Halloweenfuif
Ik had gedacht van veel vroeger te kunnen vertrekken natuurlijk: nooit gedacht dat we bijna vier uur op restaurant gingen zitten, maar bon.
Ik twijfelde nog, maar zoals Wolf zei: “Mama, ge twijfelt elk jaar, en elke keer zijt ge wreed content dat ge geweest zijt!” En dus zette ik toch nog aan, niet met de schmink die ik in gedachten had, want daar had ik echt geen tijd meer voor, maar gewoon in mijn basis zwarte outfit met spinnenlichtjes rond mijn nek. Ik gaf licht, maar verder was het niet bijzonder geïnspireerd…
Het was zelfs al iets na middernacht toen ik op het Kiel aankwam en sommige gasten waren jammer genoeg al weg, maar ik heb, zoals altijd, weer honderduit staan kletsen met een pak mensen, veel te weinig gesproken met andere mensen, en ik ben daar vertrokken rond half drie.
Zoals Wolf al voorspelde: blij dat ik geweest was! Dankjewel, Bart en Birgit!
En ja, de klassieke, bijzonder lekkere kattenbak was ook weer van de partij!
365 – 30 oktober 2022 – Halloweenfeestje
Elders
Een paar maanden geleden las ik een bijzonder goede bespreking van een nieuw restaurant op het Vanbeverenplein, hier vlakbij dus. Ook ons pa had het gelezen en had me er zelfs speciaal voor gebeld. Ik probeerde dus een reservatie te maken en dat lukte warempel, weliswaar drie maanden later, maar bon.
Nadat ik de meisjes had geschminkt voor hun Halloweentocht door de Lange Velden, reden Bart en ik dus per fiets naar het Vanbeverenplein, richting Elders.
Wel euh…
Laat me beginnen met te zeggen dat het eten echt wel lekker was:
Een vast menu, niet goedkoop maar ook niet overdreven, en een paar zeer lekkere combinaties.
Maar…
Daar eindigt ook een beetje onze positieve ervaring van de avond. Het begon al bij het binnenkomen: we kregen een tafeltje toegewezen, maar na een vijftal minuten vroeg ik om te mogen wisselen: we zaten ongeveer onder een box en de muziek stond echt gewoon luid, onaangenaam luid.
Het andere tafeltje was iets beter, maar nog niet echt oké. En dan begon de maaltijd: de hapjes kwamen in een vlot tempo, en toen viel het stil in de keuken. Oké, het restaurant zat vol, maar als je als team dat aantal couverts niet kan draaien, dan moet je ze verminderen. We waren er om half acht en het was na elven toen we buiten waren, en dan hadden we de koffie nog gewoon overgeslagen.
Maar vooral: het was er bijzonder, bijzonder luid: we konden eigenlijk geen gesprek met elkaar voeren, de muziek blèrde over alles heen en ik kreeg er koppijn van. Ik heb toen mijn iPhone bovengehaald met de decibelmeter, en ik weet dat die vrij correct is. Pas op, ik heb het op een drietal verschillende momenten gedaan omdat ik het zelf bijna niet kon geloven, maar het resultaat was elke keer hetzelfde:
Een gemiddelde van 95 dB, wat zelfs ronduit illegaal is want de bovengrens is 85 in een restaurant, en zelfs dat is heel erg luid.
Om eerlijk te zijn: we waren blij dat we weg konden en dat we ons hoofd even konden leegmaken op de fiets. Ik wist dat het een succesvol concept was – Bockie de Repper zat aan de toog – maar dit had ik niet verwacht.
De volgende keer gaan we – bad pun coming up – gewoon elders.
365 – 29 oktober 2022 – Trick or treat
Sportdag
Onze tweedes en vierdes zitten respectievelijk al de hele week aan zee of in Engeland, de eerstes en derdes hebben een projectweek. Dat is voor ons dan ideaal om de vijfdes en zesdes vlak voor de vakantie een sportdag te geven. En wie had durven hopen dat het 21° ging zijn?
Het is dan natuurlijk de bedoeling dat je als leerkracht de hele dag een groep begeleidt, maar gelukkig beseft het hele organiserende team dat ik dat gewoon fysiek niet kan. Maar me gewoon niet inschakelen en me dus een extra vrije dag geven, dat is dan ook weer niet fair naar de collega’s toe.
En dus werd ik ingeschakeld om foto’s te nemen. Vorige jaren was dat nog relevant, dit jaar hebben heel veel collega’s ook zelf stapels foto’s genomen, tot mijn grote vreugde.
Wolf had nog tot tien uur les en wilde daarna naar huis komen omdat hij deze middag met Arwen en haar grootouders naar Duitsland vertrekt voor de jaarlijkse wandelvakantie. Gelukkig kon ik al zijn emolumenten perfect in mijn planning inpassen: de zesdes zaten hier vlakbij in Langerbrugge voor onder andere padel maar begonnen ook maar vrij laat.
Ik pikte dus om tien uur Wolf op aan zijn kot, gooide hem thuis af en reed daarna naar de zesdes om daar foto’s te nemen. Daarna reed ik naar huis, at iets buiten in de tuin en reed dan met Wolf naar Nazareth, niet zo ver dus van de Brielmeersen waar ik moest zijn. Ik gooide hem daar af, zocht nog een paar geocaches en nam toen een reeks foto’s van de vijfdes.
En die foto’s van de sportdag? Die staan uiteraard op de website van de school. En ja, ik geef er u een paar waar Kobe ook op staat.
365 – 28 oktober 2022 – de vogels van Maeterlinck
Opleiding met de fiets
Stralend, maar echt ronduit stralend weer voor het eind van oktober, zelfs griezelig stralend.
Ik had vandaag mijn eerste échte opleiding van Mediawijs als mediacoach – de vorige was een startdag – en die ging door in de Punt in Sint-Amandsberg. Ik zou in dit stralende weer wel zot geweest zijn om de auto te nemen: het gaat sneller en is véél plezanter per fiets! Enfin, ik sjeesde door de straten en moest me nog behoorlijk haasten want een deel van mijn geplande route langs prachtige fietspaden was onderbroken door werken aan de Verapazbrug en ik reed hopeloos verloren in de kleine straatjes. Tsja.
Nog net op tijd viel ik binnen op mijn opleiding rond alle mogelijke tools voor mediacoaches en rond cyberpesten en hoe je dat kan aanpakken. Ik schreef bijna ‘oplossen’, maar een echte oplossing is er niet, vrees ik.
De stof was bijzonder interessant, de lunch – een speciaal apart bakje voor mij zonder komkommer – was lekker en deel twee was zo mogelijk nog interessanter.
En toen ging ik in het prachtige weer nog een paar geocaches zoeken in de buurt. Het fietspadennetwerk in en rond Gent is echt schitterend geworden…
Ik fietste nog even tot bij Gwen om haar een stapel oude leerplannen af te geven en bleef heel eventjes hangen, opnieuw gewoon in de tuin.
En toen fietste ik helemaal blij en opgeladen in mijn T-shirtje terug naar huis. Eind oktober rond vijf uur, dames en heren. Serieus…
365 – 27 oktober 2022 – selfie op de fiets
Abces?
Beide jongens zijn nog steeds behoorlijk hamsterig en vooral nogal geel: de extractie van de wijsheidstanden heeft vooralsnog wat sporen achtergelaten.
De pijn is wel behoorlijk aan het minderen, Wolf is al sinds maandag terug naar de les en Kobe is vandaag ook naar school geweest. Alleen… Ik was er bij hem niet helemaal gerust in, want waar aan de ene kant de zwelling netjes was afgenomen zoals het hoorde, bleek dat aan de andere kant niet zo te zijn. Integendeel, de pijn was ook weer komen opzetten en wanneer ik aan zijn kaak voel, voel ik een ronde bol. Een abces, zo lijkt me.
Ik belde naar het ziekenhuis, zoals de dokter me gesommeerd had, en kreeg een assistente aan de lijn: “Ah ja, mevrouw, ik kan u een afspraak geven op negen november.” Euh, wat? Ik ben nog net niet uit mijn krammen gevlogen: “Mevrouw, mijn zoon is vorige donderdag geopereerd en heeft NU een abces op zijn kaak dat dik staat en behoorlijk pijn begint te doen. Nee, dat kan niet twee weken wachten! De dokter had ons gevraagd contact op te nemen mocht dit zich voordoen!”
Bon, een afspraak om twee uur bij een andere stomatoloog die ons er wél wilde tussen nemen. Ik zegde mijn kine af en reed fluks met Kobe naar het ziekenhuis. Alwaar ik blijkbaar gelijk had gehad om me zorgen te maken, en ook weer niet: ja, er zit een bol, maar blijkbaar niet op de wonde, maar in zijn kaakwand zelf! De dokter wist ook niet hoe dat kwam: misschien op zijn kaak gebeten na de verdoving? Of de kaak lichtjes geraakt bij de operatie? Het is in elk geval een ontsteking, en Kobe krijgt extra antibiotica en het advies zo veel mogelijk die bol te masseren zodat hij hopelijk vanzelf wegtrekt. En anders moeten ze het ‘lanceren’, dus opensnijden om de viezigheid eruit te halen.
Euh… Het is dus te hopen dat die antibiotica hun werk doen. Poeh.