Mediacoach
Ik ben zo content als een katjen, en eigenlijk ook wel nog geen klein beetje “preus”.
Laat mij uitleggen. Ik doe dus al een paar jaar de website van de school en daarnaast ook de Facebook en de Instagrampagina. Ik schrijf de folders, de flyers en de boodschappen van algemeen nut. Externe communicatie, quoi.
Nu had onze directie wel iets speciaals te melden voor de STRAPdag (stappen en trappen, geen auto’s). We doen daar al elk jaar aan mee, maar nu ging onze nieuwe fietsenvloot ook voor het eerst gebruikt worden. Directie vroeg me dus om een persbericht op te stellen en dat door te sturen links en rechts.
Vorige zondag heb ik dat ook gedaan, heb ik ook AVS aangeschreven met de boodschap dat dit eigenlijk wel visueel attractief ging zijn – leerlingen van het middelbaar + 50 identieke fietsen + een park – en of ze niet kwamen filmen. Idem naar het VRT nieuws en het… Hé tiens, da’s waar ook, ik ken de hoofdredacteur van het VTM nieuws. Iets voor elven die avond stuurde ik Nicholas een messenger berichtje, en ik kreeg zowaar nog meteen antwoord ook. Hij ging niks beloven, alles hing van het nieuws van de dag af, maar hij zou het wel op de planning zetten. En jawel, toen ik donderdag tijdens Merels fluitles in ’t stad liep, werd ik gecontacteerd door een van de redactieleden: dat er de volgende morgen iets voor achten een journalist ging staan met een cameraman om te filmen voor het nieuws.
Effectief, Wim Naert stond bij ons rond achten, kwam filmen, luisterde naar het verhaal achter de fietsen, en stuurde de gegevens ook nog eens door naar een reporter van HLN, want die hebben daar een link mee. In de voormiddag stuurde ik ook nog een persbericht uit met foto’s, waarop ik prompt gebeld werd door HLN en er meteen een berichtje op de website stond.
Het leverde een hoop gegniffel in de leraarskamer op – “Mediacoach? LOL!” – maar dat is effectief mijn nieuwe titel én ik was nog geen beetje trots. Niet elke mediacoach haalt met succes het VTM nieuws naar school, toch? En haalt de krant? Missie geslaagd, zou ik zo zeggen.
Het filmpje van VTM:
En het hele “officiële” verslag van de Strapdag staat uiteraard op de schoolwebsite, en wel hier. Of wat had u gedacht?
365 – 20 september 2019 – vier jaar getrouwd
Nog eens picknicken!
Tsja, nu Kobe gestopt is met rugby en Wolf al een hele tijd niet meer mocht spelen, gingen Merel en ik uiteraard ook niet meer picknicken aan de Blaarmeersen.
Tot gisteren dus. Want Wolf staat eindelijk weer op een plein, en het was prachtig weer, dus hadden Merel en ik een rugzakje met boterhammetjes mee. Ze danste om me heen, we liepen zoals altijd langs de tennisvelden en verzeilden op het speeltuintje. Geloof me, blijkbaar is dat nog altijd even leuk voor een quasi negenjarige als voor een zesjarige. Alleen maakte ze er nu meteen maar een filmpje van. En wat doet mama dan? Filmen, natuurlijk. Ik heb alleen het gevoel dat ze nogal vaak naar youtubers kijkt…
We aten er een deel van onze boterhammen op, de rest bewaarden we voor op de pier. En daar bekeek ik ook even onze geocache die daar zit en het blijkbaar nog altijd goed doet.
Eindigen deden we natuurlijk in het clubhuis, en het voelde wel een beetje als thuiskomen: er is in die tijd nog geen haar veranderd, en ook de mensen zijn grotendeels dezelfde.
365 – 19 september 2019 – van mij!
Rugby!
Eindelijk!
Na twee jaar staat Wolf eindelijk weer op een rugbyveld! Het had nog even voeten in de aarde om de inschrijving en alle papierwerk rond te krijgen en hij moest wachten tot de initiatie achter de rug was op zijn licentie, maar vandaag begon hij er effectief aan.
Ge hebt er geen gedacht van hoe blij ik hiervan word. Echt. Serieus. Rugby en al. Een jaar geleden hadden we het gewoon niet durven dromen.
365 – 18 september 2019 – Blaarmeersen
Babysit
Man, voor je twee keer met je ogen kan knipperen, zijn je kinderen groot!
Neem nu Wolf: nog niet zo lang geleden moesten we zijn handje nog vasthouden, nu gaat hij zelf babysitten, nota bene soms zelfs bij kinderen waarvan de oudste de leeftijd van Kobe heeft. Tsja, je kan een twaalfjarige natuurlijk niet de verantwoordelijkheid geven over kleinere broertjes of zusjes.
Maar Wolf doet dat graag en Wolf doet dat blijkbaar ook goed; ze zijn allemaal even enthousiast, vooral de jongens, en hij wordt meer en meer geboekt.
En ik, ik kan zonder nadenken naar het koor of naar een lezing of iets gaan eten, zonder dat ik moet kijken of Bart ook thuis is.
Een gemak, zo’n inwonende babysit!
365 – 17 september 2019 – betrapt
Cora
In 2016 was mijn favoriete kledingmerk failliet gegaan. Favoriet als in: ik draag vrijwel niks anders, als ik eerlijk ben. Ja, een gewone jeans, maar verder? Cora Kemperman quasi all the way.
Intussen is al een paar jaar de webshop opgestart met steun van de ontwerpster – die had destijds haar merk verkocht en dat was dus door mismanagement over kop gegaan – en zijn de klassiekers weer allemaal te krijg, samen met een reeks ontwerpen die echt volledig trouw blijven aan het oorspronkelijke concept. Oef.
Daarnaast is er ook een bloeiend tweedehandscircuit opgestart. Want ja, blijkbaar ben je voor Cora of niet, en dan ga je er ook volledig voor. Vooral in Nederland lopen er nogal wat “Corameisjes” – lees: meestal vrouwen van iets gevorderde leeftijd – rond. Sinds een jaar of wat ben ik medemoderator van de groep Cora Kemperman addicts op Facebook, en ja, ik durf daar ook nog wel eens wat kopen, ja. Zo was de top die ik aanhad op Roelands trouw zo’n tweedehands stuk, en er zijn er wel meer. Eigenlijk zou ik gerust zelf een winkel kunnen beginnen in Cora Kemperman kledij, ik heb vlot 60 stuks, denk ik.
Goh.
’t Is een hobby als een ander zeker?