Ardennen dag vier: Monschau en Warche
We sliepen alweer laat, aten laat, en kwamen dus maar tegen half twaalf aan in Monschau, een twintig minuten rijden van Waimes, maar wel volop Duitsland. We liepen door de hoofdstraat, aten buiten op dat ene terras waar je naast schnitzel ook nog cordon bleu kon krijgen, en zagen dat het goed was.
Enfin, charmante-toeristenval-goed dan toch. We liepen voorbij een winkel met stenen, mineralen en kwartzen, en aangezien de jongens daar allebei nogal gek van zijn, liet ik ze elk een hangertje kiezen: lapis lazuli voor Wolf, rode jaspis voor Kobe. Merel is er nog te klein voor, en vroeg er ook niet naar.
Daarna togen we naar boven, naar de burcht. Normaal kan je dat op vijf minuten doen middels een reeks trappen, maar met een buggy lukt dat niet natuurlijk. Gelukkig wilde de winkelierster ons het uitleggen, en duwden Wolf en ik ons een breuk aan de buggy bergop. Maar bon, boven was het mooi, al mochten we de burcht zelf niet in, omdat ze podia aan het opzetten waren. Blah.
Gelukkig was er een speeltuin boven, die uitgebreid getest werd, met de nodige stoerdoenerij, overigens.
Tegen half vier waren we weer thuis, werd er een vieruurtje naar binnen gewerkt, gevoetbald met het buurjongetje, en trokken we naar de Warche. Zalig, man! Ik hoefde maar heel eventjes uit te leggen hoe ze moesten dammen, en weg waren ze!
Bij Wolf duurde het niet lang of de laarzen waren gedegradeerd van waterbescherming naar bescherming tegen stenen: ze zaten volledig onder. Ook bij Merel kon ik ze na verloop van tijd uitgieten. Tot mijn grote verwondering hield Kobe het wonderwel droog, misschien ook wel uit eerbied voor zijn splinternieuwe laarzen.
Enfin, ik kreeg ze met moeite mee naar huis, en moest beloven dat ze ooit nog wel eens gingen mogen dammetjes maken in de Ardennen.
365 – 22 augustus
Ardennen dag 3
Lekker lang uitslapen, dat moet kunnen, als je met vakantie bent. En daarna rustig naar de Carrefour in Malmédy om boodschappen: dat ook. Ik ben zo ver gereden omdat Kobes laarzen blijkbaar gesneuveld waren, en ik dat niet gezien had. Nieuwe laarzen dus, en meteen ook nog wat andere dingen.
Er werd gekookt, buiten gegeten, wat rustig gewezen (en geslapen door Merel), en daarna reden we naar Mont Rigi, vlakbij Signal de Botrange, om daar een veenwandeling te maken. Ik vond dat de kinderen dat tenminste ook moesten gezien hebben, en intussen was het prachtig weer geworden, niet meer de regen van maandag of de bewolking van gisteren. Dus maakten we langs houten paadjes een zeer fijne wandeling van een kilometer of vijf, en genoten we er alle vier van.
Halverwege werd er ook gepicknickt met bananen en donuts, en veel water.
Daarna beloonden we onszelf met een drankje in de zeer fijne brasserie van Mont Rigi, compleet met leuke speeltuin en super terras.
Dat was het dan overigens alweer. Toen ik na het eten de kleintjes in bed stak, had Wolf intussen de hele woonkamer opgeruimd, de gordijnen dichtgetrokken, en een zacht muziekje opgezet. Ik heb echt een superzoon!
Ik ben dan ook gewoon in slaap gevallen voor de tv :-p Misschien maar best ook, want Merel sliep die nacht bij mij in het grote bed (ze werd bij de jongens te snel wakker ’s morgens) maar dat was geen goed idee, want ze wriemelt voortdurend, en kruipt ook continu tegen me aan. Ik ben dan maar bij Kobe in zijn dubbel bed gekropen. Meh.
365 – 21 augustus
Ardennen, dag twee
Deze voormiddag kreeg ik effectief een telefoontje van de overbuurvrouw: dat ze gebeld had naar de boerin, en dat ik hun buggy gerust mocht lenen, ik moest er maar om gaan. Ik ben hem dus samen met Wolf gaan halen, een rustig wandelingetje. Merel was overigens dolcontent dat er weer een buggy was, en zij niet alleen.
Alleen was de hond van de boerderij met ons meegelopen, als wilde hij de buggy bewaken. Ik dacht dat hij wel ging terugkeren zodra we binnenshuis waren, maar nee hoor, hij ging er rustig bij liggen wachten. Er zat niks anders op dan dezelfde wandeling nóg eens te maken, met Merel in de buggy deze keer, en de hond terug te gaan afleveren op de boerderij :-p
Daarna zijn Wolf, Kobe en ik het noodlottige paadje langs het Meer van Robertville alsnog gaan verkennen. Ha ja, ’t paadje kan er toch niks aan doen dat daar onze buggy gestolen werd? En het is er effectief leuk voor kinderen zoals Kobe 🙂
We zijn nog even blijven hangen bij een visser, en toen was blijkbaar het eten klaar, liet Bart weten.
Na een dut van Merel en Wolf (jawel) zijn we uiteindelijk naar de dam van Robertville gereden.
Daar volgde dan een wandeling langs serieus smalle paadjes omhoog naar kasteel Reinhardstein.
Jammer genoeg kan je er niet binnen, tenzij met een geleide wandeling, en was er te weinig water om iets te zien van de ‘hoogste waterval van België’. De jongens vonden het alweer een zalige wandeling, en prinses Merel zat afwisselend bij Bart en mij in de nek. En ik, ik genoot, want ik herinnerde me die wandeling nog van toen ikzelf klein was, en het kasteel nog een ruïne.
Na nog een drankje in zowat het zieligste café van de Ardennen was de dag alweer zowat om: eten, kinderen in bed, en Bart richting Gent. En ik, ik heb de hele avond gewoon zitten lezen, in stilte. Zalig.
365 – 20 augustus
Ardeense dieven
Onze dag was goed begonnen: de meeste ‘valiezen’ stonden al klaar, we hadden rustig de tijd om alles in te pakken, en stipt om half acht kwamen de mannen van EBM (onze aannemer) om nadarhekkens te plaatsen, en ons terras uit te breken. Meteen kwam ook de vraag of we onze beerput konden laten legen, want ze wilden alle buizen controleren en eventueel aanpassen, en dat kon niet als hij zo vol was. Projectleider to the rescue, want wij wilden echt wel richting de Ardennen vertrekken. Een emailtje later was dat al in orde, overigens.
Bon, nog even langs school om mijn uurrooster voor de maand september op te halen (niet zo schitterend, overigens, met twee C-uren, en mijn zesdes zullen blazen, de eerste twee uur op maandag Latijn ^^) en tegen kwart voor tien waren we vrolijk aan het bollen. Met twee auto’s, want Bart komt dinsdagavond al terug naar huis, zijn werkschema laat het niet toe om langer te blijven. Tsja, moet ik maar langer dan twee weken op voorhand plannen zeker?
Normaal gezien is het twee uur en een half rijden, maar toen bleek er een zwaar ongeval gebeurd te zijn ter hoogte van Jette, en stond alles daar compleet blok. We hebben dan maar besloten om via Namen te rijden: da’s wel om, maar we reden tenminste. We moesten ook ten laatste om één uur in Waimes zijn, want mijn nicht, wier huis het is, moest terug naar Leuven voor een telco. Toen bleek er ook nog eens kilometers aan een stuk werken te zijn op de baan richting Namen en dan Luik, zodat we daar ook nog eens massa’s tijd verloren. Soit, we hebben uiteindelijk rond twaalf uur gegeten in een wegrestaurant op twintig minuten tijd, en zijn toen snelsnel doorgereden. Bleek dat de telco in kwestie uitgesteld was, en dat we ons gehaast hadden voor niks :-p
Het huis zelf is zalig: echt wel groter dan het gemiddelde vakantiehuisje, en vooral ook beter ingericht. Ha ja, want het is eigenlijk mijn nicht haar weekendhuis, dat ze dan ook niet verhuurt. Wij mochten gerust met vakantie komen, want tijdens de week moeten ze werken, ze zijn hier enkel in het weekend. Dat zorgt er ook voor dat we vanalles bij de hand hebben: geen suiker mee? Geen nood, er staat er in de kast. Water vergeten? Neem maar uit de kast, en we vullen het wel aan voor we weggaan. Er is een volledig ingerichte open keuken, en er zijn twee volwaardige slaapkamers, eentje met een dubbel bed, en eentje met een dubbel bed waar nog een enkel stapelbed boven is. Ideaal voor de kinderen dus.
Nadat we geïnstalleerd waren, wandelde ik met Wolf, en Merel in de buggy, naar een brugje een kilometer of twee verderop.
Naast het brugje, langs het water, liep een smal maar heel leuk paadje, naar beneden het bos in. Wolf liep erlangs, en riep: “Mama, je moet eens even komen kijken, zo wijs! En zo mooi, hier!” Ik zag dat wel zitten, parkeerde de buggy in een hoekje naast de brug, en liep met Merel hooguit een meter of vijftig verder. Het was er inderdaad echt wel mooi. En zoals je op onderstaande foto’s kan zien: ver waren we niet af van de brug.
Intussen hoorde ik, achter de bomen, een auto vertragen aan het brugje. Ik zei nog al lachend tegen Wolf: “Héla, dat ze maar van onze buggy blijven hé!” Bon, na amper een paar minuten liep ik met Merel terug naar boven, en… De buggy was weg! Effectief! In die nog geen vijf minuten dat de buggy daar onbeheerd stond, in het hol van Pluto, was er één auto gepasseerd, en jawel, die had het nodig gevonden onze buggy te stelen… Ge kunt u niet voorstellen hoe hard ik daar heb staan vloeken! Want ja, het mag dan een oude en quasi versleten buggy zijn, het was vooral de onze, en ons gerief. En hier in de Ardennen is het wel degelijk de bedoeling te gaan wandelen, en zonder buggy kan dat niet met Merel. Vooral ook niet omdat Bart morgenavond weer weg is, en ik dus nog drie dagen hier alleen ben met de kinderen. Man man man, ik had zin om erbij te zitten huilen.
Bart is ons komen ophalen met de auto, en ik vertelde het verhaal aan de buren die net buiten stonden. Die waren stomverbaasd en even verontwaardigd, en de overbuurvrouw bood aan om later even te bellen naar haar vriendin die een boerderij heeft hier achter het huis, om te vragen of we hun buggy niet mochten lenen voor een paar dagen. Want ja, zonder gaat het echt niet lukken, en desnoods rij ik naar de Carrefour in Malmédy om een nieuwe te kopen. Een kleintje, zoals er thuis een in de garage staat… Het is niet alsof we die buggy eigenlijk nog veel gebruiken, Merel stapt echt al behoorlijke afstanden, maar hier is hij echt nog wel nodig. Zo stom, zo stom! Misschien kunnen we ook een van de andere buren gebruiken, maar daar doet niemand open. Mijn nicht gaat hen straks proberen bereiken, zij hebben ook nog kleine kinderen.
Soit, we vinden wel een oplossing. Maar hoe mooi het hier ook is: voor mij is het toch een beetje verpest. Toch vandaag. Morgen kijk ik er wellicht weer anders tegenaan, maar voor vandaag is mijn humeur toch wel naar de zak. Idioten!
365 – 19 augustus
En toen waren ze officieel gestart. Met nadarhekken, en het uitbreken van het terras.
Eenvoudige tomatensaus
Ik blijf toch echt wel fan van de ‘Gezond Gezin’ kookboek van Weight Watchers. Echt, als ge die nog niet hebt: gewoon gaan halen.
Ik had in de ijskast nog tomaten liggen, een overschot van het familiefeest, en die moesten toch wel dringend op. Maar wat doe je met verse tomaten, als je kinderen niet zo zot zijn van rauwe tomaten? Juist, tomatensaus maken. En dan gooi je er gewoon het overschotje van de gele paprika ook in, nietwaar?
Simpel, lekker, en vooral ook zonder calorieën.
Twee sjalotten, zes grote tomaten (en in mijn geval dus nog een paprika), knoflook, een takje rozemarijn, een paar takjes tijm, een blaadje laurier, en peper en zout. Sjalot en knoflook aanstoven, rest erbij, en dan laten sudderen. Simple comme bonjour, en echt vree lekker. Zeker met wat gebakken kippenreepjes, en tagliatelle verde.
Te vinden op pagina 251 van ‘Gezond Gezin’, van Weight Watchers.