Categorie: Werken tedju !

Examens afleggen, daar weten de meesten alles van. En om eerlijk te zijn, ik ben blij dat ik dat niet meer hoef te doen.

Maar er is uiteraard ook een andere kant aan die examens, die van de examinator. Zoals ik vandaag, die van acht uur tien tot half vijf examens heeft afgenomen. Met een half uurtje pauze om te eten.

Ik kan u verzekeren, ik ben doodop. Want elke twintig minuten zat er een verse leerling voor mijn neus, op van de zenuwen, en bibberend over zijn vragen. En elk van die leerlingen heeft recht op mijn volledige aandacht en concentratie, zodat ik geen woord mis van zijn antwoorden en correct quoteer. Zowel die eerste, als ik nog niet zo goed wakker ben, als die rond half een, als ik serieus honger begin te krijgen, als die om half vijf, als ik het moe en zat ben.

En dus heb ik deze morgen een potje versgeschilde kiwi meegenomen, en een thermoskan vol koffie, en een flesje water. Heb ik de teksten die bij de examenvragen horen, netjes per vragenreeks uitgeprint, zodat ik op het moment zelf niet hoef te zoeken en geen stress heb. En heb ik mijn meest minzame gezicht en geruststellendste stem opgezet, kwestie van de examinandi niet nog meer de stuipen op het lijf te jagen.

Want ja, je zal maar 17 zijn en mondeling examen Latijn hebben, zeker?

Normaal gezien zou je, als je Latijn geeft, zowel een volledig schriftelijk examen als de ongeziene tekst (versio) op dezelfde dag moeten afnemen, binnen een periode van vier uur.

Mja.

Ik vind dat ze een zeer gespreid examen moeten maken, met dus vragen uit elk hoofdstuk dat ik gezien heb. En die versio, da’s zoiets gelijk een verhandeling, daar heb je ook tijd voor nodig. En dat maak je dus niet snel-snel op een uurtje, toch niet als je meer dan een paar lijnen wil geven. Want als die eerste twee zinnen hen niet liggen, dan hebben ze toch ook de rest nog.

Ik heb het lang gedaan, eerst drie uur examen en dan nog twee uur versio. Maar de kwaliteit van de versio’s was er meestal naar: na drie uur examen en nadenken heb je het meestal wel gehad, en hoeft zo’n versio écht niet meer. En daarom geef ik de versio’s nu op voorhand. De mensen die mijn rooster maken, weten het intussen wel, dat ik graag voor alle klassen een blok van twee uur heb, en dat krijg ik ook heel vaak.

Het resultaat is nu, dat ik op dit moment van die voorexamens, ofte versio’s aan het afnemen ben. Afkijken is heel erg moeilijk, wegens ver uit elkaar zittend, en vooral: ik kan de netversie soms met moeite lezen, laat staan dat zij elkaars kladgekriebel zouden kunnen lezen én vertrouwen.

Buiten is het heet, en ik zit binnen in een heerlijk fris lokaal. Ik heb net met mijn espressomachientje een latte gezet, en het enige geluid dat ik hoor, is het zoemen van de PC, het geruis van de bomen door de openstaande ramen, en het gezucht van de leerlingen. En dat laatste negeer ik gewoon.

Alleen jammer dat ik straks die ondingen nog moet verbeteren…

Vandaag was dus wél een echte werkdag. Bart had de jongens naar school gebracht, en Mereltje was dus voor mij. Ik had haar speciaal gisterenavond nog in bad gestoken zodat ik dat deze morgen niet meer moest doen, maar dat was helaas buiten de Merel gerekend: ze gaf netjes over op al haar kleren, zodat ze toch maar weer in bad moest. Zucht.
Ik bracht haar naar de crèche, en daar begon ze te lachen zodra ze Cindy zag: dik in orde, dus 🙂 Gisteren had ze er uitgebreid fruitpap gegeten en vrij deftig geslapen, dat zit dus wel goed.

Het lesgeven zelf was een verademing: ik kon me weer uitleven, en de leerlingen hingen aan mijn lippen. Hoe goed mijn vervanger ook was, ze hadden mij toch blijkbaar liever. En trots dat ik was! Ik doe dat dus ongelofelijk graag hé, mijn werk. Ik geef zo vreselijk graag les…

Het is misschien niet iets wat een goede moeder zegt, maarre… ik ben blij dat ik mag herbeginnen. Echtig waar.