Nieuwjaren 2023, deel 2
Nieuwjaren, dat is altijd in schuifkes, aangezien ge meer dan één familie hebt. Vorige week zaten we nog bij Roeland, vandaag trokken we naar Ronse voor Barts familie. Meestal spreken we dan af rond twaalf uur, maar aangezien Kobe eerst nog een concertje moest spelen, was de afspraak maar om één uur. Deze keer niet in een of ander restaurant, maar gewoon in het restaurant van Triamant zelf: best gezellig en ook echt wel lekker. Koen was er trouwens ook op krukken: die is omver geskied en heeft op die manier zijn knie gebroken. Tsja… Wolf was niet mee: die heeft dinsdag examen en zag het niet zitten om zo veel tijd te verliezen.
Maar er waren wel nieuwjaarsbrieven, en Bo heeft de zijne dan maar voorgelezen via FaceTime, zodat Wolf kon meegenieten. Het gaf een beetje een vreemd beeld, maar de techniek staat nergens meer voor, toch?
Het eten was eigenlijk ook echt wel goed: een hapje, dan uitstekende garnaalkroketten, traag gegaarde steak met frietjes en een fijne dame blanche als dessert. Een beetje veel, maar bon.
Ik heb trouwens als cadeautje – ik ben geeneens meter, maar bon – een pracht van een kaars gekregen, met een fantastische geur. Héérlijk!
Merel kreeg, naast een envelopje, een speciaal GSM-zakje waar ze bijzonder opgetogen mee was, en de jongens elk een boxersshort van Carthartt. Ook daar waren ze allebei in hun nopjes mee.
Enfin, gezellige dag gehad dus.
365 – 15 januari 2023 – samenvatting van de dag
Dagje onder vrienden
Mireille stuurde me eerder deze week een berichtje: ze hadden afgesproken om vandaag naar Stefaan te gaan in Brugge voor koffie en dan samen iets gaan eten. Arend zou rijden en Lynn, Stefaans vriendin, zou er ook bij zijn. Of ik geen goesting had om mee te gaan? Zij zouden dan wel voor taxi spelen aangezien ik nog steeds niet mag rijden.
Zoals altijd moest het idee even rijpen in mijn geest, en gelukkig kent Mireille me al lang genoeg om te weten dat ze best nog even wachtte op een antwoord. Maar vandaag om half drie werd ik dus vakkundig opgehaald en naar Sint-Kruis-Brugge getransporteerd.
Er was koffie, er was heel lekkere taart en er waren de meest bizarre gesprekken. En later was er een aangenaam etentje met hetzelfde fijne gezelschap. Beetje vreemd, wel: het was de eerste keer dat ik daar terug was sinds Els’ dood, de maaltijd na de begrafenis hadden we daar gehouden.
Ik at weer eens veel te veel, tetterde veel te veel, en genoot intens van het feit dat ik eindelijk weer eens uit mijn kot had kunnen komen.
Dankjewel, Arend, Mireille, Stefaan, Lynn voor de fijne dag!
365 – 14 januari 2023 – fantastisch taartje!
Rugpijn
Ik ben dus duidelijk nog niet opnieuw aan het werk, zoals de orthopedist eigenlijk wel voorspeld had. Ik ben ook geen 25 meer en lang niet meer zo zot om op krukken te gaan werken.
Nu, op zich zou dat wel kunnen, ware het niet dat de school nog volop in de verbouwingen zit. Dat betekent dat er geen parkeerplaatsen zijn zodat ik een heel eind over de speelplaats moet pikkelen. Dat betekent ook dat er geen lift is, zodat ik zelf de trap op moet, tussen de leerlingen. Dat betekent ook dat de trap, die vlak naast mijn lokaal ligt, afgesloten is, zodat ik een heel eind – maar echt een heel eind – rond moet om terug naar beneden en naar de leraarszaal of naar buiten te gaan.
Ik zie dat niet zitten, en vooral mijn rug ziet dat blijkbaar niet zitten. Al sinds vorige vrijdag was die beginnen lastig doen, maar ik kon de pijn niet precies thuisbrengen. Bij actieve hernia’s loop ik scheef en kan ik niet lang zitten. De spondylo geeft een drukpijn die toch anders aanvoelt. Maar ik kon me dus vooral in mijn bed niet goed leggen: af en toe zo een gemene pijnscheut door heel mijn lijf, waardoor ik me amper durfde draaien. De huisdokter gaf me volledig gelijk en schreef me nog twee weken thuis, zodat ik nog kon zien wanneer ik toch opnieuw begon te werken.
Vandaag kon eindelijk ook mijn kinesist langs komen. Eigenlijk heb ik een vaste afspraak op woensdag, maar toen had ik helaas geen vervoer, dus die afspraak had ik afgezegd. Nu, vandaag kon Barbara, mijn nicht, me er gelukkig wél nog bij pakken. Mooi meegenomen: het was vlak voor haar middagpauze, zodat ze meteen ook hier kon blijven eten.
Ze behandelde mijn rug – die kent ze intussen door en door en ze laat ook niemand anders de complexiteit ervan behandelden – en verklaarde stellig dat het inderdaad niet mijn hernia’s waren, ook niet de spondylo, maar wel een overbelasting van het bekken door het pikkelen en manken en te veel belasting op het linkerbeen. Meteen was ik een pak gerustgesteld: de voet is allemaal goed en wel, maar de rug is echt nog een ander paar mouwen.
Bon, maandag naar de specialist en dan eens luisteren wat die zegt. Het is niet dat ik me verveel, het is dat ik mijn lessen moet inhalen en intussen mijn dutskes in de studie zitten. Tsja.
365 – 13 januari 2023 – omdat een extra kattenfoto moet kunnen en ik nog altijd thuis zit
Kokumte
Mijn auto – of mijn telefoon, wellicht – heeft echt wel fijne spraaktechnologie. In de auto bedenk ik dan ook regelmatig, terwijl ik aan het rijden ben, dat ik nog berichtjes moet rondsturen. Ik moet dan enkel maar één knop op mijn stuur in te drukken, en ik kan berichten versturen via spraaktechnologie. Antwoorden worden ook gewoon voorgelezen.
Af en toe levert dat hilarische toestanden op omdat hij toch niet alle woorden correct heeft herkend.
Maar om een of andere reden – en in het begin was dat dus niet zo – heeft het ding moeite met Kobes naam. Ik vraag dus een bericht te sturen naar Kobe De Waele, zijn naam komt ook zo op mijn scherm, maar bizar genoeg wordt het uitgesproken als Kokumte De Waele. Wij hebben daar dus al strijk mee gelegen. Geen idee vanwaar dat komt, want zoals gezegd: zijn naam staat correct op het scherm. In het Engels bestaat de naam ook, en in het Japans wordt de naam van de stad ook redelijk fonetisch uitgesproken.
Maar mocht iemand dus weten waarom Kobe verbasterd wordt tot Kokumte, hij of zij mag het me met plezier laten weten. Ik ben benieuwd!
365 – 12 januari 2023 – omdat er nooit genoeg kattenfoto’s zijn en ik hele dagen thuis zit
De eerste tekenen…
Ze zijn nog pril en ze zijn eigenlijk ook veel te vroeg, maar in dit rotweer doet het deugd om tussen de regenbuien door toch snel even naar buiten te kunnen lopen – allez ja, hupsen met de krukken – en te kijken hoe de lentebloeiers al wakker aan het worden zijn. Tulpen, narcissen, muscari en zelfs al botten in de azalea japonica praecox én de magnolia!
