs een cadeautje mee: een heerlijk ruikende badgel en body butter. Ideaal voor in de winter dus. Thx, Lie!

Daarna reed ik rustig terug, deed boodschappen, prutste hier wat rond in huis, zat een half uurtje te lezen in de stralende zon (achter glas, uiteraard), verbeterde toetsen, hielp met huiswerk en dat soort dingen, haalde Mereltje op, gaf iedereen pannenkoeken te eten, en stopte uiteindelijk de kinderen in bed.

En later op de avond heb ik een hoop kaarsjes aangestoken, en me in de zetel genesteld met mijn boek en een misérabletaartje. En zag ik dat het – eigenlijk, feitelijk – allemaal best ok was om alweer een jaartje ouder te worden.

Latijnolympiade

Vandaag was het van dat: zeven leerlingen gaven vrijwillig drie uur van hun woensdagmiddag op om een vertaling van een tekst van Cicero te maken.

De wiskunde-olympiade is algemeen gekend, maar er is al meer dan twintig jaar ook een Latijnolympiade. in 1989 was ze nog niet echt georganiseerd te noemen, maar bestond ze wel al in Italië, en wilden zij internationaler gaan. De uitnodiging kwam op een of andere manier op mijn middelbare school terecht, en dus ging ik voor vijf dagen naar Arpino, zo’n honderd kilometer ten zuiden van Rome. Winnen deed ik niet, die eer was weggelegd voor een Pool, maar ik was toch wel apetrots op mijn deelname.

Nu is alles veel meer georganiseerd, meer competitief, maar ook een pak fairder en professioneler. Er is dus een eerste ronde die wordt begeleid en verbeterd door de leerkracht zelf. De tekst is pas deze morgen online gekomen. De beste exemplaren moet ik dan insturen, en daaruit worden de deelnemers voor de tweede ronde gehaald. Tien winnaars mogen dan naar Arpino voor de uiteindelijke finale van de Certamen Ciceronianum Arpinas.

Ik ben benieuwd hoe de mijne het ervan af hebben gebracht. Ik hoop dat er ooit eentje de finale haalt, dat zou een echte bron van trots zijn.