Geplaatst op

Ducks on Tour

Het was alweer even geleden, en het weer viel vandaag best mee, dus reden ons pa, Merel en ik deze namiddag naar Destelbergen om er een paar losse caches én een rondje Ducks on Tour mee te pakken. Het doet ons pa deugd om te wandelen, hij doet dat veel te weinig en het zou nochtans moeten, volgens de dokter. Tsja.

Vandaag dus wel, en we genoten er alle drie best wel van. De wandeling ligt eigenlijk rond een meertje, maar daar zagen we helaas weinig van. Niet dat dat zo erg was: we genoten meer van het zoeken en van het babbelen, om eerlijk te zijn.

En eindelijk hadden we ook de Rondje Vlaanderen cache van Destelbergen te pakken: we stonden er nu al voor de derde keer :-p

Geplaatst op

Fotoshoot

Plots kwam Merel beneden, helemaal in haar nopjes: ze had in haar kast nog een jurk gevonden die ze gekregen had van Véronique. Een prinsessenjurk, maar dan niet de Disneyversie, maar een “echte”. Meteen had ze haar haar gekamd, bloemetjes erin gestoken, en vroeg ze om een foto te maken.

We hebben er meteen een fotoshoot van gemaakt, buiten in de tuin. Ze is toch wel fotogeniek, die dochter van mij.

Geplaatst op

Lasagne van courgetterolletjes

Ik ga proberen om dit jaar op donderdagavond zelf te koken. Wolf eet sinds dit jaar buiten school – omdat al zijn vrienden dat ook doen – en eet dus doorgaans ’s middags een broodje. Kobe eet wel nog warm en Merel, tsja, die eet warm, maar haar vriendinnen eten boterhammen en dan wil ze graag ook een keertje bij hen zitten.
Op maandag en dinsdag kan Wolf nog een maaltijd krijgen van de zaterdag en de zondag, Bart maakt extra porties. Op woensdag kook ik zelf, en op donderdag ga ik dus ook proberen te koken, zodat Wolf dan ook op vrijdag nog iets warms te eten heeft. ’t Is allemaal een kwestie van planning.

Ik had nog twee courgettes in de ijskast liggen van Marc, en die mochten stilaan op. Ik ben even gaan zoeken en kwam uit op een soortement lasagne met courgettebladen in plaats van pasta. Allez ja, ’t zijn rolletjes, maar dat maakt niet uit.

Een aanrader, wel eventjes werk, maar zeer lekker bevonden. Ik geef het recept hier even mee, voor vier personen.

Voor het gehakt:
500 gr gehakt
1 ei
2 teentjes look, geperst
250 gr ricotta
1 handje basilicumblaadjes
Voor de lasagne:
2 courgettes
2 blikken tomatenblokjes
1 el oregano
2 teentjes look, geperst
100 gr gemalen kaas
2 el geraspte Parmezaanse kaas
peper
zout

Bereiden:

Neem een grote kom en meng daarin het gehakt met het ei, de teentjes look, de ricotta en de basilicumblaadjes.

Snijd met een dunschiller dunne sliertjes van de courgettes.

Leg twee sliertjes naast mekaar en leg er een lepeltje van het gehaktmengsel op. Maak er nu rolletjes van.

Neem een grote ovenschaal. Giet er de tomatenblokjes in en breng deze op smaak met peper, zout, oregano en look.  Schik er de courgetterolletjes in en bedek met een laagje gemalen kaas en geraspte Parmezaanse kaas.

Plaats de schotel gedurende 40 minuten in een voorverwarmde oven van 180 graden.

Geplaatst op

Lectuur: “Little Women” van Louisa May Alcott

Ik ben aan het afwisselen, qua lectuur, tussen fantasy, scifi en de klassiekers van de apocriefe BBC-lectuurlijst.

Het volgende boek werd dus “Little Women” van Alcott, een boek waar ik eigenlijk nog nooit van gehoord had. Het is intussen verschillende keren verfilmd, soms zelfs in moderne settings. Tsja…

Ik moet eerlijk toegeven: het lag me niet zo, en tegelijk wilde ik toch steeds verder lezen. Hoezo? Wel, het boek valt onder “didactische roman”, een boek dat dus een morele les wil meegeven, en dat laatste ligt er nogal dik op, vond ik. Voortdurend zijn er verwijzingen naar de bijbel en hoe jonge meisjes eigenlijk hun leven zouden moeten leiden, geduldig en ijverig zijn, bescheiden, lief, dat soort dingen… Aan de andere kant mogen de personages ook ambitieus zijn, non-conformistisch, een eigen persoonlijkheid ontwikkelen…

Afbeeldingsresultaat voor little women book

Het gaat dus over een gezin van vier dochters met de moeder, terwijl vader het grootste deel van de tijd nog in de oorlog zit. Ze zijn niet bepaald rijk, maar maken er het beste van en zijn duidelijk welopgevoed, met de juiste connecties in de hogere kringen. De morele waarschuwingen zitten in het verhaal verweven, en toch, toch… Toch leef je mee met de vier meisjes, hun wel en wee, hun kleine besognes en grote ambities, hun verdriet, hun verliefdheden… Het verhaal is geschreven in de tijd van lange jurken, hoge hoeden, lange reizen doorheen Europa, soirées en theekransjes, in een welstellend Amerika, en ook dat laatste is verfrissend: de Amerikaanse opvattingen zijn behoorlijk anders dan die van pakweg Engeland of Frankrijk.

Vond ik het een goed boek? Goh, ik weet het eigenlijk niet. Ja en nee. Het morele gezaag werkte soms danig op mijn zenuwen, maar het verhaal zelf is eigenlijk gewoon heerlijk, meeslepend en bijzonder echt. Het zorgt dus ook tijdens het lezen zelf voor die tweespalt, en dat maakt het niet altijd makkelijk.

Geplaatst op

De Dampoort Express

Vandaag zat ik weer de hele namiddag in Brussel voor het Certaminacomité. ’t Is een bezigheid als een ander, maar ik vind het eigenlijk wel zeer fijn om te doen, ook al doe ik er eigenlijk niet zo heel erg veel.

Natuurlijk moet ik dan wel de trein nemen. Voor het gemak rij ik altijd naar Gent Dampoort: het is een eindje naar Sint-Pieters en je kan er ook voor geen meter parkeren. En die ondergrondse garage daar is knudde… Enfin, als het kan neem ik de fiets, maar zo ’s morgens vroeg in de halve regen, nee bedankt.

Ik moet dan doorgaans naar Sint-Pieters sporen en overstappen op een trein naar Brussel. Tot mijn grote verbazing was er nu ook een trein die een zeer bizar traject aflegt, via Melle, Merelbeke en Gentbrugge. Blijkbaar wordt dat onder vaste pendelaars de Dampoort Express genoemd, en eigenlijk is dat best wel gemakkelijk.

Hij rijdt maar twee keer op een dag, zo blijkt, een keertje ’s morgens en een keertje ’s avonds. Maar wat een gemak, zeg! En lekker rustig.

Ben ik blij dat ik niet alle dagen naar Brussel moet…