Geplaatst op

Eindelijk weer quiz!

Ik kondigde het eerder al aan: we gaan eindelijk weer quizzen met het SQ!

Gisteren traden we dan voor het eerst weer aan, in het Westveld in Sint-Amandsberg. Een prima geschikte zaal met beamer, alleen werkt de geluidsinstallatie niet helemaal mee, maar bon, daar konden we omheen werken.

De afgelopen dagen hadden we met ons team de quiz in elkaar gestoken: negen gewone rondes, één fotoronde. Veel vragen kreeg ik door van Tom, onze doorgewinterde quizzer, en dat bleek dan eigenlijk ook een beetje te hoog gegrepen. We hadden in totaal maar liefst 13 vragen waar geen enkele ploeg het antwoord op wist. Toegegeven, er zijn momenteel maar 7 ploegen, maar dan nog… Ik heb er wel immens veel tijd in gestoken: alle vragen netjes uitschrijven, elke ronde volgens een thema, en bij vrijwel elke vraag ook een afbeelding voor de powerpoint.

Ik heb me wel prima geamuseerd met de presentatie op de avond zelf: het mocht al eens wat sarcastisch zijn, we spelen dan ook al jaren samen. En ik had het gevoel dat het ook wel door het publiek gesmaakt werd, al was het wat te moeilijk. We zijn in ieder geval vertrokken…

Maar, mochten er nog mensen zijn die graag mee komen quizzen met een eigen team: graag! Elke tweede woensdag van de maand, in totaal tien keer, in Sint-Amandsberg, van half negen tot ergens rond elf uur. Voor meer info stuur je me maar een berichtje!

(Oh, en de rare versiering op de foto? Dat was blijkbaar blijven staan van een Syrisch trouwfeest, en mijn dierbare ploeggenoten konden het niet laten dat achter mij te zetten. Of wat had je gedacht?)

Geplaatst op

Leerlingencontactdag

Vandaag was dus de eerste fameuze leerlingencontactdag. Het is een vernieuwing binnen onze school: tot hiertoe hadden we enkel cijferrapporten. Nu kunnen leerlingen te allen tijde hun rapport laten berekenen, en geven we hen morgen enkel een feedbackrapport, waarin elke leerkracht een liefst uitgebreide commentaar schrijft.

Vandaag hielden we dus ook de gesprekjes, a rato van 10 minuten per leerling. Enfin, zo was het toch uitgerekend… Bij sommige leerlingen was het inderdaad een vrij kort gesprek: de cijfers zijn goed, en afgezien van een enkele baaldag – standaard in een puberleven – zit het ook wel best oké bij de leerling zelf.

Maar sommige gesprekken hebben langer geduurd, een enkele keer zelfs tot een uur. Want dat was het hele opzet: bij leerlingen met slechte cijfers vragen we altijd wel naar de oorzaak daarvan, en soms is dat niet voldoende gestudeerd, of gewoon te moeilijk, maar soms komen er dan ook schrijnende verhalen over de thuissituatie naar boven, zoals bv. een alleenstaande mama met twee jobs en vier kinderen, waarbij de leerling dan eigenlijk het huishouden en de zorg over de kleinere broertjes en zusjes op zich neemt. Dan is het niet verwonderlijk dat niet alle taken altijd gemaakt zijn, dat niet alles even goed is gestudeerd…

Leerlingen met goede cijfers glippen meestal door de mazen van het net, als het ons dan ook niet opvalt dat er iets scheelt met de leerling in kwestie.  Deze gesprekken gaven dan ook de aanzet voor hen om toch te praten. We zijn geen leeftijdsgenoten, maar we zijn ook geen ouders: we zijn volwassenen die hun leefwereld – een groot deel van hun tijd brengen ze door op school – kennen, die hen wel wat kennen, en die vooral het beste met hen voor hebben. Uiteraard is geen enkele leerling verplicht om met ons te praten: soms is er ook gewoon geen klik met de klastitularis. Soms willen ze ook gewoon niet praten, en dat is hun goed recht. Maar geloof me, er is immens veel naar boven gekomen. Ik was er niet goed van, het was bijzonder intens, en dat gaf ook zo goed als elke leerkracht mee. Op voorhand zagen we niet goed in wat deze leerlingencontactdag ging inhouden, na afloop waren we het er allemaal roerend over eens dat het meer dan nuttig was geweest. Aan de organisatie valt nog wat bij te schaven, maar het concept is prima.

Heel veel extra werk ook voor de leerlingenbegeleiding en CLB, maar zo kunnen we tenminste aan de slag met onze leerlingen. Want pas als een leerling goed in zijn vel zit, voelt hij zich goed op school en kan hij bijleren. En dat, dat is nu zo’n beetje onze kerntaak.

Geplaatst op

Leerlingenfeedback

Donderdag houden we voor het eerst een echt feedbackgesprek met onze leerlingen. Als in: een gesprek van de klastitularis met de leerlingen, niet zozeer over de cijfers – dat moet wel kunnen als die niet oké zijn – maar vooral over het welbevinden. Wat kunnen we als school doen om een puber zich beter in zijn vel te doen voelen? Hoe kunnen we slechte punten ombuigen? Welke remediëring moeten we toepassen? Wat zijn de werkpunten voor de leerling in kwestie? Is er iets met de thuissituatie dat we moeten weten om de leerling beter te begrijpen? Hoe kunnen we helpen?

Dat soort dingen dus.

Als voorbereiding moest elke leerling een korte enquête invullen, specifiek op zijn jaar gericht, waarin ze alle mogelijke info kwijt konden. In het tweede jaar werd ook gepolst naar hun lievelingsvakken en de vakken die ze echt niet graag doen, kwestie van hen in het derde jaar zeker correct te oriënteren, want soms wordt die studiekeuze nog bepaald door de ouders, tegen de wil van het kind in.

Ik ben dus klastitularis van een tweede jaar en kreeg op die manier de enquêtes van de mijne binnen. Ik heb, om eerlijk te zijn, ook die van de andere helft van de klas bekeken, want ook al vallen ze niet onder mij als klastitularis, ik heb ze wel in hun geheel in de les.

En wat bleek? Maar liefst acht van de vierentwintig leerlingen hadden Latijn geschreven als een van de drie lievelingsvakken, en ook Grieks kwam acht keer voor. Wow. Dat deed deugd, echt deugd. Ik sta daar dus niet voor niets alles te geven, in de meeste lessen.

De eerlijkheid gebiedt me ook te vermelden dat bij één leerlinge de Klassieke Talen bij de minst geliefkoosde vakken stonden, maar dat wist ik al: ze wil graag veranderen naar de basisoptie Maatschappij en Welzijn, deels omdat haar vriendinnen daar zitten, deels omdat ze volgend jaar sowieso Humane Wetenschappen wil studeren en dat dat daar een uitstekende voorbereiding op is.

Dus ja, mijn ijdelheid is gestreeld, mijn ego kreeg een opkikker, en ik weet weer waarom ik les blijf geven. Vanitas vanitatum.

Geplaatst op

Eulogie voor een heldhaftige microgolf

Zaterdag heb ik onze microgolf dood moeten verklaren. Op zich niks bijzonders, natuurlijk, ware het niet dat dat exemplaar al ouder was dan mijn eigen huwelijk. Die microgolf was namelijk het toestel dat Bart op zijn kot had staan, uit 1989. En ja, die is die jaren eigenlijk vrij intens gebruikt, al zeker twee keer per dag om melk voor mijn koffies op te warmen, om nog van al de rest niet te spreken.

Vierendertig jaar is het ding geworden. Het belletje werkte al lang niet meer, maar dat was eigenlijk ook het enige. Voor de rest warmde hij dapper ons eten op, jaar na jaar, kookte hij pudding, maakte hij luiewijvenvlaai en deed hij gewoon wat een microgolf moest doen.

Het lijkt vreemd, maar ik ga het ding missen. Zondag stond er al een gloednieuw zwart exemplaar in de kast te pronken, maar dat is niet hetzelfde. We moeten nog wennen aan dat ding. En dat heeft overigens het lef om “Ping!” te zeggen, stel je voor!

Raar hoe een mens soms ook aan dingen zo gewend kan raken dat je ze mist. Sorry, lieve microgolf, je mag nu in de garage genieten van je pensioen, tot je naar het containerpark gaat. Sic transit gloria mundi…

Geplaatst op

Festival van Vlaanderen: Zefiro Torna

Vorige week kregen Bart en ik een uitnodiging van Jeroen: of we geen zin hadden in een concert van het Festival van Vlaanderen, oude muziek door Zefiro Torna.

Het kon perfect in onze agenda, dus nee, we zeiden geen nee! Tegen zeven uur zaten we inderdaad in de parochiekerk van Zomergem, waar ik als kind al die uren heb gesleten tijdens de zondagsmis. Alleen hadden ze nu de richting van de kerk omgedraaid en stond er een podium aan de grote deuren. Dit zou eigenlijk vaker moeten gebeuren: een prachtige locatie, een prachtige akoestiek…

En dan spreken we nog niet eens over de muziek zelf. Zefiro Torna heeft een wisselende bezetting al naargelang de behoeften van de muziek, en voor ‘Les Champions des Dames’, muziek uit de tijd van de Vlaamse Primitieven, van onder andere Guillaume Du Fay, Gilles Binchois en Domenico da Piacenza, kregen we drie topmuzikanten te zien: Lieselot De Wilde, zang, Dimos De Beun, blokfluit en clavicymbalum, en Jurgen de Bruyn, luit, zang en artistieke leiding.

Ik neem er even de “perstekst” bij: In het liefdesgedicht ‘Le champion des Dames’ dat Martin le Franc voor Filips de Goede schreef, worden Guillaume Dufay en Gilles Binchois samen afgebeeld. Geïnspireerd op de vernieuwende Engelse stijl van Dunstable breken deze componisten met de complexe ars subtiliorstijl. In de ban van Florentijnse vrouwen, thema’s uit de oudheid en het humanisme, schrijven ze oorstrelende pareltjes en muzikale miniaturen die erg in de gading vallen bij het Bourgondische hof. Ze maken de brug van de middeleeuwen naar de vroege renaissance.

Het programma is opgevat als een drieluik: van ‘De verheerlijking van de vrouw’ – volgens een anonieme dichter idealiter als “blans, blond, tout par mesure” beschreven – over ‘Het verlies van een geliefde’, onder meer prachtig getoonzet door Binchois in de ballade ‘Deuil Angoisseus’. En tot slot: ‘Een nieuwe lente’ en ‘joye sans fin’!

 

Concreet betekende dat een prachtige, loepzuivere vrouwenstem die de middeleeuwse muziek volledig tot zijn recht bracht, en af en toe ook een mannenstem die het begrip “troubadour” gewoon verpersoonlijkte. En uiteraard werd het polyfone aangevuld door de rest van de instrumenten. Echt, je waande je bij momenten gewoon in een of andere middeleeuwse taverne voor de hogere klassen. Ik heb intens genoten en hier en daar zelfs gefilmd. Geniet…