Categorie: Vanitas vanitatum

And we’re on a roll here :-p Mijn lijf is iets waarover ik eigenlijk anders zelden spreek, tenzij er acuut iets misloopt. Vandaar dat ik deze wijfweek aangrijp als excuus :-p

Na mijn vorige posts is het alsof er alleen maar slechte kanten zitten aan dat wijvenlijf van mij, maar dat is niet het geval hoor 🙂 Even overlopen:

Mijn ogen: ondanks het feit dat ze misschien niet zo goed zijn, vind ik ze eigenlijk wel mooi. Eén van mijn leerlingen vroeg me vorige week of die zwarte streep bovenaan permanente make up was, maar nee hoor, handwerk, elke ochtend opnieuw. Soms krijg ik de vraag welke kleur mijn ogen nu eigenlijk zijn. Blijkbaar wisselt dat met mijn stemmingen: ze zijn groen, maar durven in een sombere bui ook grijs uitslaan…
Mijn schouders/sleutelbeenderen: ik heb mooie rechte, brede schouders en licht uitgesproken sleutelbeenderen, en dat mag wel gezien worden. Ik probeer dan ook een focus naar daar te halen, met kettinkjes en decolletés en zo.
Mijn boezem: ondanks het feit dat er twee kinderen aan gehangen hebben (en eentje eigenlijk nog steeds doet), ben ik best wel trots op die borsten van mij. Ik kan er intussen inderdaad wel een potlood onder kwijt, maar dat is maar normaal op mijn leeftijd. Maar ze hangen nog niet, en hebben een mooie vorm. Momenteel zijn ze wel te groot naar mijn zin, maar dat probleem is van voorbijgaande aard. Wat me wel opvalt, is dat de mannen ze altijd veel te groot inschatten: ik zit tussen B en C-cup in, maar door het feit dat ik met een zeer rechte rug loop (juist ja, die slechte rug van mij vergeten!) springen ze nogal in het oog :-p Enfin, ik speel ze ook wel een beetje uit, liever dat dan dat de aandacht naar mijn onderstel gaat.
Mijn onderarmen en handen: ik heb van mezelf altijd gevonden dat ik mooie handen had. Klein, en met relatief korte vingers, maar welgevormd en met mooie sterke nagels. De welving van mijn gespierde onderarmen (I know, er zit vet op, maar bon), daar zit ik soms onbewust zelfs mee te spelen.

Waar je me best niet over aanspreekt, is die ballonbuik van me (ik zie er alweer zwanger uit), die immense kont, en vooral die pilaren van benen. Mijn dijen zouden niet misstaan in de rokersruimte van Meesterlyck, en die kuiten zijn zodanig buitenmaats dat zelfs de speciale maten van laarzen veels te klein zijn. Mijn rijlaarzen heeft een vriend voor me aangepast, met extra stukken tussen, want ook daar was de grootste beenmaat veel te klein.
Oh, en mijn bovenarmen: ze doen me denken aan die anekdote over het Nederlandse koningshuis. Zo zou er een bepaling zijn dat vrouwen van het koningshuis boven een bepaalde leeftijd niet langer korte mouwen mogen dragen, zodat hun bovenarmen niet gaan lebberen bij het wuiven vanuit de koets…
En ja, dan is er nog dat haar op mijn benen, die niet-dood-te-krijgen-hoeveel-keer-ik-ze-ook-epileer haren op mijn bovenlip, de hardnekkige jeugdpuistjes die helaas die naam niet langer verdienen, mijn scheve tanden…

Maar eigenlijk hé, eigenlijk lig ik daar allemaal niet wakker van. Zoals ik het vandaag al ergens op de wijvenblogs gelezen heb, ik zie mezelf niet als een dikkerdje, maar als een slanker en energieker mens. En als men me ergens niet van kan beschuldigen, dan is het wel van te weinig energiek te zijn :-p

Awel ze, dat is dus ook alweer een grote bron van frustratie :-p

Ik heb dus van dat onhandelbaar fluitjeshaar (en als ik zo links en rechts eens aan het lezen ben bij de collega-wijven, ben ik niet de enige): extreem dun, en veel te weinig, en dan nog eens bijzonder kwetsbaar. Zelfs mijn kapster durft zich bij wijze van spreken de haren uit het hoofd trekken (gelukkig blijft ze van de mijne af, wegens al zo weinig).

Tot een klein jaar geleden had ik het altijd lang: soms loshangend, soms opgestoken op diverse manieren, maar wel altijd met die dunne, lange froufrou: ik heb een voetbalveld van een voorhoofd (mijn leerlingen lachen zich een breuk als ik mijn haar bij wijze van gimmick strak achteruit trek) en die froufrou is de enige manier om te camoufleren. Als hij tenminste niet openvalt door de weerborstel die zich in mijn haarlijn bevindt…
Enfin, eigenlijk was achteraf gezien dat lange haar niet zo’n goed idee, want het stond altijd alle kanten uit, bijzonder wollig en wild. Een haardroger kon ik niet gebruiken wegens instant Nana-Mouskourikloon, en die schapenpermanent die er zo leuk uitzag, beschadigde het quasi onherstelbaar en was dus niet voor herhaling vatbaar.

Na Kobes geboorte heb ik de stap gezet, en er de schaar in laten zetten, naar een schuin oplopend kapsel. Ik kan het gewoon zo laten drogen en dan is het ietwat gekruld en wild, ik kan het ook gedurende drie minuten (echt niet overdreven, dat is dan weer het voordeel van extreem dun en weinig haar) brushen en dan is het helemaal steil en gestileerd, beetje naar Lulu op.

Soit, ik kan er niks mee aanvangen, maar al bij al valt het momenteel nog mee…

Van uwen besten maat moet ge het hebben :-p

Ik krijg van alle kanten complimentjes op mijnen nieuwen look, ga ik vrijdagmiddag met mijne maat eten.

– “Zeg, waarom hebt gij eigenlijk uwen bril geditcht?”
– “Euh, vindt gij het beter mét bril misschien?”
– “Ja, echt wel! En dan dat brave kapsel…” (rolt met ogen)
– “Euhhhh…”
– “Awel, kent ge Charlotte uit Kiekeboe? ‘Nuf said…”

Ah bon. Ik vertel dat ’s avonds aan Bart, en diens droge commentaar is:

“Ach ja, ge zult zo misschien vrouwelijker zijn en minder op nen homo trekken zeker?”

Waarmee voor hem de kous af was, ik in de lach schoot, en opnieuw vrede had met de nieuwe stijl :-p