Geplaatst op

Lunchke met Sophie

Terwijl Merel en Bart naar Taylor Swift waren en Kobe en Wolf toch lagen te slapen na hun avonturen, ging ik vrolijk in Aalst lunchen met Sophie. Dat was – alweer – veel te lang geleden, maar zoals Sophie zelf zei op het einde: het lijkt altijd alsof we elkaar wekelijks zien.

Ik pikte haar op iets na twaalven, we parkeerden in de schaduw van de ondergrondse parking van de Delhaize en gingen eten in La Perla, een visrestaurant. Op zich ligt het terras aan het grote ronde punt dat naar de autostrade leidt, maar het verkeer is niet zo storend. Wat wél storend was, was dat de gemeentewerkers net op dàt moment alle stukjes gras en groen kwamen maaien en in orde zetten met lawaaierige grasmachines en bosmaaiers, zodat we elkaar op bepaalde momenten zelfs gewoon slecht verstonden. Nee, rustig was het daar niet, wel lekker.

Koffie drinken en nog wat verder kletsen deden we dan ook bij Sophie thuis, en na afloop pikte ik nog een cacheke op langs de baan naar huis, aan een oude watermolen waar quasi niks meer van over is.

Yup, fijne middag, en dan de rest van de tien machines was doen voor we vertrekken.

Geplaatst op

Taylor Swift in concert

Eigenlijk ga ik nu bloggen over iets waar ik zelf niet eens bij was, maar ik kan het niet zomaar laten voorbij gaan: het concert van Taylor Swift in Gelsenkirchen.

Dankzij Annelies – nog eens een dikke merci! – had Bart vier VIPtickets kunnen kopen voor een van de Duitse shows: voor Merel en hemzelf en zijn broer Koen en diens dochter Liv, ook een swiftie. Koen pikte hen deze morgen om half elf op, in Gelsenkirchen gingen ze eerst even naar het hotel, pikten toen de VIPpakketten op, gingen zich omkleden en zaten tegen half zeven, als ik het juist heb, in de arena. En toen, ja, was er de show…

Ik heb stapels foto’s en filmpjes van Bart gekregen, ik zet er hier enkele, gewoon omdat het zo zalig is…

(voor de rest van de filmpjes ga je later moeten terug komen kijken, youtube heeft een dagelijkse uploadlimiet. En ja, er zijn nog wreed wijze dingetjes bij)

Geplaatst op

Gent Jazz: Air

Vorig jaar was Gent Jazz ons zo goed bevallen dat Bart ook dit jaar voor VIP tickets had gezorgd, meer bepaald acht stuks voor Air. Ik nodigde Bart en Birgit uit, bij wie ik al jaren Halloweenfeestjes mag meemaken, en Bart nodigde Tom en Birgit uit, en Kurt en Sybille, vrienden en zakenpartners maar ook gewoon wijze mensen. Beetje veel Barten en Birgits, maar bon.

We waren allemaal aanwezig in de VIP aan een gereserveerd tafeltje boven in de lounge, genoten van de cocktails, het gezelschap en het eten, en kletsten vooral wel wat af in de warmte.

En tegen half tien zakten we af naar de grote festivaltent, naar stoeltjes op het balkon. Man man man, was me dat heet daarboven! Ik was dolgelukkig dat ik op het laatste nippertje nog een waaier had meegegrist, want die kwam gigantisch goed van pas. De hele rij genoot trouwens dankbaar mee van mijn gewapper.

En het concert? Goh… Bijzonder statisch. Esthetisch bijzonder verantwoord, dat wel, maar of je nu naar een live band stond te kijken of een cdtje oplegde, maakte zeker in de eerste helft van het concert weinig verschil. De drie leden – toetsen, basgitaar/gitaar/toetsen en drums – hadden gekozen voor een witgelakte rechthoekige doos waarachter ledschermen zaten, waren zelf ook in het wit gekleed, bewogen nauwelijks en meer dan een gemompelde merci kwam er ook niet uit. Er waren natuurlijk wel grote schermen, maar er was duidelijk een verbod op close-ups, zodat ik wel weet hoe zijn gitaar er van dichtbij uitziet, maar ik geen idee heb hoe de bandleden er uit zien. Ach ja…

Het tweede deel was wat meer uptempo maar bleef toch statisch. Al bij al best wel mooi, maar of het nu een meerwaarde heeft, zo’n live concert van Air, daar ben ik nog niet helemaal uit.

We daalden af uit de sauna, gingen nog iets drinken samen, en tegen half een fietsten Bart en ik naar huis, doorheen de zalig donkere stad in de warme zomeravond. Fantastisch.

Geplaatst op

Fietstochtje voor cacheherstelling

Eerlijk? Ik was vandaag te tam om uit mijn zetel te komen. Het was te warm, er was koers, ik had geen fut… En dan weet ik achteraf dat ik het jammer vind dat ik niks gedaan heb met mijn mooie dag…

Na het avondeten ben ik alsnog op de fiets gesprongen om enkele caches na te kijken voordat we twee weken in Canada zitten: dan kan er ook niet gezaagd worden.

De eerste cache die gerapporteerd was als zijnde vol, was dat dus niet. Begon al goed. De tweede cache was wel aan een nieuw logboekje toe, een aantal andere werden nagekeken en in orde gezet. Ik fietste langs het Gaardenierspad helemaal tot aan het Blauw Brugje en verder naar het Malpertuuspark en keerde dan door Mariakerke terug tot aan het parkje Claeys-Boùùaert, want ook daar waren een paar caches – terecht – aan nazicht toe. Ik genoot van de fietstocht, wist weer waarom ik zo graag ’s avonds en ’s nachts fiets, keek even naar een cricketmatch, en smulde van de prachtige lucht vanop Mariakerkebrug. En was helemaal verfrist en opgeladen terug thuis tegen tien uur. Meer moet dat niet zijn.

Geplaatst op

UGent Racing competitie

Merel is voorlopig weer eventjes enig kind, want Kobe zit met de scouts in Montenegro, en Wolf is zaterdag vertrokken naar Assen in Nederland, naar het race circuit daar. Yup, met hun Formula Student Car, ofte UGent Racing. Ze zijn met behoorlijk wat volk naar ginder, waar ze gaan kamperen want er is geen accommodatie voor zoveel volk in de buurt. Er zijn namelijk een dertigtal verschillende teams van internationale universiteiten aanwezig met hun zelfgebouwde elektrische racewagen, waaronder ook de KULeuven en de Universiteit van Delft, die sowieso enkel technische profielen opleidt.

Het is nog niet gezegd dat ze ook echt zullen mogen racen met hun bolide, de competitie gaat ook daar niet echt over. Ze worden beoordeeld op een hele resem verschillende onderdelen, zoals het ontwerp, de materiaalkeuze, de bouw van de batterij, de sturing, de ophanging, u snapt het wel. Ze zijn eigenlijk nog maar drie jaar bezig hier in Gent en staan behoorlijk ver, zeker als je dat vergelijkt met andere universiteiten die al jàren bezig zijn met dit project.

Geen idee wat Wolf er precies moet doen, maar ik weet wel dat hij zich in zijn element voelt: allemaal gelijkgestemde zielen, een bende nerds op een kluitje, maar dan wel de avontuurlijk ingestelde nerds. Ik ben benieuwd om de verhalen te horen wanneer hij vrijdagavond terug thuis komt…