Geplaatst op

Even minder druk

Ik schreef een goeie tien dagen geleden dat het nog de moeite ging worden, die komende dagen. Awel, het valt al bij al nog mee, vind ik.

De klassenraden waren goed te doen, en de avond voor de OpenSchoolDag heb ik een quiz niet mee gedaan: ons team had het me wel gevraagd, maar ik wist dat het geen goed idee ging zijn.

De OpenSchoolDag zelf heeft me dood gedaan, maar ’s avonds en de zondag heb ik zo goed als geen poot verzet, zodat ik blijkbaar toch redelijk gerecupereerd was de volgende dag. Jammer van de CITO, maar die heb ik wijselijk voorbij laten gaan.

Het oudercontact was druk, maar deze keer maar twee uur, zodat ook dat al bij al meeviel, vooral met voldoende rust tussen.

Yup. Ik heb intussen geleerd wat mijn lijf aankan en wat niet, en hoe ik het beste mijn krachten spaar en terugwin. Oef. Ja, soms ga ik er nog los over, maar dat is dan meestal omdat ik niet veel keus heb.

Maar geloof me, ik ben verdomd blij dat het dinsdag is intussen en dat de komende dagen een pak rustiger zijn.

Geplaatst op

Lectuur: “The Sea of Monsters (Percy Jackson and the Olympians #2)” van Rick Riordan

Eentje is geentje, en dus las ik ook boek twee van Percy Jackson, zoals Merel het ook graag had.

Percy is intussen goed ingeburgerd in Kamp Halfbloed, maar dan blijken de grenzen precies niet meer bestand tegen de invallen van monsters. De beschermende boom van Thalia is vergiftigd, en het enige dat daartegen zou helpen, is het fameuze Gulden Vlies. Percy trekt er dus op uit met Annabeth en zijn halfbroer Tyson, waarbij ze meteen ook Grover moeten redden van de Cycloop. En dan gebeurt er ook nog een en ander compleet onverwachts…

Opnieuw is dit geen hoogstaande lectuur, maar die ambitie heeft dit boek absoluut niet: het is gewoon puur amusement. Percy blijft een puber met alle puberproblemen van dien, maar tegelijk ook die halfgod die toch maar weer – een deel van – de wereld moet redden.

Blijft een zeer, zeer fijn tussendoortje.

Geplaatst op

Aangereden

Vorige donderdag is Merel aangereden door een auto. Geen paniek, ze heeft niks, alleen haar fiets is gekreukeld.

Ik kreeg dus vijf voor acht telefoon van een huilende Merel: dat ze was gevallen, vlak voor de oversteek aan de tramlijn richting Lieze, en of we haar konden komen halen. Ik was nog niet aangekleed, maar Bart sprong in zijn auto en reed naar haar toe. En bleef toen toch redelijk lang weg. Hmm.

Bleek dat hij verzekeringspapieren had ingevuld, want wat was er gebeurd? Ze stond stil op het einde van de Vroonstallestraat, klaar om over te steken naar de Lange Velden. Een auto stopt en laat de fietser voor haar passeren, en dus steekt zij mee over. Blijkt dat de chauffeur haar dus niet gezien had door de laaghangende ochtendzon: hij zet aan en heeft haar vol mee, gelukkig niet snel. Een dame had dat zien gebeuren en heeft haar binnen genomen en haar een glas water gegeven, want ze stond te trillen op haar benen. Ook de chauffeur, een man van eind de dertig, zoiets, was zich doodverschoten en stond mee te trillen. Merel was compleet van slag en begon hartverscheurend te huilen zodra ze hier thuis in mijn armen kwam. Ze vond het vooral doodeng, zo aangereden worden. Gelukkig heeft ze niks, behalve dan een kneuzing op haar bil waar de bumper van de auto haar mee had.

De fiets is wel behoorlijk verbogen, maar dat wordt uiteraard betaald door de chauffeur. Die heeft ook uit bezorgdheid al een paar keer een berichtje gestuurd om te vragen hoe het met haar is. Fijne man, stom ongeluk.

Ik heb haar de rest van de dag thuis gelaten, in de zetel, onder een dekentje, met een pizza als troosteten. Eerst ging ze nog meegaan met mij tegen tien uur, maar dat hoefde eigenlijk niet, ze was ook nog te veel haar kluts kwijt.

Ach ja. Zoals ze zelf zei: ze kan dit ook weer afstrepen op haar bucket list.

Geplaatst op

OpenSchoolDag 2024

En ja hoor, ook dit jaar was er onze OpenSchoolDag. Lucie en ik zijn gisteren begonnen om kwart over één om het lokaal aan te pakken: stoelen eruit, tafels schikken, even de poetsvrouw laten passeren, en dan beginnen aankleden: stapels en tonnen materiaal uit de auto’s, de verschillende lokalen waar we kasten hebben, en heel veel dingen ook ophangen. Om half vier is daar ook nog Sam bij gekomen om te helpen, samen met een aantal zeer bereidwillige leerlingen. Tegen kwart na vier ben ik doorgegaan omdat ik met Merel naar de dokter moest, maar toen waren ze nog niet helemaal klaar.

Is dat allemaal wel nodig, hoor ik u denken? Goh, eigenlijk wel, ja. De andere collega’s, zoals bijvoorbeeld Frans of wiskunde, moeten minder moeite doen omdat die leerlingen die vakken sowieso hebben, maar wij zijn een keuzevak. En ons eerste jaar heeft uiteraard een impact op de rest van de jaren: we moeten zo veel mogelijk twijfelaars zien binnen te halen. En dus is ons lokaal volledig versierd, bakt Sam samen met leerlingen Romeinse balletjes en maakt hij dipsausjes, doet Lucie gigantisch veel uitleg en ga ik de leerlingen die zich willen verkleden, begeleiden en schenk ik mede. Allez ja, dat was dit jaar wel wat minder, dankzij Post NL. Ook mijn eigen schuld: ik was compleet vergeten de mede te bestellen, maar Tom heeft die de dinsdag op de post gedaan. Normaal gezien zou die dan op woensdag al moeten toekomen, maar nope, zelfs op vrijdag was er nog geen mede te bespeuren. Ik had nog een fles of twee thuis staan en heb die dan maar geschonken, maar helaas dus niet alcoholvrij. Ach ja, die mede zet ik dan wel in de kast voor volgend jaar, zeker?

Er was ook een heel pak leerlingen die meewerkten: balletjes maken en bakken, sausjes maken, rondlopen in Romeinse kledij en uitleg geven. Ja, want ouders stellen de uitleg van leerlingen ook bijzonder op prijs, vooral omdat wij hen niet briefen, maar hen gewoon eerlijk hun mening laten verkondigen. Dat werkt sowieso het best.

Het fantastische was dat er om 16.00 uur een hoop leerlingen opdaagden: niet alleen Latinisten, ook anderen die weten dat wij heel veel opruimwerk hebben en tegen dan ook alle drie pompaf zijn. Resultaat: tegen half vijf was alles opgeruimd en was de klas weer helemaal gebruiksklaar, met alle gerief in de juiste lokalen en auto’s en alle tafels en stoelen weer op hun plaats.

Nog eens dikke dikke merci aan alle leerlingen die zo enthousiast hebben meegewerkt: jullie maken het verschil!

Geplaatst op

Controle bij de dermatoloog

Vandaag zaten Merel en ik nog eens bij de dermatoloog: een controle was nodig omdat ze die zwaardere medicatie kreeg, en die kan belastend zijn voor de lever. Maar het bloedonderzoek was helemaal geruststellend, zodat ze die medicatie mag blijven nemen.

En werkt die? Hell yeah! Zoals beloofd is Merel intussen zo goed als acnévrij: er zijn hier en daar nog plekjes van vroegere puistjes die moeten verdwijnen, en heel af en toe steekt er nog eentje de kop op, maar verder heeft ze intussen een babyvelletje.

Alleen zijn haar lippen gigantisch droog. Als in: als ze ze niet voortdurend insmeert met een speciale lippencrème, hangen de vellen erbij. Zelfs een gewone sensitieve lippenbalsem helpt eigenlijk niet. Maar een heel fijn neveneffect is dat haar haar ook niet meer vet wordt. Ze was het nu één keer per week, en dan gewoon omdat het ‘vuil’ is, niet omdat het vettig is. Heerlijk.

Maar bon, haar huidje is nu weer in orde. Aan haar tanden wordt gewerkt. Het komt nog helemaal goed :-p