Nog meer geocaches, maar dan vooral herstellen
Dat het een bezigheid is, zelf geocaches plaatsen en in orde houden. Mijn rondje in het park van Mariakerke was nog maar eens aan onderhoud toe: de 1 die een nieuw plekje had gekregen, lag blijkbaar te dicht bij een andere cache en was afgekeurd, en de 2 was verdwenen. Een cache wat verderop aan een kapelletje was toe aan een nieuw logrolletje wegens compleet vol.
Bon, ik deed boodschappen voor Marleen en reed daarna door naar het park. Ik ging verplaatsen, vervangen en vernieuwen en genoot van de heerlijke zon.
Meteen passeerde ik ook even langs de school en kon het niet laten om daar een foto voor Instagram te nemen.
En toen had ik nog wat tijd voor het oudercontact van Merel en ik reed nog door naar de Blaarmeersen. Daar ligt namelijk al lang een cache naast de pier die al weken kleddernat is. Ik dacht voortdurend van hem te gaan vervangen tijdens een rugbytraining, maar ofwel was het aan het regenen, ofwel was er om een of andere reden geen training.
Er was veel volk, maar het is me toch gelukt om hem redelijk onopvallend te vervangen, denk ik.
Ik kwam thuis, plofte in de zetel, luisterde naar juf Liesbeth voor het oudercontact van Merel, en opende daarna mijn mail. Moh! Een nieuwe cache, uitgekomen om half drie in de namiddag, op drie kilometer van mijn deur! Langs de fietsostrade rond Gent, tussen Mariakerke en Wondelgem, een stukje dat ik wel kende. Ik twijfelde even tussen fiets en auto, maar sprong toch in de auto. Na een kort wandelingetje kwam ik aan een brugje en begon ik te zoeken met een pillamp. Eerst stond ik duidelijk aan de verkeerde kant te zoeken, maar toen ik het brugje overstak en naar de andere kant liep, had ik hem snel in handen. Een waar avontuur in het donker, maar wel een “first to find” voor ondergetekende. Yep!
Een geslaagd cachedagje, zou ik zo zeggen.
366 – 12 november 2020 – Blaarmeersen
Geocachen in Munte
Vandaag had ik afgesproken met Véronique om in het mooie weer te gaan cachen. Plaats van afspraak was Munte, de rand van het Bruinbos, waar ik een rondje van zo’n 5 kilometer en 14 caches had uitgestippeld. Vijf kilometer, da’s normaal gezien ongeveer een uur, maar als je cacht moet je per cache daar toch vijf à tien minuten bij rekenen: sommige caches vind je in een oogopslag en moet je enkel nog loggen, bij andere ben je soms tot een half uur kwijt, afhankelijk van hoe koppig je bent.
Over ons rondje deden we iets meer dan drie uur, pauze op een hekkenbalkje met een carré confituurtje inbegrepen. Oh, en talloze foto’s, dat ook.
Ik hield het bij de gsm, kwestie van het gewicht wat te beperken, maar Véro had haar toestel mee en documenteerde grondig.
Tegen het einde was het echt wel donker, de laatste cache hebben we gezocht én gevonden met het lichtje van onze telefoons.
Om kwart over vijf reden we huiswaarts, en ik pikte in het passeren in het donker nog 4 extra caches langs de baan op.
Ik heb er immens van genoten: buitenlucht, beweging, volwassen gezelschap en een zalige babbel. Meer moet dat toch niet zijn?
366 – 11 november 2020 – fotografiegymnastiek
Eindelijk weer buiten!
Vandaag was het ronduit rotweer, zodat ik in mijn kot gebleven ben. Maar gisteren, gisteren was in de namiddag eindelijk onze quarantaine afgelopen, zodat ik de auto heb genomen en naar Sleidinge ben gereden om er een rondje te geocachen. Het was dan wel grotendeels door woonwijken, ik heb intens genoten van het wandelen, het zoeken, en het op afstand kennismaken met een koppel geocachers.
Ik haalde tien mooie caches binnen, alleen de bonus heb ik niet meer gezocht want de rug begon pijn te doen, de gsm was zo goed als plat en ik was eigenlijk al te laat voor Merels verjaardagstaart. Ik ga nog wel eens terug ^^
Maar man, opgelucht dat ik eindelijk weer mag rondlopen!
366 – 10 november 2020 – Just Dance
Tiende verjaardag!
Zoals ik gisteren al schreef, had ik mijn vrienden opgeroepen om kaartjes te sturen. En toen waren er niet alleen kaartjes maar ook cadeautjes en lag de hele keukentafel vol.
Deze morgen kwam ze om acht uur bij mij in bed kruipen, we maakten de rest wakker, Merel deed een maskertje aan, en we namen haar mee naar beneden. En toen…
Dat enthousiasme, dat is toch zalig???
Vooral met de mechanische eenhoorn van Mario en Babeth hebben we ons een kriek gelachen: dat ding stapt bijzonder snel, schudt dan al hinnikend met zijn kont en dan begint hij een liedje te zingen. Het effect op Gandalf was grandioos…
Intussen bakte Kobe pancakes bij wijze van ontbijt en mocht zij alles uitpakken en alle kaartjes opendoen, iets waar ze echt lang mee bezig was. En toen maakte ze dit filmpje:
’s Middags waren er wraps van broerlief, en in de namiddag was er uiteraard ook taart. Haar lievelingstaart was er niet meer in gewone vorm, alleen in de Sint-uitvoering, maar dat vond ze niet erg. Alleen is zo’n dikke laag chocolade niet zo handig voor kaarsjes ^^
En ’s avonds, toen waren er frietjes van de frituur.
’t Is niet dat we volgevreten waren of zo, hoor!
366 – 09 november 2020 – gelukkige verjaardag, muizie!
Compleet maf!
Ik had een week of twee geleden op Facebook een oproep gelanceerd: dat Merel tien jaar werd, en dat ze dus wegens corona geen feestje kon geven, maar dat ze op haar verjaardag zelfs nog in echte quarantaine zat, dus geen vriendinnetjes, geen opa, niemand. Meh. En of iemand het dus zag zitten om haar een kaartje te sturen, want je wordt maar één keer tien jaar. Ik kreeg veel reactie en ik had dus een kaartje of tien verwacht. Juist ja.
In de loop van de week werden er 7 pakjes en 23 kaartjes in Barts bureau verstopt, een plaats waar ze weinig of niet komt, en waar regelmatig dozen en pakjes staan.
Deze avond, toen ze al in bed lag, hingen we de slingers op. Normaal gezien leggen we ook confetti en slingers en zo op de ontbijttafel, maar deze keer was dat absoluut niet nodig:
Echt, serieus… Er zitten twee cadeautjes van ons tussen, en dat is alles, al de rest komt van jullie.
Ze gaat niet weten wat ze ziet, en zelfs ik vind de anticipatie zalig.
Bedankt, iedereen!