Deze woont al een aantal jaar in onze tuin. Niet dat het ons geïnspireerd heeft tot de naam van ons dochter, die lag al veel langer vast, maar ik vind het een mooi toeval 🙂
Thuis
Omdat Bart na een week Dafalgans en vitaminen slikken gisteren toch moest plooien, was hij de hele dag thuis. Het varieerde tussen zetelhangen, mindless televisie kijken, mails beantwoorden, en pampers verversen.
Eigenlijk vond ik dat best fijn. Het is niet dat hij doodziek was zoals bij een zware griep het geval kan zijn, en dus had ik nog wel iets aan hem. En kon ik bijvoorbeeld Merel thuislaten terwijl ik om de jongens ging. Of hielp hij toch behoorlijk wat bij het in bad steken van de kroost.
Zoals hij zelf opmerkte, ’s avonds: het voelde een beetje aan als zondag. En da’s altijd een goed teken.
Tekening
Ik vond de tekening die Stephen van Netlash voor Merels kaartje ontworpen heeft, zó leuk, dat ik ze op haar kamermuur wilde. Ik heb dus, nog voor ze geboren werd, een beamer van kantoor geleend, en de tekening op de muur gezet in potlood. Daarna ben ik ze stap voor stap, kleur per kleur gaan inkleuren.
De geboorte kwam er een beetje tussen, maar zaterdag ben ik toch een aantal kleine verfpotjes gaan halen, en gisteren en vandaag heb ik ze dus afgewerkt. De kleuren waren een beetje een gok, en er is ook een potje rode plakkaatverf van de jongens onder gemengd, maar het resultaat is best ok, vind ik.
Kijk zelf maar. De foto’s zijn niet ideaal, wegens nogal donker. Ik heb ze systematisch na elk kleur genomen.
Hier ontbreken alleen nog de nerven van de blaadjes, maar daarvoor moet ik eerst een khakigroen vinden.
Paars
Omdat ik dat paars kleedje voor mijn dochter toch wel een trouvaille vond: bij deze. En nog een close up omdat ik toch niet over haar kan zwijgen.
Feestje!
Hehe, dat hebben we dan ook weer gehad! Ik ben een beetje moe nu, maar zeer tevreden en voldaan.
Vandaag was er namelijk Merels geboortefeestje, en daar zijn warempel 101 mensen op afgekomen! Ze waren allemaal zeer welkom, uiteraard, maar we hadden meer afzeggingen verwacht, om eerlijk te zijn. Ik ben vooral blij dat we het niet meer hier bij ons thuis hebben gedaan, zoals bij de jongens. Ik zag dat echt niet zitten, vooral het opruimen achteraf. Maar Bart had het gevraagd in zijn huisrestaurant Het Lepelblad, en aangezien die toch gesloten zijn op zondag, zagen die dat wel zitten. Het was meer dan dik in orde, overigens: massa’s verschillende zoetigheden in de namiddag, en naar de avond toe hartige hapjes. Het was er gezellig ook: druk, maar nooit té, en een huiskamergevoel. Ik heb in elk geval een prima namiddag gehad, met Merel die de eerste twee uur in haar wieg lag te slapen, en daarna van arm tot arm ging.
Ik vond het ook zo grappig dat ik op vrijdag nog een perfect paars jurkje had gevonden voor Merel, helemaal in de stijl van haar kaartje. In de Zeeman nota bene, waar ik binnengelopen was om wol te halen. Ze zag er schitterend uit, mijn kleine popje.
Nonkel Dirk speelde huisfotograaf, of toch een tijdje, en heeft een pak foto’s gemaakt. De hele reeks is (voorlopig?) hier te zien, en ik heb er dus een paar toegevoegd.
Rustig
Heerlijk gewoon, zo’n dag zonder de jongens en zonder verplichtingen 🙂
Niet dat ik het anders tegenwoordig zo druk heb – al heb ik mijn handen wel vol met de baby, zwangerschapsverlof is vooral ook om te rusten en de zware nachten te compenseren – maar toch: de jongens zitten bij de schoonouders sinds gisterenavond, en die brengen hen morgen rechtstreeks mee naar de babydrink.
Bart is wel half ziek, en ik vrees dat dat elk moment volledig ziek kan worden. Ik heb er al serieus over nagedacht om het feestje morgen af te zeggen, maar daar wil hij niet van horen: met de nodige Dafalgans zal hij zich er wel doorslaan, zegt hij. In elk geval moet hij binnenblijven van mij.
En dus hebben we vanmiddag Chinees laten komen (per ongeluk een rijsttafel voor vier gekregen, ipv de bestelde rijsttafel voor twee. Dat wordt Chinees tot en met dinsdag…) zodat we niet hoefden te koken, en ben ik om boodschappen gegaan in plaats van hij. En ik ben zelfs langs de Brico gepasseerd om kleine staaltjes verf te halen voor de tekening op Mereltjes muur. Bart ging dit weekend de laatste laag wit leggen, maar dat zal dus nog maar eens een keer voor een andere keer zijn. Waarom ik het zelf niet doe? Omdat Merel vaak niet eens een uur slaapt, en ik wil kunnen doorwerken.
Soit, ik geniet van vandaag. Rust en stilte, en mijn lief bij mij. Heerlijk!
99!
Vandaag een veel te lang uitgesteld bezoek aan mijn oma gebracht. Vandaag kon ik wel niet anders: ik had de tijd, de mogelijkheid, én… het is vandaag haar 99ste verjaardag. Jawel, 99! En ik wil ervoor tekenen om op zo’n manier 99 te worden. Tsja, ze hoort niet meer zo goed, en de blaas reageert niet altijd meer op commando, en soms vergeet ze wel eens iets, maar verder is ze nog prima in orde: ze leest nog steeds zonder bril, je kan er heerlijke discussies mee voeren (vorig jaar nog een lang gesprek over het milieueffectenrapport over de verbreding van het Schipdonkkanaal) en ze is doorgaans nog behoorlijk bij de pinken!
Enne… ze had haar tiende achterkleinkind nog niet gezien! Ik heb Merel dus goed ingepakt, en we zijn tot in Sleidinge gereden. Oma ging wel net aan tafel, maar dat stoorde eigenlijk niet: ik heb een stoel bijgeschoven, en Merel lag te slapen in haar maxicosi op de rollator van oma. Die heeft de drie kwartier dat ik er was, non-stop naar dat kleine mensje zitten kijken, terwijl we zaten te babbelen. Ze vond ze prachtig, een klein wondertje, en heeft haar ook even op de arm gehad. Niet echt lang, want haar arm werd moe, zei ze. Maar ze heeft precies dus echt wel deugd gehad van ons bezoek, en dat was de bedoeling.
Kind & Gezin
Vandaag was de eerste controle bij Kind & Gezin, en vooral ook de gehoortest. Merels gehoor is prima, maar dat wist ik zo al: ze kan ongelofelijk liggen luisteren, en haar hoofdje draaien in de richting van een geluid. Vooral de stemmen van de broers trekken haar aandacht.
Verder is ze ook gemeten en gewogen: bij een eerste kind haal je nog zelf een babyweegschaal in huis, en ga je ze rigoureus elke dag wegen, maar bij een derde? Ik was er gerust in, en jawel: waar ze na drie dagen teruggevallen was op 3,900 kilo, was ze nu alweer gestegen tot 4,370 kilo. Ze is trouwens ook gegroeid: 53 cm! Met haar eetlust is dus niks mis, en met de specie die ik haar geef, blijkbaar ook niet :-p. Of toch niet echt. Want die krampen die ze geregeld heeft, die zijn soms erg. Vannacht heeft ze me weer quasi de hele nacht wakker gehouden met haar gekreun. Ze eet vlot, maar daarna begint ze te kronkelen en te kreunen, en soms zet ze dan ook haar keel open omdat het blijkbaar zo’n pijn doet. Pas als ze haar broek deftig heeft kunnen vullen (en gisteren zelfs twee keer tot erbuiten) komt ze tot rust, voor eventjes. De verpleegster van K&G – wijs mens, overigens – heeft me aangeraden zo min mogelijk zuivel te eten (daar gaat mijn litertje melk, oy vey) en venkelthee te drinken. Dat zou al een grote invloed kunnen hebben op haar buikje. En dan vooral ook in de gaten houden of het geen reflux kan zijn: aangezien ik daar nogal last van heb, is de kans groot dat ook dat bij haar een rol speelt. We zullen zien. Hopelijk slaapt ze vannacht wat beter. En ik ook dus.
Woensdag
Het lastigste tot hiertoe om de drie kinderen te combineren, is het afhalen van school. Bart zet ze ’s morgens af, dus daar is geen probleem. Ik moet ze wel afhalen rond half vier, en met een baby is dat moeilijk te timen. Ofwel wil ze net dàn eten, ofwel ligt ze diep te slapen.
Als ik haar dan moet wakker maken, huilt ze natuurlijk, én wil eten. En dan spreek ik nog niet over het feit dat ik haar stevig moet inpakken, in de maxicosi in de auto zetten, ginder weer uithalen (met de maxicosi of in de draagdoek) en ze door de kou naar de speelzaal moet sleuren.
Op woensdag is het dubbel zo erg, want dan is het een pak drukker aan de schoolpoort, en kan je er al helemaal niet parkeren.
Maar… De mama van zijn beste vriendje heeft aangeboden om hen de woensdag mee te nemen, ze moet toch quasi hier aan de deur passeren. En da’s dus zalig: om half één waren ze hier, terwijl Merel rustig doorsliep en ik op mijn gemak had kunnen koken.
Bedankt, Hendrika!
Hoe het wél moet…
Kijk, dit moet me even van het hart: een fles champagne of wijn is géén goeie bedanking!
Bart gaat heel regelmatig gaan spreken voor diverse gelegenheden. Is het iets commercieels, of gaat het uit van een commerciële organisatie, dan laat hij zich daarvoor betalen. Dat spreekt voor zich: tijd is geld, en hij heeft er ook de nodige voorbereiding aan.
Hij gaat echter ook regelmatig spreken op hogescholen en in diverse opleidingen, waar hij doorgaans niks voor vraagt, omdat daar weinig budget voor is.
Hij krijgt vaak een bedanking, meestal pro forma, in de vorm van een fles wijn of champagne. Nice, maar wij drinken geen champagne, enne… Kan het nóg onpersoonlijker? Er is natuurlijk niks makkelijkers dan gewoon een strikje rond een fles te doen en af te geven. Klus geklaard. Yay.
Zelf maakt hij soms de opmerking dat ze hém eigenlijk geen cadeau moeten geven, maar wel zijn vrouw, die door de lezing hem toch maar weer een avond moet missen. Daar heb ik uiteraard geen bezwaar tegen, en inderdaad, soms is het een mand met streekproducten, of iets van chocolade of zo.
Maar donderdag waren we beiden zeer aangenaam verrast: hij was een gastles gaan geven in Leuven, en die mensen hadden er echt hun werk van gemaakt! Hij kreeg een verwenpakket, speciaal op maat: zes verschillende soorten speciale koffie – echt wel lekker, ik geniet er volop van – met speciale chocolade erbij, een voorleesboek voor de kinderen, en een klein flesje champagne voor de geboorte van Merel. Oh, en een hele leuke touch: een blikje Nalu, Barts favoriete oppepper.
Diep moet je niet graven in Barts twitter of blog om te weten dat hij kinderen heeft, net opnieuw vader is geworden, en dat hij een koffiefan is. Maar het is de moeite die ze gedaan hebben, die het zo leuk maakt: je voelt je tien – wat zeg ik: honderd – keer meer geapprecieerd dan met een fles champagne.
Dus, lieve organisatoren: als je nog eens een evenement (wat voor soort dan ook) op poten zet, denk dan even na wat je de mensen geeft, zeker als ze gratis langskomen voor jou. Is een klein beetje moeite teveel gevraagd?
En sorry tegenover onze vrienden: jullie krijgen de komende jaren, als we bij jullie op bezoek komen, een fles champagne als cadeautje. We moeten toch iéts met al die flessen in de berging?