Geplaatst op

Obligate eerste-schooldagfoto

Het is hier een traditie om elk jaar op 1 september de eerste-schooldagfoto’s te posten. Het is dan ook een uitgelezen moment: je vergeet het niet én je krijgt een prachtig overzicht van hoe ze gegroeid zijn.

Vorig jaar vreesde ik nog dat het de laatste foto ging zijn met zijn drietjes, omdat Wolf nu richting unief gaat. Maar hij vertrekt pas morgenvroeg naar Portugal met zijn maten en vond het eigenlijk helemaal niet erg om speciaal nog eens op te staan, en ook Kobe was niet aan het grommelen. Ze weten hoe fijn ik deze foto’s vind…

En geef toe, het overzicht van de jaren is toch prachtig? Het is enorm hoe sterk ze veranderen, hoe volwassen Wolf er intussen uit ziet met zijn baardje, hoe ook Merel een stukje vrouwelijker is geworden, en hoe Kobe ook weer veranderd is. Hij had deze keer zelfs zijn schoenen aangetrokken, maar voor Wolf was dat een brug te ver.



366-sep01





Geplaatst op

Dit was de vakantie van 2022

Vaak heb ik op het einde van de grote vakantie het gevoel dat ik niks gedaan heb en dat die vakantie voorbij is gevlogen. Nu, dat vliegen, ja, dat was ook deze keer het geval, en dat gevoel dat ik niks zinnigs gedaan heb, eigenlijk ook. Ik heb heel weinig mensen gezien, ik ben zelfs geen enkele keer gaan geocachen met vrienden… Geen idee hoe dat komt, gewoon, tsja… Maar als ik even oplijst wat ik zoal gedaan heb, blijkt dat toch nog een en ander te zijn.

* er was een heerlijke Aetheravond met een prachtig huwelijk
* een zeer fijn communiefeest van Marie-Julie
* Ik liep met Merel in ’t stad
* en met Jesse in zijn Melle.
* Bart en ik gingen nog eens eten in Commotie
* en ik maakte confituur en ging cachen met ons pa.
* Ik schilderde een hemd voor Kobe
* Ik ging met mijn lief een weekend naar Poperinge en Watou
* Ik ging naar een begrafenis en dan een dagje cachen in Lier
* en één dagje Gentse Feesten was voldoende voor Merel en mij.
* Kobe werd vijftien.
* Ik ging eten met Gwen
* en met Wolf en Arwen cachen in Vinderhoute
* en op mijn eentje in Gavere.
* Ik werd van binnen doorgelicht
* en ik ging met Merel en nog 34 anderen picknicken.
* We namen afscheid van Chantal
* en ik ging uit de bol bij Rammstein.
* We zaten tien heerlijke dagen in en rond Sorrento.
* Ons pa nodigde ons uit om te gaan eten
* en ik ging zelf nog eens eten met Gwen.
* Merel ging naar de dermatoloog
* en we gingen met ons twee naar een cachebijeenskomst om half zeven ’s morgens. Echt.
* Bart en ik gingen eten bij Sepp en Sofie
* en toen zaten Merel en ik voor vier dagen in Parijs.
* Ik ging nog heel even cachen met ons pa
* en toen, toen zaten we alweer op school.

Maar dus nee, niet veel volk gezien, naar niet veel dingen geweest. Wel drie keer deftig uit mijn kot: een weekendje Watou, een heerlijke vakantie in Italië en vier dagen Parijs.

Heb ik opnieuw energie om te beginnen aan dat schooljaar? Goh, had je me dat vorige week nog gevraagd, ik had nee geschud. Maar nu ben ik er wel klaar voor, ik heb er zin in, ik kijk ernaar uit om de leerlingen terug te zien en ze wakker te porren. Maar, om eerlijk te zijn, ik kijk niet uit naar het gezaag van collega’s over alles wat er fout loopt, naar de constante stroom van negativiteit. Kunnen er dingen beter? Uiteraard, stapels en tonnen. Maar het gaat niet beteren door alleen maar erover te zagen, en dat blijken nog steeds massa’s mensen niet door te hebben.

Tsja…

Geplaatst op

Ik ben er klaar voor…

Een jonge, fijne collega postte dit op zijn Facebook, en ik volg hem volmondig.
1 september… ik ben er klaar voor!
Ik ben klaar om opnieuw voor de klas te staan. Klaar om elke dag verschillende klassen met een groep van minstens twintig zeer diverse tieners warm te maken voor mijn vak.
Klaar om ze dag in en dag uit bij te staan bij de deugden en uitdagingen die gepaard gaan met het naar school gaan, maar ook klaar om ze met raad en daad bij te staan bij de leuke en moeilijke momenten tijdens adolescentie.
Ik ben klaar om hen uit te dagen, te boeien, te differentiëren, te toetsen en, indien nodig, te remediëren, amuseren en motiveren. Klaar om ouders te ontvangen en bij te staan. Klaar om hen te ondersteunen in belangrijke en moeilijke momenten en keuzes in het leven.
Ik ben klaar om voor sommige leerlingen zowel leerkracht, ouderfiguur, therapeut, vriend en/of vijand te zijn. Klaar om hen op pedagogisch, emotioneel en sociaal vlak zo goed mogelijk op te vangen wanneer dit nodig zou zijn.
Ik ben klaar om na een werkdag ‘s avonds nog lessen voor te bereiden voor de volgende dag, klaar voor de vele vergaderingen en het oneindig verbeterwerk en tijdsrovende administratie. Klaar voor de zoveelste onderwijsvernieuwing en de grillen van de overheid, pedagogen en onderwijsexperts. Klaar voor een eventuele doorlichting waarin ik, aan de hand van administratie, mijn waarde als leerkracht moet bewijzen.
Ik ben ook klaar om mijn fantastische collega’s op te vangen wanneer zij na een zoveelste onterechte en onbeleefde opmerking het even niet meer zien zitten. Klaar om mijn directie uit de nood te helpen wanneer zij een vacature niet kunnen invullen wegens het aanhoudend lerarentekort of wanneer zij drastische keuzes moeten maken wegens budgettaire beperkingen.
Ik ben klaar voor de opmerkingen van mijn omgeving wanneer ik hoor dat het tijd werd dat ik na twee maanden vakantie eindelijk eens van mijn lui gat kom. Klaar voor de opmerkingen dat ik maar 21 uur per week (en dan nog maar eens uren van 50 minuten) moet werken om een voltijds loon te krijgen op het einde van de maand. Klaar om een antwoord te bieden wanneer iemand zegt dat ik met tien jaar ervaring “toch gewoon alles klaar heb staan” en eigenlijk geen werk meer heb.
Ziezo, het is duidelijk dat ik klaar ben voor het nieuwe schooljaar. Ik hoop alleszins dat we met wederzijdse appreciatie en respect positief op 1 september kunnen beginnen. Want al die vooroordelen over leerkrachten… Eigenlijk, Ik ben er echt klaar mee.
Nikolaas Brennan
Leerkracht Engels in het secundair onderwijs
Geplaatst op

Wijsheidstanden

Toen we vorige week met zijn allen op controle gingen bij de tandarts, stelde ze dat zowel Wolf als Kobe wellicht binnenkort problemen gingen krijgen met hun wijsheidstanden: die dingen liggen vaak verkeerd, zitten scheef en beginnen dan te duwen tegen de achterste kiezen, dat je behoorlijk veel pijn kan krijgen. Beter voorkomen dan genezen, vond ze, die tanden gaan vroeg of laat toch ambetant beginnen doen.

Bon, wij vandaag dus naar de stomatoloog in het Jan Palfijn. Daar ging het verbazingwekkend vlot en efficiënt. “Ha, een doorverwijzing van de tandarts? Goed, dit zijn foto’s, en ja, ze heeft gelijk. Alle vier in één keer onder algemene verdoving, of liever twee per twee onder plaatselijke? Het is sowieso vijf dagen ziekteverlof. Allebei onder volledige verdoving? Prima, kies maar een donderdag wanneer het het beste past. Misschien niet bij de start van het academiejaar voor onze kersverse student?
Bon, 20 oktober is prima, ik neem hen dan na elkaar en dan kunnen de broers samen op één kamer bekomen en ’s avonds naar huis. Dit zijn de papieren, dat is dan geregeld!”

En dat was dat. Effectief.

Geplaatst op

Nog snel een paar zondagse caches

Uitgebreid geocachen, daar had ik vandaag geen zin in. Er waren nog stapels was weg te werken en na al dat rondgeloop in Parijs vond mijn voet het ook wel even welletjes.

Maar een zondag helemaal zonder cachen? Goh, toch niet als het stralend weer is, toch? Ons pa en ik reden rond half zes nog tot in Landegem: daar liggen nog een aantal caches die we nog moeten zoeken. En ja, hij gaat intussen één keer per week naar de kinesist, maar dat is nog steeds veel te weinig beweging. Enfin, hij heeft samen met mij toch een kilometer gewandeld en was aan het zuchten als een oud paard…

Maar het was er wel mooi, daar in Landegem langs de vaart, en ik heb ervan genoten, zere voet of niet.