Geplaatst op

Zomertruitje (nr. 2)

Peggy was zo blij met haar truitje dat ze er meteen nog bestelde. Ik had het haar vorige week woensdag gegeven, en in de namiddag, aangezien Merel een probleem had met haar beugel en we dus toch nog weer in Mariakerke waren, was ik nog even naar de Zeeman geweest en had er hetzelfde katoenen garen gevonden in het grijsblauw.

Vandaag, negen dagen later, heb ik hetzelfde truitje dus op haar bureau gezet. Ha ja, ik heb weer serieus last van mijn rug en lig dus veel in de zetel, en wanneer ik lees of tv kijk, kan ik haken.

Ze was bijzonder opgetogen, en ook Fien heeft het even aangetrokken om te kijken hoe het viel.

Ik denk dat ik later gewoon een Etsy shop ga beginnen of zo…

Geplaatst op

Lectuur: Le Fantôme du Vicaire (Le Bureau des affaires occultes #2 ) van Éric Fouassier

Na deel 1 had ik gezegd dat ik zeker ook verder wilde lezen, maar dan wel eerst wat lichtere dingen, want dit leest niet zo vlot, maar wel zeer aangenaam.

Ik bedoel maar, dit is de korte inhoud die je zowat overal vindt:

Valentin Verne, inspecteur en charge du Bureau des Affaires Occultes, doit résoudre une nouvelle affaire : un médium aurait recours au spiritisme et à de mystérieux pouvoirs extralucides pour ramener à la vie de la fille de Ferdinand d’Orval, un noble très fortuné. Tables tournantes, étranges apparitions, incarnations inexplicables… Mystification ou réalité?

Des bas-fonds parisiens aux salons de la haute société, des espions de Vidocq aux troublants mystères du spiritisme, l’auteur nous entraîne dans un polar crépusculaire et addictif.

En ja, het boek zelf is dus ook zo. Inspecteur Verne krijgt een nieuwe zaak voorgeschoteld, eentje over een zeer dubieus medium die vooral geld aan het aftroggelen is van naïeve zielen. Wanneer daar ook doden bij vallen en er nog nieuwe slachtoffers dreigen, komt Verne tussen. Alleen… hij is zelf ook nog volop bezig met zijn eigen zaak, en dan meer bepaald het zoeken van zijn misbruiker, de Vicaris. Wanneer die op een bepaald moment de rollen omdraait en zelf berichten begint te sturen naar Valentin om hem in de val te lokken, kan die niet anders dan daarop ingaan. En dan gaat het mis natuurlijk…

Het blijft hetzelfde heerlijke Frans, in een heerlijk tijdskader: ik heb het nu eenmaal voor kostuumdrama’s. Het enige waar ik me aan ergerde, was het feit dat Fouassier zo blijft hameren op het onvermogen van Verne om een relatie aan te gaan. Ja, uiteraard speelt dat een rol, maar op den duur wordt het wat drammerig, we weten het ondertussen wel.

Er zijn momenteel overigens 5 boeken in de reeks: ik ga ze zeker verder lezen. Maar nu eerst nog wat fantasy en wat klassiekers en zo. En lichtere dingen.

Geplaatst op

Bijna dood

Nee, niet ik, gelukkig maar, maar wel onze Nazgûl. Hadden we 24 uur langer gewacht, was hij dood geweest.

We hadden het maandag voor het eerst opgemerkt: kleine druppeltjes in huis op de vloer, maar niet meer dan dat. Ik wilde even afwachten. Gisteren was het erger, of zoals Wolf zei: Nazgûl lekte. Hij liet overal druppels achter en allemaal liepen we achter zijn gat met keukenpapier want hij liet zelfs een spoor achter, wat niet normaal is.

Wolf belde naar de dierenarts en Ulrike zei meteen: “Dat zijn weer blaasproblemen”, tot haar grote verwondering want een paar maanden geleden zijn er urineblaassteentjes weggenomen en hij krijgt speciale voeding. We mochten hem deze morgen dus binnenbrengen. Ik moest gelukkig niet naar school en had dus tijd om hem te brengen. Een uur later kreeg ik al een berichtje: dat hij effectief een verstopte pisbuis had en dat hij ei zo na dood was geweest, maar doordat we er op tijd bij waren, is er hopelijk nog geen nierschade. Ze hadden hem meteen gesondeerd en een urinestaaltje opgestuurd naar het labo, want het is vreemd dat hij nu alweer problemen heeft. Het vermoeden is dat het nu om een ander soort kristalletjes gaat. Ik begin zo langzamerhand wel te snappen dat blaasproblemen de grootste doodsoorzaak is bij katertjes.

Soit, ’s avonds kreeg ik zowaar een heel verslag van Ulrike via berichtjes en zelfs al een fotootje van een Nazgûl die er toch wel eventjes niet goed van was.

Maar hij at en hij dronk en hij kon alweer plassen. Hij moet er nog blijven tot vrijdag voor de zekerheid, maar wellicht is er geen probleem meer.

Oef.

Geplaatst op

Imaginatio

Die laatste week les in het eerste en het tweede, die is er zo een beetje te veel aan, voor mij maar vooral voor de leerlingen. Ik ben al examens aan het afnemen in de hogere jaren, en zij hebben geen examen voor Latijn (dat verandert gelukkig volgend jaar, ze krijgen examen in het tweede, oef).

Maar je krijgt ze dus niet meer gemotiveerd, en dat snap ik. Mijn eerstes liepen ook gigantisch uiteen qua geziene leerstof, want de ene groep heb ik op dinsdag, de andere op vrijdag en er zijn massa’s vrijdagen weggevallen.

Ik heb dan in elke groep minstens nog één lesuur echt lesgegeven, en dan een kahoot met hen gespeeld over de leerstof en daarna Imaginatio. Denk Pictionary, compleet met gelamineerde kaartjes en een gekleurde dobbelsteen en al, maar dan wel met eigen categorieën: persoon/godheid, locatie/voorwerp, Latijns substantief, moeilijk. Dat laatste is dan iets dat ze zeker kennen, maar dat je je afvraagt hoe je dat moet tekenen, zoals de Senaat, of een consul.

We hebben goed gelachen en alle groepen gingen er volop voor, maar met ééntje kreeg ik de slappe lach.

Nee, dit is geen heksenhoed of The Sorting Hat uit Harry Potter of zo.

Enig idee?

Kijk eerst zelf nog eens, probeer het te raden.

En dit was dus Rome, met een prachtig getekend Italië. Ik lag compleet strijk.

Bon, educatief verantwoord spelen dus. Moet ook eens kunnen, zeker de laatste les.

Geplaatst op

Huidarts

Ons pa had al in de kliniek – dus enkele maanden geleden intussen – last van een vervelend, jeukend plekje op zijn rug dat open gegaan was en dat maar niet wilde genezen. Nu, ze hebben geen huidarts meer in het Jan Palfijn – ze vinden er geen meer, die verdienen allemaal meer in de privé – dus konden we dat daar niet laten nakijken.

Nu had hij intussen een poliepje in zijn lies, een bolletje van toch wel een centimeter doorsnee dat blijkbaar eens was beginnen bloeden wegens blijven haperen of zo. Ik had de huisarts gevraagd daar eens naar te kijken en had ook dat plekje op zijn rug vermeld. Zij schreef prompt een verwijsbrief voor de huidarts om dat plekje na te kijken, en dan konden die meteen ook dat poliepje wegnemen: die zijn daarin getraind en dat is veiliger aangezien ons pa bloedverdunners neemt.

Deze namiddag stonden we dus in Merendree, werd het poliepje vakkundig verwijderd en werden er 3 – jawel, 3 – basaalcelcarcinomen vastgesteld: dat ene plekje op zijn rug dus, maar ook een op zijn schouder en eentje in zijn hals. Op zich zijn die niet levensgevaarlijk, maar ze kunnen wel beginnen ontsteken, jeuken en knap vervelend doen.

Over anderhalve week staan we hier dus terug, zodat de plastisch chirurg ze kan wegnemen. Dat is een kleine ingreep onder plaatselijke verdoving, we kennen dat al van de vorige keer.

Maar het blijft dus wel bezigheid…