Geplaatst op

Lectuur: “Cult Classic” (Eric Carter #9) van Stephen Blackmoore

Met dit laatste, en ook echt uitstekende deel – op Goodreads krijgt hij 4.5/5 – sluit de saga rond Eric Carter af, en ik vind het wel jammer, ja. Aan de andere kant: je kan het ook blijven uitmelken tot het helemaal bij het haar getrokken blijkt.

Objectief gezien is het dat nu al, maar op een of andere vreemde manier lijkt alles toch nog steeds logisch en aannemelijk. Carter moet een fout uit zijn verleden, de creatie van een zeer machtig Orakel, zien recht te zetten. Jammer genoeg loopt gans Los Angeles in de soep en verschijnen gebouwen en stukken grond uit andere tijden en/of realiteiten. En uiteraard stoppen ook Carters persoonlijke problemen niet, zodat hij zijn eigen cynische zelf kan zijn.

Lijkt dit allemaal nogal vreemd, dan zit het toch nog steeds knap in elkaar verweven en komen dingen uit de eerste boeken toch weer naar boven. Zoals gezegd klopt alles nog steeds, al ga ik nu absoluut niet zo ver dat ik begin te zoeken naar losse eindjes en onverenigbaarheden, daarvoor is dit net iets te pulpy lectuur. Maar ik vond het zeer vermakelijk en ga op zoek naar een volgende reeks zoals dit.

Geplaatst op

Nieuwe cachekes

Ik moest vandaag op het eiland Malem zijn om er een reeks kunstbloemen voor mijn lokaal op te halen, en nam in dit prachtige weer uiteraard de fiets. Ik wilde meteen nog enkele extra caches wegsteken, kwestie van mijn rondje vol te maken.

Ik repareerde ook meteen enkele die als beschadigd of nat waren doorgegeven, keek er enkele na, en genoot vooral met volle teugen van de fietstocht.

Omdat er al een sluizencache van mij zit aan het Rabot, moest ik dat een beetje zien te ontwijken. Er zijn dus nieuwe caches bijgekomen aan de Begijnhofkerk, in de buurt van de Sint-Antoniusbrug en de doorgang naar ’t Prinsenhof, eentje in Park Voortman en eentje aan een mij onbekend parkje aan de Maria Gorettikerk.

Nu maar hopen dat ze allemaal goedgekeurd worden en ook nog even blijven zitten. Dat weet je dus nooit…

Geplaatst op

Update over het appartement

Ik krijg regelmatig de vraag hoe het nu zit met het appartement.

Wel, sinds het begin van het tweede semester wonen de jongens er op kot. Nee, het is nog lang niet in orde: eerst en vooral moet ik een elektricien zien te vinden, en met Bart afspreken welk type spots we willen in de keuken en boven de zetel. Dan moet er nog geschilderd worden, maar dat gaan we voorlopig niet laten doen door een schilder, dat kunnen de jongens zelf doen deze zomer. Later kan een echte schilder eventuele kleine foutjes nog wegwerken.

Er moet vooral eerst nog verduistering komen in de kamers. We gingen dat eerst zelf doen, maar dat komt er duidelijk niet van, ik zal dus best iemand inhuren, vermoed ik. Dan is het meteen ook goed en grondig gedaan naar de toekomst toe.
De vaatwas is intussen in orde gezet – daar was iets mis mee bij oplevering – maar de sensoren voor de lichten in de gang en berging zijn er nog steeds niet. Zucht.

En verder raakt het beetje bij beetje bemeubeld. Het grootste verschil zullen inderdaad nog de lichten en het schilderwerk zijn…

Soit, ik nam nog even een filmpje. Met audiocommentaar.

Het is al veel makkelijker om al het potentieel te zien, denk ik dan.

Geplaatst op

Lectuur: “Hate Machine” (Eric Carter #8) van Stephen Blackmoore

Aangezien de vorige geëindigd was op een joekel van een cliffhanger, kan het natuurlijk niet anders dan dat dit verhaal gewoon naadloos verder loopt.

Toch verwijdert het zich enigszins van de plot van de vorige, in die zin dat het niet meer gaat om die vete tussen de machtige magische families, maar om het proberen oplossen van een van de gevolgen daarvan, waarmee Carter ook persoonlijk getroffen wordt. En laat die oplossing nu liggen bij een behoorlijke fout uit zijn verleden, een fout die hij nu probeert recht te trekken maar die grandioos meer fout kan gaan. En de dood van hemzelf, zijn geliefden en, welja, de wereld tot gevolg kan hebben. Want als je iets doet, moet je het meteen goed doen, toch?

Het verhaal blijft echt goed in elkaar zitten, het zware cynisme van Carter kan af en toe wat wrevel opwekken, maar binnen zijn genre blijven dit steengoeie boeken. Nog eentje, en dan is het gedaan. Meh.

Geplaatst op

Geveld

Ik was al de hele vorige week aan het niezen en snuffelen, maar dat lag voornamelijk aan mijn allergie-die-geen-allergie-is. Maar gisteren ging het weer compleet fout, op een andere manier dan.

In de loop van de namiddag, na school, begon ik me mottig te voelen. Misselijk, hoofdpijn, buikkrampen, wat draaierig… Ik wilde de Masks niet afzeggen omdat de heren op me rekenden en ik dat ook echt wel graag doe, maar ik heb er nauwelijks iets gegeten – Geraard had nochtans paaseitjes voorzien, van die lekkere – en achteraf bleek dat de heren vonden dat ik echt wel stilletjes was voor mijn doen. Mij was dat niet opgevallen, maar bon.

Ik ging gisterenavond dan ook meteen slapen, met het idee dat het wel beter ging zijn, maar ook met het gevoel dat ik elk moment ging moeten overgeven.

Deze ochtend werd ik wakker zonder hoofdpijn, en ik dacht dat het wel oké was. Tot ik de trap afging en de misselijkheid meteen weer vollen bak kwam opzetten. En ik ook nog eens richting toilet mocht spurten wegens darmkronkels. Hmm. Ik belde naar school, gaf werk door voor de derdes en liet mijn zesdes zowaar naar huis gaan, terwijl ze eigenlijk een herhalingstoets hadden die ik perfect in de studie kon laten doorgaan en die ik klaarliggen had. Zegt genoeg over hoe ik me voelde…

Ik ben in mijn zetel onder mijn donsdeken gekropen en heb niet veel meer bewogen. Ugh.

Tegen ’s avonds voelde ik me wel een heel pak beter, en ik denk dat het morgen wel weer over zal zijn. Zo’n typische eendagsbuikgriep dus. Maar mens, ge kunt daar dus serieus slecht van zijn.