Toen ons een hele tijd geleden werd gevraagd of ik met de kinderen naar Monsters University wilde gaan kijken, zei ik uiteraard ja. Voor de première waren helaas geen plaatsen meer vrij, maar we konden tickets krijgen voor een voorstelling naar keuze, zolang het maar niet in het weekend was. Meteen kregen de jongens er elk nog een Tshirt bij, een knap polshorloge, stickers, zo’n fluorescerend oprolding voor rond je pols, en van die klinkhangers. Fijn!
De Tshirts zijn meer dan goed bevonden, ook de uurwerken worden naar hartelust gedragen, de stickers hebben al hun dienst bewezen als ‘flinksticker’, maar die film, dat kwam er maar niet van. Ha ja, want het moest de Nederlandstalige versie zijn, en die spelen ze niet ’s avonds, en overdag, tsja, was er altijd al vanalles gepland.
Tot gisteren dus.
Bart kon zich wat vroeger vrijmaken, ik ving een vijfkoppige babysit voor Merel, en dus trokken we met ons viertjes op de warmste dag van het jaar naar de film. Goeie keuze overigens: binnen was het zalig fris!
Kobe zat al te springen op zijn stoel: zijn allereerste cinema-ervaring, terwijl Wolf de ervaren coole gast uithing. En eigenlijk was dit meteen een metafoor voor de film zelf: twee jonge monsters – met uiteraard een ganse lichting nieuwelingen – komen op de universiteit aan, en willen het waarmaken in de zwaarste richting, die van de Schrikkers. De ene, Mike Wasowski, ofte de groene bol op pootjes met het ene oog, is enorm leergierig maar meteen ook ongelofelijk schattig, en de andere, Sullivan, het blauwe harige monster, hangt de coole gast uit die het allemaal wel al weet. En dan gaat het mis natuurlijk, en moeten ze wel samenwerken om alsnog hun doel te bereiken.
Tsja. Het is een voorspelbare film, met een typisch studentikoze inslag, maar dat maakt hem daarom niet minder vermakelijk. De jongens smulden ervan, ik vond het niet meteen Pixars beste. Niet dat ik me verveeld heb, verre van, maar het is wel heel erg Amerikaans, coming-of-age, en bij momenten moraliserend.Het leukste vond ik de soundtrack: als volwassene kon je daar massa’s verwijzingen uit halen, tot en met het ‘Gaudeamus igitur’.
Moet je de vorige film, Monsters Inc., gezien hebben? Nee hoor. Er zitten hele leuke verwijzingen in naar die film, maar dit is in feite een prequel, dus de jonge jaren van de hoofdrolspelers uit die film.
Conclusie: als het nog eens zo vreselijk warm is, rep je dan met de kinderen naar de dichtstbijzijnde cinema met airco, en geniet. Je zal er geen spijt van hebben.
