Beetje teleurgesteld
Op woensdag moet ik niet naar school en kan ik dus koken tegen dat de kinderen thuis komen.
Maar daarstraks voelde ik me als in een restaurant, maar dan wel aan de andere kant: de kinderen kwamen thuis en schoven de voeten onder tafel. Ik voorzag hen van verse soep en quiche, en nog voor ik zelf klaar was met eten, waren ze alweer verdwenen. Met de tafel en het aanrecht een puinhoop, zelfs de glazen waren in niet in de afwasmachine gezet.
Ik heb dan alles zelf maar opgeruimd, maar jammer genoeg waren het tafelschuimers en hebben ze niet betaald in restaurant mama.
Tsja. Tieners.
366 – 30 september 2020 – kiekeboe!
Psycholoog
Merel kampt eigenlijk al sinds de kleuterschool met een soort faalangst: een opdracht die ze nochtans begreep, ging ze niet meteen uitvoeren zonder eerst bij haar vriendinnetje gekeken te hebben of het wel juist was.
Verlegen is ze niet meer, intussen, dat heeft ze afgeleerd. Maar vorig jaar op het einde van het schooljaar was ze doodsbang dat ze niet geslaagd zou zijn, terwijl ze echt wel bij de betere helft van de klas zit. Ze heeft het zeer moeilijk om haar eigen mogelijkheden in te schatten en denkt altijd meteen overal het ergste van. Er zijn perioden dat ze zeer moeilijk slaapt en soms heeft ze echte huilbuien, vaak zonder aanwijsbare reden. Zelf zegt dat ze dat ze met haar verstand wel snapt hoe ze dingen zou moeten aanpakken, maar dat het daarom emotioneel niet noodzakelijk lukt.
Nu, ik had vorig jaar op het einde van het schooljaar een en ander besproken met de leerlingenbegeleider en het CLB van haar school, en na mijn verhaal waren ze het er over eens dat het misschien best was dat ze externe hulp zou krijgen. Voorlopig zijn er nog geen echte problemen, maar ik voorzie dat ze bij de overstap naar het middelbaar wel eens compleet in de knoop zou kunnen slaan, en liever voorkomen dan genezen, toch?
Enfin, vandaag reden we dus samen naar Vinderhoute voor een eerste gesprek bij een kinderpsycholoog. Normaal gezien luistert hij eerst naar de ouders apart, maar aangezien Merel verbaal zo sterk is en zelf al grondig heeft nagedacht over haar probleem, wou hij haar er meteen wel bij.
Het is een jonge gast en het klikte wel, had ik de indruk. Het was een eerste verkennende gesprek, de volgende keer is het de bedoeling dat ik er niet bij ben, zodat ze helemaal vrijuit kan spreken. Ook daarover was ze wat angstig, maar toen ik zei dat ik in de auto ging zitten wachten en dat ze me gewoon kon komen halen als ze niet uit haar woorden zou geraken, was ze gerustgesteld.
Ik hoop maar dat het helpt, want zo’n huilend brokje ellende in je armen, dat is het toch niet, zeker als er geen echte reden toe is. Tsja.
366 – 29 september 2020 – schoolvlaggen
Geniaal…
Daarstraks hoorde ik Merel iets vertellen tegen Bart, en ik lag gewoon strijk!
Oordeel zelf…
“Papa, er was een groot probleem op school, maar we kunnen met de vriendinnen niet naar elkaar sms’en, en we wilden een boodschap doorgeven, maar we hebben er iets op gevonden: we hebben het op een briefje geschreven en doorgegeven!”
Stel je voor, zeg!
366 – 28 september 2020 – bolletje kat
Diepvriesperikelen
Onze diepvries was nog maar eens aan ontijzen toe. Vreemd eigenlijk, want er is zogezegd een no frost functie, waardoor hij niet zou mogen aanijzelen. Maar bovenaan, aan de twee bovenste vakken met klapdeurtjes, was er ongeveer 4 cm ijs, denk ik. Kobe had in elk geval per ongeluk het deurtje gebroken omdat hij het niet meer dicht kreeg.
Bon, afgelopen week hebben we vooral dingen uit de diepvries gegeten, en vandaag is Bart eigenlijk aan het grote werk begonnen. De ijskast stond op 2° en alles is naar daar verhuisd, en toen is Bart beginnen krabben. Met een steekmes, schroevendraaiers, alles wat nodig was. En ja, hij was voorzichtig dat hij niks beschadigde. Een paar uur later was zo goed als alles weg en was er enkel bovenaan nog een dikke laag doorzichtig ijs. Ik heb dan maar de haardroger bovengehaald, en toen smolt het als, jawel, ijs voor de haardroger.
Héélder emmers hebben we eruit gehaald, ik heb alles laten drogen en afgedroogd en de boel weer aangezet. En raad eens? Tegen ’s avonds lag er alweer een dun rijmlaagje op de bovenste ijzers. Meh.
Tot zover de no frost…
366 – 27 september 2020 – vaderlijke voedselvoorziening
Lectuur: Mistborn Trilogy van Brandon Sanderson
Deze had ik eerder moeten leren kennen, om eerlijk te zijn. En als ik eerlijk ben, is ze me ook wel vaak aangeraden, ja. Maar ach, er is zo veel om te lezen, toch?
Deze trilogie vond ik zalig, al was de tweede soms wat traag. De wereld waarin Vin opgroeit als straatkind/wegwerpmeisje/boefje, is ’s nachts altijd gehuld in een dikke, vreemde mist waar mensen bang van zijn. Tenminste, de gewone werkmensen die niet veel beter zijn dan slaven. De adel is ook niet zo gek op die mist, maar de angst is een pak kleiner. Overdag valt er geregeld as uit de lucht, als gevolg van een aantal actieve vulkanen.
En dan zijn er nog de Mistings en de Mistborn, zij die over speciale gaven beschikken door bepaalde metalen in te slikken en ze te ‘verbranden’. Over dit alles regeert de Lord Ruler met ijzeren hand.
Maar Vin komt terecht in een compleet andere groep die de tirannie wil omverwerpen, en beetje bij beetje leert ze hen én zichzelf te vertrouwen…
Het eerste boek, The Final Empire, maakt je wegwijs in deze bijzonder knap in elkaar gestoken wereld, waarin alles eigenlijk gewoon klopt en je geen gaten kan vinden. Het verhaal wordt vakkundig en soms razend spannend opgebouwd en je leeft helemaal mee met het hoofdpersonage.
Boek twee, The Well of Ascension, vond ik iets minder omdat de climax op het einde van het vorige boek moeilijk kon geëvenaard worden, én omdat de twee hoofdpersonages – Vin heeft er intussen een lief bij – voortdurend aan zichzelf en hun beslissingen twijfelen. Er is veel meer gefilosofeer, de spanning is wat weg, maar de personages blijven heerlijk. En de achtergrondspanning wordt wel opgedreven maar komt in dit boek niet tot een oplossing. Een beetje een tussenboek, als het ware.
Boek drie, The Hero of Ages, is dan wel weer bij momenten zeer spannend, maar soms voelt het wat alsof de schrijver niet goed wist welk einde hij zijn saga moest geven en er af en toe dan maar een deus ex machina bij haalde. Aan de andere kant krijg je nu wel het gevoel dat zelfs de kleinste details uit boek 1 eindelijk op hun plaats vallen: qua wereld is het quasi uniek hoe consistent alles is. In elk geval las dit boek dan weer als een sneltrein…
Ik vind ze een dikke, dikke aanrader: toegankelijke fantasy, vrij vlot geschreven en vooral geen speld tussen te krijgen.
Er zouden nog drie boeken zijn, maar in een andere periode maar wel dezelfde wereld. Ik ga eerst iets anders lezen en dan deze opnieuw opnemen, kwestie van de anticipatie wat op te drijven.