Geplaatst op

Waterlek

Na alle waterproblemen met onze veranda – die trouwens nog niet opgelost zijn, het lekt nog steeds – hebben we intussen een nieuw lek, zo blijkt. Ik had al eerder gezien dat er een paar kleine plasjes water in de keuken lagen, maar ik dacht dat dat aan het wilde afwasgebeuren van de inhuizige pubers lag. Tot we plots strepen van druppels op een van de keukenkasten zagen, verder gingen kijken, en zagen dat blijkbaar de douche van de jongens lekt.

Dat ding is nooit oké geweest: de douchestang en -kop komen te ver van de muur – niet bij stilgestaan destijds bij aankoop – zodat de badkamer zelf ook telkens drijfnat is: er is geen deur, alleen driekwart glazen wand, wat normaal gezien voldoende had moeten zijn. Tsja.

Bon, op zoek naar een degelijke loodgieter dus, die dit soort onzin wil komen oplossen. In het beste geval moet hij wat siliconen vervangen, in het slechtste geval moet heel de vloer uitgebroken worden wegens lekkende sifon of zo.

Ugh.

Geplaatst op

Glazen theelichtjeshouders

Het hoeft in de creaclub niet altijd haken en breien te zijn, toch? Allez ja, de leerlingen zelf – meestal tussen de 20 en de 30 stuks, afhankelijk van het weer – doen een beetje vanalles: tekenen, diamond painting, kruisjessteek, scrapbooken, dat soort dingen. Jammer genoeg hebben we amper 25 minuten, veel kunnen we dus niet doen.

Vandaag had ik aangekondigd in de planner – ja, we hebben een eigen item daar – dat we glaasjes gingen versieren, en dat ze zelf glaasjes moesten meebrengen en papieren servetjes met een tekening op. Ik had nog een restje behangerslijm staan, en ik had ook wel dikke penselen mee.

Op zich is dat dus poepsimpel: je haalt de servetjes uit elkaar tot je enkel nog de flinterdunne, bedrukte laag hebt, en daar knip je het stuk uit dat je wil. Je smeert je glaasje in met behangerslijm en plakt daar dan de servet op – voorzichtig, want dat papier is al superdun, als het dan nog nat wordt van de lijm, scheurt dat quasi meteen.

Netjes laten drogen, theelichtje in, en hoppa, een zelfgemaakt houdertje. Er was een behoorlijk aantal leerlingen dat vrolijk mee deed en daar zaten echt leuke dingen tussen.

Geplaatst op

Nog meer gerenoveerde bankjes

Ik schreef het al eerder: in de vakantie ben ik begonnen met het renoveren van de hele oude schoolbankjes in het kleine lokaaltje Klassieke Talen. Ik vind ze prachtig en nieuwe, grotere banken passen er niet in en zouden er ook gewoonweg niet thuishoren. Maar die oude banken mochten dus wel eens een opfrisbeurt krijgen.

Het verloopt in stagekes: stap één kan ik enkel doen als het niet regent en één van de werkmannen me heel eventjes kan helpen: het bankje moet buiten en dan kan ik daar alles afschuren. Dat schuren duurt niet lang, het duurt eigenlijk langer om alles naar buiten te slepen en daarna weer op te ruimen.

Stap twee is het opvullen met houtvulmiddel van alle gaten en beschadigingen. Dat moet dan drogen, dus daar zit wat tijd tussen. Daarna schuur ik dat een klein beetje op en vul nog eens bij. Vervolgens wordt er nog eens geschuurd, alles netjes ontstoft en komt er een laag vernis. En dan nog een laag vernis. En pas dan, dan kan het bankje weer naar boven.

Al die stappen duren niet lang, ik ben telkens misschien tien minuten bezig, maar er zit wel behoorlijk wat droogtijd tussen, en dus telkens een andere dag. Gelukkig zijn de werkmannen ongelofelijk behulpzaam: ik heb mijn eigen hoekje in het werkkot waar het bankje mag blijven staan, samen met al mijn materiaal. En ik heb altijd wel een behulpzame collega die eventjes met zijn spieren wil rollen en dus een bankje van boven naar beneden brengt en vice versa.

Geef toe: het verschil is behoorlijk groot: op de eerste foto zie je de twee eerste bankjes al afgewerkt. Allez, het blad dan toch.

Het afgewerkte bankje zet ik hier dan ook wel eens, ik ben er voorlopig nog aan bezig…

Geplaatst op

Lectuur: “Before the coffee gets cold” van Toshikazu Kawaguchi

Ik geef het toe, dit is niet meteen een boek dat ik zelf zou kiezen. Dat heb ik ook niet gedaan, dat hebben mijn zesdes voor me gedaan. Op school is sinds vorig jaar de leesclub echt weer leven in geblazen en dit is het boek dat ze op het einde van vorig schooljaar voorstelden. Een kort boek, origineel in het Japans, maar vertaald naar het Engels. Of het Nederlands. Ik lees standaard de Engelse vertalingen, maar ik geloof dat de vertaler iemand was die duidelijk in de eerste plaats Japans spreekt, want dat Engels was redelijk brak en af en toe zelfs gewoon fout. Tsja.

De premisse is echt wel knap: in Tokio, in een kelder, zit een oud café waar altijd een dame in het wit op dezelfde stoel een boek zit te lezen. Eén keer per dag staat ze op om naar het toilet te gaan. Dat kan uiteraard niet, en dat klopt, want zij is een spook. In de korte tijd dat ze weg is, kan iemand anders op haar plaats gaan zitten, een koffie drinken, en in het tijdsbestek dat die koffie koud wordt, naar het verleden teruggaan. Klinkt spectaculair, maar er zijn een hele reeks beperkingen die het eigenlijk net interessant en fascinerend maken. Je mag namelijk niet van je stoel komen, je kan dus alleen naar het verleden in datzelfde café en als je dus iemand nog eens wil ontmoeten, moet die persoon ook in het café geweest zijn. En… wat je ook zegt, wat je ook doet, je kan het verleden niet veranderen: wat gebeurd is, is gebeurd.

Dat zorgt ervoor dat het hele café lang niet zo populair is als je zou denken.

Het boek verloopt in vier verhalen, telkens van cafégangers die enkel met elkaar verbonden zijn door het feit dat ze in het café komen en elkaar daardoor (vluchtig) kennen. Kawaguchi heeft hier een heel mooi uitgangspunt in handen, maar eigenlijk blijft het daar een beetje bij: er zijn heel veel dingen die hij niet uitlegt, die eigenlijk gewoon gaten in het verhaal zijn, en het is vooral ook bij momenten nogal voorspelbaar en clichématig.

Tegelijk stoort ook het taalgebruik: driekwart van de zinnen begint met het onderwerp, iets wat blijkbaar standaard is in het Japans maar na verloop van tijd op de zenuwen begint te werken.

Vond ik het goed? Bwoa… Ik werd er, eerlijk gezegd, warm noch koud van. Het is niet slecht, maar ik bleef op mijn honger zitten. Het zegt genoeg dat ik niet van plan ben het vervolg ervan te lezen.

Volgende keer beter, denk ik dan.

Geplaatst op

Stommiteiten van de vrienden van Rombaut, deel 6

Stommiteiten van de vrienden van Rombaut #26

Stel vast dat uw vrouw een nieuwe voedingsbak heeft gekocht voor de katten. Merk dat ge er een hoop korrels kunt in doen die dan geleidelijk verspreid worden. Wees best wel tevreden met die nieuwe aankoop.

Stel vast dat die voedingsbak leeg is. Beslis om hem bij te vullen. Doe het witte deksel van de bak, draai hem om op tafel en vul met korrels. Til de volle bak op en stel verbaasd vast dat alle korrels zich verspreiden op tafel en grond. Merk op dat, in tegenstelling tot de drinkbak van dezelfde set, de voedingsbak zelf geen bodem heeft en dat witte deksel dus niet enkel voor de sier is. Zucht eens diep.

Doe nu het deksel wel op de bak, veeg de korrels die op tafel liggen terug in de bak. Hou intussen uw hand gewoon onderaan die bak. Verplaats nu uw hand om die intussen redelijk zware bak met beide handen verder te dragen. Stel verbaasd vast dat alle korrels opnieuw uit de bak vallen en zich bij de rest op de grond vervoegen. Merk op dat het deksel eigenlijk helemaal niet zo stevig op de bak zit, zeker niet genoeg om het gewicht van al die korrels te dragen.

Doe nog net geen facepalm – ge hebt per slot van rekening de intussen zo goed als lege bak in uw handen – en vloek hartsgrondig. Besef dat ge evengoed de bak gewoon op de grond had kunnen laten staan en hem zo bijvullen.

Ga naar de keuken voor een borstel.

Zucht eens diep.

Stommiteiten van de vrienden van Rombaut #27

Wees een echte theaterliefhebber die jaarlijks een abonnement heeft. Of twee. En een Campo kaart. En wat losse voorstellingen. Wees daar ook wel wat trots op.

Ga met twee vriendinnen naar het theater. Heb de drie tickets op uw smartphone staan.

Kom de zaal binnen, verklaar plechtig dat er blijkbaar geen genummerde plaatsen zijn. Laat een van de vriendinnen de zevende rij aanduiden met nog enkele vrije plaatsen. Doe een halve rij mensen rechtstaan en schuif in.

Zie voor u toch verschillende mensen naar de nummers op de stoelen kijken. Begin toch een beetje te twijfelen. Stoot uw vriendinnen aan en schuifel de rij opnieuw uit. Doe opnieuw een halve rij mensen rechtstaan.

Kijk nog eens goed naar de tickets op uw telefoon. Scroll een minibeetje naar beneden. Zie hoe daar wel degelijk rij- en stoelnummers staan. Stel vast dat ge op de juiste rij zat, maar de verkeerde stoelen. Schiet in de lach, loop langs het podium naar de andere kant van de zaal en schuifel daar richting in uw stoelen.

Voel u een newbie op theatervlak. Merk hoe uw vriendinnen vierkant de draak steken met u. Geef ze geen ongelijk. Besef dat ge dit nog lang gaat mogen horen.

Zucht eens diep.

Stommiteiten van de vrienden van Rombaut #28

Heb in dit warme weer, zoals zo veel mensen, last van schurende dijen en dus een branderig gevoel. Weet dat het vaak helpt om deo te spuiten op die zone zodat ge minder zweet en dus ook geen last hebt van dat schuren.

Sta in uw kantoor voor ge naar een vergadering moet, spuit nog snel even deo op de binnenkant van uw dijen. Realiseer u pas na enkele seconden dat uw nieuw busje deo blijkbaar wreed hard trekt op een busje douchemousse.

Sluip als een halve ninja door de gang richting toilet omdat er een aanzienlijke hoeveelheid witte schuimsmurrie over uw dijen in uw schoenen en op de vloer loopt. Hoop dat niemand u gezien hebt, want dat ge anders weer een serieuze uitleg gaat moeten doen.

Zucht eens diep.

Stommiteiten van de vrienden van Rombaut #29

“Verheug” u op een dagje thuiswerken. Ontbijt rustig met een tas koffie. Struin wat rond in uw huis, eindig aan uw bureau op de mezzanine. Bedenk, voordat ge aan een online meeting begint, dat ge eigenlijk nog wel een tas koffie wilt. Pak uw tas van naast uw klavier, ga met uw gedachten bij uw meeting de trap af, door de living, richting keuken. Voel onderweg dat de knieholte van uw broek plots om onverklaarbare reden nat is. Staar niet-begrijpend naar uw broek. Kijk vervolgens in uw tas. Stel vast dat daar nog een beetje koffie in zit. Voel de bui al hangen. Kijk achterom en zie een lang spoor van koffieplassen doorheen de living, de trap en de mezzanine. Bedenk dat ge blijkbaar voor een derde tas koffie aan het gaan waart, terwijl ge er effectief nog maar één hebt gedronken.

Ga op zoek naar de keukenrol.

Zucht eens diep.

Stommiteiten van de vrienden van Rombaut #30

Draag, nu het al wat kouder begint te worden, van die gezellige wollen sokken in uw bed. Wees in uw nopjes met uw lekker warme voeten.

Word ’s nachts wakker om even richting toilet te lopen. Steek uw voeten in uw sandalen die standaard naast uw bed staan. Want ja, die sandalen zijn misschien oud maar niet versleten en helemaal naar uw voeten gevormd zodat ge geen steunzolen moet gebruiken en dat ze fantastisch lekker zitten. Vergeet eventjes dat die sandalen ook velcro sluitingen hebben.

Stel vast dat wollen sokken en velcro niet zo goed samenwerken. Of dat ze net misschien iets te goed samen werken. Val bij het rechtstaan nog net niet op uw smoel.

Ga opnieuw zitten, grommel hartsgrondig in uw baard, trek de velcro los van de schoenen én uw sokken, trek uw sokken recht, steek uw voeten in uw sandalen. Sluit uw sandalen deftig. Ga naar het toilet.

Kruip terug in uw bed. Slaap verder. Steek de volgende ochtend met uw slaapdronken kop uw voeten in uw sandalen. Vloek nog hartsgrondiger.

Stel vooral vast dat ge dit nu al meer dan een week elke ochtend en elke nacht herhaalt.

Zucht eens diep.