Geplaatst op

Oudejaarsavond

Voor het eerst in jaren vierden we nog eens écht oudejaarsavond. Vorige jaren bleven we gezellig thuis met de kinderen, aten massa’s hapjes en keken films. Dit jaar had Gwen mij en Sofie een berichtje gestuurd: of we geen zin hadden om af te komen met de kinderen.

We zeiden uiteraard geen nee, en wij zorgden voor de hapjes en het dessert, Gwen maakte het hoofdgerecht, en Sofie had soep, taart en drank mee. Allemaal dik in orde dus!

Tegen zeven uur waren we bij hen, en het werd een zeer gezellige avond. Hapjes met hopen en kilo’s, dankzij mijn allerliefste echtgenoot. Hij doet dat graag, en mijn rug deed weer eens moeilijk. Intussen heb ik het verschil leren kennen tussen “Ga liggen en BLIJF!”  en “Kom van uw luie kont en beweeg ne keer een beetje!”

Dit was het laatste, en dus nam ik in de namiddag nog de fiets richting Gent om er een oudejaarscacheke op te pikken aan de Sint-Salvatorkerk. En dan ben ik maar verder gefietst tot aan Sint-Jacobs om er in de Italiaanse winkel een cadeautje voor Gwen te halen, en dan via de Reke (en mijn cache die daar ligt) terug naar huis.

In totaal zo’n tien kilometer op de elektrische fiets dus, en het deed behoorlijk veel deugd: de rug deed het weer. Gevoelig, dat wel, maar in orde.

Bart had intussen zowel hapjes als dessert gemaakt, en beide werden zeer gesmaakt, net zoals de soep die Sofie had gemaakt, en de hertenstoofpot met gevulde appeltjes en een zeer lekker soort kroketachtige dingen.

Tussen dessert en taart schoot het ons plots te binnen: het vuurwerk! We trokken jassen aan, Erik nam een zak mee met glazen en een fles bubbels, en we begonnen te stappen aan een stevig tempo richting stad. Alleen… we waren net iets te laat vertrokken, zodat we de Portus Ganda niet meer haalden, maar aan de Sint-Machariuskerk bleven staan, vlakbij ons vroegere kot. We stonden er op een bijzonder goed plekje tussen een hoop ander volk en genoten.

Daarna moesten we natuurlijk wel nog twintig minuten terugstappen. Tsja… Maar toen was er gelukkig nog taart ^^

Enfin, tegen twee uur waren we terug thuis, maar ik kon helaas nog lang niet slapen. Ik vond het in elk geval een zeer fijne avond. Voor de jongens was het wellicht wat minder, maar bon, dat hoort er dan maar bij.

Wij zijn in elk geval het nieuwe jaar goed ingezet.

Maak er een schitterend 2020 van!

 

Geplaatst op

Geocachen in Zingem

Sinds Véronique verhuisd is naar Ronse, zie ik haar nog amper. Heel begrijpelijk, maar wel heel erg jammer. Ik mis mijn maatje wel een beetje, ja.

Gisteren belde ik haar: dat het vandaag stralend weer ging zijn, en of ze geen zin had om te geocachen? Het antwoord liet niet lang op zich wachten, en dus spraken we af zo’n beetje in het midden, namelijk aan de Schelde in Zingem.

Het werd een prachtige wandeling met Véro, Peter, Léonore, Sophia, Merel en ik. En mooi verstopte en gemaakte caches, dat ook: 12 stuks met een bonus. En nog wat losse ertussendoor. Ik genoot intens.

We startten kwart voor twee en waren tegen half vijf terug aan de auto, waar een thermos nog redelijk warme chocomelk op ons wachtte, samen met een hoop frangipannekes. Ook Merel zei het: een pràchtige dag, in heel fijn gezelschap.

Dit is voor mij pas echt vakantie, geloof me.

Geplaatst op

Nog eens het koppelingsgebied Langerbrugge

Begin december waren ons pa en ik gaan geocachen in het nieuwe parkje in het koppelingsgebied van Langerbrugge. Toen hadden we ons mispakt aan de twee fijne puzzels die er lagen en waren we niet op tijd rondgeraakt.

Vandaag was het dus ideaal weer om dat rondje af te werken. Op een uurtje gingen we wel rond zijn, schatte ik, en ik zat er kloef op. Veel was het niet meer: een wandelingetje tot aan de eindlocatie van de multi, daar even zoeken en dan noteren. En dan een klein wandelingetje rond naar de andere cache, die ik deze keer ook meteen vond, en dat was dat.

Het is een fijn, klein parkje, en ik ben benieuwd om het te zien evolueren. Het moet nu echt nog groeien, denk ik dan.

Geplaatst op

Hoofdbib

Merel zat al een paar dagen zonder bibliotheekboeken, maar ons wijkfiliaal is dicht. En donderdag was de hoofdbib ook dicht, zo bleek. Gisteren had ik totaal geen zin om uit mijn kot te komen, zodat we vandaag maar richting Gent trokken. Geen geniaal idee, zo bleek: Gent was een beetje vol. Stampvol: alle parkeergarages waren volzet. Gelukkig ken ik zowat mijn weg, zodat we in de Abeelstraat nog een plekje vonden en we via het Glazen Straatje naar de Zuid liepen. Ha ja, want ook dat is opvoeding, vind ik.

We haalden fluks bibliotheekboeken, wandelden rond De Krook, pikten een cache op aan de brug, Merel at een ijsje en Kobe en ik een warme wafel, we gingen broeken kopen voor Kobe, een legging voor Merel en we wandelden terug naar de auto.

Kort maar krachtig en zeer effectief. Voilà!

Geplaatst op

Van hout en Star Wars

Eerder deze week waren we opnieuw in de prutsen geslagen met onze verwarming. Allez, ’t is te zeggen, den ellentriek viel uit. Eerst gewoon één keertje, ’s avonds. En toen ook overdag. Geen idee waarom, aanvankelijk, het was gewoon de verliesstroomschakelaar die uitsloeg. Maar na een dag of twee begon hij plots vaker uit te slaan, op den duur om het uur. Niet bepaald praktisch met diepvriezers en zo, dus begon ik groep per groep zekeringen uit te schakelen en kijken of het nog uitsloeg. Uiteindelijk kwam ik erop uit dat het de verwarming moest zijn. Enfin ja, niet de ketel op zich, want die brandde wel netjes, maar zodra de warmte opgevraagd werd, sloeg alles uit. Dan maar het laatste restje hout verbrand, en de volgende ochtend de chauffagist gebeld. Die hier trouwens twintig minuten later al stond, verklaarde dat de nieuwe pomp van de vloerverwarming kapot was – een waterlek, wat de kortsluitingen veroorzaakte – en die meteen een nieuwe ging halen. De radiatoren waren al opnieuw aan het warmen, en iets later werkte het hele systeem opnieuw en werd het aangenaam warm.

We zaten nu wel acuut zonder hout, iets wat we toch graag als noodplan hebben én voor de gezelligheid zo af en toe. Bart bestelde dan maar hout, en plots stond er dus een halve kubiek in onze tuin. Euh, juist ja.

We kuisten dan maar de houtberging op achter het tuinhuis en begonnen te stapelen. Bart nam het hout eruit, de kinderen brachten het tot bij mij, en ik stapelde. De basis dan toch, want na een kwartier stuurden ze me genadeloos naar binnen. Wolf zag aan mijn gezicht dat het voldoende was, en eigenlijk had hij gelijk. Maar de basis was tenminste solide gestapeld!

Maar we kunnen dus weer fijn stof de lucht inblazen, mocht dat nodig zijn!

En ’s avonds hebben we onszelf dan maar beloond met een avondje Star Wars. Merel was er niet helemaal gerust op dat ze het verhaal wel ging begrijpen, aangezien ze de vorige episodes niet heeft gezien, maar ze vond het de max!

Good parenting, zou ik zo zeggen.