Volgende stap
Weet u nog, dat ik in oktober eindelijk mezelf zover had gekregen dat ik een aanvraag tot erkenning van een handicap heb ingediend?
Een kleine maand later kreeg ik een brief waarin me gevraagd werd alle medische bewijsstukken te laten doorsturen door mijn behandelend arts.
De huisarts was ook voldoende, en dus stuurde Shari quasi mijn hele globaal medisch dossier door. Ha ja, vond ze, het kon allemaal maar meetellen. Dus niet alleen de foto’s en verslagen van mijn spondylolisthese, maar ook dat van de twee hernia’s, de beginnende artrose, het glaucoom, de neurolyse in mijn linkervoet, de operaties aan mijn linkerenkel, het hielspoor, de stembandperikelen, de maagproblemen, de whole shebang.
We zaten na afloop naar elkaar te kijken, en zijn gewoon allebei in de lach geschoten. “Goh”, merkte ze op, “gij hangt toch ook met haken en ogen aan elkaar hé!”
Enfin, intussen heb ik een week of drie geleden een nieuw bericht gekregen: dat mijn dossier in goede orde was ontvangen, en dat ik me op dinsdag 18 februari moet aanbieden bij de controlearts. Die zal dan wellicht bepalen of er ook echt iets aan de hand is.
Tsja.
Ik heb nu al zenuwen, echt waar.
366 – 29 januari 2020 – gemetste taart
Scala
Uiteraard kende ik Scala al, het beroemde meisjeskoor van de broertjes Kolacny. Bart vroeg me om mee te gaan naar het nieuwjaarsevent van de KBC in het Marriot, met optreden van Scala, en ik zei niet nee. Ik wilde ze nog wel eens zien, want op de Gentse Feesten een paar jaar geleden waren ze me tegengevallen en waren we na een kwartier of zo weggegaan.
Wel…
Ze zingen schitterend, dat moet gezegd zijn. Geen valse noot, geen enkele die net iets te vroeg of te laat is, de stemmen mooi op elkaar afgestemd… En toch, zoals Bart het stelde, toch was het saai. Dat komt door de arrangementen die eigenlijk elke keer klop hetzelfde zijn. Het programma was deze keer volledig Nederlandstalig, opgebouwd rond meisjesnamen, en er zaten echt hele mooie dingen tussen, zoals “Irene” van De Mens, of “Annelies uit Sas van Gent” van Louis Neefs. Oh, en het prachtige “Anne” van Herman Van Veen.
Maar zo goed als elk nummer begon eenstemmig, om dan open te waaieren in drie stemmen die netjes binnen de akkoorden harmoniseerden, met allemaal krek dezelfde tekst netjes op hetzelfde moment. Geen afwijkende akkoorden, geen teksten die door elkaar durfden te lopen, geen… Sorry, geen greintje originaliteit. En daardoor na verloop van tijd alleen nog meer van hetzelfde.
Ik kan me best voorstellen dat dit inderdaad inspeelt op de vox populi, maar Bart en ik zaten erbij en keken ernaar. En moesten regelmatig lachen om de teksten van de twee broers, want ja, die zijn echt wel spitant en durven inspelen op het publiek. Maar de muziek? Helaas, die liet ons warm noch koud, hoe goed het op zich ook gezongen was.
Dus nee, sorry Scala, jullie zijn niet iets voor mij. Geef me dan maar Furiosa van Steve, het meisjeskoor uit Arte Musicale. Die hun programma is net iets gedurfder, iets veelzijdiger, iets uitdagender, en daardoor zoveel boeiender. Wellicht net daarom ook niet geschikt voor een event van de KBC, maar bon.
366 – 28 januari 2020 – Mariott
Tandartsdinges
Met zijn vieren naar de tandarts, zoals tweemaal per jaar standaard gebeurt hier ten huize. Wolf had erop aangedrongen: zijn tanden zijn nu nóg niet allemaal uitgekomen, en die beugel, wel, daar wil hij eigenlijk niet te lang meer mee wachten. Ik snap dat best: anders zit hij aan ’t unief nog met zijn beugel.
Enfin, niemand had gaatjes, en bij Merel heeft ze een melktand getrokken die geklemd zat tussen de andere tanden, maar die al lang los zat en daarom zelfs wat pijn deed. Merel was er niet gerust in, maar al bij al leverde het geen enkel probleem op.
Bij mij is er wat tandsteen verwijderd, bij Wolf zijn er twee groefjes gedicht en heeft ze voor de zekerheid nog een fotootje getrokken van die tanden die maar niet willen doorkomen.
En ik betaalde maar liefst 235 euro. We gaan wel 225 euro terugkrijgen, gelukkig maar. Lang leve de ziekteverzekering. Ugh. En we zijn weer goed voor een half jaar.
366 – 27 januari 2020 – Aurora naast ons huis
Geocachen met pa
De geocaches hier in de buurt beginnen een beetje op te raken. Ik ga al graag eens geocachen met ons pa op zondag, kwestie dat hij wat van de broodnodige beweging heeft die zijn dokters hem zo hard aanraden. Aan de andere kant versta ik hem ook wel: hij loopt niet graag alleen rond want hij zou kunnen vallen. Maar daar heeft hij natuurlijk wel zijn valalarm voor, waarmee hij ons kan bellen. En mocht hij te voet naar de winkel gaan: hij woont echt in Zomergem dorp waar er altijd mensen passeren die hem zouden helpen. Maar eigenlijk is hij gewoon te trots: hij heeft een stok en een winkelkarretje, maar hij zegt dat hij zich dan oud zou voelen mocht hij dat gebruiken. Dan maar liever echt oud zijn, blijkbaar, door geen beweging te hebben. En wat moet ik dan zeggen, met mijn rollator? Tsja…
Enfin, er lagen nog twee geocaches min of meer op de baan tussen zijn en mijn huis, net over Durmenbrug, op het Eiland. Op de kaart zagen dat er deftige banen uit – lees: asfaltwegje voor boerengebruik – maar in de praktijk bleken dat aardewegen te zijn voor tractoren. Goh ja… De zon scheen wel niet meer, maar we waren beiden goed ingepakt – ons pa met een nieuwe sjaal – en het viel al bij al nog wel mee.
Eén wandelingetje was echter voldoende, vonden we, door het oneffen terrein vorderden we maar traag, dus de tweede van de reeks is voor de volgende keer. Maar allebei hebben we er alweer van genoten.
366 – 26 januari 2020 – Vlaamser dan dit wordt het niet
Kattengedrag
Kijk, iets dat ik me al lang afvraag: wat hebben katten toch als je op het toilet zit?
Wij hebben hier twee katten in huis, Gandalf en Saruman, en die zitten meestal gewoon beneden in de woonkamer. Ze mogen overdag ook boven slapen, maar niet ’s avonds: ik wil niet dat ze bij iemand in bed kruipen als die ligt te slapen, en ook niet dat ze dan plots komen miauwen om buiten gelaten te worden.
De toiletten zijn wel beide in de traphal, en als ik naar het toilet durf gaan terwijl een van de katten ergens boven zit, komen die steevast aan mijn deur staan miauwen tot ik ze binnenlaat in het toilet, en dan moeten ze per se knuffels en aaitjes krijgen. In het fucking toilet. Allez zeg…
Iemand een uitleg daarvoor? Want ik vermoed dat het wel een ding is, toch?