Geplaatst op

Geocachen in Eke

Jawel, voor ne keer dat het eigenlijk niet regent, moet ik ervan profiteren. Véronique is blijkbaar dezelfde mening toegedaan: toen ik haar voorstelde om nog eens te gaan cachen, ging ze meteen akkoord. Maar dan wel liefst gewoon met ons tweetjes.

We spraken af vlak naast de N60, aan de kerk van Eke, om daar “Milo’s toertje” te doen, een aantal stuks van de geo-art Scott en Whisky en een paar losse caches. Ik zag het wel niet zitten om dat hele eind te wandelen, maar wilde fietsen, en met die fietsendrager kan ik twee fietsen meenemen. Kobe had me hier thuis geholpen om de fietsen op te laden: eerst de mijne, en dan die van mijn ma. Dat is de fiets die ik vroeger gebruikte voordat ik een elektrische had, die Arwen dan gebruikte, en die sinds vandaag Merels fiets is geworden ^^

Ik vind geocachen met de fiets eigenlijk ook gewoon leuker, al is het wel lastiger: je ziet veel meer, maar op en af en telkens die fiets stallen is wel lastig, na verloop van tijd.

Enfin, we gingen op trot en Véro moest me gelijk geven: cachen met de fiets is eigenlijk echt wel leuker.

Het was warm, het bleef droog, er waren puddinkjes en koekjes en thee, en vooral de caches van Scott and Whisky waren heel erg mooi. Hopelijk lukt het binnenkort om ook de rest van de ronde af te werken.

Yup, zo’n cachemaatje met wie je volledig op dezelfde lijn zit, da’s fijn. Jammer dat we intussen zo ver uit elkaar wonen, maar dat laten we niet aan ons hart komen.

Geplaatst op

Geocachen in Leest

Toen we hier vorige week aan het knutselen waren met de Vossen, had ik meteen concreet met Mireille afgesproken dat ik tot bij haar ging komen om eindelijk eens samen te geocachen in de buurt. Nu ik een deftige fietsendrager heb op mijn auto, kan dat een stukje vlotter dan vroeger.

Tegen half drie stond ik voor haar deur, iets later stond er een deftige koffie voor mijn neus ^^

Tegen drie uur zaten we op de fiets om een rondje “In Leestse Velden” te fietsen en nog een paar losse caches mee te pikken.

Op zich is dat niet veel kilometer, maar hier en daar hebben we vrij lang staan zoeken, en uiteindelijk was het bijna zeven uur tegen dat we terug waren. Het was ook meer dan voldoende: mijn rug vond het welletjes, en Mireille heeft serieus last van long-covid en was doodop. Maar het was een prachtige namiddag met vrij mooi en eigenlijk behoorlijk warm weer, schitterende landschappen, fijn gezelschap…

Toen was het te laat om nog naar huis te rijden voor het avondeten, ben ik maar blijven eten, was er daarna nog een fijn dessert en kreeg ik nog de zonsondergang vanuit hun tuin.

Moe, maar echt een vakantiegevoel. Dankuwel, Mireille!

Geplaatst op

Van geocaching, FTFs en bramenconfituur

In april had ik een nieuw geocachevriendje gemaakt. Het is er nog altijd niet van gekomen om samen te gaan cachen – zo goed als alles in de buurt hebben we allebei al gedaan – maar Stefanie is intussen begonnen met zelf een paar caches hier in de buurt te steken.

Voor mij is dat wel fijn natuurlijk: ik moet maar op de fiets springen en ze oppikken, en dan heb ik nog een First To Find, als ik chance heb dat ik de nieuwe cache zie uitkomen. De eerste was eergisterenavond uitgekomen, maar toen had ik niet meer de puf om uit mijn zetel te komen. “Ge wordt oud”, merkte Bart langs zijn neus weg op.

Maar gisterenmorgen rond half tien trok ik de mailbox open, viel mijn frank, ging ik de fiets op, en jawel, nog een FTF. De tweede in de reeks kwam gisterenavond uit, ietsje vroeger, rond half negen, en aangezien het niet regende, ging ik alsnog de fiets op.

Nummer drie was er eentje voor deze avond: ik zat in de zetel met de computer toen ik het bericht kreeg dat er een nieuwe cache was, en dan echt nog vlakbij, op 200 meter. Vijf minuten later zat ik op de fiets en ontdekte ik een wegel langs het Liefke waarvan ik het bestaan niet eens kende! Na wat getengel had ik de cache in handen en had ik ook meteen vastgesteld dat er daar een overvloed aan rijpe bramen was!

Na het avondeten ben ik dan nog even teruggefietst met een ijscrèmedoos om bramen te gaan plukken, en heb ik meteen een half uur staan kletsen met een medecacher die nog had gehoopt de eerste te zijn. Tsja…

Ik reed verder de wegel af en vond meer en meer bramen, tot mijn doosje overvol was.

Gecombineerd met een handvol voze kersen dat was blijven staan, gaf dat nog wat later vier mooie potten confituur.

Goed gewerkt vandaag!

 

Geplaatst op

Te koop: Ford S-Max van 10 jaar oud

Met pijn in het hart doe ik mijn tank weg. Jawel, mijn geliefde Ford die mijzelf, mijn gezin en talloze larpers overal naartoe heeft gebracht, waarmee ik een paar keer een platte band heb gehad, een platte batterij in de sneeuw, dat soort onzin.

Het ding is tien jaar oud, maar ware het niet dat hij de Gentse lage-emissiezone niet meer binnen mocht, ik was er nog een paar jaar mee blijven rijden, eerlijk waar.

Bon, hij is vervangen door een Skoda Eniaq full-electric, waar ik ongelofelijk enthousiast over ben, om eerlijk te zijn. En met net iets minder schadelijke uitstoot, maar ook een minder grote koffer.

Het ding is vandaag volledig in orde gezet – ik heb drie en een half uur in de garage gezeten, ben zeiknat geregend toen ik toch even de benen ging strekken – en wordt begin september gekeurd voor tweedehandse verkoop.

Met andere woorden: bent u niet van plan om in een LEZ te rijden, heeft u nood aan een goeie, ruime gezinswagen waarbij het niet zo erg is dat u eens een krasje oploopt, mag het een dieselwagen zijn, en wilt u niet te veel geld uitgeven? Stuur me een berichtje. Ik heb iets voor u.

(Ik heb geprobeerd foto’s te zoeken in mijn archief, het is donker wanneer ik dit schrijf en ik kan nu dus geen foto’s nemen. Ik voeg morgen wel eentje toe)

 

Geplaatst op

Lectuur: “The Stone Sky” (The Broken Earth #3) van N.K. Jemisin

Oi, ik zit precies een beetje achter met mijn boekbesprekingen. Vooruit met de geit dus!

The Stone Sky is het derde boek van de Broken Earth Trilogie die ik hier al gedeeltelijk besproken heb, en waarbij ik dus verder ga op die besprekingen.

In dit derde boek krijg je drie hoofdpersonages uit wier standpunt je de gebeurtenissen meemaakt: nog steeds Essun, die intussen een Tienring of hoger is, en haar dochter Nassun die minstens even sterk is maar absoluut niet formeel getraind. Daarnaast krijg je nog een derde verhaal dat – en het duurt eventjes voor je dat ook echt door hebt – de oorsprong van de hele samenleving en het probleem vertelt, aan de hand van een personage dat duizenden jaren later wel degelijk nog rondloopt en een impact heeft op beide hoofdpersonages.

Waar boek twee een overgangsboek was, brengt boek drie echt alle losse draadjes samen en breit die tot een fantastisch mooi, consistent geheel. De emoties gaan diep, het voelt, ondanks het science fictiongehalte, ook allemaal heel echt aan, en het geeft ook een ongelofelijk mooi beeld over moeder- en vaderschap.

Alle vragen die zich stelden in de eerste twee boeken, worden hier beantwoord en het is een pracht van een finale. Het boek bleef ook nog echt lang in mijn systeem hangen, ook al was ik intussen al lang in een ander boek bezig. Mijn gedachten keerden regelmatig terug naar de verhaallijnen, de emoties, de pijn, tsja, alles eigenlijk.

En dat, dat definieert in mijn ogen toch wel een goed boek, ja.