Acta Diurna de muliere ludenti
Jawel, ik kan het zelf bijna niet geloven, maar mijn Merel is vandaag één maand geworden!
Aan de ene kant kan ik bijna niet geloven dat het al een ganse maand geleden is dat ik haar op de wereld zette, aan de andere kant is ze al zó hard een deel van ons bestaan, dat ik niet kan geloven dat het amper een maand is. Ik kan me al bijna niet meer indenken hoe het was zónder haar.
Mja.
Diep in mij zit toch ergens een echt moederdier verscholen, zeker?
Deze morgen ben ik met Kobe – die overigens ziek was, overgegeven had vannacht en regelmatig wakker werd, ik heb weer eens niet langer dan een half uur aan een stuk geslapen – naar zijn klas geweest, mét Merel. De juf had dat voorgesteld: alle kleuters zijn gek op baby’s, en dat is dan al een mooie voorbereiding op het thema ‘Baby’.
Nodeloos te zeggen hoe trots Kobe wel was, zeker? Dat was gewoon zíjn zusje en al! Hij had trouwens samen met zijn juf voor een leuke verrassing gezorgd, eentje die zeker in Merel haar kamer aan de muur komt 🙂 Heel lief, en vooral heel erg attent van de juf!
Bij een eerste kind ga je ongelofelijk veel lezen en informatie opzoeken, want je voelt je als aanstaande ouder ongelofelijk onzeker.
Zo had ik destijds gelezen dat baby’s van een maand of zo nog geen boodschap hebben aan zo’n typische kleurige mobiel, omdat ze toch nog geen kleuren kunnen zien. Zo’n mooie in beigetinten is al helemaal uit den boze, want daar zit al helemaal geen contrast op. Ideaal voor die kleintjes is een zwartwitmobiel met serieus contrast, en geometrische figuren. In de handel vind je dat niet, maar het internet is een bron van plezier, zoals altijd.
Ik heb er destijds ene gemaakt voor Wolf, en een nieuwe gemaakt voor Kobe. Aangezien ik geen kinderen meer verwachtte, heb ik die daarna weggegooid.
En dus heb ik nu nog maar eens een nieuwe gemaakt, netjes gelamineerd zodat die hopelijk wel eventjes meegaat. Hij hangt in haar wieg, en door de opstijgende warmte van de vloerverwarming beweegt hij zachtjes. Merel was in elk geval al geïntrigeerd toen ik haar de losse plaatjes liet zien.
Eigenlijk zou die maar vannacht mogen komen zijn, maar op aanvraag is hij in de nacht van zaterdag op zondag langsgekomen, zodat de kinderen op zondag nog konden spelen met hun nieuwe speelgoed, en ze maandagmorgen zonder problemen op tijd op school waren.
Ik heb een foto getrokken van de klaarliggende pakjes, maar toen de kinderen ze openmaakten, was ik net Merel aan het voeden, dus geen foto’s daarvan.
Ze hebben allebei een Bey Blade gekregen, samen ook nog een uitbreidingsdoos van Carcassonne, en dan nog een hoop koekjes, wat marsepein, en een doosje kindereitjes elk. Meer dan genoeg, ons huis puilt al uit van het speelgoed, en dan komt Kerstmis er nog aan ook…
Ze hebben er in elk geval al ongelofelijk hard mee gespeeld, en zelf een arena gebouwd met Clickx, zodat de tollen tegen elkaar kunnen vechten. Poeh. Als ze het maar leuk vinden zeker?
Vandaag een fijn uitstapje gemaakt, richting Jette: ik ben namelijk tante geworden!
Barts broer en diens vriendin hebben sinds vrijdag een dochtertje, Liv. Drie weken jonger dan onze Merel dus. Het is een pracht van een baby, en de ouders stralen, uiteraard.
Ik hoop dat die twee later goed overeen gaan komen. Of zoals Bart zegt: “Die zullen later samen kunnen gaan shoppen. Met hun vaders bankkaart :-p “
Tegenwoordig is er nog een nieuw liedje toegevoegd aan het avondlijke repertoire, nl. Roodborstje. Alleen moet ik het zingen met ‘Mereltje’, om redenen die voor zichzelf spreken, dacht ik zo. Blijkbaar is er ook een versie die gezongen wordt door Kaatje, maar daar is de tekst anders. Zoals ik het geleerd heb, gaat het zo:
Roodborstje tikt aan het raam, rin, tin, tin,
laat mij erin, laat mij erin.
’t Is hier zo koud en zo guur naar mijn zin,
laat mij erin, rin tin tin.
’t Meisje deed open, het beestje kwam snel
binnen was ’t beter, de guit wist dat wel.
Maar toen de lente weer kwam, rin, tin, tin,
vloog hij het bos weder in.
De versie van Kaatje gaat als volgt:
Roodborstje tikt tegen ’t raam, tin, tin, tin,
Laat mij erin, laat mij erin.
’t Is hier te guur en te koud naar mijn zin,
Laat mij erin, tin, tin, tin.’t Meisje deed open en strooid’ uit haar schoot
Kruimeltjes suiker en kruimeltjes brood.
Dat was het roodborstje wel naar de zin,
Vloog toen het bos weder in.
Zouden dat regionale verschillen zijn? Iemand een idee?
Ik had het volgende ooit bij een vriendin gezien, en dus zelf maar toegepast in onze gang: de Ikeakadertjesfotomuur! Je neemt de leukste (kinder)foto’s die je hebt, laat ze afdrukken, en steekt ze in kadertjes van de Ikea van 50 cent ’t stuk. Daarna hang je ze chronologisch op. En verwaarloos je ze :-p zodat je plots drie jaar achter zit en de laatste fotootjes een babyKobe portretteren. En dan, als je met een nieuwe baby zit, druk je een nieuwe reeks af. Met volgend resultaat:
Dit vind ik een knappe vondst: iMaterialise, dat aan 3Dprinting doet, brengt een lamp op de markt die jouw eigen boodschap kan bevatten.
De lamp op zich vind ik niet zo speciaal, toch niet als ze niet brandt. Maar zodra je ze aansteekt, worden de letters op de lamp zichtbaar. Die letters of boodschap kan je zelf bepalen.
Cool, niet? En zeggen dat dit nog maar het begin is van 3D-printing, en dat we binnen afzienbare tijd vanalles-en-nog-wat zullen kunnen personaliseren. Voor de prijs hoef je het niet echt meer te laten: deze lamp kost 99 dollar (benieuwd wat ze vragen in euro, het is per slot van rekening een Belgisch product).
Ik zou het alvast weten, en mijn eigen Odi et Amo erop zetten.
Deze woont al een aantal jaar in onze tuin. Niet dat het ons geïnspireerd heeft tot de naam van ons dochter, die lag al veel langer vast, maar ik vind het een mooi toeval 🙂
Omdat Bart na een week Dafalgans en vitaminen slikken gisteren toch moest plooien, was hij de hele dag thuis. Het varieerde tussen zetelhangen, mindless televisie kijken, mails beantwoorden, en pampers verversen.
Eigenlijk vond ik dat best fijn. Het is niet dat hij doodziek was zoals bij een zware griep het geval kan zijn, en dus had ik nog wel iets aan hem. En kon ik bijvoorbeeld Merel thuislaten terwijl ik om de jongens ging. Of hielp hij toch behoorlijk wat bij het in bad steken van de kroost.
Zoals hij zelf opmerkte, ’s avonds: het voelde een beetje aan als zondag. En da’s altijd een goed teken.