Ik had de wekker om acht uur gezet, kwestie van op tijd uit het huisje te zijn zonder ons te moeten opjagen.
We ontbeten op ons gemakje, met broodjes en rozijnenkadetjes (ik heb geen beter woord, want het waren effectief van die zachte broodjes die je enkel in Nederland vindt) en pistolets voor 9 man ^^, en ik smeerde ons dus ook een uitgebreide lunch.
We ruimden op, de kinderen amuseerden zich rot met het aftrekken van het beddengoed, en ik laadde in. En stelde vast dat ik niet alleen niks was met het restje koffie dat ik nog had, omdat ik de koffiefilters al aan Bart had meegegeven, maar dat ik ook de grote afwas met de hand mocht doen, omdat ook de vaatwastabletten intussen alweer in Wondelgem zaten. Zucht.
Bon, om half elf trokken we de deur achter ons dicht, namen het zwemgerief, en gingen nog even zwemmen. Tot mijn grote verbazing was het er echt niet drukker dan anders. Ik had verwacht dat het merendeel van de gasten nog zou gaan zwemmen, maar dat was duidelijk niet het geval.
We genoten, al vond Kobe het jammer dat hij nu niet in de wildwaterbaan kon gaan, nu ik bij zijn zusje moest blijven. Tsja. Tegen half een vond ik het welletjes, en tegen één uur zaten we op een bankje aan het haventje boterhammen te eten en wespen weg te slaan. En tegen twintig over zaten we in de auto. De GPS zei half vier, en dus had ik nog een drie kwartier speling om op tijd te zijn op Wolfs rugbykamp.
Helaas.
Er waren werken op de ring rond Utrecht, en er was wat verderop een ongeluk gebeurd, en dus tikten de minuten traag weg… Exact op de grens met België begon het ook nog eens te regenen, waardoor alle verkeer net dat beetje trager begon te gaan. Gelukkig hadden we geen problemen rond Antwerpen, maar de maximumsnelheid bleef rond de honderd hangen, en dus kwamen er nog meer minuten op diezelfde GPS bij. Gelukkig heeft Merel bijna twee uur liggen slapen, en ook Kobe was een tijdlang onder zeil.
Al bij al was het half vijf voor we op de Blaarmeersen stonden, en zelfs nog iets later voor we doorhadden dat Wolf niet in de Piereput zat, niet in het rugbyclubhuis, maar in de cafetaria van de atletiek. Faut le savoir.
En op de vraag hoe het was geweest, antwoordde hij: “Slecht.”
?
“Ha ja, mama, het kamp zelf was vree wijs en vree goed, maar ik heb mijn knie wat pijn gedaan in de voormiddag.”
Effectief, hij was wat aan het manken. Ach ja, ijs erop, kinegel, wat rusten, en we zien morgen wel weer. Desnoods doet hij zijn brace aan, en zegt hij tegen de lesgevers het wat rustiger aan te doen.
Dat hebben we vanavond trouwens allemaal gedaan. De kinderen waren blij terug in hun eigen huis te zijn, met hun eigen tv-programma’s en hun eigen speelgoed, en ik had mijn grote, vlotte PC terug. Oef ^^
Maar damn, het was daar toch mooi!
