Deze morgen ben ik onder de MRI scanner geweest. U weet wel, dat ding dat ze altijd laten zien in alle mogelijke tvseries en films. Zo’n ronde buis waar je dan ingeschoven wordt, met blauw licht en al.
Wat ze nooit laten zien op tv, is het bijhorende geluid. Je krijgt een koptelefoon op, en zodra het ding aanslaat, weet je waarom. Zo’n scanner maakt dus echt wel lawaai! En niet zomaar één soort standaardlawaai, nee, alle mogelijke geluiden, gaande van een gemiddelde drilboor, tot het geluid dat een slecht afgestelde koelkast maakt (maar dan veel luider), een wasmachine die op 800 toeren aan het zwieren is, of een tandartsenboor. In alle mogelijke intonaties, trillingen, pulsaties: een beetje industrial-liefhebber kan er muziek mee maken. (Ja, ik lag me die twintig minuten te vervelen – slapen is moeilijk met dat lawaai.)
Enfin, we zullen zien wat de uitslag ervan is. De shockwavebehandeling heeft namelijk niet geholpen, de pijn is constant gebleven, zoniet licht erger geworden. De scan zou moeten aantonen hoeveel kalk er nu nog zit, en of een tweede shockwave wenselijk is, of het toch een operatie wordt.
Intussen kan ik wel zeggen dat ik een groot assortiment medische-beeldvormingmachines ken. Of dat een verdienste is? Dat laat ik wijselijk in het midden.