Geplaatst op

Verandaperikelen

Half november schreef ik dat we met een waterlek in de veranda zaten, en dat ik dus een doosje moest zetten om het water op te vangen dat langs het raamkozijn naar beneden liep. Dat lukt niet altijd even vlot, waardoor er op het halfparket daaronder intussen een ganse zwarte plek is ontstaan. Hmm.

Ik kreeg eindelijk de verandahersteller te pakken die ook in 2010 alle dichtingen is komen vervangen. Die had toen prima werk geleverd. Ergens eind november kwam er effectief een man langs om op te meten – er zat ook een binnenraam gebarsten – en kregen we een offerte, waarvan we prompt het voorschot betaalden.

En dat was dat.

Grote stilte.

Nog meer stilte.

Ik belde ergens in februari en kreeg te horen dat ze het ongelofelijk druk hadden want dat ze alleen maar konden werken op de droge dagen en dat het eigenlijk nog zo goed als niet gestopt was met regenen. Maar het raam was besteld en geleverd, hij ging zien wat hij kon doen.

Stilte.

Ik belde terug eind maart: nog steeds veel te druk, en madammeke, er zijn mensen met veel erger problemen dan uw lek, en die pakken we sowieso eerst.

Ik snapte dat. Maar dan nog…

Stilte.

Ergens in mei belde ik nog eens. Ik vond dat ik eigenlijk al bijzonder geduldig was geweest, maar er zijn niet bepaald veel alternatieven en we hadden al een voorschot betaald. Ha, madam, doe mij desnoods een proces aan, ik kan niet op tegen het weer he, en het stopt niet met regenen.

Zucht.

Stilte.

Eind juni: maar madam, voor ’t bouwverlof gaat dat echt niet meer lukken, we zitten volgeboekt. Maar ik bel u na de 15de augustus, oké?

Euh, ja zeker? Ik kon er toch niks aan doen.

Bon, het werd eind augustus: geen telefoontje. In september had ik het zelf veel te druk om mij hier ook nog eens druk in te maken, want ja, ik was al behoorlijk boos geworden aan de telefoon.

Maar vorige week had ik de telefoon in Barts handen geduwd en hem gesommeerd ook eens te bellen. De man wist blijkbaar onmiddellijk wie we waren en verklaarde: “Uw vrouw doet mij dood!” Het school inderdaad niet veel, maar bon…

Vandaag stonden er hier dus plots zes man: de baas zelf en vijf van zijn werkers, want ja, die nieuwe ruit is echt wel smal en lang en kan dus zeer makkelijk breken. En ook het lek pakten ze aan: er zat blijkbaar iets verstopt daar ter hoogte van het lek, waardoor het water zich een andere uitweg zocht.

En toen ik het lief vroeg, ging een van de mannen ook nog eens met een spons over de ruiten, zodat het ook eindelijk gekuist was en niet meer groen.

Ne mens zou kunnen stellen dat het precies een beetje lang heeft geduurd, maar het is eindelijk in orde. Allez, hoop ik toch. Ik hou het nog even in de gaten.

Geplaatst op

Nog twee mutsjes, vijf en zes

Als er nu iets simpels is, is het wel ringbreien: je hoeft er niet eens je hoofd bij te houden.

Aangezien er intussen een kleine Suze is verschenen bij Philip en Margaux, en een kleine Juliette bij mijn kozijn Maarten, het metekind van ons ma, heb ik er nog twee gemaakt. Tegenwoordig steek ik ook een bolletje, een hartje dus, in het midden van het bloemetje, dat ziet er een pak beter uit. Zeg nu zelf, die mutsjes zijn toch schattig?

Als ge er zelf ook eentje wil: roep maar, en zeg welke kleuren ge wilt. Ik maak er u met plezier eentje.

Geplaatst op

Leesclub

Die leesclub, dat loopt lang niet van een leien dakje. In januari 2023 waren we ocharme met drie: ikzelf, de medebezielende collega en een leerlinge. En dat was dat.

Eind vorig schooljaar waren we plots met een goed handvol leerlingen uit het vijfde: mijn collega had het betreffende boek ook als lectuur voor het vak Engels opgegeven, en dat hielp duidelijk. Het werd toen een zeer aangename discussie.

Op dat moment stelden de leerlingen ook zelf een nieuw boek voor: “Before the coffee gets cold” van Toshikazu Kawaguchi. Mij zegt het niets, maar blijkbaar is het een populair boekje waarop zelfs al meerdere vervolgen zijn geschreven. Het is blijkbaar een luchtig boek van een 200tal pagina’s waar je nochtans ook stevig over kan doorpraten: in een koffiebar in Tokio kan je – in de tijd dat je koffie koud wordt – even teruggaan in de tijd. Naar welke periode zou je terug willen gaan, wie zou je nog heel even willen ontmoeten?

Ik ben nog volop bezig in Alkibiades en daar ga ik nog weken zoet mee zijn, denk ik, en dus ga ik deze snel even tussendoor lezen. Bij die 1000 barokke pagina’s van Pfeiffer kan dit alleen maar kinderspel zijn, toch?

Geplaatst op

Onderzoekscompetenties, herwerkt

Vandaag hadden we met alle leraars van het zesde nog een vergadering rond de onderzoekscompetenties. Al sinds ik zesdejaars geef, moeten ze voor mij een eindwerk maken. Toen er nieuwe leerplannen kwamen, werden er onderzoekscompetenties ingevoerd met deeldoelen, maar eigenlijk kwam dat nog steeds op hetzelfde neer: ze maakten een eindwerk, maar met een aantal vaste tussenstappen waar ze dan ook punten op kregen.

Nu hebben we die onderzoekscompetenties gestroomlijnd, want eigenlijk deed elke vakgroep, elke richting zijn eigen ding ermee, volgens zijn eigen leerplan. Met de vernieuwing van het onderwijs zijn de onderzoekscompetenties een vakoverschrijdend gegeven geworden en trekken we die nu op één lijn. Vorig jaar hadden we er al over vergaderd en waren we tot een vergelijk gekomen, in de tweede week van september hadden alle leerlingen alle info gekregen.

Nu moesten ze dus per twee een mogelijke onderzoeksvraag indienen en hebben wij gekeken welke er haalbaar waren en welke het meest interessant. Ik heb dit jaar maar vijf zesdes, en ik heb dus twee projecten: eentje rond make up en eentje die een stuk van Shakespeares Romeo and Juliet gaat vergelijken met Ovidius zijn Pyramus en Thisbe, waar Shakespeare de mosterd heeft vandaan gehaald.

Ergens volgende week bespreken we het nog eens met hen apart, en dan tegen de herfstvakantie moeten ze een heus projectvoorstel indienen. Ik ben benieuwd.

Geplaatst op

Op de lijst

Nee, vreest niet, geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om aan politiek te doen. Ik gruw ervan, ik probeer alleen op de hoogte te blijven van het hoogst noodzakelijke.

Mijn “allerliefste” broertje, daarentegen, doet al een behoorlijk aantal jaren aan gemeentepolitiek, altijd voor de liberalen. En ja, ook nu staat hij dus op de lijst, op de 20ste plaats van ‘Vrij en Lokaal Lievegem’. Ik wist dat wel, maar toen ik vandaag ons pa ging ophalen bij hem thuis, werd het me meteen bijzonder duidelijk gemaakt. Jeroen heeft namelijk verkiezingsdingen aan het huis gehangen. Dat is uiteraard helemaal oké, maar ik had niet verwacht mijn broer zijn hoofd meer dan levensgroot voor me te zien.

Zeg nu zelf…

Ik wens hem veel succes…