Dagje geocachen rond Melle
Jawel, een stralende zon vandaag – eindelijk! – en een rug die vandaag eens geen pijn doet, en dat leek me de ideale combinatie om eens te testen hoe ver die rug het al doet, en eindelijk eens wat frisse lucht happen en de benen eens deftig strekken. En wat rusteloosheid uit mijn lijf te krijgen, dat ook.
Ik trok richting Melle maar bleef hangen waar ik het eigenlijk niet eens bedoeld had maar wel heel fijn vond: Gontrode, begot. Ik was wel degelijk met de auto, want ik vertrouwde mijn rug nog absoluut niet: de fiets was geen optie want die wilde ik nu echt niet op en af de fietsendrager moeten tillen – bestaat daar geen deftige oplossing voor, eigenlijk? – en te voet riskeerde ik me ook niet, want wat als ik dan halverwege een wandeling plat zou vallen? Dan moest ik hoe dan ook toch nog terug naar de auto.
Maar ik verzeilde in Gontrode, genoot met volle teugen, stelde tot mijn zeer grote verbazing vast dat er ooit tijdens de oorlog een vliegveld was in Gontrode waar ze een zeppelin van maar liefst 180 meter bouwden – het ding staat, als je goed kijkt, aangeduid op het uitlegbord – en liep zelfs gewoon rond in een dikke gilet en een sjaal, want de zon scheen. En ik had koekjes en hete thee mee.
Ik haalde maar liefst 20 caches – eentje vond ik niet – en dacht toen: “Eigenlijk zou ik 2024 willen eindigen met 365 caches, eentje voor elke dag. Ik moet er nu nog 25…” En dus reed ik nog tot in Bottelare, waar er drie series labcaches liggen, goed voor 15 caches dus. Het werd wel donker, maar voor labcaches – waar je geen potje moet zoeken maar een vraag beantwoorden – kan dat best wel. Alleen werd het verschil met overdag plots heel erg duidelijk: het werd pokkekoud! Dus vest, handschoenen en pinnenmuts, en jawel, 15 caches.
En de rug? Die was moe, maar deed eigenlijk niet echt pijn, gewoon de standaard zeurderigheid die er altijd is als ik moe ben.
Maar man, wat heb ik ervan genoten vandaag! Kunnen rondlopen, kunnen genieten, zon, stilte, caches, groen, vrijheid…
Dit, dit is echt vakantie voor mij.
En die laatste tien caches? Die haal ik in de komende dagen nog wel ergens.
366 – 28 december 2024 – Gontrode station
Fijn bezoek
Met al het gedoe rond mijn pa en de problemen met mijn eigen rug, ben ik momenteel niet zo heel sociaal. Al die feestdagen hoeven voor mij ook al niet, ik ben al zo gelukkig gewoon in mijn zetel met mijn boekje en mijn breiwerk, om eerlijk te zijn.
Maar wanneer een goeie vriendin, die een eindje weg woont en die ik niet zo vaak zie, voorstelt om in het passeren een koffie te komen drinken, dan zeg ik niet nee. Vooral dat “passeren” is belangrijk: ik ga haar geen uur doen rijden en een uur doen terugrijden om hier amper een uurtje te zijn, maar als ze dan toch passeren en ik de vrijheid heb om hen buiten te gooien wanneer ik daar zin in heb, dan zijn ze meer dan welkom.
En dus zaten Mireille en Arend hier op tweede kerstdag gezellig in de zetel met een koffie en de overschot van ons dessertbuffetje, en werd het een heel fijne, gezellige namiddag. Ik kan eigenlijk niet eens zeggen waarover we het hadden, we hebben gewoon over vanalles zitten kletsen, en eigenlijk nog niet eens over larp, en dat zegt veel onder larpers. Het geeft vooral ook aan dat je elkaar al zodanig lang en zodanig goed kent dat er voldoende andere gespreksstof is.
Yup.
Ook dit is voor mij vakantie.
En na twee uur heb ik ze gewoon buitengesjot, en vonden ze dat ook helemaal niet erg. Mooi mooi mooi.
366 – 27 december 2024 – wc-boodschap
Studeren
Ik ben trots op mijn studenten. Echt.
Wolf zit intussen in zijn derde jaar en heeft zijn draai wel al gevonden, denk ik. We laten hem zo veel mogelijk zijn eigen ding doen: hij staat op rond een uur of acht en gaat aan zijn bureau zitten, zelfs zonder ontbijt. In de loop van de voormiddag zien we hem dan wel verschijnen voor een koffietje, en dan zijn er de maaltijden. Soms gaat hij tussendoor sporten, en vaak zit hij bij Arwen te studeren. Dat mag, uiteraard. Hij heeft per slot van rekening al bewezen dat hij het kan. Ik ben dan ook echt trots op mijn oudste zoon, mijn burgie.
Voor Kobe is het een ander verhaal. Hij heeft nog nooit echt examens gedaan en weet dus ook niet goed waar hij aan begint. Ik herinner me mijn allereerste examens ook nog goed: ik had een stevige tweede zit en vooral een gevoel van “What the fuck was dat???”
Maar hij heeft een methode gevonden die werkt voor hem: hij studeert in groep. Hij neemt Medikinet, een vorm van Rilatine, en dat zorgt ervoor dat hij zich kan focussen. En verder zit hij in een scoutslokaal, samen met een groep van zo’n stuk of tien andere studenten. Het voordeel daarvan is de enorme sociale controle: hij kan niet zomaar gaan rondlopen of een half uur op toilet gaan zitten. En als hij zijn gsm langer dan tien minuten in zijn handen heeft, is er altijd wel iemand die suggereert om die gsm bij hem te leggen. Hij is dus wel verplicht te studeren. En wat ook helpt voor hem, is dat hij mensen ziet in de pauzes, dat hij lekker onnozel kan doen, dat hij sociaal contact heeft. Want Kobe heeft dan echt weer sociaal contact nodig, in tegenstelling tot zijn broer.
Hij is geen ochtendmens, dus hij is er meestal pas tussen negen en tien, maar neemt eten mee om daar ’s middags op te warmen, en komt dan om half zeven naar huis eten. En vrijwel elke avond gaat hij dan ook nog terug om verder te werken tot een uur of tien en dan de avond gezellig kletsend af te sluiten.
En ik, ik ben trots op mijn warhoofd. Ik denk dat hij dit jaar op één week meer studeert dan hij vorig jaar op een heel jaar heeft gedaan. Hij heeft het lastig, maar hij doet het. Allez, we kunnen het niet controleren natuurlijk, maar ik ga ervan uit dat het werkt. Ik hoop alleen zo hard dat het ook effect heeft en dat zijn examens goed zijn.
En indien dat niet zo is, dan zal het niet aan zijn inzet gelegen zijn, maar aan zijn werkwijze, zijn manier van de vakken te studeren, het inzicht in zijn examens. En heeft hij nog een tweede kans.
Maar ik zie ze hier studeren, mijn jongens, en ik ben trots. Echt waar.
366 – 26 december 2024 – kerststukje
Kerstdag
Het begon eigenlijk allemaal heel rustig, want Bart had zowat al zijn kookwerk de dag voordien al gedaan. Deze keer wilde hij effectief zelf koken: een fantastische vol-au-vent met gebraiseerde groentjes en kroketjes, en als voorgerecht een pakketje van filodeeg gevuld met brie, honing, vijg en peer. Oh, en als dessert? Een waar dessertbuffet!
Merel en ik hadden de dag voordien de tafel al gedekt: zij had ons witte tafelkleed al gestreken – ze moet het toch ooit eens leren – en we hadden Omaly’s chique servies met zilveren randje uitgehaald, de kristallen glazen en het zilveren bestek van Christofle. Ne mens moet dat toch gebruiken, als ge dat hebt, toch? Voeg er dan zilverkleurige servetten bij, en wat tweekleurige hulst en klimop uit de tuin van uw zoon zijn lief, en ge zijt er wel zowat.
En dat dessertbuffet? Bart had witte en bruine chocomousse gemaakt en gele pudding, er was rijstpap, er was iets minder goed gelukte crème pâtissière, er waren petits fours, wafeltjes, koekjes, en ik had zelf nog tiramisu gemaakt met speculaas en de brownie die Bart had gebakken, versneden en versierd in kerstboompjes, samen met Merel.
En ja, ik denk dat we allemaal wat te veel gegeten hadden. Maar Nelly kan niet echt lang meer aan tafel zitten, dus tegen vier uur waren ze hier alweer vertrokken, trokken de jongens weer naar hun studies, ging Merel richting haar kamer en begonnen Bart en ik in alle rust aan de afwas.
Maar geloof me, het was een fijne kerst. En toen was er Dr. Who, en zo hoort dat.
366 – 25 december 2024 – kerstdag
Kerstavond
Zoals elk jaar vieren we kerstavond bij de Rombauts en kerstdag bij de De Waeles.
Dit jaar was het aan Jeroen, of beter gezegd, Delphine, want zij is degene die alles regelt en al het werk doet. En dat werk, dat was in orde: prachtige tafel, veel te veel hapjes, lekker eten… Er was foie gras als voorgerecht, parelhoen als hoofdgerecht en dan twee buches als dessert, dus ja, weer eens veel te veel gegeten.
Sammy, de roste kater, deed vrolijk mee en is dus duidelijk niet bang van vreemd gezelschap.
En Delphine heeft altijd van die wreed amusante tafelversiering: kleine sterretjes en vooral ook hertjes, en die zijn machtig amusant om mee te spelen. Op den duur kreeg ik zelfs verzoekjes voor bepaalde tekeningen.
Alleen jammer dat ons pa alweer eens afwezig was. Hij stelt het van dag tot dag beter maar is echt nog niet in orde. Tsja, medicatie zou wel eens belangrijker kunnen zijn dan dat hij wil accepteren. Toch?