Dat de grote vakantie klustijd is voor mij, is voor wie hier al een tijdje komt lezen, geen verrassing meer. Alleen, hoe meer kinderen, hoe moeilijker dat wordt. Kleine klusjes, ja hoor, maar alles wat iets langer duurt, wordt moeilijk. Altijd is er wel eentje die iets nodig heeft, iets moet vragen, iets laten vallen heeft, zich ergens pijn gedaan heeft… En dan wordt doorwerken moeilijk. Maar bon, volgende week zitten de jongens de hele week op dagkamp en is Merel naar de creche, en kan ik dus verder doen.
Ik kijk er al naar uit.
De zolder is al opgeruimd, en mijn liefste heeft al een propvolle auto rommel naar het containerpark gebracht: vooral oude dozen en verpakkingen van dingen waarvan de garantie intussen is verlopen, maar ook overbodige of voorbijgestreefde elektronica, dingen waarvan ik vroeger dacht dat ik ze ooit nog ging nodig hebben, maar die ik toch niet meer wil, enzoverder. Onze kamer is eindelijk ook uitgemest, want die stond vol met gerief dat naar de zolder moest, maar dat er niet op mocht voordat die zolder was opgeruimd. En nu ga ik daar een hoop kleine dingen doen, zoals het zolderluik schilderen, een raamkozijn retoucheren, plintjes die losgekomen zijn opnieuw bevestigen, kaders ophangen, dat soort onzin.
En vandaag heb ik mijn dierbaarste voorzien van een nieuw tafeltje om als bureau te gebruiken hier in de woonkamer. Tot hiertoe zat hij aan de grote livingtafel, maar dat was eigenlijk toch niet zo praktisch. Ik heb dus een grijs-met-rood tafeltje van op zolder naar beneden gehaald, en een dito bureaustoel, en nu heeft hij zijn eigen plekje, en is daar dolcontent mee. In afwachting van een nieuwe verbouwing, die hem moet voorzien van een eigen bureau-achtig iets.
