Eindelijk geschilderd!
Ik ben dus al een klein jaar bezig met mijn kleine lokaaltje Klassieke Talen te schilderen.
Ik was begonnen in januari: ik had dat eerder willen doen, maar toen was er die operatie aan mijn voet. In de paasvakantie wilde de rug dan weer niet mee.
Na de examens vorig jaar in juni had ik nog een stukje gedaan, maar toen was het eigenlijk veel te warm om te schilderen, de verf droogde te snel.
In de grote vakantie had ik er geen zin in – en ook niet echt een sleutel van de school – en toen het eindelijk weer school was, was het opnieuw veel te heet. Tsja.
Vandaag heb ik heel lief aan Kobe en Merel gevraagd of ze alsjeblief een uurtje wilden schilderen voor me. Het was matig graag gedaan, denk ik, maar de muziek stond keihard en het viel al bij al wel mee, denk ik.
Maar ik ben er vooral bijzonder gelukkig mee: eindelijk zien op zijn minst de muren er proper uit! Nu nog nieuwe gordijnen en de rest opruimen, en we hebben een fris lokaal! Enfin ja, voor zover dat lukt met die compleet kapotte vloer, maar bon. Het zijn alweer enkele belangrijke stappen. En een hele last van mijn schouders, hoe idioot dat ook klinkt.
365 – 02 november 2023 – Ciarán
Dag van het Latijn
Het had eerst nog wat voeten in de aarde of ik wel mocht gaan: in deze projectweek hebben sommige klassen al vrij veel studie, en ik moest ook mijn vijfdes dan twee uur een taak geven. Maar bon, vorig jaar hamerde directie erop dat we allemaal de leerplanimplementaties moesten volgen, en nu zou ik niet mogen? Tsja…
Bon, Bart zette me om tien voor acht af aan de Dampoort – pas toen we er al waren, realiseerden we ons beiden dat het misschien logischer was geweest aan Sint-Pieters, nu hij me toch kon brengen – en ik nam fluks de toch wel zeer volle trein naar Sint-Pieters. En toen stond die trein plots tien minuten stil. Hmmm?
Ik was met opzet geen half uur vroeger samen met Gwen vertrokken, omdat ik dan een uur langer ginder in het Huis van het GO! op die pokkeslechte stoelen ging moeten zitten, maar zou normaal gezien toch om negen uur in Brussel-Noord moeten zijn, en rond kwart over negen ter bestemming, terwijl het om half tien begint. Maar ik zag de minuten wegtikken, en dus ook mijn aansluiting naar Brussel om 8.15 uur. Om 8.17 uur reed de trein het station binnen, en tot mijn verbazing zag ik dat de Brussel nog aan het perron stond. Met toch wel een behoorlijk handvol reizigers zijn we beginnen spurten – ik heb echt effectief gelopen – richting perron 9. Daar was de trein eigenlijk al dicht, behalve de deur waar de conductrice stond. Die keek behoorlijk misnoegd – “Maar wat is dat vandaag met al die laatkomers? – naar al die extra mensen die bij haar nog op de trein sprongen, maar ze bedankte me toch toen ik haar toeriep in het passeren dat de Dampoort tien minuten had stilgestaan.
Soit, ik zat op de juiste trein, oef. Ik kreeg zelfs toestemming om in eerste te gaan zitten wegens overvolle trein, maar veel soelaas bracht dat niet: ook deze trein was vrolijk een kwartier te laat. Daar ging mijn speling.
Ik repte me langs het Maximiliaanpark naar de Willebroekkaai en stelde vast dat Gwen nét begonnen was met haar exposé. Oef, niet veel te laat dus.
Het ging over de leerplandoelstellingen, de opbouw van dat leerplan en verder vooral over het extra doel dat we diachroon moeten werken. Ofte: niet alleen teksten uit de klassieke oudheid, maar ook uit latere periodes zoals de middeleeuwen. We kregen tal van praktische voorbeelden van diverse sprekers en zelfs bruikbare teksten. Dik in orde!
Ik kon nu ook eindelijk enkele gezichten bij bekende namen plakken, mensen met wie ik al online gecommuniceerd had. En ik merkte ook dat de pokkeslechte stoelen nog altijd even slecht zijn.
De terugweg rond half vijf was dan ook een opgave: mijn rug deed echt pijn, ondanks het feit dat Gwen ons tijdens de middagpauze in het EHBO-lokaaltje had verstopt zodat ik kon liggen. Maar Bart kwam me netjes ophalen, de lieverd, en tegen zes uur crashte ik in de zetel. Auw.
En toch kreeg ik nog geen rust: over drie weken geven we een concert, ik kon de repetitie echt niet missen. Ja, ik was te laat, want in al mijn versuftheid stond ik aan ons lokaal in plaats van in Sint-Amandsberg aan de kerk. Tsja.
Ik heb er de hele avond gezeten en had het moeilijk me te concentreren, maar ik was er wel, en ik heb bijgeleerd.
En thuis, thuis kon ik moeilijk slapen wegens de pijn. Maar al bij al wel een goeie dag, ja.
365 – 26 oktober 2023 – nascholing van het GO!
365 – 25 oktober 2023 – herfst op school
Oudercontact
Dat feedbackmoment met de leerlingen heeft eigenlijk best wel wat teweeg gebracht. Niet alleen hebben de klassenraden langer geduurd omdat we – helemaal terecht – grondiger zijn ingegaan op de problemen van de leerlingen, ook het oudercontact was anders dan anders, vond ik.
Ik heb zo’n drietal leerlingen bij me gehad die echt problemen hadden – en niet met hun cijfers – en die ouders had ik gelukkig ook vandaag op het oudercontact. We hebben grondig gepraat, zowel vanuit hun standpunt als het onze, ik heb hen ook telkens – met goedkeuring van de leerling in kwestie – gesproken over wat hun kind met mij besproken heeft. Sommige gesprekken waren best zwaar en intens, maar er is telkens vanuit een positieve insteek gedacht, over hoe we de leerling het beste kunnen helpen, zowel op school als thuis. We hebben vooral ook samen nagedacht over een oplossing. En zo hoort dat: niet elk op zijn eilandje, maar samen.
Ik was moe na afloop, maar vooral ook heel tevreden. Ik ga nog wel een dik uur nodig hebben om verslagjes te schrijven van de gesprekken, maar dat is een essentieel onderdeel van de job.
En nu ga ik plat. De rug heeft het wonderwel gehouden, maar ik moet nu ook niet overdrijven, denk ik. De kersenpitkussentjes zijn al aan het warmen.
Lezing: “Het vrouwelijk perspectief; de oudheid door de ogen van vrouwen”
Ik durf al eens naar een lezing te gaan, doorgaans die van het NKV, het Nederlands Klassiek Verbond. Vroeger ging ik vaker naar die van het Griekenlandcentrum, dat vooral over de cultuur in het huidige Griekenland rapporteert. Ons ma was daar grote fan van, vandaar.
Maar nu heeft het Griekenlandcentrum een reeks lezingen die me wel kan boeien, enfin, de meeste toch.
Ik moest me behoorlijk reppen want ik kwam pas met Merel thuis van de muziekles om half zeven, moest nog snel koken en wilde dus om half acht op de Blandijn staan. Het is me net gelukt, oef.
De Nederlandse Jacqueline Klooster had het over hoe, in de vierde feministische golf, de klassieke mythes herverteld worden, maar vanuit het standpunt van de vrouwen die doorgaans enkel een rol in de marge spelen. Neem nu het boek “Lavinia” van Ursula Le Guin: om haar hand – en het bijhorende koninkrijk, dat ook – wordt in de Aeneis een heuse oorlog gevoerd, maar zij komt niet aan het woord. Meer nog, in de hele Aeneis komt ze met moeite ter sprake, tenzij als veroverbaar object. Klooster vroeg zich af hoe dat komt, en gaf meteen ook een hele lijst boeken die inderdaad een ander perspectief geven, vanuit het standpunt van Penelope, Medusa, Kassandra, Klytaimnestra, Circe…
Ik ga die boeken hier even oplijsten, zowel voor mezelf als voor wie er interesse in zou hebben. Klooster gaf aan dat het zowat begon met de Penelopiad van Atwood, maar dat er sindsdien een heuse stormvloed aan hervertelde mythen is, niet alleen de klassieke.
Bon, best een interessante avond gehad. En dus opnieuw een stevig pak lectuur, al heb ik er wel al een paar van gelezen – die zijn gelinkt naar de bespreking. Pas op, Klooster waarschuwt wel dat dit geen waardeoordeel bevat, alleen het onderwerp.
* The Penelopiad van Margaret Atwood (2005)
* Lavinia van Ursula Le Guin (2008)
* The Song of Achilles van Madeline Miller (2012)
* Galatea van Madeline Miller (2013)
* For the most beautiful van Hauser (2016)
* Circe van Madeline Miller (2017)
* The Children of Jocasta van Haynes (2017)
* For the winner van Hauser (2017)
* The Silence of the Girls van Pat Barker (2018)
* For the Immortal van Hauser (2018)
* A thousand ships van Haynes (2019)
* Wake Siren van MacLaughlin (2019)
* Ariadne van Saint (2021)
* Daughters of Sparta van Heywood (2021)
* The Women of Troy van Pat Barker (2021)
* Medusa van Burton (2021)
* Medusa van Hewlett (2021)
* Greek Myths van Emily Higgins (2021)
* Stone Blind van Haynes (2022)
* Electra van Saint (2022)
* Ithaca van Claire North (2022)
* Wrath Godess Sing van Deane (2022)
* Athena’s Child, Queens of Themiscyra, A Spartan’s Sorrow van Hannah Lynn (2022)
* Atalanta van Saint (2023)
* The Shadow of Perseus van Heywood (2023)
* Clytemnestra van Casati (2023)
* House of Odysseus van Heywood (2023)
* Lies we sing to the Sea van Underwood (2023)
* Phaedra = The Heroines van Shepperson (2023)
* No Season but the Summer van Leyser (2023)
* Psyche and Eros van MacNamara (2023)
* Spin van Caprara (2023)
* Medusa’s Sisters van Bear (2023)
* Gender Swapped Greek Myths van Karrie Fransman en Jonathan Plackett
* God of Fire van Helen Steadman
* Argos van Ralph Hardy
* The Just City van Jo Walton
365 – 18 oktober 2023 – herfst op school
Leerlingencontactdag
Vandaag was dus de eerste fameuze leerlingencontactdag. Het is een vernieuwing binnen onze school: tot hiertoe hadden we enkel cijferrapporten. Nu kunnen leerlingen te allen tijde hun rapport laten berekenen, en geven we hen morgen enkel een feedbackrapport, waarin elke leerkracht een liefst uitgebreide commentaar schrijft.
Vandaag hielden we dus ook de gesprekjes, a rato van 10 minuten per leerling. Enfin, zo was het toch uitgerekend… Bij sommige leerlingen was het inderdaad een vrij kort gesprek: de cijfers zijn goed, en afgezien van een enkele baaldag – standaard in een puberleven – zit het ook wel best oké bij de leerling zelf.
Maar sommige gesprekken hebben langer geduurd, een enkele keer zelfs tot een uur. Want dat was het hele opzet: bij leerlingen met slechte cijfers vragen we altijd wel naar de oorzaak daarvan, en soms is dat niet voldoende gestudeerd, of gewoon te moeilijk, maar soms komen er dan ook schrijnende verhalen over de thuissituatie naar boven, zoals bv. een alleenstaande mama met twee jobs en vier kinderen, waarbij de leerling dan eigenlijk het huishouden en de zorg over de kleinere broertjes en zusjes op zich neemt. Dan is het niet verwonderlijk dat niet alle taken altijd gemaakt zijn, dat niet alles even goed is gestudeerd…
Leerlingen met goede cijfers glippen meestal door de mazen van het net, als het ons dan ook niet opvalt dat er iets scheelt met de leerling in kwestie. Deze gesprekken gaven dan ook de aanzet voor hen om toch te praten. We zijn geen leeftijdsgenoten, maar we zijn ook geen ouders: we zijn volwassenen die hun leefwereld – een groot deel van hun tijd brengen ze door op school – kennen, die hen wel wat kennen, en die vooral het beste met hen voor hebben. Uiteraard is geen enkele leerling verplicht om met ons te praten: soms is er ook gewoon geen klik met de klastitularis. Soms willen ze ook gewoon niet praten, en dat is hun goed recht. Maar geloof me, er is immens veel naar boven gekomen. Ik was er niet goed van, het was bijzonder intens, en dat gaf ook zo goed als elke leerkracht mee. Op voorhand zagen we niet goed in wat deze leerlingencontactdag ging inhouden, na afloop waren we het er allemaal roerend over eens dat het meer dan nuttig was geweest. Aan de organisatie valt nog wat bij te schaven, maar het concept is prima.
Heel veel extra werk ook voor de leerlingenbegeleiding en CLB, maar zo kunnen we tenminste aan de slag met onze leerlingen. Want pas als een leerling goed in zijn vel zit, voelt hij zich goed op school en kan hij bijleren. En dat, dat is nu zo’n beetje onze kerntaak.