Witch

Onze dag was goed begonnen: de meeste ‘valiezen’ stonden al klaar, we hadden rustig de tijd om alles in te pakken, en stipt om half acht kwamen de mannen van EBM (onze aannemer) om nadarhekkens te plaatsen, en ons terras uit te breken. Meteen kwam ook de vraag of we onze beerput konden laten legen, want ze wilden alle buizen controleren en eventueel aanpassen, en dat kon niet als hij zo vol was. Projectleider to the rescue, want wij wilden echt wel richting de Ardennen vertrekken. Een emailtje later was dat al in orde, overigens.

Bon, nog even langs school om mijn uurrooster voor de maand september op te halen (niet zo schitterend, overigens, met twee C-uren, en mijn zesdes zullen blazen, de eerste twee uur op maandag Latijn ^^) en tegen kwart voor tien waren we vrolijk aan het bollen. Met twee auto’s, want Bart komt dinsdagavond al terug naar huis, zijn werkschema laat het niet toe om langer te blijven. Tsja, moet ik maar langer dan twee weken op voorhand plannen zeker?

Normaal gezien is het twee uur en een half rijden, maar toen bleek er een zwaar ongeval gebeurd te zijn ter hoogte van Jette, en stond alles daar compleet blok. We hebben dan maar besloten om via Namen te rijden: da’s wel om, maar we reden tenminste. We moesten ook ten laatste om één uur in Waimes zijn, want mijn nicht, wier huis het is, moest terug naar Leuven voor een telco. Toen bleek er ook nog eens kilometers aan een stuk werken te zijn op de baan richting Namen en dan Luik, zodat we daar ook nog eens massa’s tijd verloren. Soit, we hebben uiteindelijk rond twaalf uur gegeten in een wegrestaurant op twintig minuten tijd, en zijn toen snelsnel doorgereden. Bleek dat de telco in kwestie uitgesteld was, en dat we ons gehaast hadden voor niks :-p

Het huis zelf is zalig: echt wel groter dan het gemiddelde vakantiehuisje, en vooral ook beter ingericht. Ha ja, want het is eigenlijk mijn nicht haar weekendhuis, dat ze dan ook niet verhuurt. Wij mochten gerust met vakantie komen, want tijdens de week moeten ze werken, ze zijn hier enkel in het weekend. Dat zorgt er ook voor dat we vanalles bij de hand hebben: geen suiker mee? Geen nood, er staat er in de kast. Water vergeten? Neem maar uit de kast, en we vullen het wel aan voor we weggaan. Er is een volledig ingerichte open keuken, en er zijn twee volwaardige slaapkamers, eentje met een dubbel bed, en eentje met een dubbel bed waar nog een enkel stapelbed boven is. Ideaal voor de kinderen dus.

Nadat we geïnstalleerd waren, wandelde ik met Wolf, en Merel in de buggy, naar een brugje een kilometer of twee verderop.

Naast het brugje, langs het water, liep een smal maar heel leuk paadje, naar beneden het bos in. Wolf liep erlangs, en riep: “Mama, je moet eens even komen kijken, zo wijs! En zo mooi, hier!” Ik zag dat wel zitten, parkeerde de buggy in een hoekje naast de brug, en liep met Merel hooguit een meter of vijftig verder. Het was er inderdaad echt wel mooi. En zoals je op onderstaande foto’s kan zien: ver waren we niet af van de brug.

Intussen hoorde ik, achter de bomen, een auto vertragen aan het brugje. Ik zei nog al lachend tegen Wolf: “Héla, dat ze maar van onze buggy blijven hé!” Bon, na amper een paar minuten liep ik met Merel terug naar boven, en… De buggy was weg! Effectief! In die nog geen vijf minuten dat de buggy daar onbeheerd stond, in het hol van Pluto, was er één auto gepasseerd, en jawel, die had het nodig gevonden onze buggy te stelen… Ge kunt u niet voorstellen hoe hard ik daar heb staan vloeken! Want ja, het mag dan een oude en quasi versleten buggy zijn, het was vooral de onze, en ons gerief. En hier in de Ardennen is het wel degelijk de bedoeling te gaan wandelen, en zonder buggy kan dat niet met Merel. Vooral ook niet omdat Bart morgenavond weer weg is, en ik dus nog drie dagen hier alleen ben met de kinderen. Man man man, ik had zin om erbij te zitten huilen.

Bart is ons komen ophalen met de auto, en ik vertelde het verhaal aan de buren die net buiten stonden. Die waren stomverbaasd en even verontwaardigd, en de overbuurvrouw bood aan om later even te bellen naar haar vriendin die een boerderij heeft hier achter het huis, om te vragen of we hun buggy niet mochten lenen voor een paar dagen. Want ja, zonder gaat het echt niet lukken, en desnoods rij ik naar de Carrefour in Malmédy om een nieuwe te kopen. Een kleintje, zoals er thuis een in de garage staat… Het is niet alsof we die buggy eigenlijk nog veel gebruiken, Merel stapt echt al behoorlijke afstanden, maar hier is hij echt nog wel nodig. Zo stom, zo stom! Misschien kunnen we ook een van de andere buren gebruiken, maar daar doet niemand open. Mijn nicht gaat hen straks proberen bereiken, zij hebben ook nog kleine kinderen.

Soit, we vinden wel een oplossing. Maar hoe mooi het hier ook is: voor mij is het toch een beetje verpest. Toch vandaag. Morgen kijk ik er wellicht weer anders tegenaan, maar voor vandaag is mijn humeur toch wel naar de zak. Idioten!