Geplaatst op

Onderweg naar het mooie Saleich

Ik heb me een paar weken geleden op den bots ingeschreven voor een fotografievakantie in het zuiden van Frankrijk, meer bepaald in Saleich aan de voet van de Pyreneeën, gegeven door Monica Monté, een vriendin van vroeger. Ik had het zien passeren op haar Facebook en dacht: waarom ook niet? Dan leer ik eindelijk eens deftig om te gaan met mijn camera in plaats van alles op full automatic  te trekken. De kinderen moedigden me aan, en dus schreef ik me in en reserveerde de TGV tot aan Toulouse, waar Monica me dan wel ging komen oppikken. Ik bleek uiteindelijk de enige kandidate te zijn, maar bon, ze vond het niet erg want het was toch sowieso bij vriendinnen, The Sisters of Saleich.

Ik zag alleen op tegen de reis, en terecht, zo bleek alweer. Het begon nochtans schitterend, ik ben echt met mijn gat in de boter gevallen. Bart en Merel zwaaiden me iets voor half tien uit op het perron van Gent-Sint-Pieters, en in Brussel-Zuid droeg een vriendelijke jongeman mijn koffer op het perron. Rollen is geen probleem, maar de opstap in de TGV is vrij hoog, en dus wachtte ik even aan de ingang op iemand van de treinbegeleiders. Twee dames die net kwamen aanwandelen, boden aan om hem in de trein te zetten, en voilà, ook dat was geregeld. Bij het uitstappen in Parijs kwamen diezelfde dames een handje helpen, en pas toen zag ik dat een van hen een mondmasker aan had van Cadzandië, de locatie van Björn van Ideekids. “Moh”, zei de dame in kwestie, “hoe ken jij Björn?’ Na een korte uitleg zei ze: “Maar ik ben zijn vrouw!” Waarop ik in de lach schoot, want ik had Veronique helemaal niet herkend en zij mij niet. Enfin, zij was met vier vriendinnen onderweg naar Angoulême en had een taxi aangevraagd voor vijf naar Paris Montparnasse. Waar ik dus ook nog bij kon. We hebben zelfs ook samen gegeten in de buurt van het station en het was echt wel gezellig en gemoedelijk, en vooral totaal onverwacht.

Bon, ze hielpen me nog het station in en ik nam de volgende TGV naar Toulouse, vier uur en een kwart. Blijkbaar is er zelfs een limiet aan wat mijn lijf accepteert aan treinen, want het laatste half uur begon ik echt wel misselijk te worden, blergh.

Gelukkig  stond Monica me kwart over zes op te wachten in een snikheet – 35 graden – Toulouse, want Saleich ligt nog een klein uur per auto verder richting de Pyreneeën. Ik denk niet dat ik vijf zinnen gezegd heb tijdens dat uur, het ging echt niet. En toen ze de oprit opdraaide, ben ik de auto uitgesprongen en heb prompt overgegeven in de berm. Eurgh.

Maar ik voelde me meteen een pak beter, kon even gaan liggen, en het warme welkom van The Sisters of Saleich – Carmen, haar zus Muriel (twee Vlamingen) en Muriels vrouw Eve (een Française) – maakte veel goed. En het avondeten ook natuurlijk, buiten op het overdekte terras in de ruime tuin. En toen ze ook nog vroegen naar het fenomeen LARP was het hek helemaal van de dam.

Ik denk, nee, ik ben er eigenlijk zeker van dat het hier goed zal zijn, in dit ruime, fijne, koele huis. Het bed is alvast prima!

Geplaatst op

Geocaching in Sint-Kruis-Winkel, deel twee

Aangezien we vorige week niet alle caches van dat ene rondje in Sint-Kruis-Winkel hadden gevonden, togen ons pa en ik vandaag weer naar ginder om de resterende drie te gaan zoeken. Enfin, degene die we de vorige keer niet hadden gevonden en nog twee andere.

Deze keer was het ook iets minder ver: ik wou het ons pa geen tweede keer aandoen ^^

De eerste cache ontraadselden we deze keer vlotjes, bij de tweede simpele oppikker zaten twee dames, en daar hebben we toch eerst tien minuten mee moeten kletsen voor ze verder fietsten en wij de cache konden te voorschijn halen. Maar wel een prachtig uitzicht.

Cache nummer drie kregen we helaas niet open en we wilden niks forceren… Maar al bij al was het andermaal een zeer mooie wandeling en waren we nog meer dan op tijd thuis, want ik moet nog al mijn spullen bijeen zoeken voor ik morgen naar het uiterste zuiden van Frankrijk trek.

Geplaatst op

Boiler

Toen Patrick dinsdag de vloer kwam leggen in de garage, vroeg ik hem om ook eens te kijken wat er zo drupte. Dat plekje had altijd wel al een paar druppeltjes, maar nu was het erger geworden.

Patrick klom op een laddertje en kwam er met een zeer bezorgd gezicht weer af. Blijkbaar was het onze boiler die aan het lekken was, al een tijdje, en nu was het erger geworden doordat we eindelijk een deftige waterdruk hebben. Bij nadere inspectie bleek zelfs de hele achternaad doorgeroest te zijn en op bepaalde plekken zelfs een centimeter open te staan. ’t Is niet alsof hij nog deze week de geest ging geven, maar het was een kwestie van tijd voordat hij effectief opensprong en de hele garage onder water zette.

Hmm. Patrick, de Patrick zijnde, bestelde meteen een nieuwe en verklaarde dat hij die zaterdag al kon komen plaatsen met Willy. Deze voormiddag kreeg ik een telefoontje: of ze deze namiddag al mochten komen. Euh ja zeker?

En dus waren die twee man hier al ijverig bezig, haalden ze de oude boiler eraf, en verklaarden dat het ding ongelofelijk zwaar woog, veel zwaarder dan normaal, en dat hij dus vol kalk zou moeten zitten. En die naad? Die was effectief de moeite.

Een paar uur later hing de nieuwe al op zijn plaats. Er zou nu dus meer warm water moeten zijn – die kalk nam nogal wat plaats in – en onze elektriciteitsrekening zou stevig naar beneden moeten gaan met de nieuwe boiler.

Extra kosten allemaal, maar ’t is ook wel de moeite. Nu nog een nieuwe waterontkalker, en we zijn er.

Geplaatst op

Ne Patrick

Ik wens iedereen uit de grond van mijn hart ne Patrick toe. Patrick is namelijk een crème van een klusjesman uit Aalst. We hadden hier in huis al een tijdje een hoop klusjes die ik zelf niet meer kan – lang leve de kapotte rug – en die dus maar niet opgelost geraakten.

Nu heeft Bart dus een klusjesman gevonden, na een heuse zoektocht, en het is een verademing. Patrick is vooral een bijzonder praktisch iemand die voor alles een oplossing zoekt en die echt ook wel van alle markten – mérten – thuis is.

Hij was hier al eerder geweest met ons waterprobleem, had al een put uitgegraven en het probleem van de watertoevoer opgelost, en verder zowat alle klusjes uitgevoerd.

Voor het eerst sinds we hier wonen – en dat is 23 jaar – hebben we nu toiletdeuren die sluiten. Als in: met klinken die werken en een slot dat dichtvalt. Echt. En sleept de deur naar de berging niet meer, hangt de afgebroken kastdeur weer op zijn plaats, hangen de klinken vast, zijn de kapotte ventilatortjes in de WC’s weggehaald, is er een afdichtlatje tussen vloer en laminaat in mijn naaikamer, zit het buitenstopcontact weer vast, en vooral: is de schuifdeur naar de berging gerepareerd, zodat ze weer open kan en vooral ook dicht blijft. Vooral dat laatste is iets waar we ongelofelijk veel deugd van hebben.

Ook de put in de garage is intussen dicht en alweer helemaal betegeld – ik had nog overschot van de originele tegels op zolder, geërfd van de vorige eigenaars – en ook het ontbrekende tegeltje rond het afloopputje, dat de aannemer bij de verbouwingen nooit had afgewerkt, is nu perfect effen.

Volgende week komt hij terug om al de rest op te lossen.

Echt. Ik wens iedereen een Patrick toe. Van ganser harte.

Geplaatst op

Conversationes

Hij: “Ravioli in blik, dat blijft goed.”
Ik: “Oh ja? Ook als dat al van 2014 of zo is?”
HIj: “Ravioli is bedoeld om post-nucleair de kakkerlakken te voeden.”
Ik: “Ik ben wel geen kakkerlak he”
Hij: “Meh… Nu misschien nog niet, maar post-nucleair?”
En maar beweren dat hij me graag ziet…

#coronaliefde #24jaargetrouwd

———————–

Hij: we gaan het wel op het gemak doen, hé, in Bordeaux.
Ik: maar ja schat, ik ben ook geen spring chicken meer
Hij: spring inderdaad niet meer…

———————–

Hij: “Schat, weet gij de snelheid van een éclairke?”
Ik: “Huh?”
Hij: “Kijk naar die reclame: le TGV: la France à la vitesse d’un éclair”
Badum tsss. Mijn echtgenoot, dames en heren.

———————–
Hij: Grieks? Die naamvallen, tot daar. Die dualis en die optatief? Allez ja dan. Maar bij dat actieve passief ben ik afgehaakt. Serieus zeg!
Na al die jaren is hij nog steeds verontwaardigd.
Ik lag strijk.

#taalnerd #classici

———————–

Hij: Ooit open ik een kaaswinkel onder de naam “Een goe kazeke”.
*denkt even na*
En daarnaast dan een winkel – maar stiekem zijn die twee verbonden – “Een goe vlezeke”.
Ik: En dan kan ik misschien daarnaast een winkel openen “En een goe taartje is ook niet slecht”
Hij: Maar nee, bij u moet dat gewoon zijn “Als er maar suiker in zit”
#24jaargetrouwd #echtelijkeconversaties