Geplaatst op

Sony Rolly, of hoe lief kinderoogjes kunnen zijn.

Toen ik daarnet met Wolf naar de site van het Brussels Girl Geek Dinner zat te kijken, en meer bepaald naar filmpjes van de Sony Rolly, ontspon zich de volgende conversatie:

– Oh mama, maar dat is kweetniehoewijs!! (Het Gentse accent was onmiskenbaar.) Hoe heet dat? Ik wil ook zo eentje! Dan kan ik daarop dansen!
– Dat is een Rolly, Wolf, maar je kan dat hier niet kopen.
De teleurstelling droop van zijn gezichtje.

– Echt? En waar kan je die dan wel kopen, mama?
– In Japan, liefje.
– Kunnen we dan niet een keertje naar Japan gaan? Dan gaan we daar naar de Rollywinkel en dan kopen we dat, en dan kan ik daarmee dansen!
– Japan is wel heel ver, hoor.
– Oh.

Een diepe denkrimpel verscheen tussen zijn wenkbrauwen. Plots klaarde zijn gezichtje weer op.

– Oh maar mama, ik weet het, ik heb de oplossing! Ik vraag zo’n Rolly aan Sinterklaas, en dan kan die naar Japan gaan en in de Rollywinkel eentje kopen, en dan kan hij dat aan mij geven, en dan kan ik daarop dansen! En jij ook, mama! En papa ook! En Kobe…

Hij stopte abrupt, en daar was die denkrimpel weer.
– Kobe niet, he mama, die is daar nog te klein voor. Maar dan kan ik daar wel mee dansen!
– Met wie? Met Sinterklaas?

Enig leedvermaak kan me niet ontzegd worden, ik weet het. Een verontwaardigde blik schoot in mijn richting.

– Maar mama!!! Met die Rolly natuurlijk!

En toen kwam het, en ben ik in de lach geschoten. (Het volgende is natuurlijk nagespeeld, ik film echt niet elke minuut van Wolf, maar ik wilde het jullie niet ontzeggen). Kijk maar.

[garagetv S5USF8IQdmAVLtqWL!vfcGSc!JevQ-48dMvN693iDxEBf4IXBAOdn8GKUa-jY!fzEK nolink]

Geplaatst op

Sony Rolly

img_rolly_02-3.jpg

“Wow”. Dat was mijn eerste gedachte toen ik het kleine technische wondertje zag. Ik heb het over de Sony Rolly, gezien op het zesde Brussels Girl Geek Dinner.

“Het is veel kleiner en handiger dan ik dacht!” was het tweede dat door mijn hoofd schoot. Ik wist dat het wit ging zijn, en ovaal, maar ik had iets van de grootte van een rugbybal in gedachten (hij was al gefeatured op Planet Gadget, vandaar). Nee hoor: de Rolly heeft de omvang van een ellipsoïde tennisbal, maar dan wel veel cooler vormgegeven.
De derde gedachte die door mijn hoofd ging, liet eerlijk gezegd even op zich wachten. Ik ben trouwens ook heel blij dat alle aandacht van de omstaanders naar de Rolly ging, want ik denk dat ik met mijn mond open stond. Man, dat klein ding heeft power in huis! Daarmee bedoel ik uiteraard niet iets waarmee je in de Brico of bij Top Gear veel succes zou oogsten, maar eerder iets in de zin van spunk. Denk aan het kleine, ronde, technische equivalent van een John Travolta in zijn good ol’ days: een gigantisch showbeest met een verdomd goed geluid.

Want wat doet de Rolly nu eigenlijk? In de eerste plaats is het een audiospeler: je kan MP3s (en nog een paar andere formaten) uploaden via BlueTooth of een USBstick. Maar uiteraard is hij veel meer dan dat.
Gegarandeerd trekt hij alle aandacht naar zich toe (je had de blinkende ogen en de open monden eens moeten zien van alle Girl Geeks :-p ; maar best dat er niet teveel mannen tussen stonden), want de Rolly danst! Ja, iets anders kan je dat eigenlijk niet noemen, wanneer je hem eenmaal in actie hebt gezien.
Dank zij een hoop wieltjes en besturingssysteempjes, gaat de Rolly bewegen op de muziek: hij rolt, spint, draait, stopt abrupt, schiet weer in gang, en gebruikt vooral ook zijn zijklepjes. Geloof het of niet, na een paar tellen zie je daar echt een paar armpjes in. Hij kleppert en zwaait enthousiast, en in combinatie met de flitsende lichtjes en de rollende bewegingen doet hij een hoop coole dancemoves. Ik heb – ik zweer het, echt waar – iemand achter me horen verzuchten: “Kon mijn vriend maar zo dansen!”

Yep, ik ben verkocht. Helaas is datzelfde hier in Europa niet het geval voor de Sony Rolly (of de Ronny Solly, zoals hij door sommigen al gedoopt is): voorlopig is hij enkel in Japan verkrijgbaar.

Hm. Mocht er hier iemand binnenkort naar Japan gaan, laat je iets weten?

Geplaatst op

Reispas

imgaspx.jpg

Zo’n reispas halen heeft voeten in de aarde. En vooral véél tijd nodig. Oh, en nog een handige tip: op voorhand op de website lezen wat je precies nodig hebt :-p

Deze morgen gingen Bart en ik de deur uit, richting dienstencentrum Wondelgem. Ik was gewapend met mijn oude reispas, mijn identiteitskaart en pasfoto’s, Bart had enkel zichzelf en zijn oude kartonnen identiteitskaart bij.
Het feit dat Bart Kobe nog moest afzetten bij de opvang (een baby pak je op en je bent weg) en ik Wolf naar school moest zien te krijgen (“Maar mama, ik wil nog een boterham, de zesde al.” “Er zit iets in mijn schoen!” “Ik krijg die vest niet over mijn gilet!” “Maar mamaaaaaaa!”) resulteerde in het feit dat Bart al buitenkwam op het moment dat ik binnen wilde gaan in het dienstencentrum.
Hij moest:
– aangifte doen van verlies van zijn oude reispas (Huh? Had hij die dan? We wisten beiden van niks meer.)
– foto’s laten nemen (duh)
– zijn vervallen identiteitskaart vernieuwen
– pas dan zijn reispas aanvragen.

Ik ging binnen rond kwart voor negen. Anderhalf uur later stond ik weer buiten, met de belofte van een digitale reispas op 26 juni. Alleen…

– had ik intussen drie kwartier zitten wachten
– had ik de krant van gisteren gelezen (die van vandaag was te nat)
– was ik binnengegaan, en kreeg ik toen te horen dat ik 86 euro kwijt ging zijn, wat ik niet bijhad natuurlijk
– bleek er geen bancontact te zijn in ons dienstencentrum
– ben ik naar de Delhaize gereden om geld af te halen en intussen boodschappen te doen (De speculaaspasta is weer binnen, yay!)
– heb ik opnieuw tien minuten zitten wachten (er zat 1 persoon voor mij, toen ik een kwartier later buitenkwam stonden er 11 te wachten. Ik heb twee minuten chance gehad!)
– ben ik 86 euro lichter
– is er een hoek van mijn oude reispas
– zijn de pasfotootjes van vorig jaar goed bevonden
– heeft een dame aan het loket me met stralende glimlach te woord gestaan

en kan ik dus binnen een tweetal weken mijn reispas afhalen. Yay 🙂

Nu ga ik ontbijten: een stevige kop koffie, en twee koffiekoeken die ik als beloning heb gekocht in de Delhaize. Hey, ge weet zeker niet hoeveel calorieën dat verbruikt, zo zitten wachten zeker?

Geplaatst op

Yak Shaving

yak_276x280.jpg

Het begrip op zich is prachtig uitgelegd door Seth Godin en ook ik heb geregeld last van yak shaving.

Neem nu deze morgen. Om de was te kunnen doen, moet ik eerst mijn laptop dichtvijzen. Juist.
Laat het me uitleggen.

Kobe was er nog in geslaagd om, vlak voor hij naar de opvang ging, zijn luier enthousiast te vullen. Een beetje té enthousiast, blijkbaar, wat resulteerde in een set verse kleertjes. De vuile kleren moeten gewassen worden, dus ik vol goede moed richting wasmachine. Waar zich de volgende gedachtengang afspeelde:

– Oei, er zit nog natte was in van gisterenavond, die moet ik dus best eerst buitenhangen.

– Hmm, er is geen wasmand meer beschikbaar, ik moet dringend die andere was eerst opvouwen zodat er een mand vrijkomt.

– Maar om die was op te vouwen, moet de tafel leeggemaakt worden, zodat ik plaats heb

– Op die tafel staat nog mijn laptop, waar gisteren aan gewerkt is.

– Dan zal ik maar beginnen met de vijsjes van die laptop in te draaien zeker? Zodat ik mijn was kan doen? Ja?

Gelukkig komt er nog net geen yak aan te pas, want ik zou niet weten waar ik zo’n beest moet gaan zoeken. Maar het valt wel onder de categorie yak shaving. En als u me nu wil excuseren, want ik ga mijn schroevendraaiertje zoeken :-p

Geplaatst op

Gezin

Deze foto dateert al van eind april, maar is toch een prachtige foto van ons gezinnetje. In het Gentse gravensteen, uiteraard.

gezinnetje.jpg

Geplaatst op

Rookvrij

sigaret.gif

Ik kan niet anders dan voor een totaal rookverbod in de horeca zijn, helaas voor onze rokende medemens. Ik heb geen problemen met rokers die dat buitenshuis doen, waar ze anderen niet storen. Ja, mijn vader vliegt, zelfs bij winters regenweer, naar de garage of op het terras: ik ga zijn slechte gewoonten mijn longen en die van mijn kinderen niet laten verpesten. Oh, en de geur in huis ook niet :-p

Wie mijn mening deelt, gelieve zich naar de petitie te begeven: het kan alleen maar goed doen!

Geplaatst op

’s Werelds grootste tekening. Whoa.

August Zachrisson heeft, met behulp van een GPS verpakt in een stevige koffer, en de diensten van DHL, een gigantische tekening van zichzelf gemaakt. De lijn is uit één stuk, en 110.000 km lang.
Maar ga gewoon zelf kijken.

Geplaatst op

Windmolentje

Ik ben weer emotioneel vandaag.

ms102_a.jpgDaarnet ging ik mijn inktpatronen (examens moeten geprint worden, weetuwel) laten bijvullen in Evergem, en parkeerde ik zodoende aan het tegenoverliggende kerkhof.
Toen ik terug in mijn auto stapte, zag ik uit mijn ooghoeken in de halve schemering iets bewegen. Ik keek iets scherper door een getraliede opening in de kerkhofmuur, en zag een vrolijk roze windmolentje draaien in het speelse briesje. Een windmolentje waarvan ik dergelijke exemplaren al drie jaar aan een stuk in onze tuin heb staan, tot groot jolijt van mijn twee jongens.

En toen moest ik slikken: het stukje achterkant van de bijhorende zerk dat ik nog net kon zien, had de vorm van een teddybeer. Hoe vreselijk moet het zijn voor die ouders, en hoe graag moeten ze dat kind gezien hebben, als ze de moed hebben om een vrolijk windmolentje aan het grafje van hun kind te zetten.

Eventjes bleef ik gewoon zitten in mijn auto.

Toen reed ik naar huis, naar mijn wachtende examens en mijn twee rustig slapende zoontjes, en ik voelde me eventjes de gelukkigste moeder ter wereld.