Het was alweer veel te lang geleden dat ik mijn oma nog had gezien. Ik geef het toe, ik sta niet meteen te springen om een half uur te rijden om met haar te gaan kletsen, en dan een half uur terug te rijden, terwijl de kinderen zich vervelen. Maar zij is er zot van, van die kinderen, en eigenlijk denk ik elke keer weer dat ik wat vaker zou moeten gaan.
Vandaag had ik mezelf eerst uitgenodigd bij mijn ma om te eten – viskroketten zijn een gegarandeerde hit bij de kinderen – en zaten we met acht aan tafel, en konden de kinderen spelen met die van mijn broer, Alexander en Marie-Julie. Intussen zette ik de PC van mijn ouders nog eens op punt, en konden we ook oeverloos kletsen. Ha ja, want het was zo lang geleden dat we elkaar gezien hadden natuurlijk :-p
Tegen half vier pakten we ons op, en reden naar het rusthuis. Alwaar Merel op de schoot van oma – omoe, zoals zij ze noemen – vrolijk in de rolstoel mocht, en we in het cafetaria iets gingen drinken.
Er zit net geen 90 jaar verschil tussen, tussen die twee.