Ik heb alweer een nieuw boekje van Weight Watchers, en ik ben gigantisch enthousiast! Ik moet zeggen, de laatste drie boekjes die ik in handen heb gekregen, zijn een echt schot in de roos geweest. En ja, er zijn er nog steeds die ik niet heb, geloof me!
Ik ben de laatste weken namelijk nogal aan het slabakken. Geen zin meer: geen zin om op te schrijven, te tellen, op te letten, en vooral veel zin om te fretten, chips te eten, chocolade, vijf boterhammen ’s avonds, en éclairs en taartjes en dergelijke. Hmpf. Ik ging ook drie weken niet naar de cursus (twee keer was ik verhinderd, de derde keer had ik eigenlijk wel gekund, als ik voor een babysit had gezorgd). En de kilo’s, die vlogen er uiteraard weer aan. Ik zat alweer over de 82 kilo, en kreeg al visioenen van vroeger. Zoals dit, in juli 2008 in New York na een dagje fietsen (en ja, het vraagt enig lef hem te posten):
En toen kreeg ik van diëtiste Mimi Van Meir dit boekje toegestuurd: ‘Vandaag begin ik!’ Met nog eens het programma van a tot z uitgelegd, de do’s and don’ts, en vooral ook weer een pak motivatie. En een menu voor vier weken, netjes uitgeteld en met verschillende recepten.
En dus herbegon ik. En ben ik momenteel heel erg goed bezig. Netjes alles tellen en opschrijven, alles afwegen, en heel erg bewust omgaan met wat ik eet. Vooral dat.
Ik heb meteen het recept van de eerste dag klaargemaakt: een veggie quiche. Helaas staan de bereidingstijden niet vermeld, en heb ik me serieus mispakt aan de werk- en baktijden. Ik heb dan ook de baktijden hier en daar wat ingekort om tijd te winnen, en dat bleek niet zo’n goed idee, want de quiche was niet zo heel erg stevig. Maar de smaak, die was er wél: bijzonder lekker, en dat vonden de kinderen ook. Het is eigenlijk een bodem van puree, die gebakken wordt. Daarop gaat dan een laag van alle mogelijke geroosterde groenten (en waar ik nog wat spekjes heb doorgeroerd, tot zover het veggie kantje), omdan afgebakken te worden met een eiermengsel erover en wat kaas. Zonder de spekjes vijf propunten, met de spekjes zes.
Voor mij was het alvast een voltreffer, dit eerste recept. En het hele boekje eigenlijk, want het heeft me doen herbeginnen. Dat, en de steun van mijn man, die me bovenstaande foto nog eens had doorgemaild.
Daar ben ik namelijk zeker van: daar wil ik nooit meer naartoe. En betekent dat dat ik moet opletten op wat ik eet, en af en toe eens echt herbeginnen met wegen en tellen en zo: so be it. Want ook dat is zeker: het werkt.
En dan ga ik nu een ijsje eten (drie punten, die heb ik nog over voor vandaag).
