Geplaatst op

Lectuur: “Deadly Wrong” (Preternatural Affairs #5)” van S.M. Reine

Deel vijf in de reeks, maar deze keer niet rond agent Cèsar Hawke, wel rond het interessante nevenpersonage Isobel Stonecrow. In het vorige boek is namelijk aan het licht gekomen dat ze ondood is. Nee, geen echte zombie, maar door een contract van vijf jaar in leven gehouden op het moment dat ze aan het sterven was. Alleen is er nu een en ander misgelopen met dat contract en heeft ze maar een maand en een paar weken te leven. Allez ja, leven is een groot woord, want haar lichaam begint al af te sterven.

Beetje bij beetje komen daardoor ook haar herinneringen aan haar vroegere leven terug, en het is maar de vraag of Isobel daar blij mee is. Wat ze zich wel herinnert, is dat ze een speciale band had met Fritz Friederling, de directeur van de OPA, en dat is zowat de enige die haar kan helpen. Want ze moet naar de hel. Letterlijk. De Hel, thuis van alle mogelijke demonen, en ook de enige plaats waar dat contract kan herbekeken worden.

Het is wel leuk om eens een ander perspectief te hebben, maar het maakt het daarom niet diepgaander. Het blijft gelukkig wel even amusant om lezen, en dus lezen we verder.

Geplaatst op

Museum voor Schone Kunsten

Veel wil Merel op dit moment niet doen met haar mama – ik vermoed dat dat niet strookt met haar puber zijn momenteel – maar ze zag een dagje MSK wel helemaal zitten. Geen moderne kunst – het SMAK wilde ze duidelijk niet – maar wel bij voorkeur impressionisme, fauvisme, zelfs barok.

Na het middageten trokken mijn dochter en ik dus richting de Heuvelpoort, liepen twee uur rond en zagen dat het goed was. Zeer goed, zelfs. Sommige werken vond ze maar niks, andere vond ze prachtig. En ik, ik nam, zoals altijd, weer veel te veel foto’s.

Er hing zelfs een schilderij dat ik onmiddellijk herkende als onze eigen Wondelgemse kerk. Merel vond dat raar, dat ik dat herkende…

Tegen vier uur waren we buiten en wilden we iets drinken en iets van vieruurtje, maar de Mub’Art sloot net, en in het SMAK was het café zelfs niet open. We liepen dan naar de Plantentuin, maar in het GUM is er zelfs geen café of zo. Meh. We liepen wel even doorheen de prachtige serres en werden omvergeblazen door de vochtige tropische hitte.

Vandaar reden we naar Gentbrugge, naar de Torfs, want Merel moest nieuwe schoenen hebben en ons pa nieuwe pantoffels. Jammer genoeg vonden we onderweg ook geen leuk terras – Gent is gewoon dood na de Gentse Feesten – en dus reden we maar gewoon naar huis, waar per definitie goeie koffie, lekkere koekjes en een deftige zetel met een wifiverbinding op ons wachtten.

Maar een geslaagde namiddag? Jawel.

Geplaatst op

Belzeelse velden, wegels, weiden en onvindbare paden

Nog een dagje gaan werken in het huis van mijn vader? Nee dank u, dat ziet de rug echt niet zitten. Ik moet echt opletten hoeveel ik doe, of het gaat fout. Maar in de loop van de namiddag had ik echt geen zin meer om nog te blijven zitten, de rug kon wel wat beweging zonder inspanning gebruiken, en dus stapte ik de fiets op, om net over de Ringvaart, in Belzele, te gaan cachen. Daar ligt een rondje dat ik eigenlijk wilde houden om af en toe een cacheke te doen om de lege dagen in de cachekalender op te vullen – je kan zien op welke dagen van het jaar je nog niks gevonden hebt – maar deze waren sowieso langs paden die niet met de auto bereikbaar zijn.

Dat ga ik ook geweten hebben: ik fietste eerst langs de Nieuwe Kale, maar kwam daarna in velden, wegels, parken en dies meer terecht. Prachtig gewoon! Als Wolf het ooit weer in zijn hoofd krijgt om te gaan lopen, moet hij in het vervolg als opwarmertje maar tot daar fietsen en dan daar gaan lopen. Echt. Sommige paden waren intussen wel helemaal verdwenen, opgegaan in onkruid, grassen of een boer die iets te enthousiast geploegd en gezaaid had. Tsja.

Ik ben zelfs deels in een boom gekropen. Compleet onverantwoord, ik weet het, maar zo leuk… En ik had echt goeie grip en zo, dus het viel wel mee.

Er ligt daar dus ook een mooi park, en je rijdt zelfs door stukjes bos. Een heel mooi rondje, en als het ooit nog eens een warme avond is en Bart ziet het zitten om eens te gaan fietsen, dan weet ik alvast waar naartoe.

 

Geplaatst op

Stevige vooruitgang in het huis van mijn ouders

Zaterdag kreeg ik een berichtje van mijn jongste broer: dat hij met zijn vrouw en zoon in het huis bezig waren. Dik in orde, dacht ik, en in de loop van de namiddag gingen ook Kobe en ik nog even helpen. Lang hou ik het niet vol, want mijn rug vindt het absoluut niet fijn, maar bon, alle beetjes helpen.

Roeland was er met de grove borstel doorgegaan: zijn kamer was zo goed als leeg, net zoals de mijne en die van mijn broer. Mijn eigen kamer had ik liever zelf gedaan, maar bon, die spullen heb ik al dertig jaar niet gemist, ik zal ze nu ook wel niet meer missen, zeker? Gelukkig had Sarah ook nog een stapel voor de kringwinkel gemaakt.

Het resultaat zijn ongeveer 10 grote vuilzakken met onbruikbaar textiel zoals oude gordijnen en dergelijke, vijf matrassen, een hele reeks zakken met restafval die netjes opgestapeld staan in de wachtkamer, en een hoop kapotte stoelen en dergelijke die later ook in de container mogen.

Het is nog maar het begin, maar het is toch al een begin. En ik ben vooral ook blij dat ik er duidelijk niet alleen voor sta en dat mijn broers meewerken.

Even wat voor en na foto’s:

Roelands kamer:

Jeroens kamer, waar mijn pa ook een tijd heeft geslapen:

Mijn oude kamer:

Ook in de rest zijn we uitgebreid bezig, maar daar heb ik niet echt foto’s van, omdat daar nog niet echt veel veranderd is.

Maar ik ben wel al tevreden met het resultaat: je ziet tenminste het verschil.

Geplaatst op

Een verjaardagsdagje

Kobe werd dus achttien gisteren, waarvoor ik hem dan ook eens ongestoord liet slapen. Ongestoord is eigenlijk niet helemaal het woord, want de poetsvrouw ging vrolijk te keer in de gang met stofzuigers en dweilen, maar dat stoorde blijkbaar niet. Pas tegen kwart voor twee kwam de meerderjarige boven water, zodat ik naar de winkel kon om koffiekoeken en boodschappen voor de grote ketel macaroni met hesp en kaas ’s avonds.

Ik had Merel al tegen elf uur naar het appartement gevoerd, waar ze Wolf en Arwen ging helpen met schilderen. Tegen zes uur – ik was onderwijl aan het koken – ging Bart ze weer ophalen, zodat we met zijn zessen aan tafel zaten. Daarna had ik nog taart voorzien, gewoon omdat die zo leuk was: een grote minion. Alleen had iedereen eigenlijk al te veel gegeten, maar Kobe kon het toch niet laten om vakkundig het oog te verwijderen. Zo is hij dan wel weer.

En toen reden we in twee auto’s richting de Kinepolis, voor de Fantastic Four. Kobe had er geen behoefte aan om vanavond nog uit te gaan met zijn vrienden, gezien het feit dat hij zijn verjaardag vrolijk had ingezet ergens op het Sint-Baafsplein en pas tegen vijf uur in zijn bed was gerold. Maar de film met zijn allen, dat zag hij dan wel weer zitten natuurlijk. En toen bleken zijn vrienden alsnog naar de Feesten te gaan, en kon hij daar niet voor onderdoen natuurlijk.

Ik denk dat zijn verjaardag adequaat is gevierd, ja.