Geplaatst op

Een kot voor Wolf…

Ik word oud, man, ik word zo oud…

We – Bart, Wolf en ik – zijn vandaag namelijk voor een kot gaan kijken. Wolf heeft beslist dat hij burgerlijk ingenieur gaat studeren, zoals ik hier al schreef. Nu is er aan Barts kantoor een volledige nieuwe wijk aan het komen, waarvan sommige delen zelfs al in gebruik zijn genomen. Een van de buildings daar is een kotgebouw aan het worden met drie types koten: de eenvoudige, met een gemeenschappelijke keuken, toilet en douche; de luxekoten met ofwel een toilet ofwel een douche; en dan de studio’s met een eigen toilet, douche en kleine keuken.

We waren niet van plan om voor een studio te gaan – de prijzen zijn de moeite: gewoon kot (met telkens EGW en vaste kosten inbegrepen) 500, luxekot 600, studio 700 euro per maand – maar toen we het zagen, zijn Bart en ik gewoon overstag gegaan, ook al vroeg Wolf daar niet expliciet om. Er was nog maar één studio afgewerkt, de rest is nog casco, maar het zou eind augustus af moeten zijn.

Wolfs kot is dus een studio op het vijfde verdiep, niet met zicht op het water, maar met zicht op de andere kant: de ene aan het water lag naast de gemeenschappelijke keuken, en dat lijkt me ook niet ideaal. De meubels zijn niet verplaatsbaar, er is een keuken, een bureau en een bed, maar er is nog voldoende plaats voor een zeteltje ook. De layout is niet die van op de foto hierboven maar met een bureau voor het venster en daarvoor wat meer ruimte.

Hij ziet het volledig zitten.

Ik word oud…

Geplaatst op

Flink gevuld dagje…

Er was het fietsen naar school en het lesgeven ’s morgens met de paashaas die was langs geweest.

Er was het uurtje toezicht waarbij ik gewoon met drie klassen buiten zat op de speelplaats in het zonnetje en verwoed aan het pokemonnen ging met twee derdejaars. Tsja, er zijn zo van die voordelen aan mijn job…

En toen was er voldoende tijd om te gaan eten in de Villa Ooievaar:

Er was een kwartiertje toezicht aan de poort in de zon, en dan was er een documentaire voor mijn zesdes – ik geef die standaard de laatste les voor hun GWP, lekker rustig – met fantastische appeltaart van Robbe.

En toen was er de koffiestop op Merels school, zoals alle jaren, maar voor mij wellicht de laatste keer. Merel had woensdag met haar vriendinnen uitgebreid cupcakes gebakken en versierd en ze had gisteren nog een vlaai gemaakt. De cupcakes waren op een half uur uitverkocht, alle 36, maar Merel had er eentje voor mij opzij gehouden. Tegen betaling, uiteraard. De opbrengst gaat dit jaar deels naar een onderwijsproject voor meisjes in Tanzania, deels naar Oekraïne, en dus hadden ze de cupcakes ook zo versierd.

Ze hadden natuurlijk ook wel veel geluk met het weer: een stralende zon zorgt sowieso voor een grote opkomst.

Enfin, ik fietste naar huis, ging nog even in de clinch met Kobe over een verjaardagsfeestje – wat hij niet zo communiceerde, maar eerder sprak over ‘hangen met zijn vrienden’ – versus zijn orkestrepetitie, loste nog een paar last minute dingen op voor Wolf, en vond het toen welletjes. Nu ja, tegen tien uur bracht ik Wolf nog naar ’t kot van Wout: ze moeten om kwart voor één op de parking naast de school staan om te vertrekken naar Italië, maar blijkbaar spraken ze liever eerst nog af bij Wout om gezellig samen te wachten. Wout woont naast de school en heeft een eigen, nu ja, clubhuis, wat meer dan ideaal was. Ik vond het, samen met een tiental andere ouders, helemaal niet erg dat ik dan niet meer om half één nog moest rijden.

Ik gaf hem een dikke knuffel, en kroop lekker in mijn bedje. Een volle dag, jawel.

Geplaatst op

Logica

Wolf wilde deze namiddag naar een verjaardagsfeestje (low key) van een maat in Drongen. Blijkbaar had hij zich een beetje verkeken op de afstand, want het is toch vlot een half uur fietsen.

Hij was vrolijk naar ginder gefietst en had zich toen gerealiseerd dat het vandaar naar de rugby amper een goeie tien minuten was. Hij ging sowieso toch met de fiets naar de rugby moeten, want ik ging ’s avonds eten met Gwen en kon hem dus niet ophalen.

Hij belde me heel liefjes en vroeg of ik dan, in plaats van hem straks met fiets en al naar de rugby te voeren, niet gewoon zijn rugbygerief tot bij Daan in Drongen kon brengen. Dan kon hij daar wat langer blijven en scheelde het hem toch wel wat gefiets. Dan hoefde hij ook de fietsdrager niet te installeren. Als hij daar nu eens wat vroeger aan gedacht had, dan had hij zelf zijn rugbygerief al kunnen meenemen, toch?

Mama roloogde even, kreeg het rugbygerief in handen van Kobe – die broers zorgen toch goed voor elkaar – en reed naar Drongen. En toen kon ik het uiteraard niet laten om alsnog een cacheke wat verderop te gaan loggen, eentje dat ik vroeger niet had gevonden omdat de hint zei “1.5 meter’ en ik nog serieus op mijn tenen moest staan om hem te vinden.

Maar ontspannend was het eigenlijk wel, ja, daar aan de mini jachthaven van Drongen.

Oh, en dat gefiets van Wolf? Ik zou hem toch niet kunnen brengen hebben met fiets en al, want Bart was met mijn auto weg, en op de kleine auto kan ik de fietsdrager niet installeren. Nog een chance…

Geplaatst op

Italiëreis

Eindelijk kan er weer op schoolreis gegaan worden! In 2019-2020 waren de tweedes en de vierdes wel nog op schoolreis kunnen gaan, respectievelijk naar Bredene en Engeland, maar dat was omdat ze toen de week voor de herfstvakantie gingen. Italië was gepland voor de zesdes de week voor de paasvakantie, midden in volle lockdown. Ze hadden toen nog net hun uitvaart (100-dagen) gehad, maar dus geen bal, geen live proclamatie, geen eindejaarsbarbecue. In 2020-2021 is er compleet niks doorgegaan, helaas: geen uitstappen, geen reizen en vaak zelfs geen les…

Maar dit jaar liepen onze tweedes de week voor de herfstvakantie weer heerlijk op het Bredense strand, en vanavond was er dus de infoavond voor de GWP-reis naar Italië voor de laatstejaars. Dat deed vreemd aan op verschillende fronten: al die ouders zonder mondmaskers, eindelijk weer een reis, maar vooral: Wolf zit in het laatstejaar. In het zesde. Is zowaar 18 geworden.

Het dringt nog steeds niet altijd tot me door, maar ik heb dus een volwassen zoon, een laatstejaars. Hij zit in het zesde, gaat volgend jaar naar ’t unief, en nu dus ook naar Italië.

Damn…

Geplaatst op

Zonnige zaterdag

Wolf had vandaag om drie uur match, maar moest al op de club zijn om half twee. Ik kon uiteraard een paar keer heen en weer rijden, maar in dit zalige weer is het veel leuker om zelf te gaan rondlopen en te genieten van de zon!

Ik reed dus van de Blaarmeersen door naar het centrum van Sint-Denijs-Westrem dat tegenwoordig ook over een labcache beschikt. Ik reed dus rond, wandelde stukjes en vond vijf fijne Westremse gebouwen.

En toen moest ik dringend naar het toilet, waaide een fijn cafeetje binnen, dronk er zelfs nog een latte met alles erop en eraan voor amper 2.40 euro en loste de bonus op. Die bleek verdwenen maar mocht ik achteraf toch nog loggen. En toen stond ik, met nog een cache langs de baan, tegen twintig over drie op het rugbyplein waar het echt goed opging tegen Luik. Alleen hadden ze op het einde het geluk een beetje tegen, zodat ze nipt verloren. Ik was het eigenlijk niet van plan, maar ik ben gans de wedstrijd blijven kijken, gewoon omdat het zo mooi rugby was. Ze hebben echt goed gespeeld.

Toen ben ik maar naar huis gereden en heb tegen half zeven Wolf alsnog opgehaald. Ik was heerlijk ontspannen en heerlijk uitgewaaid, en ik heb vooral intens genoten van de zon op mijn snoet.

Geplaatst op

Gekostumeerd

Wolf is een dure vogel deze maand januari, maar het is hem volledig en van harte gegund.

Eergisteren kreeg hij een heuse set gitaren, vandaag trokken Merel en ik met hem de stad in: hij wilde graag een kostuum, en dan kreeg hij dat ook.

Eerst waaiden we even de C&A binnen, maar de kostuums daar waren toch niet dat, en al zeker niet helemaal Wolfs goesting. Dan maar verder gewandeld naar de WE, die ons ook aangeraden was. Met wat zoeken vonden we daar effectief een knap zwart kostuum voor hem: heel slank in de lendenen, vrij breed in de schouders, want ja, dat is nu eenmaal hoe mijn knappe zoon gebouwd is. Meteen kochten we er ook een zwart en een wit hemd bij, en een lichtpaarse changeant das, kwestie van volledig te zijn.

Yup, hij zag er schitterend uit, en vooral bijzonder volwassen.

Maar na afloop gingen we wel nog lekker een warme wafel eten en bij de Hema nog wat voorraad inslaan, het is en blijft een puber natuurlijk.

Bon, hij is klaar voor mondelinge examens en galabals, me dunkt.